Mabigat ang talukap ng mga mata ko habang pilit kong idinidilat ang mga ito. Nang ganap na akong makamulat ay kinailangan kong pumikit muli dahil sa matinding liwanag na nagmumula sa malaking ilaw ng kuwartong kinaroroonan ko. At bigla akong napabailkwas nang makita ang hindi pamilyar na kuwartong kinaroroonan ko ngayon. Pagkatapos ay parang agos ng tubig na biglang nanumbalik ang lahat sa akin. Ang alaala ng mga nangyari mula sa pagkarinig ko ng mga tinig hanggang sa masaksihan ko ang pagpatay sa isang babae. Nanumbalik din ang takot sa akin nang maalalang naabutan pala ako ng mga lalaking humahabol sa akin bago pa nagdilim ang lahat.
“I see you’re awake,” isang malalim na boses ang nagpalingon sa akin sa kanang bahagi ng kuwarto kung saan may isang set ng mga itim na sofa. Ngayon ko lang din napansin na napakaganda at napakaelegante ng kuwartong kinaroroonan ko ngayon. Combination ng gray at milky white ang pintura at ang interior design ay talagang nakamamangha dahil halatang hindi basta-basta ito at sigurado akong mayaman ang nakatira rito.
“Are you done examining my room?” muli ay nagsalita ang lalaki. Napalunok ako nang maalalang ito iyong lalaking bumaril doon sa babae. Ano’ng mangyayari sa akin ngayon? Ako na ba ang susunod na mamamatay? Hindi puwede, kailangan ako ng pamilya ko ngayon. Kaya kung kinakailangan kong lumuhod at magmakaawa sa kaniya ay gagawin ko para lang huwag niya akong patayin.
“S-sir, bakit po ako nandito?” kabadong tanong ko. Hindi ito agad sumagot at seryosong nakatitig lang sa akin. Lalo tuloy bumilis ang tibok ng puso ko at nanubig na naman ang mga mata ko.
“Nakita mo ang lahat hindi ba? Pero bago tayo pumunta riyan, tumawag nga pala ang mommy mo. Ang sabi ko lang hindi ka makakauwi ngayon dahil may importanteng research project na kailangan mong tapusin,” aniya na hindi man lang tuminag mula sa pagkakaupo. Malamang ay halang ang kaluluwa ng lalaking ito dahil parang wala lang sa kaniya na nakapatay siya ng tao. Ngunit sa pagkakabanggit niya sa mommy ko ay lalo akong kinabahan. Paano kung idamay niya ang pamilya ko dahil sa mga nakita ko?
“N-nakausap mo si mommy? S-sir, please huwag ni’yo pong idamay ang pamilya ko. A-ako na lang po ang pagbuntunan ninyo ng galit,” naiiyak na pagsusumamo ko sa kaniya.
“Well, you have a point. Pero kung hindi ka sana pakialamera at nakikitingin sa mga bagay na wala ka namang kinalaman, eh, ‘di sana ay wala ka ngayon sa harapan ko?” may halong galit at pagkadismaya ang mga pahayag niya kaya dumagundong na naman ang dibdib ko. Madilim ang awra ng mukha niya at base sa pagkakakunot ng noo niya ay halatang galit talaga siya.
“Sir, huwag po kayong mag-alala, wala po akong pagsasabihan ng mga nakita ko. Maniwala po kayo! Ililihim ko ang lahat hanggang sa kamatayan ko!” umiiyak na pagsamo ko sa kaniya. Nagulat ako nang bigla itong ngumisi na tila may iniisip na hindi maganda. Lalo pang dumoble ang takot ko dahil doon.
“At bakit naman ako maniniwala sa iyo? Muntik mo nang sirain ang lahat ng plano ko at ngayon, imbes na malinis ang lahat ay nagkaproblema pa ako dahil may isang witness na kailangan kong patahimikin,” galit na sagot nito. Kinapos ako ng hininga dahil sa sinabi niya. Patahimikin? Ibig bang sabihin noon ay patayin?
“S-sir please po… may sakit ang daddy ko ngayon at ako na lang ang inaasahan ng mga magulang ko para makatulong sa pamilya. Pangako pong ititikom ko ang bibig ko sa lahat ng nasaksihan ko. Pangako po iyan. Maniwala po kayo!” halos lumuhod na ako sa pagmamakaawa sa kaniya. Nakita kong tila lumambot ang mukha niya ngunit hindi sapat iyon upang masiguro ko ang kaligtasan ko ngayon.
Ilang sandali itong tumitig sa akinat animo’y pinag-aaralan ang bawat detalye ng mukha ko. Nanlamig ang buong katawan ko sa uri ng pagtinging iyon. Iyon iyong uri ng tinging hindi mapagkakatiwalaan at walang gagawing mabuti.
“Well then, I have two conditions…” sabi nito. Naguguluhan man ay nabuhayan ako ng loob sa sinabi niya.
“Gagawin ko po ang lahat ng gusto ninyo, sir. Basta hayaan ni’yo lang po akong mabuhay at makauwi ng maayos sa amin,” paniniguro ko sa kaniya.
“Are you sure na kahit ano?” nakangising tanong nito sa akin. Mabilis akong tumango at inayos ang pagkakatayo ko. Pinunasan ko rin ang mga luha sa mukha ko at bahagyang inayos ang nagulong buhok ko. Taas-baba ang dibdib ko dahil sa matinding kabang nararamdaman ko.
“My first condition will be, you will not say anything about last night to anyone. Because if you do, I will kill your father and send you to the club to become a prostitute,” he stated seriously. Nagtayuan ang mga balahibo ko sa sinabi niya. Mariin akong napalunok at pakiramdam ko ay tuyong-tuyo ang lalamunan ko. Miyembro ba ng sindikato ang lalaking ito? Sayang naman, kasi ang guwapo pa naman niya. Kulang na lang ay batukan ko ang sarili sa pagsagi ng bagay na iyon sa isip ko gayung nasa gitna ako ng kamatayan.
“Yes, sir. Wala pong problema. Ano po iyong pangalawa?” mahinang tanong ko. Kahit gawin pa niya akong katulong o alila ay papayag ako basta huwag lang niya akong papatayin o sasaktan ang mga mahal ko sa buhay. Wala silang kinalaman sa gulong pinasok ko kaya hindi sila dapat madamay.
“I want you to become my personal woman. At gagawin mo ang lahat ng gusto ko!” napakantural nang pagkakasabi niya at tila naubusan yata ng hangin ang dibdib ko. Literal na huminto ang paghinga ko at nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.
Parang isang bombang sumabog sa harap ko ang bawat salitang pinakawalan niya. Natulala ako dahil hindi agad rumehistro sa isip ko ang ibig niyang ipakahulugan.
“Don’t worry, I will pay you handsomely especially if your performance will be excellent!” dagdag pa nito nang hindi ako makapagsalita agad.
“A-ano pong ibig ninyong sabihin, sir?” naguguluhang tanong ko. Gagawin ba niya akong personal niyang alalay o sekretarya? Sabagay sabi niya pasu-suwelduhin naman niya ako ng malaki. Kung gano’n ay maganda rin iyon dahil magkakaroon ako ng dagdag na kita.
“I want you to become my personal bedwarmer. And I will have rules that you have to follow,” nakangiti na ito ngayon habang nagsasalita. Iyong ngiting demonyo. At kinilabutan ako dahil tiningnan niya ako ng may pagnanasa habang sinasabi ang salitang bedwarmer. So, iyon ang ibig niyang sabihin? Gagawin niya akong babae niya para gawing parausan. Nababaliw ba siya?
“Sir, sandali lang po. Hindi ho ako p****k para sa sinasabi ni’yo. Maaaring sinabi kong susundin ko ang lahat ng gusto ninyo pero hindi naman po hanggnag sa ganiyang bagay. Please po, sir… kahit gawin ni’yo na lang po akong katulong huwag lang po iyan…” naiiyak na pakiusap ko. Hindi ko na naman naiwasang lumuha dahil sa takot. At lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang dumilim ang mukha nito at mabilis na lumapit sa akin. Napaatras ako hanggang sa maramdaman ko ang pagdikit ng likod ko sa malamig na pader ng kuwarto. Inilagay niya ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ng ulo ko at inilapit ang mukha sa akin. Nalanghap ko pa nga ang mabango niyang hininga na tila nagdudulot ng kakaibang pakiramdam sa akin. Tila ako nalalasing na ewan.
“Take it or leave it,” paos ang boses na sabi niya.
“P-pero, sir–”
Nalunod na sa lalamunan ko ang iba ko pang sasabihin nang biglang niya akong siilin ng halik. Ang mga kamay niya na kanina ay nakasandal sa pader ay mahigpit nang nakahawak sa magkabilang gilid ng ulo ko. Nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla at tinangkang magpumiglas mula sa kaniya ngunit sadyang napakalakas nito. Halos higupin ng niya ang buong bibig ko sa ginagawa niyang paghalik at ni hindi ko maibaling ang ulo ko dahil kontrolado niya ito.
Nawala ako sa sarili nang maramdaman ang pagpupumilit ng dila niyang makapasok sa bibig ko. Sinubukan kong muling iiwas ang ulo ko pero bigo ako. Naramdaman ko ang paggapang ng isang kamay niya sa dibdib ko at marahan nitong pisilin. Napanganga ako sa ginawa niya kaya tagumpay siyang nakapasok sa bibig ko. At doon ay nilaro-laro niya ang dila ko. Kakaibang kiliti ang idinulot niyon sa akin kaya hindi ko namalayang tinutugon ko na pala ang halik niya. Ramdam kong ngumiti siya sa paggalaw ng mga labi ko bilang pagtugon sa kaniya. Hanggang sa magmakaawa na ako dahil naubusan na talaga ako ng hangin sa dibdib.
“Fuck! You taste so sweet…” tila hirap na hirap na sabi nito habang ang mga mata ay mapupungay na nakatitig sa akin. Ako naman ay hingal na hingal at naghahabol ng hininga. This is not my first kiss pero kakaiba ang idinulot ng mga halik na ito sa akin. Nagugulo ang isipan ko at parang nagugustuhan ng katawan ko ang paghaplos niya sa akin kanina.
“Do you agree with my conditions? Or, you want me to force myself to you and discard you after?” he warned in a dangerous tone. Sinagilihan na naman ako ng matinding takot at wala sa sariling napatango. Agad namang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya at ngumiti sa akin.
Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin at napapayag niya ako sa gusto niya. Ngunit isa lang ang sigurado sa akin, handa akong magsakripisyo para mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko mula sa estrangherong ito.
“Come here, baby so you could sign our contract…” yaya nito sa akin nang bumalik ito sa sofa na kinauupuan kanina.
“Contract?” takang tanong ko saka lumapit sa kinaroroonan niya.
Lance’s POV Nagulantang ang sistema ko nang marinig ang sigaw ng isang babae mula sa likod ng malaking puno pagkatapos kong aksidenteng makalabit ang gatilyo. Mabilis akong napalingon sa kinaroroonan ng babaeng ngayon ay nanginginig na sa takot dahil sa pagtatama ng aming mga paningin. “Fuck! Akala ko ba malinis at ligtas ang lugar na ito?” galit na tanong ko sa mga tauhan ko. Naalerto ako nang akmang tatakbo ang babae. Hindi puwedeng may ibang makaalam sa nangyari ngayon kaya mabilis akong tumakbo patungo sa kinaroroonan ng babae. Lalong nanlaki ang mga mata nito at tuluyan na ngang tumakbo palayo. Hinabol ko siya habang ang dalawa ko pang tauhan ay nasa likuran ko. Dahil sa matinding nerbyos ay hindi napansin no’ng babae iyong malaking bato sa daraanan niya kaya nadapa ito. Mabilis ang mga kilos ko na lalo pang binilisan ang pagtakbo papalapit sa kaniya. At bago pa man ito tuluyang makabangon ay nasa harapan na niya ako kasunod ang mga tao ko. “
Farah’s POV “You want to negotiate with me?” tanong ni Lance habang nakangisi. Hindi ko na tinapos na basahin ang nilalaman ng kontrata dahil kinikilabutan ako sa mga nilalaman niyon. Halos magkabuhol-buhol ang paghinga ko sa kaba habang binabasa iyon. Ngayon ay naiiyak na naman ako dahil hindi ako makapaniwalang mapapasok ako sa ganitong sitwasyon. Pero hindi ako puwedeng tumanggi dahil ayokong mangyari sa akin ang sinapit noong sa babaeng pinatay ni Lance kanina. Pero paano kung magsawa na siya sa akin at wala na akong pakinabang sa kaniya? Paano kung…? Napapikit ako sa tinutungo ng isipan ko dahil siguradong malagim ang kasasapitan ko kung sakali. “Y-yes. I want to negotiate,” lakas-loob kong sambit. Kailangan kong maging matatag dahil hindi madali ang papasukin kong sitwasyon. Nanayo ang lahat ng mga balahibo sa katawan ko sa uri ng tinging ipinupukol niya sa akin. “What is it, baby?” Titig na titig ito sa akin kaya lalo akong naa
Alas onse na pala ng gabi nang matapos kaming mag-dinner. Sa totoo lang halos hindi ko rin naman malunok iyong kinakain ko kanina dahil kinakabahan ako sa presensiya ni Lance. Panaka-naka ay may mga tinatanong siya sa akin at sa awa ng Diyos ay nasagot ko naman ng maayos. Ngayon ay papunta kami sa sinasabi niyang kuwartong tutulugan ko ngayong gabi. So, ibig kayang sabihin nito ay hindi pa niya ako gagalawin? Mabuti naman kung ganon dahil talagang hindi pa ako handa. Isa pa lang ang naging boyfriend ko at maliban sa halikan ay wala pa kaming ginawang lumampas doon. Kaya nga kami naghiwalay dahil habang tumatagal noon ay halos iyon na lang ang pinag-aawayan namin. “So, this will be your room,” narinig kong sabi niya kaya naputol ang pag-iisip ko. Pumasok kami at agad kong iginala ang mata sa loob nito. Maganda at maluwang ang kuwarto. May maliit na lamesang may dalawang upuan na malapit sa glass wall at ang malaking kama ay may puti at beige na kobre at mga unan. Simple lan
Napahinto ako sa may hagdan dahil hindi ako sigurado kung saan ako pupunta. Mabuti na lang at may paakyat na isang kasambahay at sinabihan akong pumunta na ngayon sa dining room dahil naghihintay na raw doon si Lance. Hindi kagaya noong may edad na maid kagabi, parang medyo masungit ang isang ito. Ni hindi man lang ako binati tapos nakasimangot pa na tila naiimbyernang makita ako. Pero masiyado na akong maraming iniisip para dumagdag pa siya kaya binalewala ko na lang. Siguro ay may pinagdadaanan ito o kaya baka may period. Pagkatapos namin mag-almusal ay nagtungo na kami sa mall. Isang store for branded and high-end apparels ang pinuntahan namin. Halatang kilala ng mga staff si Lance base sa klase ng ngiti at pagbati ng mga ito sa kaniya. Siguro ay dito niya ipinamimili ang lahat ng mga babae niya kaya sanay na sanay na sila sa kaniya. Pagkatapos ay may lumabas na isang babae sa may pinto sa tabi ng counter. Sa itsura nito ay mukhang siya ang may-ari ng store.
Pumunta kami sa isang Japanese restaurant dahil gusto raw niyang kumain ng mga pagkaing hapon ngayon. Nagpatianod na lang ako dahil sa nararamdaman kong gutom na rin ako at ayoko nang pumili pa ng kakainin. Basta kung ano’ng mayroon na malinis at maayos kainin, iyon na. “I saw the apparels you bought, and I’m impressed. I think I like your choice of clothing,” komento nito matapos makuha noong crew ang orders namin. Medyo naiilang lang ako dahil titig na titig siya sa akin habang nakangiti. Sa totoo lang ang guwapo-guwapo ni Lance. Napakaamo ng mukha niya at kahit sinong babae ay talagang maaakit sa kaniya. Hindi mo talaga iisiping kayang-kaya niyang pumatay ng tao, lalo na ng isang babaeng walang kalaban-laban. Hindi mawala-wala sa puso ko ang matinding takot sa kaniya. Natatakot ako na kapag magalit siya sa akin ay baka patayin niya rin ako. “Thanks!” tipid na sagot ko. “Actually, mahilig din ako sa mga magagandang gamit lalo na noong malakas pang kumita si
“Sino iyong ka-text mo at para kang biglang nawala sa sarili mo?” usisa ni Lea. Nakalimutan ko na rin na katabi ko lang pala siya. Mabuti na lang at hindi niya nabasa ang laman ng convo namin ni Lance. “Iyong bagong boss ko. Pinaalalahanan lang ako na mag-resign na sa mga dati kong trabaho para makapagsimula na raw ako sa kanila,” pagsisinungaling ko. Tumango-tango ito at bahagyang nalungkot ang mukha. Ako man ay nalulungkot na hindi ko na siya makakasama sa trabaho araw-araw. “Sayang naman. Kasi hindi na tayo madalas magkikita niyan,” malungkot na sambit nito. Ngumiti lang din ako nang malungkot sa kaniya. “Kailangan e. Saka puwede naman tayo mag-chat anytime ‘di ba? Basta kapag may problema ka at makatutulong naman ako, huwag kang mag-atubiling magsabi, okay?” paalala ko sa kaniya. Huminga ito nana malalim at hindi inalis ang tingin sa mga mata ko. “Sabagay. Pero kapag may opening diyan sa bago mong work irekomenda mo ako ha?” nakan
Ngayong araw ang uwi ni Lance at hindi ko malaman kung bakit excited ako. Dapat ay galit ako sa kaniya dahil sa sitwasyong kinalalagyan ko ngayon ngunit hindi ko maunawaan ang sarili ko. Inulit namin kagabi ang ginawa namin noong isang araw at pakiramdam ko ay inihahanda na niya ako sa maaari pa naming gawin nang totohanan. Ngunit sinikap kong alisin muna iyon sa isip ko dahil may exam kami ngayong araw. Hanggang bandang hapon ay isa ako sa mga pinakahuling lumabas ng classroom dahil sadyang naglaan ako ng sapat na oras para magkaroon ng mataas na iskor sa lahat ng mga test ko ngayon araw. Kinahapunan ay tumatawag na sa akin si Lance. Mabuti na lang at nakapagpaalam na ako sa mommy ko na hindi ako makakauwi ngayon dahil sa trabaho. Huminto ako sa paglalakad upang sagutin ang tawag. “Hi, where are you?” bungad niya nang sagutin ko na ang tawag. Biglang kumabog ang dibdib ko nang marinig ang malalim niyang boses. Tumikhim ako bago sumagot.
“Kanina ka pa ba?” mahinang tanong ko. Tinanggal niya ang suot na salamin at isinuksok sa harapan ng t-shirt niya.“Maybe ten or fifteen minutes,” aniya at tinungo ang kabilang bahagi ng sasakyan upang buksan ang pintuan nito. Sinenyasan na niya akong sumakay kaya mabilis akong sumunod.“Thanks,” nasabi ko pa bago niya isinara ang pinto saka patakbong tinungo ang driver’s seat. Tinulungan pa niya akong ayusin ang seatbelt ko kahit kaya ko naman. Bakit ang gentleman niya? Balak niya yata talagang baliwin ako.Tahimik lang kami habang nagbibiyahe. Gustong-gusto kong itanong kung saan kami pupunta pero naunahan naman ako ng hiya. Hahayaan ko na lang kung saan man kami pupunta.Pumasok kami sa isang underground parking lot ng isang sikat na residential area. Nang maayos na mai-park ang sasakyan niya ay mabilis siyang bumaba. Nabuksan ko na rin ang pintuan sa tabi ko kaya wala na siyang nagawa nang makababa na ako. Ipagbubukas ba sana niya ako ng pinto? Hindi siguro. Assuming lang ako.Ngun