Chapter Four

"Are you really fine there? No one's harassing you? Does the police keep on coming back? Tell me and I'll take care of them. Or better yet, go back here in Colombia."

Vodka rolled her eyes and spat on the sink. "You have your men on my tail. Kailan mo pa ako pinapasundan? Don't tell me that the moment I set foot in this country I have my bodyguards with me?" she muttered in a mixture of sarcasm and annoyance. Deliberately avoiding the last thing he said about her going back to Colombia.

"You're oceans and mountains away. What do you expect me to do?"

"Should I say thank you for helping me out of the prison? And how sure are you that I am not the killer? I'm a criminal's daughter, remember?" she muttered bitterly.

"Vodka Rodriguez!" Napangiwi si Vodka nang marinig ang pagbabanta sa matigas nitong boses. "Cuida tus palabras y vuelve aqui en Colombia."

"No! I want to stay here in mamá's country." Bahagyang humina ang kanyang boses at may halong pakikiusap. Ayaw niya itong galitin dahil baka ibalik nga siya nito sa Colombia. Anim na taon na siya nitong pinagbibigyan simula nang hilingin niyang tumira sa Pilipinas.

She was eighteen when she told her brother that she wanted to live in her mother's home country. Her mamá was a Filipina, when she was alive, they visit the Philippines from time to time. Nang mamatay ito noong siya'y doce años ay hindi na siya nakakapunta ng Pilipinas. Dise otso años siya nang hilingin niya kay Felix na roon manirahan. Siyempre hindi agad ito pumayag ngunit hindi niya ito tinigilan at nagmakaawang payagan siya. Hanggang sa wala itong magawa kung 'di ang ihatid siya sa bansang iyon.

Narinig niya ang pagbuntung-hininga ng nakatatandang kapatid sa kabilang linya kaya napabuntung-hininga rin siya ng lihim.

"You can trust Eric, he'll handle your case. He's my friend, you can ask him anything."

"Will you be okay? Will you go home?" she asked warily.

"Si. Worry about yourself. I have to hang up now. Adios, mi Hermosa."

"Adios, te quiro. Call me."

Nang ibaba niya ang tawag ay tinapos niya na rin ang pagto-toothbrush at tinitigan ang sarili sa salamin. Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi nang maalala ang kanyang kapatid.

She missed Felix. For six years, she only sees and talks to him on video calls and overseas calls. But she doesn't want to go back to Colombia. Leaving that country was the best thing she had ever done in her life. She never felt so free, not until she started living here in the Philippines.

Parang nakahinga siya ng maluwag at nakawala sa hawla simula nang manirahan siya dito. She felt bad for Felix, for leaving him. She asked him many times to live with her in their mother's homeland but he refused. He said he had responsibilities in Colombia.

Naghubad siya ng damit at tumuloy sa paliligo. Alas otso na ng umaga at kailangan niyang pumunta sa trabaho. Kahapon ay nanatili siya sa loob ng bahay buong araw gaya ng sabi ni Mr. Fischer. Hindi siya tumanggap ng tawag kahit kanino kaya wala siyang alam kung ano na ang nangyari sa Francheska.

Ang Francheska ay isang clothing line na itinayo pa ng kanyang ina. Noon ay may iba't ibang branches iyon sa bansang Colombia, maging sa mga katabing bansa na Venezuela at Ecuador ngunit naibenta na ang iba simula nang mamayapa ang kanyang Mamá. Ang pinakaunang branch ng Francheska ay nasa Italya.

Noong kabataan ng kanyang ina ay nakipagsapalaran ito sa ibang bansa. Napadpad ito sa Italy at naging mananahi ng isang sikat na designer. Naging kaibigan nito ang designer na iyon at pinag-aral ang kanyang Mamá. Hanggang sa makapagsimula ito ng sariling negosyo. Doon din sa bansang Italya nakilala ng kanyang Mamá ang kanyang ama.

It was only three years ago when she talked to his brother to open a branch of Francheska in the Philippines. She trusted her staff and employees. They can survive without her.

Pagkalabas niya ng banyo ay agad siyang nagbihis upang pumasok sa trabaho. Pagkalabas sa living room ay binuksan niya ang flat screen tv at naghanda ng makakain.

Nagpri-prito siya ng itlog upang ipares sa tinapay at kape nang marinig niya ang balita sa telebisyon. Agad niyang binitawan ang ginagawa at nakinig sa binabalita.

Ang ulat ay tungkol sa nangyaring pagpatay sa isang anak ng congressman sa loob ng isang nightclub. Namatay dahil sa excessive bleeding mula sa mga natamong saksak sa iba't ibang parte ng katawan, partikular na sa may ulo at leeg.

Hindi pa malinaw kung sino ang pumaslang kay Patrick Castillo. Isang babaeng miyembro ng nightclub, ang manager, ang may-ari at janitor na siyang unang nakakita sa bangkay ang nabibilang sa persons of interest na tinututukan ng pulisya.

Vodka was sure that she was that member of Tipsy Talk they were talking about. Great! At least hindi ipinakita ang kanyang mukha. She thought in sarcasm. Naka-blurred ang kanyang mukha sa kuha ng CCTV footage kung saan ay palabas siya ng nightclub.

Nang matapos ang balita ay napapabuntung-hiningang hinagilap niya ang kanyang cellphone sa loob ng kanyang silid at idinial ang numero ng kaibigan. Subalit hindi ito sumasagot, kahapon pa niya ito hindi makontak. She wanted to check on her because she was worried and at the same time she wanted to hear everything from her.

"I will protect you," Vodka muttered with conviction.

Ilalagay na sana niya sa kanyang clutch bag ang aparato nang bigla iyong tumunog. Mabilis na sinagot niya iyon sa pag-aakalang ang kaibigan niya ang tumatawag ngunit isang staff ng Francheska ang nasa kabilang linya.

"What?" she blurted out when she heard what the person on the other line said. Inulit pa nito ang sinabi kanina na siyang nagpapintig sa kanyang ulo. "Wait there. 'Wag mong paaalisin ang kung sinumang pontio pilatong 'yan! And call the police before he ran away."

Ibinaba niya ang tawag at isang huling sulyap ang ginawa sa pagkaing inihanda niya bago lumabas ng kanyang unit. Looks like she'll go to work with an empty stomach.

Nang makababa siya sa basement ay agad siyang sumakay sa kanyang kotse na hindi parin naaayos ang tail light at bumper. Pinaarangkada niya iyon paalis patungo sa kinatatayuan ng Francheska. Ilang minuto rin siyang naipit sa traffic bago nakarating sa destinasyon.

"Holy shit!" She went out of her car immediately and her lips were slightly parted in shock. "What happened here, Wendy?" tanong niya sa isang staff, na may kausap na isang lalaking nakatalikod sa kanya, nang makalapit siya sa mga ito.

Basag ang salaming dingding ng shop at ang mga mannequin, ilang furniture at mga damit nila ay naisara dahil inararo ng isang sasakyan.

"It was an accident, Ma'am. Mr. Lorenzo here, the owner of the car, said he'll shoulder all the damages," paliwanag ng staff niya.

Bumaling siya sa lalaking kausap nito kanina, siya namang pagharap nito sa kanyang direksiyon na ikinalaki ng kanyang mga mata.

"You! What are you doing here?" she asked in surprise and pointed her finger at him. Her surprise turned into annoyance, then anger when he just grinned at her. Ibinaba niya ang daliri na nakaduro rito at wala sa loob na napasulyap sa kulay asul na sasakyan na ang bumper nalang ang nasa labas ng shop.

"Hijo de perra!"