IKAAPAT: HOME, AGAIN!

Via

“Ladies and Gentlemen, we have just landed at Ninoy Aquino International Airport. Asia Pacific Air welcomes you to Manila. On behalf of your flight crew headed by Captain Rio, with First Officer Pimentel and the rest of the team, we thank you for choosing Asia Pacific, your airline of choice. We just landed at Ninoy Aquino International Airport. Welcome to Manila. On behalf of the flight crew, led by Captain Rio with the help of First Officer Pimentel, we are grateful for your continued patronage and for choosing Asia Pacific. Welcome.”

Napakurap ako’t napatingin sa labas ng bintana. “I’m here . . . again.”

Sari-saring masasaya at masasakit na alaala ang nanariwa sa isipan ko at halos lahat ng alaalang iyon ay sa amin ni Russell. Hindi ko maiwasang mapakat ng labi ng maalala ang napakasakit na pamamaalam na ginawa ko. Alam kong naging duwag ako at hindi ko nagawang magpaalam sa kanya ng maayos no’ng panahon na iyon pero hindi ko rin naman kayang magpaalam sa kanya ng harapan. Our relationship that time was toxic—not for the both of us but the people around us, especially his parents. Kaya ko naman siyang ipaglaban pero mga bata pa kami noon at ayokong sirain ang buhay niya dahil lang sa akin.

‘But still, you ruin his life!’ sigaw ng konsenya ko.

Marahas akong napabuntonghinga. Hindi iyon ang intensyon ko, we both suffer.

Naramdaman ako ang pagpisil ng kamay ni Kuya sa kamay ko. “You’re spacing out, it’s time to move.”

Napalingon ako sa mga pasaherong nauna nang bumaba, ang kaibigan ko namang si Sally ay isinaklay na ang malaking handbag na dala niya’t hinihintay na ang pagtayo namin.

Isa pang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko, wala ng urungan ito. Bago pa man ako nagdesisyong gawin ito ay pinag-isipan ko itong mabuti at kung anuman ang mangyari simula sa oras na tumapak ako sa lupa ay kakayanin ko.

Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Sally. “Para kang kakatayin sa sobrang putla mo, Vee,” panunukso niya.

Sinamaan ko lang siya ng tingin at sabay-sabay na kaming bumaba ng eroplano. Bigla akong pinagpawisan ng malamig at hindi napigilang mapayakap sa sarili nang umihip ang panggabing hangin, nagsitayuan ang balahibo ko sa katawan sa hindi ko maipaliwanag na dahilan.

“Are you okay, Vee?” tanong ni Kuya.

Nakangiti akong tumango. “I’m fine,” simpleng sagot ko.

****

PAGKATAPOS naming makuha iyong mga bagahe namin ay palabas na kami ng airport, palakas ng palakas ang kabog sa dibdib ko pakiramdam ko biglang lilitaw sa harap ko si Russell at handa nang isumbat sa akin ang lahat.

Shocks! Napapraning na yata ako, how in the hell would he come here in the first place! Hindi naman niya alam na darating ako.

I sighed.

“Kuya! Over here!” It was Chino, waving his hand towards us. Nakangiti siya’t halatang masayang-masaya na makita kami.

Parang natuklaw ako ng ahas at hindi at hindi na magawang makagalaw pa, parang sa mga oras na iyon ay gusto kong bumalik sa loob ng eroplano at sumakay pabalik ng America nang tumingin siya sa akin, he was smiling but there’s sadness on his eyes.

Inakay ako ni Kuya palapit kay Chino, mabilis na nagyakapan ang dalawa habang ako’y tahimik lang at hindi alam kung ano ang gagawin, bigla akong nahiya at kinabahan. Kung kay Chino pa lang ay ganito na ang nararamdaman ko, paano pa kaya sa ibang kaibigan namin? Will they still accept me as their friends? O ako na lang talaga ang nag-iisip na kaibigan pa rin ang turing nila sa akin?

“Hi, I’m Sally!” Narinig kong pakilala ng kaibigan ko kay Chino. “Nice to meet you.”

“I’m Chino. Nice meeting you too.”

I let out a nervous sigh, nangangatog ang mga tuhod ko at hindi ko magawang tumingin sa kanya. I know he’s looking at me, ilang beses akong napalunok ng laway at mag-aangat na sana ng tingin para batiin siya nang bigla akong matigilan at hindi naiwasang maiyak.

In an instant, he hugged me tight.

“Vee,” bulong niya, ramdam ko ang paggarlgal sa boses niya tuloy ay mas lalo akong naiyak. “I missed you.”

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Ngunit sa halip na salita, ang tanging narinig niya ay ang mga pag-iyak kong hindi ko mapigilan. Napakasakit. Hindi dahil sa galit o takot, kundi dahil sa pagka-miss ko sa kanya, sa kanila, sa lahat.

“Hindi ko alam kung paano magsimulang humingi ng tawad sa inyo,” sabi ko sa wakas, kahit alam kong hindi sapat ang mga salita para ibsan ang sakit ng nakaraan.

“Vee,” sambit niya ulit, at inangat ang kanyang mukha para tumingin sa akin. “Wala kang dapat ihingi ng tawad. Naiintindihan ka namin at ang desisyon mo. Hindi kami galit sa’yo at lahat kami naghihintay at umaasam na sana’y maging okay na ang lahat.”

Ang kanyang mga salita ay parang isang malalim na hininga na nagpapagaan sa aking pakiramdam. Ang aking kaba at takot ay naglaho at napalitan ng kasiyahan. Dahil sa kabila ng lahat ng nangyari, tanggap pa rin nila ako.

Nanatili kaming magkayakap ng ilang minuto, kahit papaano ay nagkaroon ako ng lakas sa mga sinabi niya pero hindi pa rin iyon sapat para humarap sa mga kaibigan namin. Gayunpaman ay nagkaroon ako ng pag-asa na maaayos ang lahat.

“Enough with the drama and let’s get on the car,” natatawang sabi ni Kuya sa amin. Nakakahiya sa mga nakakakita sa inyo, baka isiping mag-jowa kayo’t muling nagkita sa napakahabang panahong pagkakawalay,” nakangiwing dagdag pa niya.

“That’s so sweet kaya,” kontra naman ni Sally.

Natatawa namang inalalayan ako ni Chino na papasok sa sasakyan.

“How’s Tita?” tanong ni Kuya habang nagbabiyahe kami pauwi.

“She’s doing great,” sagot ni Chino habang hindi inaalis ang tingin sa pagmamaneho. “And excited to see both of you, sa sobrang excited nga niya ay hindi magkandaugagang itulak ako para sunduin kayo sa airport the whole day, kahit na alam niyang gabi ang datin niyo.” Natatawa niyang dagdag.

“Mabuti at hindi nagpilit na sumama pa,” nakangiting wika ni Kuya.

“Hindi ako pumayag at baka kung ano pang mangyari sa kanya, alam mo naman iyon kapag naging emosynal, Kuya,” sagot ni Chino.

Ipinikit ko muna ang mga mata ko, I need a recharge, pakiramdam ko ay naubos ang lakas ko sa paghaharap namin ni Chino kanina. Huminga ako ng malalim at isinandal ang ulo sa bintana ng sasakyan, naramdaman ko ang kamay ni Sally at pagtingin ko sa kanya ay nakangiti siyang ini-offer ang balikat niya.

“Huwag mo naman akong ipahiya sa pinsan mo, Vee. Come on, lean on me,” sabi niya sabay kindat.

Marahan akong natawa habang lumalapit sa kanya, kami kasing dalawa ang nasa backseat. Isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya at nagpasalamat, muli kong ipinikit ang mga mata ko at totoong nawala kahit papaano ang pagod ko sa isiping may kaibigan akong puwedeng sandalan anuman ang mangyari.

Habang tulog ako, tila nagbadya ang mga alaala na magpaparamdam. Ito’y mga alaala na matagal ko ng hindi naiisip at naaalala, mga alaala na pilit kong tinatabunan at tinalikdan dahil sa sakit na dala nito.

“Russell,” sambit ko sa aking panaginip. Nakikita ko siya sa harap ko, naka ngiti at puno ng pagmamahal sa kanyang mga mata. Ang mga mata na noon ay nagbibigay lakas sa akin, pero ngayon ay nagdudulot ng kirot at lungkot.

“Mahal na mahal kita, Via,” bulong niya, sabay hawak sa aking mga kamay at titig sa aking mga mata. Sa mga panahong iyon, wala akong ibang naisip kundi ang kanyang pagmamahal. Ngunit, alam kong hindi na iyon magiging katulad ng dati.

“Aalis na ako, Russell,” wika ko sa kanya. “Kailangan ko itong gawin, hindi para sa atin, pero para sa ating lahat.”

Tumulo ang luha niya habang nakatingin sa akin. Hindi siya umimik, hindi niya ako pinigilan. Tanging ang kanyang mga mata ang nagbigay ng kanyang tugon.

Nagising ako sa isang malakas na tunog. Napatingin ako sa paligid at natanto na nasa isang sasakyan ako. Nakasandal ang aking ulo sa balikat ni Sally at naririnig ko ang kanilang mga tawa.

“What’s happening?” tanong ko habang pinupunasan ang aking mga mata.

“Wala, namiss lang namin ang tawa mo, Via,” sagot ni Kuya.

“Nanaginip ako,” sagot ko, tinitingnan ang daan na aming tinatahak.

“Tungkol saan?” tanong ni Sally.

“Tungkol kay Russell.”

Muli silang natahimik. Hindi nila alam kung paano ako lilinawin o aalalayan. Alam kong nasasaktan din sila para sa akin, ngunit masakit rin para sa kanila ang alalahanin ang mga pangyayaring iyon.

Kahit hindi ako nakatingin sa harapan ay alam kong panay ang tinginan nina Kuya at Chino, ramdam ko ang pag-aalala nila sa sinabi ko habang si Sally naman ay panay ang haplos sa likod ko upang ipaalalang nasa tabi ko lang siya’t aalalay sa akin.

“Ayos lang ako, guys,” sabi ko, ngumiti sa kanila. “I decided to come here, alam kong one of these days ay magkakaharap din kami at kung anuman ang mangyari pagdating ng araw na iyon ay kakayanin ko.”

“Kahit anong mangyari, Via, nandito lang kami para sa'yo,” sabi ni Kuya, habang hawak ang manibela ng sasakyan.

Nagpatuloy kami sa aming biyahe patungo sa aming tahanan. Pagkaparada ng sasakyan sa garahe ay sabay-sabay kaming bumaba, hindi pa man kami tuluyang nakakapasok ay bumukas na ang pinto. Sinalubong ako ng mainit at mahigpit na yakap ni Tita Aiza, muli ay hindi ko napigilang mapaiyak dahil sa pamilyar na init ng pagmamahal mula sa babaeng itinuring ko ng pangalawang ina simula ng mamatay ang mga magulang namin ni Kuya.

Napakasama ko! Paano kong nagawang tiisian si Tita?

“Via, anak!” sabi ng aking ina habang yakap ako ng mahigpit. “Namiss kita ng sobra!”

“I . . . I’m sorry po,” sabi ko sa pagitan ng pag-iyak. “I know I was selfish and never contacted y—”

“Shh,” aniya. “It’s okay, naiintindihan kita, anak. It’s fine. Oh, God, I missed you so much, honey.”

“Ma, papasukin mo muna kaya kami bago kayo mag-iyakan diyan,” natatawang sabi ni Chino.

“I’m sorry,” sabi ni Tita at humiwalay ng yakap sa akin. Pinunasan ni Kuya ang mukha ni Tita Aiza saka humalik sa pisngi niya. “I missed you too, Tita,” nakangiting wika ni Kuya.

Ipinakilala ni Kuya si Sally dahil hindi pa rin maampat ang luha sa mga mata ko. Patuloy pa rin iyon sa pagbuhos at kahit anong gawin ko ay hindi iyon tumitigil. Maraming alaala ang bahay na iyon nina Tita at lahat ng iyon ay sariwang sariwa na nagbabalik sa isip ko, which caused my heart in pain. A lot.

Tumingin ako sa paligid, sa aming tahanan. Sa kabila ng lahat ng nangyari, ito pa rin ang aking tahanan. Ito ang lugar kung saan ako lumaki, kung saan ko nakilala ang mga kaibigan ko, at kung saan ko unang minahal si Russell.

I’m finally home . . . again.

Sa gabing iyon, naramdaman kong muli kong babangon. Na muli kong haharapin ang aking mga takot at alaala. Alam kong hindi ito magiging madali, ngunit alam ko rin na hindi ako nag-iisa.

Tumayo ako at humarap sa salamin. Nakita ko ang aking sarili - isang babae na handang harapin ang kanyang mga takot at kalungkutan. Isang babae na handang bumangon muli. At sa gabing iyon, naisip ko na handa na akong harapin si Russell. Handa na akong humingi ng tawad sa kanya at sa kanyang pamilya.

“Russell, handa na ba talaga akong harapin ka?” bulong ko sa sarili.