Mag-log inPABALIBAG na isinarado ni Dindi ang pinto ng kuwarto niya. "How dare them! Niloko nila ako, Daddy. Ang akala ko sa akin nila ipapakasal si Jav. Ginawa ko lahat para makuha siya pero si Elorda pa rin!" Galit na galit na sabi niya. Panay ang tulo ng luha niya sa kanyang mga mata at nakatikom ang dalawang kamao. Marahas na napabuntong-hininga si Dindo. Nasasaktan siya para sa kanyang anak pero mahirap naman ipilit ang gusto nito. Marahang lumapit si Dindo at ipinatong ang kamay sa balikat ni Dindi, pero agad iyong inalog ng dalaga palayo. “Daddy, hindi ba puwede n’yo man lang ipaglaban ako?” umiiyak niyang tanong. “Ako ang narito. Ako ang anak n’yo. Bakit parang mas mahalaga pa sila kaysa sa akin?” Napapikit si Dindo. Mabigat ang bawat salitang kailangang bitawan. “Dindi, ginawa ko ang lahat ng kaya ko,” mahinahon niyang sagot. “Pero ang puso ni Jav… matagal na niyang pinili si Elorda. Kahit anong pilit, hindi mo puwedeng agawin ang hindi naman sa’yo.” Napailing si Dindi, tumawa nan
BIHIS na bihis si Jason habang inaantay si Honeylet. Hindi pa rin tapos ang asawa niya sa pag-aayos. "Honey, bilisan mo nga. Kanina ka pa, hanggang ngayon hindi ka pa rin tapos," iyamot na sabi ni Jason. Matalim na tinapunan ng tingin ni Honeylet ang asawa na nakasandal sa hamba ng pinto. “Maghintay ka… nag-aayos pa ang tao e. Saka pupunta tayo sa ospital, hindi sa palengke,” may irap na sagot ni Honeylet habang inaayos ang hikaw sa salamin. Napabuntong-hininga si Jason at tumuwid ng tayo. “Kaya nga ospital e. Baka naghihintay na sila Jav. Unang apo nating babae ‘yon, Honey.” Sandaling napatigil ang kamay ni Honeylet. Napatingin siya sa repleksiyon ng sarili niya bago dahan-dahang humarap sa asawa. “Alam ko. Kaya gusto kong maging maayos tingnan. Ayokong isipin ni Elorda na wala tayong pakialam.” Lumambot ang mukha ni Jason. “Hindi ko naman sinasabing pabayaan mo ang itsura mo. Gustong-gusto kong makita ang apo natin. Aba, dati nag-iisa lang si Jav sa atin. Ngayon, tignan
NAGMULAT ng kanyang mga mata si Jav. Napabalikwas siya ng bangon. Naalala niya bigla si Elorda. Nanganak ang asawa niya at siya pa ang naunang mawalan ng malay. “Si Elorda…” paos niyang sambit, agad na naghanap ng sagot ang mga mata sa paligid. “Sir, kalma lang po,” sabi ng isang nurse na agad lumapit sa kanya. “Nasa recovery room na po ang asawa ninyo. Maayos po ang panganganak.” Parang biglang bumalik ang hangin sa dibdib ni Jav. Napasandal siya sa kama, nanginginig ang mga kamay. “Ang… ang baby?” pilit niyang tanong. “Nasa nursery po. Healthy po. Girl,” dagdag ng nurse, may kasamang ngiti. Namutla man kanina, ngayon ay napapikit si Jav habang unti-unting tumulo ang luha sa gilid ng mga mata niya. Hindi niya namalayang nanginginig ang balikat niya sa pinipigilang emosyon. “Maaari ko po ba silang makita?” mahinang tanong niya. “Oo po, sandali lang po at ihahanda namin kayo.” Habang inaayos ng nurse ang IV niya, muling bumalik sa isip ni Jav ang mga sandaling hawak niya ang k
PAGKALABAS nila ng bahay, ramdam ni Jav ang panginginig ng katawan ni Elorda. Hindi niya alam kung dahil sa lamig ng hangin, sa sakit, o sa takot. Pero isang bagay ang sigurado niya, hindi siya pwedeng humina. Pagkabukas pa lang niya ng pinto ng sasakyan, napahawak nang mas mahigpit si Elorda sa leeg niya. “M-Mahal… hindi ko alam kung aabot tayo…” hingal nitong sabi, nanlalambot na ang tuhod. “Aabot tayo,” madiin niyang sagot habang maingat na isinasakay ang asawa sa front seat. “Tingnan mo ako, mahal. Hindi kita pababayaan.” Halos mapatid si Elina at Sicandro sa pagmamadaling sumakay sa likuran. “Bilisan mo na, Jav!” sigaw ni Sicandro, hindi maitago ang kaba sa boses. Mabilis na pinasibad ni Jav ang sasakyan palabas ng garahe. Habang umaandar sila, sunod-sunod ang daing ni Elorda at bawat isa ay parang suntok sa dibdib ni Jav. “Aahh… Jav… ang sakit… Mahal, hindi ko na ata kaya…” Hinawakan agad ni Jav ang kamay niya habang isang kamay ang nasa manibela. “Kaya mo. Naririnig m
"HI, mahal ko... kumusta ang unang araw mo sa JE?" tanong ni Elorda kay Jav. Kauuwi lang ng asawa niya at sinalubong niya iyon. Nakangiting napatingin si Jav sa asawa. “Nakakapagod… pero masaya,” sagot ni Jav, humugot muna ng malalim na hinga bago yumakap kay Elorda. “Ibang-iba na ang JE ngayon. Ang daming nagbago. Pero siguro… kaya ko namang sabayan.” Hinaplos ni Elorda ang likod niya, ramdam ang bigat ng araw na dala nito. “Alam kong kakayanin mo. Ikaw pa? Kahit anong bigay nila sa’yo, kaya mong lampasan.” Napangiti si Jav, medyo napapikit pa habang nakasubsob sa balikat ng asawa. “Alam mo, mahal… habang nasa opisina ako kanina, ang iniisip ko lang, maka-uwi agad dito. Miss na miss na kita. Kayo ng mga bata." Napadako ang tingin niya sa maumbok nang tiyan ni Elorda. Napahalakhak nang mahina si Elorda at hinila ang mukha ni Jav para tingnan ito. “Gano’n? First day mo pa lang, nami-miss mo na ako agad? Saka, okay lang kami ng mga anak mo sa bahay." “Siyempre, miss ko na kayo. H
LUMABAS nang kotse si Jav. Napaharap siya sa matayog na gusali, ang Javinzi Emterprise. Ang kompanya na dati ay parang extension lang ng sarili niyang mundo. Pero ngayon, pakiramdam niya ay isa na itong lugar na kailangang muli niyang kilalanin. Parang sa loob ng ilang taon ngayon lang ulit siya nakatunton sa kompanyang kanyang minahal t inalagaan. Huminga siya nang malalim. Hindi niya akalaing babalik pa siya rito pagkatapos ng lahat. Ganoon pa man, naroon na siya. Wala nang atrasan. Pagtapak niya sa lobby, sabay-sabay na napalingon ang ilang empleyado. May kumindat na pagkilala, may nagtatakang nakataas ang kilay, at mayroon ding halatang nangangapa kung sila nga ba ang iniisip nila. “Good morning, Sir Jav,” bati ng guard na agad tumppindig nang tuwid. Tumango lang si Jav. “Morning.” Habang papunta sa elevator, ramdam niyang sinusundan siya ng mga mata. Pero hindi iyon ang ikinabigat ng dibdib niya, kundi ang mga alaala. Kung paano siya dati nagmamadaling pumasok dito, haw







