Chapter 20: REASON

Lihim na napakuyom ng kamao si Jaxon. Binalot ng ngitngit ang buo niyang katawan. Alam niyang isang salita lang ni Lucas sa kanilang ama, papayag na agad ito at awtomatiko, talsik siya sa pwesto. Ngunit naisip niya rin, ang babaw ng sinabi nito. Kung aalis siya, uto-uto ang maging kinalabasan niya.

At isa pa ngayon, balance pa lang ang alas na hawak niya laban rito. Kapag i-kanta niya iyon damay pa rin siya, kaya wala siyang magagawa. Hindi niya pwedeng galitin si Lucas sa ngayon, kaya tumingin siya kay Ave na tila napansin rin ang pagbasa niya ng mensahe sa phone.

Ngumiti siya rito nang pilit at ganoon din ito, "Business?" tanong nito.

Tumango siya. "I'm sorry, kailangan ko talagang umalis."

"Of course," natawa ito nang mahina, "Mas mahalaga iyan. Wag mo na akong ihatid kasi kukunin ko rin ang sasakyan ko sa hospital."

"Ihatid na kita sa hospital," aniya.

Umiling ito. "Wag na, kaya ko naman eh."

Kung ano man ang sinabi ni Lucas alam niyang hindi totoo iyon. Mas maniniwala pa siya