Chapter 5

RIZ

THIS is not happening. Paano ako haharap kay Dad kung ang lalaking ito ang ama ng anak ko? Mas mabuti pang huwag na lang niyang malaman pa ang tungkol dito at hindi na ako uuwi sa amin. My mind was running at 200 kms per hour. I need to plan fast and I am going to start by leaving this place.

“Is there something wrong?” tanong niya sa akin.

Nang mag-angat ako ng tingin ay malamig pa rin ang expression ng mukha niya. Paul doesn’t look happy or angry. Ang hirap niyang basahin. I wonder, how did I end up sleeping with him that night?

Umiling ako at pilit na ngumiti sa kaniya. “Pasensiya ka na sa abala. I just . . . I just wanted to ask you something pero hindi na lang. Nasaan nga pala ang gamit ko?”

“Your luggage is still in the living room. Why?” Kumunot ang noo niya.

“Uuwi na ’ko sa ’min. Baka hinahanap na ’ko ng m-magulang ko. Salamat uli at pasensiya na.” That was a lie but I could not think of another excuse. What does he care? Hindi naman niya ako kilala. Paul doesn’t know anything about my family.

Nang lalampasan ko na siya ay bigla niya akong kinapitan sa braso at pinigilan. May kung anong koryente na nanulay sa aking katawan. When I looked up, he was staring at me at parang hinihigop ako ng mga mata niya. Paul has the most expressive eyes. Bakit ngayon ko lang napansin iyon? I mean, he looks alright.

Fine, siya ang pinakaguwapong lalaki na nakilala ko.

There are a few men in university that asked me for dates pero nagmukha silang totoy lahat sa paningin ko kumpara sa lalaking nasa harap ko ngayon.

“You haven’t had dinner. It’s already past six. At least eat something before you leave.” Tumikhim siya. “I asked Manang to cook spaghetti and there’s ice cream on the fridge too.”

Pinamulahan ako ng mukha. Siguradong si Rowan ang nagkuwento sa kaniya ng kinakain ko kanina. At dahil hindi pa niya binibitiwan ang braso ko ay hindi ako makapag-isip nang matino. Kung aalis na ako ay gagastos pa ako para sa hapunan. Maghahanap pa ako ng matitirhan ko ngayong gabi.

Ayaw kong mag-isip ng masama at alam kong pagsubok lang ito para sa akin pero hindi ko rin maiwasan na manlumo. Sunod-sunod ang bira sa akin ng pagkakataon at hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ito.

“Sige. Pero pagkatapos ng hapunan ay uuwi na ako.”

The table was set nang lumabas kami ng silid. Si Manang ay naroon pa rin pero nakasukbit na ang bag at mukhang paalis na.

“Sir, magpapaalam na po ako. Bukas na lang po ako babalik.”

“Sige, manang.”

Walang thank you? Tao pa ba ang lalaking ito o talagang wala lang galang sa matatanda? Wala na ngang po at opo, hindi pa marunong magpasalamat.

Nakaramdam ako ng inis sa kaniya. Kung ang legal na asawa nga ng aking ama ay iginagalang ko pa rin sa kabila ng mga pang-iinsulto niya sa akin, ito pa bang kasambahay na pagod maglinis at magluto buong araw?

Nang makalabas ng pinto si Manang ay ipinaghila ako ng silya ni Paul. “Have a seat and let’s eat.”

Napansin ko rin ang warmer ng pagkain. Sa bagay, bakit nga naman kakain ang isang ito ng malamig na ulam kung puwedeng mainit?

Once we were both seated, hinintay ko siyang sumandok pero nakatitig pa rin siya sa akin. Nakaramdam ako ng pagkailang. Magpapaunahan ba kami kung sino ang unang magugutom para makakuha ng ulam?

“Ladies first.”

Sumandok ako ng pasta at nilagyan ng sauce. Ang daming ginadgad na keso. I love cheese kaya heto, maputi ang hitsura ng spaghetti dahil halos natabunan na ang sauce. Nang sumubo ako ay hindi ko mapigilan ang pagsalubong ng aking kilay.

“Hindi ka kakain?” Kung sinuman ang nagsabing nakabubusog ang pagtingin sa babae o lalaki ay isang malaking sinungaling.

Paul didn’t say anything pero kumuha siya ng salad. Pagkatapos ng isang subo ay tumingin siya sa akin at parang may gustong itanong. He toyed with his food then had a sip of water. Pambihirang lalaki ’to. Ang daming nagugutom sa mundo pero heto siya at ayaw kainin ang mga pagkain na ipinaluto niya.

“Kung may gusto kang itanong ay sabihin mo na. Hindi mo malalaman ang kasagutan kung titingin ka lang.” I sounded snotty pero naiinis ako sa kaniya. Hindi naman ako ganito dati. Maybe it’s the pregnancy hormones acting up.

“Why are you looking for me? Do we know each other?” Seryoso ang pagkakatanong niya. At first, hindi ko alam kung matatawa ba o maiinis na hindi niya ako natatandaan. It was a one-night stand after all. But still, I had high hopes when Rowan took the time to look for me earlier today para dalhin ako sa kaniya.

“You don’t remember meeting me at the club?”

“Am I supposed to?” balik-tanong niya sa akin.

Ibinaba ko ang kubyertos at nagpahid ng labi gamit ang table napkin. “You don’t remember that night?” Maang siyang tumingin sa akin. This is frustrating as fuck. Paul looked confused. “We met at Club Pyre over two months ago.”

“And your name?”

“Arizona Consigna. Do you remember now?”

“No. Tell me more.” His commanding tone infuriated me even more.

“I don’t remember much from that night but I woke up the next morning with you on the same bed.” Hindi ko na maituloy ang sasabihin ko. Paul can read between the lines and figure it out on his own.

“We slept together.” Hindi ako nakaimik. “Okay, so it was a one-night stand then?” I still chose not to say anything. “And you’re here because?” Tumikhim siya. “You don’t think I’d marry you just because we slept together. How old are you? Eighteen?”

‘I’m twenty-one.’ Gusto ko sanang sabihin. Pero kung ganito ang ugali niya, pakasalan na lang niya ang sarili niya. Buwisit!

“I am not here to ask you to marry me. I was . . . I needed help earlier, but I am okay now.”

“Naglayas ka?”

More like pinalayas but what does he care?

“It’s none of your business. I should go. Thank you for dinner and sorry for causing you trouble.” Tumayo ako at tinungo ang kinaroroonan ng shoulder bag at luggage ko. I took one step and I heard him scoff.

“Wait. Gabi na. Kung saan ka tutuloy, ihahatid na kita. Baka may—”

I didn’t hear the end of it. My eyesight was dimming. Bago ako tuluyang nawalan ng ulirat ay naramdaman ko ang pagsalo ng dalawang braso sa akin.