Kabanata 5

Nang sandaling maghiwalay ang labi namin, napatitig kami sa isa’t isa. Pero ako agad ang nagbawi ng tingin.

“Sapat na ba ’yon para manahimik ka muna?” Nahimigan ko ang tuwa sa kanyang boses.

“Gago,” usal ko at palihim siyang kinurot.

Nag-init ang mukha ko nang magpalakpakan ang mga tao, na para bang napakabigdeal ng halik niya sa harap nila.

Gusto kong mag-walkout. O matunaw na lang sa sahig. Pero hindi, wala akong choice kundi ngumiti ng konti at magpatuloy sa pagkukunwari, magpanggap na para kaming bagong kasal.

After the ceremony, we were led to one of the private function rooms sa loob ng palasyo. Tahimik lang kami ni Yul habang naglalakad, pareho yatang pagod, siya siguro mentally, ako emotionally.

Baka nga nagsisisi na siya ngayon kasi ako... parang oo na hindi.

“May short talk lang with the Queen and King,” bulong ni Yul. “Nothing scary. Pero kapag nandoon ka na, mas mabuti kung magsalita ka ng English."

“Sinasabi mo lang ’yan kasi hindi ikaw ’yung kakausapin," sabi ko pero susundin ko 'yong sinabi niya.

Hindi ko alam na first language pala rito ay English, no wonder spokening dollars ang isa.

Pero kanina, 'yong iba ang lalalim ng tagalog, pero siguro for formality lang.

May pinag-aralan naman ako at sanay sa English dahil ako palagi noon ang nagpaparticipate kapag may oral recitation. Hindi lang naka-graduate ng kolehiyo dahil sa hirap ng buhay.

Hindi na rin ako sumubok mag-apply sa mga kumpanya dahil sabi kailangan may natapos, may maipakitang diploma.

"K-Kinakabahan ako, Yul. Hindi ba pwedeng magkasama tayong humarap sa kanila? Hindi 'yong parang ipapain ako. Kasalanan mo 'to, eh."

He let out a soft chuckle. “You’ll be fine.”

Pagpasok ko, agad akong tinapunan ng tingin ng Reyna. Nakaupo siya nang tuwid sa gold-lined na silya, habang ang Hari naman ay kalmado lang sa tabi. Sa likod nila may ilang guard at adviser na nakatayo— parang silent witnesses.

Si Yul, nasa labas. Hindi talaga niya ako sinamahan.

"You may sit," the Queen said, almost without emotion.

Umupo ako nang dahan-dahan, ramdam ang bigat ng bawat kilos ko.

“It was quite the scene you gave us, Miss Lian,” she added, still in that calm, sharp tone.

“I apologize if it caused trouble,” sagot ko.

The King leaned forward. “It didn’t. In fact, it stirred interest from our foreign guests. And... concern. Which makes it more urgent that you understand your new role.”

Tumango lang ako.

The Queen’s eyes narrowed. “Do you speak fluent English, Miss Lian?”

“Yes, Your Majesty.”

“Good,” she said. “From this point on, in public and official gatherings, you will speak in English. You are not just representing this kingdom. You are representing the Crown.”

Hindi agad ako nakasagot. Medyo kinabahan ako. Hindi dahil sa English since kaya ko naman, pero dahil sa pressure na dala ng bawat salitang bibitawan ko kapag nandoon na ako mismo.

Hindi naman ako nagtagal sa loob. Konting introduction lang at interview for formality.

Paglabas ko ng silid, si Yul agad ang sumabay sa akin.

He glanced at me. “You okay?”

“Mas okay pa siguro ’yung kinabahan ako sa exam sa Math noon,” sagot ko. Pinagdaop ko ang palad na nanlalamig.

He laughed a little. “Hey... don’t be too nervous.”

Napatingin ako sa kanya. “Teka, seryoso ba talaga ’yung kailangan English palagi? Hindi ba pwedeng Taglish man lang?”

“Trust me,” he said. “Magagamit mo ‘yon. A lot. Not just here. Every time we attend a summit, or a diplomatic dinner. You’ll thank yourself later.”

“Ang hirap kaya maging fake sa ibang language.”

“Then don’t be fake,” he said, looking straight at me. “Be smart. You’re not pretending to be someone else, you’re just learning how to speak their language while still being you.”

Natahimik ako. Pero somehow, may sense ’yung sinabi niya. Nakakapagod, oo, pero kung ito talaga ang mundo na papasukin ko... then I’ll play the game.

The following days were brutal.

May schedule ako from 7 AM hanggang 6 PM. Etiquette training sa umaga, language polishing sessions sa hapon, tapos may mga dinner event na parang puro smiling and nodding lang ang role ko. Ang dami kong inaral, pero pakiramdam ko, kulang pa rin.

Hindi pa rin sapat lahat. Pakiramdam ko bumalik ako sa college, pero mas malala.

“Hold the glass like this,” turo ni Madam Cecile, ang etiquette coach ko. “You’re not choking it.”

“Eh ganito kasi kami sa karinderya—”

“No one eats like that in the palace.”

Napairap ako. Pero hindi na ako sumagot.

One evening, pagod na pagod na ako nang bumalik sa kwarto ko. Pagbukas ko ng pinto, andun si Yul, nakaupo sa carpet, nakasandal sa couch.

“Nagpapalamig ka ba?” tanong ko.

“Just waiting for you,” sagot niya.

Umupo ako sa tabi niya. Tahimik kami ng ilang minuto.

“Hindi mo naman kailangan gawin lahat nang sabay-sabay,” sabi niya bigla.

“Sabagay. Pero parang deadline ko na agad ’yung expectations nila, eh. Parang kung magkamali ako ng hawak ng kutsara, may T*****r scandal na agad.”

“May royal gossip page nga,” he chuckled. “They’re probably posting already.”

“Great.”

Nagtagal ang katahimikan namin. Pero hindi ‘yung tipong naiilang. Parang... pareho lang kaming pagod.

“May tanong ako,” sabi ko.

“Go.”

“Why me, Yul? Sa lahat ng pwede mong piliin, ‘yung may royal blood, ‘yung marunong na sa mundo niyo, bakit ako?”

Matagal siyang hindi sumagot.

Then he said, “Because I’ve been surrounded by people who pretend to care about me my whole life. But you? You’re the only one who told me to my face that I was an asshole.”

Natamaan ako sa part na nagpapanggap. Aminado naman ako.

“Which you were.”

“I know,” he smiled. “But that’s the thing. You weren’t afraid to call me out. And now... I want to do better. With you.”

Napabuntong-hininga ako. “You know this isn’t love, right?”

"Yes, Lian, I know that,” he said. "I'm not expecting. Isa 'yon sa rason bakit pinili kita. Imposibleng ma-fall ka sa akin."

At imposibleng mahulog din siya sa akin. Nasa ganito kaming sitwasyon na may dahilan. And I know what I'm doing.

Sa loob ng ilang araw, unti-unti kong natutunang huminga sa mundo nila.

Hindi pa rin ako marunong ng three-course meal etiquette na hindi nabubulunan. Pero kaya ko nang ngumiti sa harap ng mga taong ayaw sa akin, kahit gustung-gusto ko silang sabuyan ng sabaw.

At si Yul? Ganun pa rin. Tahimik minsan. Mapagbiro minsan. Nanunukso. Pero consistent.

Maybe, just maybe... I could learn how to survive this.

And maybe, just maybe... I could learn how to stay.