Kabanata 4

Natahimik ang lahat. Walang gumalaw. Pero ramdam ko ang gulat at pagkabigla nilang lahat. Maski ako.

Sa gitna ng engrandeng bulwagan, habang nakatingin sa akin ang lahat ng maharlika, royal guest, at mga kinatawan ng ibang kaharian, ako lang ang hindi humihinga.

"Anong…" Nakagat ko ang ibabang labi, pilit pinipigilan ang panginginig ng tuhod ko.

“Lian,” mahinang sambit ni Yul, hawak pa rin ang bukas na kahon. “This isn’t about forgiveness. It’s not about clearing my name. I’m doing this because I want to choose you. Please… accept my proposal.”

Bakit ako pa? Malaki ang galit ko sa kanya pero bakit... ako?

"Help me, Lian," halos pabulong niyang sabi.

Saan? Saan ko siya tutulungan?

May humugong na pag-ubo mula sa gilid. Isang matandang ministro. Naroon ang hari’t reyna sa trono, parehong nakamasid, parehong hindi ngumiti o pumalakpak. Maging si Princess Ianna, ang tanging mukhang kalmado ay tahimik lang sa tabi.

Dumapo sa balikat ko ang malamig na kamay ng tagapagsalita ng palasyo. “Ang pagtanggi sa isang pampublikong alok ng pakikipag-isang dibdib mula sa isang royal heir ay may bigat, hija.”

Napalingon ako sa kanya. Hindi ako tanga. Alam ko ang kahulugan no’n. Kahihiyan. Pagkabasag ng dangal. Hindi lang kay Yul kundi sa buong ceremonial code na pinanghahawakan ng bawat bansa.

Isang sakripisyo ang alok na ito. Isa ring bitag.

Tumango si Yul sa akin, tila sinasabi sa titig niyang alam ko, pero sana… pakinggan mo ako.

Humigpit ang hawak ko sa palda ng ceremonial uniform ko. Mainit ang panahon, pero mas mainit ang mata ng daan-daang taong nakatingin sa amin.

Huminga ako nang malalim.

“Ayoko,” buo at matigas kong sabi.

Singhap at bulungan ang namayani sa lugar. May humugot ng hininga. Maging si Yul, bahagyang natigilan.

“Hindi ako laruan. Hindi ako babae lang sa tabi na pwede mong tawagin kapag kailangan mo,” dagdag ko.

“Lian—” bulong ni Yul.

“Hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sa akin at ng mga kaibigan mo. Hinayaan mo 'ko no'ng araw na 'yon. Naturingan kang prinsipe. Pero anong ginawa mo? Nanahimik ka at nanood, hinayaan na insultuhin nila ako. Hinayaan mong matanggal ako sa trabaho. Tandang-tanda ko lahat," humina ang boses ko. "Nagtatrabaho lang naman ako para sa pamilya ko. Pero bakit? Bakit kailangan apak-apakan ang pagkatao ko?"

“Hindi ko alam—”

“Exactly!” putol ko. “Hindi mo alam. At ngayon, sa harap ng lahat, sinusubukan mong ayusin 'yon sa isang singsing? Sa isang will you marry me?"

Natahimik si Yul.

Natahimik ang buong bulwagan.

Pero pagkatapos ng ilang segundo, may umalulong na tinig mula sa dulong bahagi ng palasyo. Isang royal adviser ang lumapit sa hari, bumulong, sabay abot ng scroll. Bumaling ito sa tagapagsalita, na tumango, saka tumindig muli sa gitna.

“Kung hindi tinatanggap ng binibini ang proposal ng prinsipe, may dalawang opsyon ayon sa kautusan, isang personal na paglilinaw na publiko rin gagawin… o paglabas ng tagubilin ng pagkakakulong, upang masiyasat ang posibleng insultong pampamahalaan.”

Nanlaki ang mata ko. What the hèll?

Lumapit si Princess Ianna, marahang hinawakan ang braso ko.

“Protocol ‘yan, Lian,” bulong niya. “Kung hindi mo siya paninindigan… mapipilitan silang pa-imbestigahan ka. Pati pamilya mo. Lahat.”

Mariin akong napalunok.

Hindi totoo ‘to. Hindi ito nangyayari. Hindi ito tama. Bakit ako ang nadiin? Bakit damay ang pamilya ko?

Gusto kong tumakbo. Gusto kong sumigaw. Pero sa mundo nila, hindi pwede ang ganon.

Huminga ako, pero parang hindi na umabot sa baga ko ang hangin.

“Lian,” muling sambit ni Yul. “Wala akong balak pilitin ka. Pero kung ayaw mong gawin ‘to para sa’kin… gawin mo na lang para sa pamilya mo. Makukuha mo lahat. Pinapangako ko."

At doon ko siya nakita, hindi bilang prinsipe. Kundi bilang isang lalaki na gustong tumulong. Alam kong alam niya ang pinagdadaan ko.

Pinikit ko ang mga mata, mariing iniisip ang bigat ng desisyon.

Para sa sarili ko, ayoko.

Pero para sa ina kong nakataray sa ospital, sa hirap ng buhay na gustong takasan, baka kailangan ko nang... sumugal.

This is not love. This is survival.

Dahan-dahan akong tumango.

Tumahimik ang paligid. Maging ang mga humihingang malalim, tila naghintay ng pasabog pero wala. Walang palakpakan. Walang sigawan. Katahimikan lang.

Kinuha ko ang singsing mula sa kahon. Hindi ko siya pinatungan ng “Yes.” Wala akong sinabing gusto ko rin. Pero isinuot ko iyon. Dahan-dahan. Gamit ang sarili kong kamay.

At nang maisuot ko na, saka lang ako tumingin sa kanya.

“Salamat,” mahinang sabi ni Yul.

Hindi ako ngumiti.

Hindi ako sumagot.

Ito ang simula ng isang pakikipagsapalaran na hindi ko alam kung kakayanin ko.

Ngunit kahit pilit, kahit hindi bukal sa loob… susubukan kong manindigan.

Pagkatapos ng seremonyas, dinala kami sa loob ng Royal Banquet Hall, isang engrandeng silid na may marmol na sahig, kisameng may ukit ng mga mitolohikal na nilalang, at chandelier na punô ng kristal. Ang bawat mesa ay nilatagan ng ginto’t puting tela, may pagkaing hindi ko kayang bigkasin ang pangalan, at mga panauhing may makakapal na kwintas at mabibigat na titulong kasama sa kanilang pangalan.

Tahimik akong naupo sa tabi ni Yul.

Hanggang ngayon nanlalamig pa rin ako. Hindi dahil sa aircon kundi dahil hindi pa rin maalis sa balat ko ang pakiramdam na para akong pinutol, inihain pagkatapos ipakita sa lahat.

Hindi pa rin ako makapaniwala. Ang bilis ng pangyayari.

“Okay ka lang?” bulong ni Yul at hinayaan na hawakan niya ako sa kamay.

Banayad niyang hinaplos ang kamay ko kung saan 'yung singsing saka pinagdaop ang palad namin.

Hindi ako tumingin sa kanya. “Pipirma ba ako ng kontrata pagkatapos neto?”

Natigilan siya. “Lian—”

“Para lang malinaw kung asawa ba o alila ang magiging papel ko.”

Hindi siya sumagot. Umiling lang siya nang marahan at dumiretso sa alak na inabot sa kanya ng isang tagasilbi.

Habang iniikot ko ang tingin sa paligid, may ilang pares ng matang nakatitig sa akin. Ang iba ay may paghanga. Pero karamihan, panghuhusga. Nakatitig sa balat kong morena, sa pagkilos kong hindi maharlika.

"Bakit ako, Yul? Sa lahat ng babaeng may dugong maharlika, bakit ako pa ang napili mo?"

Imbes na sagutin ang tanong ko, bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang bigla niya akong siilin ng malalim na halik.

At sa unang pagkakataon, dahan-dahan kong pinikit ang mga mata, at tumugon sa halik niya.

Kung kailangan kong magpanggap, gagawin ko.