TM21

Unti-unting iminulat ni Brian ang mata, he adjusted his vision, nang masilaw sa ilaw na nakatutok sa kanya. Damn! Where is this place? Ginala niya ang tingin, at doon lang niya napagtanto na nakatali pala siya sa isang kama.

"What the f*ck!" malutong niyang pagmumura.

Brian tried to sit in bed, and he succeeded. Hindi naman mahigpit ang pagkakatali niya sa kama, naigagalaw pa niya ang mga kamay at paa, ngunit hindi lang talaga niya ito mailayo sa pinagtalian sa bawat corner ng kama.

Nang makasandal ng maayos sa headboard, sinipat niya ang bawat sulok ng silid, pero hindi niya makita kung may tao ba kwarto, dahil hindi nakabukas ang mga ilaw, liban na lang sa nag-iisang ilaw na nakatapat sa mismong kama na kinahihigaan niya.

"And now you're awake." Dinig niyang sabi ng isang babae.

Masakit pa rin ang batok ni Brian, pamilyar sa kanya ang boses ngunit hindi niya matuok, nahihilo pa rin siya’t hindi makapag-isip ng maayos. "W-who are you?"

"Should I be mad? My husband has forgotten me,"