Chapter 3

The morning sun chipped away at my face as I faced the window next to me. I quickly covered my face with the comforter that encircles half of my body. My head is hurting as hell! What did I do?!

"You 'kay?" a familiar voice raised its voice. As soon as I recognized the scents that encircled the entire room, I realized where I was.

"Sam, why am I here?" I asked, still confused.

Mabilis kong tiningnan ang sarili ko sa salamin. Oh gosh! Daig ko pa ang sinabunutan ng tatlong babae ngayon.

"Don't worry, hinatid ka rito ni Sir A kagabi. Hindi niya kasi alam kung saan ka nakatira ngayon," kalmadong paliwanag ni Sam. She's already dressed for work.

"Huh? Bakit siya? M-Magkasama ba kami kagabi?" sunod-sunod ko pang tanong. Wala talagang maalala sa mga nangyari kagabi! Hindi ba umuwi na ako pagkatapos ng trabaho?

She looked at me with a poker face. "Didn't you choose him over your reports yesterday?"

My mind was suddenly struck by a realization. Did I do that? Really, Ginnie? Hindi ka pa rin ba nadadala?

"Anyway, I have to go. May pagkain diyan sa fridge, lutuin mo na lang," saad niya at nagmamadaling kinuha ang mga gamit niya sa table.

When I heard her leave, I jumped back into bed. I've done well at work over the last few years. Ni minsan hindi ako na-late, hindi ko nakakalimutang gumawa ng reports, at hindi ko iniiwan ang mga responsibilidad ko. Bakit kung kailan panatag na ako, saka pa ako magkakaganito?

Tumayo na ako nang mapagtantong mahuhuli na ako. Buti na lamang at maraming dumadaang taxi rito. Sa biyahe ay iniisip ko na agad ang mga sasabihin ko kung sakaling magkita kami.

"Oh, ma'am! Akala ko hindi kayo makakapunta ngayon. Maayos ka na ba?"

"Maayos naman ako. May kinailangan lang gawin kaninang umaga kaya na-late ako. Hindi ba sinabi ni Ma'am Fernandez sa inyo?" tanong ko pa. 

"She informed us. Kaya ba maaga ka rin nag-off kahapon?" dagdag niya pa.

I nodded in response. Hindi ko naman puwedeng sabihin ang totoong dahilan ko. Paghihinalaan pa nila kami 'pag nagkataon.

I devoted my time to listening to what the speaker had to say. Hindi ko rin napansin si Sir Phillip sa hall kaya I assumed na baka hindi siya pumasok ngayon. Mabuti na lang din dahil hindi ko rin alam ang gagawin ko kapag nagkita kami.

I was already prepared to leave work when one of the teachers came to ask me.

"Ma'am Ginnie! Hindi po ba kayo sasama sa amin mamaya? Birthday po kasi ni Sir Guevarra kaya nagkayayaan na kumain sa labas." Kaagad ko siyang nilingon. Natanaw ko rin ang ibang mga guro na patungo sa gawi namin habang si Sam ay walang tigil na kumakaway sa akin.

"Uh... Marami ba ang pupunta? Hindi ko kasi sigurado kung makakasama ako," saad ko sa mababang tono. Ngunit mabilis ko rin pinagsisihan iyon nang matanaw si Sir Guevarra na kumakaway sa akin. Para ko na ring kapatid si Sir Guevarra dahil isa siya sa mga gumabay sa akin noong nagsisimula pa lamang ako.

"Huwag mong sabihin na 'di ka sasama? Kahit hindi ako kasing g'wapo ni Sir Añonuevo, may dating pa rin naman ako. Hindi naman nakakahiyang samahan-"

"Bakit? Anong mayroon sa kanila ni Sir Phillip?" usisa pa ni Ma'am Castro. Pati ako kay nagtataka rin kung bakit alam ni sir ang bagay na iyon.

"Uh! Baka isipin mo na nangingialam ako, ha. Nasabi kasi ni Sir Phillip sa akin na ikaw raw ang katulong niya sa business niya? Ngayon ko nga lang din nalaman na magkakilala pala kayo." Ngumiti pa siya sa akin. Napangiwi na lamang at sumang-ayon.

Bakit ba hindi ko nalinaw sa kaniya na hindi p'wedeng malaman ng iba na matagal na kaming magkakilala?

I decided to join them due to a sense of guilt. Besides, I almost know everyone who has been invited, so the gathering will not be awkward for me for sure.

"Dito ka ma'am! May space pa rito!" 

Halos hindi na kami magkaintindihan dahil sa ingay ng paligid. Ang usapang maayos na party ay nauwi sa pagb-bar. Wala na akong nagawa dahil sinang-ayunan iyon ng lahat.

"Excuse me," magalang kong sabi sa nasa unahan ko ngayon. Matangkad siya at bakas na sa mukha niya ang pagkalunod sa alak. Marahas siyang lumingon sa akin at pinagmasdan ako mula ulo hanggang paa.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang balikat ko. Kaagad kong inalis iyon at sinamaan siya ng tingin.

"What the fuck!" I exclaimed.

"Why are you asking me about the fuck when we can just fuck?" he asked, smirking at me.

I rolled my eyes and was about to change my path when he reached my hand again. I sighed heavily and was about to kick his ass when someone struck me in the hair, causing me to lose my balance.

"A freaking flirt!" she shouted, still yanking my hair.

Nasa madilim kaming parte ng bar kaya hindi ko makilala kung sino ang babaeng galit na galit ngayon. I tried my best not to fight with her pero talagang hindi siya nagpapatalo. Nang nagkaroon ako ng pagkakataon para lumaban ay kaagad ko siyang itinulak.

"Ano ba'ng problema mo?!" tanong ko pa. Napansin iyon ng mga taong malapit sa amin at nagsimula kaming palibutan. 

Bago pa ulit siya nakalapit sa akin ay kaagad na akong tumungo palabas. Nang mapansing hindi siya sumunod ay saka lamang ako nakahinga nang maluwag. Wala akong ideya kung nasaan na ang ibang mga kasamahan ko. Nawala rin sa isipan ko na weekend nga pala kaya marami ring tao ngayon sa mga bar.

"Tss, sino ba 'yong babaeng 'yon? Kung boyfriend niya 'yong lalaki, sana binabantayan niya para hindi makapang-harass," bulong ko pa sa sarili ko habang inaayos ang buhok ko.

Napansin ko rin ang pagkapunit ng aking suot kaya lalo lamang akong nainis. Kung hindi ko nga lang inaalagaan ang reputasyon ko bilang guro ay talagang lalabanan ko siya. Siya pa 'tong matapang gayong ako naman ang biktima rito?

"Miss, are you okay?" Mabilis akong tumayo at hinarap ang nagsalita.

"G-Ginnie?"

Life is always full of surprises. All we need to do is address them in order for us to move forward.

"S-Sir Añonuevo..." I stuttered.

"What happened to you?" nag-aalala niyang tanong matapos niyang makita ang kalagayan ko.

Natatawa akong umiling. "It's nothing. Sige, mauuna na ako," malumanay kong sagot.

"Did you eat already?" he inquired, disregarding what I had previously stated.

Like the moon that shines in the dark, the feelings that I keep pushing back and hiding try to shine as if there are too plenty that have overflowed.

I observed him having a conversation with an employee while attempting to fix his polo shirt. The way he acts and speaks exudes perfection. I've never been this in love with a man. There are many who tempt me, but I refuse to entertain them. Bakit kapag dating sa 'yo, pakiramdam ko ay sigurado na ako? Na kahit minsan mo na akong sinaktan, kayang-kaya pa rin kitang tanggapin nang buo.

"Hey," he whispered.

I cleared my throat as I looked at him. "Do you come here quite often?" I asked curiously. I just noticed that some people recognized him easily.

"Uh yeah, this is where I sometimes spend my free time." As I watched him offer me food, I couldn't help but smile. Tila bumabalik ulit ako sa pagiging estudyante. Kung gaano ako ka-saya na makita siyang dumadaan dati sa hallway. Kung paano niya kami turuan sa subject niya na kahit mahirap ay pilit kong iniintindi.

"Sir, is it proper to be comfortable with someone who once gave you a traumatic experience?"

Tumigil siya sa kaniyang ginagawa at saka bumaling sa akin. Matagal siyang tumingin sa akin bago napagpasyahang magsalita.

He chuckled. "Well, it is still valid because it is what you feel. Siguro noong panahon na nasaktan ka niya, hindi niya na talaga sinasadya iyon. Perhaps it was an event that happened at an inopportune time. Kaya kahit ang dapat nararamdaman mo para sa kaniya ay hindi pa rin sumasang-ayon sa ginagawa mo dahil hindi naman kayo ang mali."

Pagkatapos ng first heartbreak ko, ipinangako ko na sa sarili ko na hindi ko na ulit mararamdaman iyon. Na gagawin ko ang lahat para maiwasan na mapunta ulit sa ganoong sitwasyon.

"Bakit ka nga pala naroon kanina?"

I bit my lower lip. Do I need to tell him? Why am I here in the first place? Parang kanina lang, gusto ko nang umuwi.

"Nagkayayaan lang, you? Why are you here?" I asked. Inilibot ko ang aking tingin sa lugar. This is way better than the bar we went to. Hindi ganoong maingay at kaunti lamang ang tao. 

"Malapit lang dito ang bahay ng grandparents ko. I visited them since malapit na ang Valentine's Day, I want to surprise them." Bakas sa kaniyang mukha ang tuwa habang kinukwento niya ang mga plano niya. Hindi ko na nga napansin na masiyado na akong naka-focus sa kaniya na naging dahilan pa para mailang siya.

"Why are you staring at me? Is there something wrong?"

Mabilis akong umiling. Huminga muna ako nang malalim at saka inilipat ang tingin sa paligid. Madilim na sa labas at tanging ang iisang street light lamang ang nagbibigay liwanag sa daan.

"Ginnie," aniya.

 "Y-Yes?" Hilaw akong ngumiti. Hindi naman ako uminom kanina pero bakit wala ako sa sarili ngayon?

"It's already late. I will drive you home-"

"Uh, hindi na, sir! Baka bumalik na lang ako sa bar since naroon pa rin naman ang iba kong kasama." Sa totoo lang, wala na akong bumalik sa lugar na iyon but I also don't want him to drive me home.

He tried a lot of times to please me pero mas pinili ko pa rin na bumalik na lamang sa bar. Kahit ganoon ay nag-offer pa rin siya na ihatid ako roon para na rin masiguro niya na magiging ligtas ako.

On our way there, hindi ko napigilan ang sarili ko na tanungin siya tungkol sa mga bagay na hindi namin napag-uusapan nang maayos. Maybe he doesn't want it to be remembered again but I want to clarify things.

"Why are you treating me this way? I mean, alam mo naman ang nangyari noon-"

"Because I want to. Kahit na hindi maganda ang nangyari noon, at least, we learned a lesson," diretsahang sagot niya. 

Tumigil ako at napaisip. "What if... may isa sa atin na sumubok ulit? Kung time ang problema noon, how about now?" seryoso kong tanong.

"Oh... that is... not going to happen, Ginnie." He smiled. He even tapped my shoulder.

Pilit akong tumawa. I knew it. Bukod sa trabaho, wala na siyang gusto pa sa akin. Kailangan niya lang ako para roon, na kahit anong bait at pag-aalala ang pinapakita niya ngayon, parte pa rin iyon ng trabaho.

I chuckled. "Well, I was just asking. Huwag mo na lamang pansinin," bawi ko. Kahit anong gawin mo, Ginnie, wala pa ring magbabago. He's still not interested.

"I-I'm getting married."

Napatigil ako sa pag-iisip at mabilis siyang binalingan. Hinihintay kong sabihin niya na biro lamang iyon, pero nanatiling seryoso ang ekspresyon niya.

"W-What do you mean? I thought you were single..." I tried not to sound so curious. 

Bahagya niyang inayos ang kaniyang upo at saka huminga nang malalim. "It's a long story..." mahinang sambit niya.

"Siya pa rin ba?" tanong ko pa.

"We've been dating for quite some time," he replied calmly.

Noong umaamin ako sa kaniya noon, hindi ko talaga alam na sila pala noon ni Ma'am Angelie. Ang alam ko lang ay matalik silang magkaibigan. Nagkaroon ng usap-usapan tungkol sa kanila pero mabilis din namang nawala dahil wala raw katotohanan. Iyon pala, matagal na kaming naniniwala sa isang kasinungalingan. Maybe they really wanted to keep it private, and I was so naive to think there was nothing between them. I feel as if I was duped by my own mind.

I chuckled as I wiped a tear from my eye. I assumed for the second time. I was deceived once more.

"W-Wow... Why do I feel sad now? I should be happy that you guys are finally getting married... That's a l-long journey..."

"Ginnie..."

"Isn't it hilarious how I act?" I laughed. "Uhm... Basta, if you need my h-help, nandito lang ako," seryoso kong sabi. Siguro ito na ang huling pagkakataon na magpapakababa ako para sa lalaking ni minsan ay hindi nagbigay ng pagtingin sa akin.

As we walked away from each other, realizations dawned on me, and I'm at a loss for words. I feel betrayed. This damn feeling is killing my inner self.

And once again, I feel a tight hug from the darkness. It really did happen. Life is full of plot twists, indeed.