EP.4 I ใจกากอย่าปากเก่ง

ฉันร้องเสร็จแล้วพี่รินรีบวางมือจากนั้นก็โวยวายยิ่งกว่าฉันอีก “มีดบาดเลยเจ็บไหม”

         เจ็บไหมไม่สำคัญ...แต่ฉันจะเป็นลมให้ตายเถอะ...แต่ไม่ได้ต่อหน้าผู้ชายจะเสียศูนย์ไม่ได้เด็ดขาด ฉันจึงหลบสายตาไปอีกทางหนึ่ง พยายามไม่มองเลือด

         เมื่อก่อนก็ไม่ได้กลัวเลือดหรอก จนไปดูคลิปหนึ่งที่โคตรจะน่ากลัว เป็นคดีฆาตกรรม แล้ววันนั้นก็อ้วกแตกจนเป็นลมแม่ต้องหามส่งโรงพยาบาลเลยทีเดียว

         “เป็นอะไรไอ้ริน” พี่ปุณณ์เดินเข้ามาพร้อมพี่ปั้นอย่างเป็นห่วง แต่ที่จริงเขาคงเป็นห่วงพี่รินมากกว่า

คนไม่ถูกรักเศร้าแปล๊บ

         “น้องโดนมีดบาด หน้าซีดเลยกลัวเลือดเหรอ”

         “ไม่...ค่ะ” ต่อหน้าคนอื่นก็อยากเจ๋งอะเนอะ แต่ว่าขาเริ่มอ่อนจนต้องพิงเคาน์เตอร์ครัว

         “แล้วนั่น...เซจะล้มแล้ว...เป็นอะไร”

         ฉันบิดปากคว่ำบีบน้ำตาแสร้งดรามาให้พี่ ๆ เขาจะได้ไม่เครียดแทน จะได้ดึงความสนใจตัวเองออกไปจากเลือดตรงปลายนิ้วด้วย

         “เป็นคนไม่ถูกรัก”

         “ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย” โดนพี่ปุณณ์ดุเข้าให้อีก สุดท้ายมือฉันก็ถูกดึงไปล้างมือ ก่อนจะถูกลากไปนั่งที่โซฟาแล้วพี่ปั้นเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ ท่ามกลางอีกคนที่ไม่สนใจอะไรเลยสักนิด

         เจ็บวะ...มีดบาดก็ไม่เป็นห่วงสักนิดเลยหรือไงวะ

         ใจร้ายชะมัด!

         “ต่อไปใช้มีดก็ระวังหน่อย แล้วมือก็อย่าโดนน้ำด้วย”

         ยากแล้วมืออย่าโดนน้ำจะอาบน้ำยังไงก่อน ล้างหน้าอีก นี่เรื่องใหญ่เลยนะ

         “ยากเลยนะคะพี่ปุณณ์ พริกจะอาบน้ำยังไงล่ะ” ฉันทำเสียงอ้อนเล็ก ๆ แต่ว่าอีกคนคงหมั่นไส้แหละที่ไปอ้อนพี่ชายของเขา

         “โลกนี้มีถุงมือใช้แล้วเนอะ เผื่อลืม มีดบาดแค่นั้นร้องเสียลั่น”

         ด่าโง่ยังเจ็บน้อยกว่าเลย เฮ้อ...นี่เฮียปัณณ์เป็นอะไรมากไหม แค่บอกว่าใส่ถุงมือก็พูดได้ปะ แล้วที่บอกมีดบาดแค่นั้น ให้ลองมาโดนบาดดูบ้างเหอะ ฉันจะสมน้ำหน้าให้

         “บ้านอยู่ท่าแซะเหรอเฮีย ทำไมแซะเก่ง”

         “ก็ทำหน้าแบบนั้นดูก็รู้แล้วคิดอะไรอยู่”

         “รู้จายยย” ฉันยิ้มสู้ไปเลยสิ เอาซี้ใครมันจะแพ้ก่อนกัน

         “ฮึ...ส่วนเธอก็รู้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องตัวเอง”

         เฮียปัณณ์+100 ส่วนอีพริก -100,000

         คนปากร้ายชนะเฉย

         ให้ตายสิ...เฮียนะเฮีย...เออแพ้แล้วแพ้หมดรูปเลย แต่เพราะมัวแต่ทะเลาะกับเฮียปัณณ์ มือของฉันเลยกลายเป็นมัมมี่ไปแล้ว

         “พี่ปุณณ์...มีดบาดนิดเดียวเองทำไมพันซะนึกว่ามือหัก แล้วแบบนี้พริกจะกินข้าวยังไงล่ะ”

         เธอยกมือขึ้นมองอย่างสิ้นหวัง แถมคนทำแผลให้ดูเหมือนจะไม่ชอบหากฉันเอาออกด้วยสิ

         “เดี๋ยวป้อน” เสียงกระแทกกระทั้นของพี่ปุณณ์ทำฉันหน้าเหวอ นี่พี่แกจะป้อนฉันจริงดิ คิมิโต๊ะโน๊ะเลยนะแบบนี้อะ งุ้ยสุดหล่อคนที่สองจะป้อนให้ ฉันจะได้ไปคุยกับนังลูกฟูกกับนังจูเน่ ต่อให้ไม่ได้น้องแต่พี่ก็น่ารักไม่หยอกเหมือนกัน

         OMG!

         แล้วฉันก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ จากนั้นก็รออาหารเสร็จแต่คนที่บอกจะป้อนกลับไปโทรศัพท์

         TT^TT

         ขอบคุณในความหวังดีของพี่ปุณณ์ ช่วยฉันได้มากส่วนฉันก็ใช้มือเดียวกินเท่าที่กินได้ แต่ฉันอยากกินหอยแครงที่ลวกได้พอดีมาก แต่ว่าแกะไม่ถนัด

         เฮ้อ...เอาไว้ค่อยอ้อนแม่ให้ทำให้กินก็แล้วกัน

         “ที่รัก...กินหอยครับ” นั่นพี่ปั้นป้อนพี่รินอย่างเอาใจ อดอิจฉาไม่ได้เลยจริง ๆ แต่เมื่อหันมาคนที่รังเกียจฉันนักหนามานั่งข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และดูจะกินแซ่บแต่กุ้งแช่น้ำปลา อย่างอื่นไม่เห็นแตะ

         สงสัยจะชอบจริง ๆ แต่ฉันมองเขาดูกินน่าอร่อยดีเนอะแล้วก็เผลอมองนานจนคนถูกมองหันมาทำตาค้อนใส่

         “อยากกินกุ้ง?” เขาถามด้วยใบหน้าตึง ๆ คล้ายคนหวงของกิน จนฉันอมยิ้ม 

         “ไม่อยากกินกุ้ง แต่อยากกินเฮียอะ...ได้ปะ”

         ต่อให้มือเจ็บแต่ปากยังดีอยู่นะ อิอิ

         “ถ้าใจกากอย่าปากเก่ง”

         งุ้ยยย~ด่าได้สะเทือนไตมาก...เจ็บไตเลย

         “....”

         หมายความว่าไง...คิดว่าฉันไม่กล้างี้เหรอ เอาจริงก็ไม่รู้ว่ากล้าหรือเปล่า แต่ชอบแล้วก็ต้องสู้สิวะ

         “ไม่ได้เก่งแค่ปากหรอก” ฉันว่า

         “ส่วนใหญ่ก็ดีแต่พูดเท่านั้นแหละ พอเอาเข้าจริงก็…”

         เกลียดการลากเสียงของเฮียมาก 

         เฮียปัณณ์คิดว่าฉันจะเล่น ๆ เหรอ นี่จริงจังนะ

         “ส่วนพี่คงดีแต่...ปากสินะ” ฉันชอบมากเรื่องท้าทายและคิดว่าอีกคนก็น่าจะไม่ชอบเท่าไรที่โดนกระตุกหนวด แต่เดี๋ยวนะ

แต่แล้วขณะที่ฉันลอยหน้าลอยตากวนตีนพี่เขาทำไมตีนพี่แกขยับ ไม่ใช่ว่าจะกระทืบฉันหรอกนะ ซวยแน่

         ฉันรีบยืนขึ้นทันทีก่อนจะบอกกับพี่ริน

         “เอ่อ...พี่ริน...อิ่มแล้วพริกกลับก่อนนะ”

         “รีบไปไหนเพิ่งกินยำไปนิดเดียว ยังมีอย่างอื่นอีก นั่งลงเดี๋ยวนี้”

         โถ...พี่ริน...ดูด้วยหน้าเพื่อนพี่กำลังจะเสิร์ฟยำตีนให้หนูแล้ว หากอยู่ต่ออีกหน่อย เละแน่ ๆ

         “ดูเหมือนเฮียจะไม่ค่อยอยากให้หนูอยู่เท่าไรนะคะ” ฉันว่าเสียงสั่น ๆ แอบกลัวนิด ๆ ด้วยล่ะ ปกติก็ไม่ค่อยเห็นเฮียปัณณ์โมโหใครนะ ยกเว้นรำคาญฉันเนี่ยแหละ

         “หยุดเลยไอ้ปัณณ์ น้องอยู่ห้องคนเดียวน่าสงสาร” ฉันรีบไปนั่งเบียดพี่ริน เพราะไม่ไว้ใจ หากขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อฟาดมา หน้าฟ้าประทานจะกลายเป็นใบหน้าที่โดนฟ้าลงโทษเอาได้

         “มานั่งนี่” นั่นสั่งให้ฉันนั่งใกล้ ๆ แถมขู่อีก

เฮียขู่เก่งมาก

         “เฮีย~” ฉันว่าเสียงอ่อย แต่แล้วก็โดนดึงแขนให้ลุกมานั่งใกล้ ๆ แล้วไอ้ใจกาก ๆ ปากเก่ง ๆ อย่างฉันก็นั่งเสียวสันหลังต่อไป

         แต่นั่งไปสักพักกุ้งแช่น้ำปลาที่ราดด้วยน้ำจิ้มซีฟู้ดแซ่บ ๆ ก็ยื่นมาตรงหน้า ฉันไม่มองแต่กลับหันไปดูคนที่จิ้มมาให้อย่างระแวงนิด ๆ ว่าแอบใส่อะไรไว้หรือเปล่า เดี๋ยวเกิดกินแล้วชักตาตั้งยุ่งตายเลย

         ผัวรวยก็ไม่ได้...แถมยังตายก่อนแก่อีก

         “กิน”

แววตาเขาคมดุเหมือนสั่ง แต่ลึก ๆ เหมือนกำลังทดสอบฉันว่าจะถอยหรือกล้าสู้กับเขา

         “เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะเห็นพี่ชอบไม่อยากจะแย่ง” ฉันยิ้มแหย ๆ กลับ พลางคิดว่าใครจะกล้ากิน ปกติก็แทบจะกินหัวฉันอยู่แล้ว นี่ต้องสอดไส้อะไรสักอย่างแน่ ๆ

         “กลัวเหรอ”

         “...เฮียใจร้ายนี่ไม่กลัวได้ยังไงล่ะ”

         เขาไม่เพียงไม่โกรธแต่กลับยกยิ้มอย่างเป็นต่อราวกับหมาป่ากำลังไล่ต้อนลูกแกะตัวเล็กตัวน้อยอย่างฉัน จากนั้นยกมือขึ้นบีบคางฉันให้อ้าปาก

         “โอ๊ย...เฮีย...ทำอะไรเนี่ย...บอกว่าไม่กินไง”

         “กิน!”

         “มะ...” ยังไม่ทันพูดได้จบ ก็มีกุ้งแช่น้ำปลาพุ่งเข้าปากแล้วน้ำจิ้มซีฟู้ดนั้นมีซ่อนเม็ดพริกเอาไว้ข้างในอีกจนฉันไม่กล้าเคี้ยวทั้งจะหลบไปคายทิ้งด้วย แต่ว่า...

         “ถ้าคายทิ้งมีเรื่อง”

         เฮียยยย...ทำไมต้องฆ่ากันทางอ้อม

         มีดบาดไม่พอยังโดนบังคับให้เคี้ยวพริก ชีวิตอีพริกเหี้ยจริง ๆ แล้วช่วยไม่ได้ชอบแกล้งเฮียบ่อย ๆ ด้วย แต่ฉันคือเต๊าะเขาเฉย ๆ เองนะ ทำไมต้องล้างแค้นด้วยวิธีนี้

         บอกเลยชั่วโมงนี้เคี้ยวทั้งน้ำตาแต่เมื่อหันมองหน้าเขา รอยยิ้มเขามีเสี้ยวบางที่เหมือนกำลังสนุกกับการเห็นฉันทรมานไปกับความเผ็ด…เหมือนหมาป่าที่เลียเขี้ยวรอดูเหยื่อดิ้น

         “ถ้าอยากเป็นแฟนฉันก็ต้องหัดกินของเผ็ด ๆ เพราะฉันชอบกินเผ็ด”

         หือออ...ว่าไงนะ...อันนี้น่าสนใจนะ...แค่กินพริกได้ก็จะมีลุ้นเป็นแฟนเฮียงั้นเหรอ...โอ๊ยเอามาพริกหนึ่งสวนเลย

         “เฮียป้อนมาหนูพร้อม” ตอนนี้เรื่องเผ็ดเอาไว้ทีหลัง ถ้ากินพริกแล้วได้ผู้ชาย พริกแกงคนนี้ก็สู้ตายบอกเลย

         “ปากเก่ง...ดีชอบ”

         หูยยย...ชอบเหรอ...ชอบจริงดิ...ชอบจริงหรือเปล่า

         ฉันที่ฝันไปไกลนั้นหารู้ไม่ว่าเฮียปัณณ์เตรียมวิธีทรมานฉันด้วยการยกพริกมาทั้งจานวางตรงหน้า ความฉิบหายจะไปไหนเสียล่ะ

         ฉันมองหน้าเฮียอย่างขอความเห็นใจ แต่ดูเหมือนเฮียจะไม่เห็นใจไม่พอ ยังส่งสายตาเชิงบอกว่า

         ถ้าใจกากรบกวนอย่าปากเก่งให้มากนะ!

         แต่เหมือนสวรรค์ยังเห็นใจอีพริกแกงอยู่นิด ๆ เมื่อพี่ปุณณ์เข้ามาได้ทันเวลาพอดี ฉันจึงส่งสายตาอ้อนวอนไปให้

         “มึงทำอะไรน้อง”

         “เปล๊า”

         “ไอ้ปัณณ์!”

         “ไม่ต้องยุ่ง...แล้วนั่นคุยกับใคร” เฮียปัณณ์เปลี่ยนเรื่องไม่ยอมให้ช่วยฉัน โอ้โหร้ายมาก

         “เฮ้อ...เด็กเก่าไม่ยอมเลิก”

         เรื่องนี้น่าสนใจนะ อยากรู้จังเด็กเก่าพี่ปุณณ์ใครหว่า ฉันนั่งเสนอหน้าไม่พอยังมองไปทางนั้นอย่างสนใจอีก พลางคิดวิธีวุ่นวายในหัวช่วยพี่ปุณณ์

         “บอกแล้วทำอะไรก็ให้เรียบร้อย จ่ายแล้วให้จบ”

         “ก็เด็กไม่ยอมจบ”

         “ไม่จบก็เหี้ยแล้ว”

         สองพี่น้องคุยกันไปมาฉันก็หันซ้ายทีขวาที จนเห็นว่ามีช่องว่างจึงเอ่ยขึ้น

         “ให้พริกช่วยไหม...พริกเป็นแฟนปลอม ๆ พี่ปุณณ์ไปจัดการผู้หญิงคนนั้นให้เอง”

         “จัดการยังไง” พี่ปุณณ์ไม่ได้ถามแต่คนอยากรู้ดันเป็นเฮียปัณณ์เสียอย่างนั้น ฮั่นแน่หึงอะดิ

         “ก็ไปด่าให้ยับ ไม่คิดเงินเลยด่าให้ฟรีแล้วเล่นเป็นแฟนได้แนบเนียนด้วย” ฉันภูมิใจในฝีปากตลาดของตัวเองมาก ๆ เป็นแม่ค้าต้องปากตลาดเอาไว้ก่อน

         “ไม่ต้องยุ่ง!”

         “....” ดับฝันเฉย...ไม่ใช่พี่ปุณณ์นะ แต่เป็นเฮียปัณณ์

         ก็แค่อยากช่วยเฉย ๆ ทำไมต้องว่าเรายุ่งด้วยเนี่ย หวงใช่หรือเปล่า แต่ท่าทางเหมือนไม่หวงเลยแหะ ยังไงดีนะไม่ชัดเจนเว่อร์

         “ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ใครทำก็ให้จัดการปัญหาเอาเอง อิ่มแล้วใช่ไหมจะไปส่ง” นี่ไม่ใช่ประโยคคำถามด้วย แต่ว่าอีกคนกระชากมือฉันขึ้นแล้วพาเดินออกจากห้องท่ามกลางสายตางุนงงของทุกคน และรวมทั้งฉันด้วย

มือเขากระชากฉันแรงพอให้เสียหลัก แต่ความร้อนที่แผ่ผ่านปลายนิ้วกลับทำให้หัวใจฉันเต้นรัว… นี่เขาจะพาฉันไปไหนกันแน่?

         ไปส่งนี่คืออะไร?