Chapter 4

Chapter 4

“แม่ พี่น้ำ สวัสดีค่ะ” นานะเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ไปเอารถกับเหนือที่โรงแรมวินซ์ มารดากับพี่สาวกำลังเตรียมตัวคล้ายกับกำลังออกไปที่ไหนสักที่

“วันนี้ทำไมกลับเร็ว เห็นปกติกลับมืดค่ำ” น้ำเสียงที่เอ่ยถามทว่าแฝงด้วยคำตำหนิแบบกลายๆทำให้นานะรู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็ควรจะชินกับคำพูดแบบนี้ได้แล้วนี่นา เพราะตั้งแต่เด็กยันเป็นสาว แม่ก็ไม่เคยพูดจาดีๆกับเธอสักครั้ง

“วันนี้เลิกคลาสเร็วค่ะ” ที่แม่มักจะเห็นเธอกลับค่ำเสมอ เพราะหญิงสาวตั้งใจจะกลับช้าโดยไปฝังตัวอยู่คอนโดของออมบุญ อีกทั้งเจด้าก็อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะกลับ ที่ทำแบบนี้เพราะอยากจะหลบหน้าคนที่บ้าน คนที่ไม่เคยมองเธอเป็นคนในครอบครัว  

“แม่กับพี่น้ำจะไปช็อปปิ้งที่ห้าง เดี๋ยวจะแวะกินมื้อเย็นที่ร้านอาหารญี่ปุ่น อยากกินอะไรก็ให้สายใจทำให้ละกัน”

“รีบไปเถอะค่ะคุณแม่ วันนี้ที่ช็อปเซรินมีสินค้าคอลเลคชันใหม่เยอะเลยค่ะ ไว้ค่อยคุยกันนะนานะ” น้ำใสแตะไหล่น้องสาวเบาๆ จากนั้นสองแม่ลูกก็นั่งรถที่บ้านออกไปทันที นานะลอบถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก อยู่คนเดียวยังรู้สึกดีกว่าการอยู่พร้อมหน้า แต่เธอไม่มีตัวตนในสายตาของแม่กับพี่สาว มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เธอจำความได้ พอโตขึ้นมาถึงได้รู้จากญาติๆว่าพ่อแท้ๆทิ้งแม่เธอไปตอนที่นานะอยู่ในท้องได้แปดเดือน พ่อจากไป..เพื่อจะแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนที่ท้องลูกของตัวเองเหมือนกัน บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ทำตัวเย็นชาและห่างเหินจากเธอ

“คุณหนูคะ มื้อเย็นอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวป้าจัดให้” ใบหน้ายิ้มกว้างของแม่บ้านประจำตระกูล เดินตรงเข้ามาต้อนรับ น้ำเสียงที่ใส่ใจของป้าสายใจก็ทำให้นานะลืมความเศร้าไปชั่วขณะ

“นานะ อยากกินหมูกระทะค่ะ” ข้อดีของการอยู่บ้านคนเดียวคืออยากกินอะไรก็ได้ โดยไม่มีใครบ่น

‘หมูกระทะมันเลี่ยนไป ไขมันก็เยอะ น้ำจิ้มก็หนักโซเดียม กินสลัดแซลมอนมื้อเย็นดีกว่า ย่อยง่ายดีต่อสุขภาพ’

“ได้ค่ะ ป้ามีน้ำจิ้มสูตรเด็ดให้ชิม ที่สวนเหมือนเดิมนะคะ คุณหนูไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อน เดี๋ยวพอลงมารับรองได้กินของอร่อยๆค่ะ” ป้าสายใจบอกและเดินที่ไปห้องครัว ส่วนนานะก็เดินบันไดขึ้นชั้นสองตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่อทำภารกิจ

ตริ๊ง..ตริ๊ง เสียงเตือนโปรแกรมแชทสีเขียวดังขึ้นแบบรัวๆ

North : เป็นไงบ้างครับ ทานข้าวเย็นหรือยัง

North : (สติกเกอร์กินข้าว)

นานะอ่านข้อความแล้วนึกถึงหน้าคนที่ส่งมา ใบหน้าขาวนวลเนียนก็ขึ้นสีแบบชัดเจน เพราะเธอกับเขาเพิ่งจะจูบกันแบบมีสติสัมปชัญญะร้อยเปอร์เซ็นท์ แค่คิดหัวใจของนานะก็เต้นแรงอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะเธอได้ใกล้ชิดเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรกก็เป็นได้ แท้จริงแล้วเธอคงไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอก นานะบอกตัวเองแบบนั้น...

“แม่คะ ไอ้น้องจอมเบี้ยวนัดมาแล้วค่ะ” นิ้วนางเอ่ยแซวน้องชายคนเดียว เมื่อเห็นร่างสูงเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้ามาในบ้าน

“โห พี่นิ้วนาง เหนือนอนเพลินเลยไม่ได้รับสาย ขอโทษครับ”

“รีบอาบน้ำมากินข้าวด้วยกัน แม่ทำของโปรดลูกด้วยนะ” แม่เลี้ยงพิงค์ลานนาเอ่ยอย่างเอาใจ เพราะนานๆครั้งลูกชายคนเล็กจะกลับบ้านสักที

“มีแต่ของโปรดเหนือเหรอคะ? ของนิ้วนางล่ะคะ”

“ของเราแม่ก็จัดให้ทุกวันแล้วไง นานๆทีน้องมา”

“คุณพ่อมาแล้วค่ะ” ประมุขของบ้านซึ่งสวมชุดสูทเต็มยศ เดินตรงเข้ามานั่งพักที่โซฟา พ่อเลี้ยงสิทธาคลายเนคไทออก หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มพร้อมของว่างอย่างรู้งาน

“เป็นบ้างไงเหนือ นานๆทีจะเจอลูกตัวเอง พ่อว่าวันนี้ฝนต้องตกแน่ๆ”

“พ่อครับ เหนือเรียนหนักมาก เพิ่งจะทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆเสร็จ ไม่เชื่อพ่อโทรไปถามภาคินได้เลย” เหนือนั่งลงข้างๆผู้เป็นบิดา ใบหน้าของเขาละม้ายคล้ายพ่อเลี้ยงสิทธาราวกับถอดแบบกันออกมา

“มีแฟนหรือยังล่ะ”

“ไม่มีครับ”

“ถ้ามีอย่าลืมพามาทำความรู้จักกับบ้านเราด้วยนะ” แม่เลี้ยงพิงค์ลานนาบอกเสียงเรียบ นั่นคือสิ่งที่เหนือกลัว ไม่ใช่ว่าไม่เคยพาผู้หญิงมาให้ครอบครัวรู้จัก ตอนปีสองเขาเคยพาอิงฟ้า สาวสวยคณะ

อักษรฯ มาที่บ้าน จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะพามา แต่เขาจำเป็นต้องมาเอาของสำคัญจึงให้อิงฟ้าเข้ามานั่งรอในบ้าน ทว่า..ครอบครัวของเขาที่ปกติต่างแยกย้ายกันไปทำงาน กลับอยู่บ้านกันทุกคน คำถามที่แม่และพี่สาวของเขาเอ่ยถามอิงฟ้า ซึ่งถามแบบไม่ให้อดีตแฟนสาวของเขาหยุดพักหายใจ

‘เรียนคณะไหน’

‘คบกันนานหรือยัง’

‘เป็นลูกเต้าเหล่าใคร’

‘พ่อแม่ทำงานอะไร’

‘จริงจังกับเหนือแค่ไหน’

และอีกมากมาย ตั้งแต่คราวนั้นเหนือก็เลยไม่กล้าพาใครมาที่บ้านอีกเลย

“เหนือขอโสดแบบยาวๆดีกว่า”

“ดีแล้วลูก ตั้งใจเรียนแล้วมาช่วยพ่อแม่ทำงาน เรื่องคู่ครองเดี๋ยวแม่กับพ่อจัดให้เอง” นั่นไง! ในอนาคตไม่แคล้วเขาต้องถูกคลุมถุงชนอย่างแน่นอน แต่ถึงตอนนั้นคนอย่างเหนือมีหรือจะยอม

“ครับผม” ลูกชายคนเล็กเอ่ยอย่างเอาใจ ผู้เป็นแม่ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความพอใจที่เหนืออยู่ในโอวาท พ่อเลี้ยงสิทธาได้แต่อมยิ้ม คนอย่างเจ้าเหนือเหรอจะยอมให้จับคู่ง่ายๆ หากลูกชายเขาจะรั้นก็จะดึงดันไม่ยอมทำสิ่งนั้นจนถึงที่สุด ทว่าสุดท้ายคนที่เป็นพ่อแม่ก็ย่อมจะตามใจเรื่องคนรักของลูกอยู่ดี

ตริ๊ง..ตริ๊ง เสียงเตือนโปรแกรมแชทสีเขียวดังขึ้นแบบรัวๆ รอบที่ร้อยสองของวัน นานะหยิบมือถือขึ้นมาตอบข้อความด้วยความเคยชิน ก็เจ้าตัวส่งไลน์มาถามทุกวัน เธอก็เลยจำเป็นต้องตอบอย่างเสียไม่ได้

North : นานะมีอาการยังไงบ้าง

Nana : ไม่มีอาการอะไรเลยค่ะ

North : ประจำเดือนมาหรือยังครับ

คำถามของเขาทำให้นานะนิ่งคิดไปสักพัก จะว่าไป..มันก็เลทมาหนึ่งวันแล้วนี่นา คงแค่เลื่อนเหมือนเคยแหละ

Nana : ยังเลยค่ะ

North : ถ้ามีอะไรบอกเหนือนะครับ

Nana : ค่ะ

เหนือมองมือถือแล้วอมยิ้ม จนภาคินที่เหล่ตามองหน้าจอมือถือของเพื่อนถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย

“อะไรวะ แค่สาวตอบกลับมาว่าค่ะ ก็ยิ้มจนหน้าบานเท่าจานดาวเทียม ว่าแต่จะรีเทิร์นกับอิงฟ้าจริงๆเหรอวะ เห็นมองไปกลุ่มอักษรบ่อยๆ” ภาคินผู้ซึ่งเห็นเพียงตัวเอท้ายชื่อในข้อความของเหนือเพียงแว่บเดียว ก็เดาว่าคนที่เพื่อนรักของเขากำลังคุยด้วยต้องเป็นอิงฟ้า อดีตสาวสวยคณะอักษรฯที่ได้ชื่อว่าแฟนคนแรกของเหนือ เพราะเพื่อนของเขาชอบเดินไปทางตึกนั้นบ่อยๆ แถมยังส่งยิ้มให้อิงฟ้าตอนที่เดินผ่านเสมอ

“อิงฟ้าเพิ่งเลิกกับแฟนพอดี ข่าวดังมาก” พริมพลอยเอ่ยขึ้น ด้วยเพราะแฟนคนล่าสุดของอิงฟ้าคือเพื่อนในคลาสวิศวะของเธอ ดังนั้นข่าวเลิกราของของสาวสวยดาวเด่นคณะอักษรฯ จึงค่อนข้างเป็นที่รู้จักกันในกลุ่มเพื่อนๆ

“เลิกแล้วไงวะ กูไม่ได้ชอบอิงฟ้าแล้ว” เหนือส่ายหน้ากับความคิดที่ไม่เข้าท่าของเพื่อนๆ

“บอกไม่ชอบๆ มึงอย่าให้กูเห็นควงกันขึ้นคอนโดละกัน ฝ่ายนั้นอยากจะกลับมาหามึงใจจะขาด พี่เหนือคนหล่อคนรวย พ่อหล่อละมุน พ่อเจ้าประคุณ...ลืมพี่เหนือไม่ได้”

“ขี้เกียจคุยกะมึง ประสาทจะแดก”

“นานะเดินมาทางโน้น โคตรน่ารักโดนใจ” ร่างบางขาวนวลเนียนในชุดนักศึกษาสาว เดินมาพร้อมเพื่อนสนิททั้งสอง นานะไม่ได้ตั้งใจจะเดินผ่านมาคณะวิศวะเลย เธอและเพื่อนแค่จะมาถ่ายเอกสารเพราะร้านถ่ายเอกสารที่คณะอักษรฯคิวยาวเหลือเกิน ดวงตาคู่คมจับจ้องประสานสายตากับเธอ

“มึง เหนือเค้ามองฉันว่ะ” ออมบุญพูดเข้าข้างตัวเอง

“แหม นังออมม่า เค้ามองฉันต่างหาก” เจด้าสะบัดผมเชิ่ดหน้าพร้อมกับยืดอก ร่างสูงในชุดนักศึกษาชายเดินตรงเข้ามาช้าๆ

“แก เค้าเดินมาหาฉัน เอาไงดี นานะแกอย่าโกรธเพื่อนนะ”

“เจได มั่นหน้ามากนะแก”

ขณะที่เพื่อนรักกำลังยืนเถียงกันเอาเป็นเอาตาย อดีตเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็เดินไปขวางหน้านานะ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องมองมาด้วยความสนใจ

“นานะ กินข้าวหรือยังครับ”

“ค่ะ ทานแล้ว เหนือล่ะ ทานหรือยัง” เกือบอาทิตย์เศษๆวันที่เขากับเธอได้เพียงแค่คุยกันในไลน์ เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มาเจอกันตัวเป็นๆ

“ยังเลยครับ นานะพอจะว่างไปทานข้าว...”

“ไม่ว่างค่ะ นานะต้องทำงานกลุ่ม ขอตัวนะคะ” นานะรีบตัดบทและเดินจากไปทันที เจด้ากับออมบุญหันมามองสบตากันอย่างงุนงง

“งานกลุ่มอะไรวะ หรือตอนอาจารย์สั่ง ฉันหลับเหรอ?”

“รีบตามมันไปก่อนดีกว่า”

“โอโห พี่เหนือ นกบินรอบหัวเลย” ภาคินหัวเราะเสียงดัง เพราะนานๆทีจะเห็นหนุ่มฮ็อตอย่างเหนือ โดนสาวเมิน..