LOGIN| ฟีลลิ่ง |
@บ้านแคร์
ช่วงเย็นโดนัทมาส่งฉันที่บ้าน แต่สาเหตุที่โดนัทมาด้วยคือต้องการให้ฉันเริ่มฝึกเล่นกีตาร์ แล้วก็ร้องเพลงไปด้วยเพื่อไปประกวดดาวมหาลัยเป็นตัวแทนของคณะ นี่แค่คัดเลือกเองนะ จริงจังสุดๆ แล้วถ้าฉันได้รับเลือกเป็นตัวแทนจะขนาดไหนกัน
"สวัสดีค่ะป้าบัว//สวัสดีค่ะป้าบัว" โดนัทกับฉันยกมือไหว้
"อ่าวหนูโดนัทมาด้วยหรอคะ ทำไมหนูแคร์ไม่โทรมาบอกป้า ป้าจะได้ทำขนมเพิ่ม"
"ไม่เป็นไรค่ะป้าบัว คือหนูจะมาติวให้แคร์ซ้อมกีตาร์กับฝึกร้องเพลงค่ะ" ป้าบัวทำหน้างงโดนัทเลยอธิบายต่อ
"คืองี้นะคะ มีรุ่นพี่อยากให้แคร์ไปประกวดเป็นดาวคณะค่ะ แต่ต้องผ่านการคัดเลือกจากรุ่นพี่ก่อน เขาให้แสดงความสามารถพิเศษอะไรประมาณนี้ค่ะ" เมื่อโดนัทอธิบายป้าบัวถึงกับร้องอ๋อ
"หนูแคร์ของป้าทั้งสวย ทั้งน่ารัก ยังไงก็ได้อยู่แล้ว" ป้าบัวก็อวยกับเขาอีกคน เห้อ แล้วถ้าพี่คริสกับพี่คัพรู้จะอวยด้วยเหมือนกันไหมนะ
"แคร์ไม่ได้อยากลงประกวดเลยค่ะ โดนัทนั่นแหล่ะที่ยัดเยียด"
"ก็เราอยากให้แคร์ลองเปิดใจดูบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เรียน เรียน เรียน"
"ก็จริงของหนูโดนัทนะคะ" ป้าบัวเสริม โอเคฉันยอมแล้ว
"ค่ะ แคร์จะลองเปิดใจ" คำตอบของฉันทำเอาโดนัทรีบกอดคอฉันอย่างดีใจ
"มันต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก"
"ขึ้นห้องกันเถอะ"
"ป้าบัวคะ มีขนมอะไรบ้าง เอามาให้หมดเลยนะคะ เท่าที่มีนะคะป้าบัว ไม่ต้องทำเพิ่ม หนูน่าจะอยู่หลายชั่วโมง" โดนัทบอก
ป้าบัวกลั้วหัวเราะ "ได้เลยค่ะหนูโดนัท เดี๋ยวป้าขึ้นไปเสิร์ฟให้ถึงห้อง" โดนัทยกนิ้วโป้งให้ป้า "เยี่ยมมไปเลยค่ะไปก่อนนะคะ"
#ห้องนอน
"ไปหยิบกีตาร์มาจ่ะ" โดนัทสั่ง ฉันยืนมองตาปริบๆ "ยืนทำไมไปหยิบมาค่ะ แล้วเดี๋ยวมาเลือกเพลงกัน" ตั้งแต่โดนัทเข้าห้องฉันมา โดนัทก็เอาแต่สั่งนั่นนี่ รู้สึกเหมือนเธอเป็นผู้ปกครองยังไงก็ไม่รู้ เริ่มตั้งแต่หยิบกีตาร์แล้วเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อที่จะเลือกเพลง แต่ฉันยกโน๊ตบุ๊คให้โดนัทจัดการเลย ส่วนฉันรอฟังคำสั่งจากโดนัทอย่างเดียว
"แคร์อยากร้องเพลงไทย หรือสากล"
"สากล"
"ว้าววว อินเตอร์" โดนัทพูดจีบปากจีบคอ หมั่นไส้จัง ฉันนึกขำอยู่ในใจ
"เพลงนี้ไหม" โดนัทเสนอเปิดเพลงบนยูทูปให้ฉันฟัง "เราว่าเพลงนี้น่ารัก เหมาะกับสาวหวานๆอย่างแคร์"
Youtube
Song | At My Worst
~ I need somebody who can love me at my worst ~
~ No, I'm not perfect, but I hope you see my worth ~
~ 'Cause it's only you, nobody new, I put you first ~
~ And for you, girl, I swear I'll do the worst ~
"อืม เราชอบเพลงนี้"
"โอเค เก็บไว้ในใจก่อน แล้วหาตัวเลือกอื่นเพิ่มอีกสักสองเพลง"
เราสองคนเปิดหาเพลงในยูทูปที่คิดว่าถนัดกับฉันมากที่สุด เลือกมาตั้งหลายเพลงแต่สุดท้ายก็จบที่เพลงแรกที่โดนัทเสนอ
"โกค่ะ"
"โกอะไร"
"เริ่มอ่ะค่ะ คอร์ดก็อยู่ตรงหน้า เนื้อเพลงก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ร้องค่ะ ขอแบบฟีลลิ่ง" ทำไมลิ้นโดนัทกระดกออกมาแบบนั้นล่ะกับคำว่าฟีลลิ่ง
จากนั้นฉันก็เริ่มร้องเพลงเล่นกีตาร์อย่างที่ถนัด นี่คงเป็นความสามารถพิเศษของฉันอย่างเดียวเลยมั้งที่ทำได้ ไม่รู้ว่าจะออกมาดีไหม แต่ก็จะพยายามแล้วกันนะเพื่อนรัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันหยุดร้องก่อนจะหันไปมองที่ประตู "ร้องต่อไป เดี๋ยวไปเปิดให้ สงสัยขนมจะมาแล้ว" โดนัทวิ่งดุ๊กดิ๊กไปเปิดประตู และก็เป็นป้าบัวจริงๆที่ถือถาดขนมกับน้ำมาเสิร์ฟเราสองคน
"ขอบคุณนะคะป้าบัว" ป้าบัวเดินมาวางถาดไว้บนโต๊ะ
"ค่ะ ป้าไม่กวนละ" ป้าบัวบอกยิ้มๆก่อนจะเดินออกจากประตู
"ต่อค่ะที่รัก"
"โดนัทเราถามจริง วันๆมีกี่อารมณ์"
"หลายอารมณ์ แต่ถ้าโดนัทยังถามอยู่เราจะมีอารมณ์โมโหแล้วนะ" พูดจบโดนัทหยิบคุกกี้ที่ป้าบัวเอาขึ้นมาให้กัดคำโตๆ "อร่อยม๊ากกก" นี่ไง ฉันถึงได้ถามโดนัทว่าวันๆมีกี่อารมณ์กันแน่
ฉันได้แต่นั่งกลั้วหัวเราะในความเป็นตัวเองของเธอ บางทีก็อาจจะเกินไปหน่อย แต่เธอก็น่ารักกับฉันมากๆเลย
°°°°°°°°°°
ตอนพิเศษ [เฉพาะกิจ] 7จบบริบูรณ์อันดาขับรถกลับคอนโดด้วยหัวใจที่เต้นแรง เดมี่สาวน้อยที่เขาแอบชอบตอนนี้โตเป็นสาวมากแล้ว ถึงจะเห็นเธอไกลๆ เขาก็จำลักษณะและรูปร่างของเธอได้ร่างหนาเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว นึกถึงใบหน้าสวยหวานครั้งล่าสุดที่ได้เจอเธอก็หนึ่งปีที่ผ่านมา เพราะเธอต้องไปเรียนอยู่โรงเรียนประจำ ส่วนเขานั้นก็เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบเพื่อเตรียมเข้ามหาวิทยาลัย"พี่ชอบเดมี่" ปากหนาเปล่งเสียงบอกความรู้สึกในใจเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ห้วงแห่งความฝัน ฝันที่จะได้เป็นผู้ชายในฐานะคนรักของเธอ แต่ทว่าความฝันในจินตนาการของเขาก็ต้องดับลงด้วยเสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้น"ใครโทรมาวะ" ปากหนาบ่นแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ"โทรมาทำไม" น้ำเสียงทุ้มหงุดหงิดพูดส่งไปยังปลายสาย..."เห็นแก่กินจริงๆเลย"..."เออๆรู้แล้ว เดี๋ยวซื้อเข้าไป"สายเมื่อครู่ที่โทรเข้ามาคือน้องสาวของอันดา เธอฝากซื้อขนมเค้กสตอเบอรี่ร้านโปรด"เค้กสตอเบอรี่สองชิ้นครับ" อันดายืนหน้าเคาน์เตอร์แล้วสั่งเค้กชิ้นโปรดให้กับฟ้าใสทว่าจู่ๆกลับมีเสียงซุบซิบนินทาของผู้หญิงหลุ่มหนึ่งกำลังนินทาเขาอยู่ในระยะใกล้อันดาได้ยินคำนินทาทุกคำ และเธอพวกนั
ส่วนฟ้าใสลูกสาวคนเล็กเธอเป็นสาวหน้าหวานเหมือนกับฉันไม่มีผิด แต่นิสัยกลับไม่เหมือนฉันเลยสักนิด ออกจะเอาแต่ใจเสียด้วยซ้ำไป แล้วก็ชอบทำอะไรที่มันท้าทายอย่างเช่น แข่งรถ อะไรที่เสี่ยงตายเขาชอบหมด แค่คิดก็เป็นห่วงกลัวเธอจะทำอะไรโลดโผน"พี่เตอร์คะ แคร์เป็นห่วงลูกจังเลยค่ะ""พี่เองก็เป็นห่วง เราตัดสินใจลองให้เขาได้ใช้ชีวิตกันเองไปสักพัก ให้ลูกๆของเราได้ดูแลตัวเอง ตัดสินใจอะรได้ด้วยตัวเอง พี่เชื่อว่าลูกของเราแกไม่ทำตัวเหลวแหลกแน่นอน คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำได้แค่คอยดูพวกเขาเติบโตอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แต่ถ้ามันไม่เวิร์คเราก็ค่อยคุยกับพวกเขาอีกที""ค่ะ"หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่กลับไป อันดา ฟ้าใส เปิดกระเป๋าเก็บของใช้ส่วนตัวไว้ห้องใครห้องมัน"ฟ้าใส เดี๋ยวพี่มา" อันดาเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของน้องสาว"จะไปไหน นัดสาวไว้หรือไง คุณพ่อคุณแม่เพิ่งจะกลับไป จะหนีเที่ยวแล้วงั้นสิ""ไม่ได้เที่ยวไหนหรอกหน่า แค่จะไปทำธุระนิดหน่อย""พี่เนี่ยนะ ทำธุระ ธุระอะไร""เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว""โห ดูพูดเข้า เกิดก่อนนาทีเดียว คิดว่าเป็นผู้ใหญ่อายุหกสิบหรือไง""เอาหน่า เดี๋ยวพี่มา ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกหน่า"อันดาบอกใ
ตอนพิเศษ 6 [เฉพาะกิจ]เด็กผมเปีย ฉันกับพี่เตอร์และลูกๆขึ้นมายังห้องคอนโดของเจ้าสองแฝดเพื่อมาตรวจความเรียบร้อยภายในห้องก่อนจะกลับถึงคราวที่ต้องปล่อยให้ลูกได้มีชีวิตอิสระ ถึงเขาสองคนจะโตพอที่ดูแลตัวเองได้ แต่คนเป็นแม่อย่างฉันกลับรู้สึกโหวงเหวงยามที่ต้องห่างลูก"ทุกอย่างครบนะลูก มีอะไรขาดเหลือก็บอกพ่อกับแม่นะ" คอนโดหรูใจกลางเมืองแห่งนี้เป็นคอนโดแบบสองชั้น ติดรถไฟฟ้า เดินทางสะดวก และแน่นอนว่าคนที่จัดการก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสามีของฉันที่เป็นคนซื้อให้ตอนแรกอันดากับฟ้าใสจะขอแยกห้องอยู่ แต่ฉันค้าน ถึงเขาสองคนจะชอบทะเลาะกันแค่ไหน แต่ฉันเชื่อว่ายังไงลูกแฝดสองคนนี้จะต้องดูแลกันได้ แต่ทว่าความแสบเนี่ยสิ น่าจะกินกันไม่ลง คงไม่มีใครยอมใครภายในห้องคอนโดมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ลูกชายฉันชอบเล่นสนุ๊กเกอร์มาก ตอนอยู่ที่บ้านก็เล่นกับพ่อของเขาอยู่บ่อยๆ ลูกชายก็เลยขอโต๊ะสนุ๊กมาไว้เล่นที่ห้อง ส่วนลูกสาวเธอไม่ขออะไรมาก แค่อยากได้ทีวีหกสิบนิ้วเพื่อติดไว้ดูซีรีส์ตอนกลางคืนให้หนำใจทุกอย่างสะดวกสบายเหมือนได้อยู่บ้าน ห้องนอนก็มีสองห้อง อยู่ทางด้านชั้นบน แบ่งโซนของใครของมัน ต่างคนต่างอยู่ ข้าวของเครื่
ตอนพิเศษ 5 [เฉพาะกิจ]ท้องแฝดหลังจากวันที่เราสองคนแต่งงานกัน ฉันขอร้องพี่เตอร์ว่าขอทำงานที่โรงพยาบาลก่อนสักสองถึงสามปี แต่เขาต่อรองให้ฉันทำงานแค่หนึ่งปีเท่านั้น ตั้งแต่แต่งงานมาพี่เตอร์เอาแต่ใจมากๆ ถึงขนาดว่าฉันต้องเรียกเขามานั่งจับเข่าคุยกัน ถึงได้รู้สาเหตุว่าทำไมเขาถึงเอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผล และไม่ยอมให้ฉันได้ทำงานในอาชีพที่ฉันรัก ร่ำเรียนมาหกปีขอใช้วิชาความรู้ได้ช่วยเหลือคนสักหน่อยเถอะและสาเหตุที่เขางอแงหนักขึ้นก็เพราะฉันเคยบอกเขาไว้ว่าจริงๆแล้วเสป็คของฉันชอบคนในเสื้อกาวน์ ขาวสะอาด ไม่ใช่เสื้อช็อป นั่นคือสิ่งที่ทำให้พี่เตอร์วิตกมาตลอดถึงได้คัดค้านไม่ให้ฉันมาทำงานที่โรงพยาบาลทำเอาฉันเกือบท้อเหมือนกัน แต่เขาก็ยอมใจอ่อนทำตามคำขอของฉัน และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาต่อรองทำเอาฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ระหว่างนี้เขายอมให้ฉันได้ทำงานอาชีพหมอตามที่วาดฝัน แต่ถ้าเกิดเขาเสกเด็กแฝดเข้าท้องได้เมื่อไหร่ ฉันต้องยุติบทบาทอาชีพหมอในทันทีหนึ่งปีผ่านไป ผลผลิตที่พี่เตอร์ตั้งใจทำตอนนี้มันออกดอกออกผลอย่างไม่น่าเชื่อ และฉันก็ต้องยุติบทบาทคุณหมอตามสัญญา เพราะฉันมีอาการเวียนหัวและอาเจียนหนักมากขึ้น ในคราแรกฉันคิ
ตอนพิเศษ 4 [เฉพาะกิจ]คืนวิวาห์ วันสำคัญที่ฉันและพี่เตอร์รอคอยก็มาถึง พิธีวิวาห์ถูกจัดขึ้นตามฤกษ์ที่คุณแม่ของเราทั้งสองคนเป็นคนหามาให้สถานที่งานมงคลจัดขึ้นที่โรงแรมชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศไทยในเครือ pya ซึ่งเป็นโรงแรมของครอบครัวพี่เดลที่มีอยู่ทั่วทุกภูมิภาคท่ามกลางเสียงเพลงหวานเคล้าคลอจากวงดนตรีออเครสต้า ทำให้บรรยากาศในงานอบอวลไปด้วยความสุข แต่ทว่าเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบนิ่งตั้งแต่ลงจากเวทีพิธีทุกขั้นตอนของงานวิวาห์จบลงเป็นที่เรียบร้อย เราสองคนจึงเดินไปตามโต๊ะแขกเหรื่อเพื่อขอบคุณทุกคนที่มางานมงคลสมรสของเราในวันนี้"พอใจไหมเพื่อน" พี่เดลเอ่ยถามเจ้าบ่าวที่ยืนแสดงสีหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับตบลงบนบ่าของเจ้าบ่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพี่เดลภูมิใจมากกับผลงานของตัวเอง เขาเป็นคนเสนอสถานที่และเป็นคนเนรมิตห้องบอลรูมออกมาสวยงามและอลังการมากๆ"อืม""อืมของมึงนี่พอใจหรือไม่พอใจวะ""เออ ขอบใจมาก" เขาไม่ตอบกลับว่าพอใจหรือไม่พอใจ พี่เตอร์ออกอาการเซ็งๆที่เพื่อนของเขาเจ้ากี้เจ้าการจัดให้ทุกอย่าง ก็เจ้าบ่าวของฉันอยากคิดคอนเซปต์เนรมิตงานแต่งด้วยตัวเองเพราะเป็นงานมงคลที่มีแค่ครั้งเ
"แคร์ พี่เอง" เหมือนฉันจะได้ยินเสียงพูดจากคนที่อยู่ในตัวพี่หมี"อะไรนะคะ""พี่เอง" เสียงจากด้านในเอ่ยบอกก่อนที่พี่หมีจะชี้ไปที่พี่ๆกลุ่มวิศวะหลุดขำกันออกมาเสียงดัง ฉันที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ขนาดว่าพี่มารีเธอเองก็ยังยืนงง"หัวเราะอะไรกันคะ"พรึ่บ~"แคร์~" เมื่อคนข้างในตัวมาสคอตถอดหัวก็ทำเอาฉันตกใจมาก"พี่เตอร์" พี่หมีมาสคอตสีขาวที่อยู่ตรงหน้าฉันคือเขางั้นหรอ ใบหน้าหล่อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเต็มหน้า"พวกมึง" เขาหันไปชี้หน้าคาดโทษพวกกลุ่มพี่ๆวิศวะ"พี่เตอร์ไปอยู่ในนั้นทำไมคะ""ก็พวกแม่ง...ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้มีสิ่งที่สำคัญกว่า""..."เขาวางหัวมาสคอตหมีลงแล้วนั่งคุกเข่า "เอาของมา" เขาหันไปบอกกับพี่เลโอด้วยน้ำเสียงติดห้วน คงเพราะยังรู้สึกเคืองที่โดนเพื่อนแกล้งฉันเห็นพี่เลโอหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องเล็กๆยื่นมาวางไว้ที่มือของเขาที่กำลังสวมใส่ชุดมาสคอตอยู่ฉันที่เห็นเหงื่อผุดเต็มใบหน้าหล่อก็เลยเดินไปหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะแล้วเอามาซับหน้าให้เขา"น่ารักจัง""แล้วจะบอกแคร์ได้หรือยังคะว่าใส่มาสคอตทำไม มันร้อนมากเลยนะ ดูสิ เหงื่อเต็มหน้าเลย" ฉันบอกในขณะที่กำลังซับเหงื่อบนใบหน้าให้ก







