Decay of Dawn

"Sadya bang ganito kalupit ang buhay ko? Puro pasakit at hinagpis ang natatamasa ko sa mundong 'to. Bakit hindi niyo na lang ako hayaang sumuko?" - Samara "Hindi lahat ng paghihirap ay napapalitan ng gantimpala Mara, ang ilan ay nananatiling ala ala na lang."  "Ipangako mo saking lalaya tayo sa bangungot na 'to Josh. Lalaban tayo nang sabay" Hindi ako matibay na tao para subukin ng napakaraming pagsubok, nais kong mamuhay ng payak at masaya ngunit bakit para bang lahat ng pinapangarap ko ay ipinagkakait sa akin? Ayoko nang magpatuloy, napapagod na ako. "Would you live for me, Mara?" No. Unless I'm with you.   Decay of Dawn©All rights reserved.

Mga ilang minuto ko ring tinitigan ang litrato ng estudyanteng dalawang araw na raw nawawala. Si Demi Lobusta. Isang engineering student, ang pagkakaalam ko ay napakahirap ng engineering pero bakit kase nakuha niya pang umattend ng mga parties? At alam naman niyang mahirap malasing pero bakit umuwi pa siya ng mag isa? Sa dis oras pa ng gabi.  Isinara ko na ang laptop ko saka pumasok na sa banyo para maligo. Nang matapos na ako ay sinimulan ko nang gawin ang presentation na kailangan ko nang ipresent pagkatapos ng dalawang araw.  Ibinuklat ko na ang librong inuwi ko na siyang pagkukunan ng mahahalagang impormasyon o detalye sa magiging report ko. Sinabayan ko na rin to ng madaliang research para sigurado at walang malilito sa mga makikinig.  Halos nangangalahati palang ako ay nararamdaman ko na ang pagbigat ng mga mata ko. Sinilip ko ang orasan, saktong alas dyes na ng gabi. Kailangan k

Muli nila akong dinala sa kwartong pinanggalingan ko. This time, mas madilim at mas nakakatakot. Wala nang lubid na nakapulupot sa katawan ko pero ikinadena nila ang mga paa ko.Iniwan nila akong mag isa sa nakakatakot na lugar na 'to.Nararamdaman kong pagabi na dahil balot na balot na ng dilim ang buong paligid. Humiga ako sa manipis na karton na nakalatag sa malamig na simento nito saka niyakap ang sarili.Ang lamig at ang lungkot.Napatitig ako sa pinakamataas na parte ng kwarto na 'to nang mapansin ko ang kakarampot na liwanag mula dito.May bintana, isang transparent window na may kaliitan ngunit sapat na para masilayan ang kalangitan. Nakita ko ang buwan. Buong buo ito gayundin ang liwanag na hatid nito.My tears suddenly burst down when a painful memory came back rushing my mind. "Ate tama na po!" Sigaw

Napakapit ako sa paanan ng kama ko nang pumasok ang tatlong kalalakihan sa kwarto ko. Napasigaw na lang ako nang hilahin nila ako palabas. "Wag niyo siyang gagalawin!" Rinig kong sigaw ni Lia. Nakita kong nakabukas ang bintana at pilit na hinahawakan ni Lia ang paa ng isang lalake. Sinipa siya nito at tinadyakan ang bintana para sumara. Napaaray ako nang higpitan pa nila ang pagkakakapit sa braso ko. Hindi ko kayang manlaban kaya't hinayaan ko na lang na tangayin na ko. Akmang palabas na kami sa hallway nang matigilan ang mga ito. "Huwag siya" Anang isang lalakeng matangkad at maputi. Seryoso itong nakatingin sa lalakeng nakahawak sa braso ko. 

"You're doing it wrong" Reklamo ko kay Josh nang maramdaman kong mali yung direksyon ng kamay niya.  He's currently braiding my hair pero parang di naman braid yung ginagawa niya.  "Mag antay ka kasi, ikaw may gusto nito diba? Pulupot ko 'to sa leeg mo e." He murmured "Ang iingay niyo naman, magpatulog naman kayo aba" Sabay kaming napalingon sa gawi ni Lia na nakadungaw na sa maliit na bintana. Tinanggal na ni Josh ang spring no'n kaya kitang kita na namin siya.  "Alas dose na umaalingawngaw parin mga boses niyo" Aniya bago bumalik sa kama. Nagkatinginan kami ni Josh. Tinawanan na lang namin siya at nagpatuloy na ito sa ginagawa.  "Ikaw kase--" "Anong ako?" Pagdepensa ko kay Josh nang sisihin niya 'ko.  Narinig ko ang mahinang pag hagikhik niya kaya siniko ko siya dahilan