[17] : Make me crazy 1/3

หลายวันต่อมา…

เลขานุการสาวเดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในงานเปิดตัวศูนย์นำเข้ารถยนต์หรู ‘The Cerberus’ โดยมองไปที่เจ้านายหนุ่มซึ่งกำลังพูดคุยอยู่กับผู้เข้าร่วมงานเป็นระยะ

เข้าใจว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ไม่คิดว่าจะชื่อเสียงมากมายถึงขั้นสามารถรวมซูเปอร์สตาร์และนักธุรกิจทรงอำนาจของเมืองไทยไว้ในงานนี้ได้

“เอ่อ…สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ” แซนด์เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงเห็นป้ายชื่อคล้องคอของงานเลยเข้ามาขอความช่วยเหลือ แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ

“ช่วยถ่ายรูปผมกับลูกสาวคู่กับรถหน่อยได้มั้ยครับ”

“ยินดีค่ะ” ริมฝีปากคลี่ยิ้มให้คุณพ่อกับลูกสาวตัวน้อยอย่างใจดี รับสมาร์ตโฟนมาจากเขาแล้วก้าวขาถอยหลังออกมาเล็กน้อย “ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะคะ”

“ครับ”

“หนึ่ง สอง…สาม” แซนด์กดถ่ายภาพให้สองพ่อสองภาพ แล้วเอียงใบหน้าถามพูดกับพวกเขาต่อ “เรียบร้อยค่ะ อยากถ่ายกับคันอื่นอีกมั้ยคะ”

รถยนต์ที่เดอะเซอร์เบอร์รัสนำมาจัดแสดงโชว์ในวันเปิดตัว ส่วนใหญ่เป็นรถยนต์รุ่นลิมิเต็ดของค่ายนั้น ๆ บางคันเป็นคันต้นแบบที่เปิดตัวที่นี่ครั้งแรกโดยเฉพาะ

“ป๊าคะ หนูอยากถ่ายกับคันนั้นด้วยค่ะ” เด็กผู้หญิงชี้นิ้วไปยังรถยนต์อีกคันที่อยู่ห่างออกไป

“รบกวนคุณอีกครั้งนะครับ”

“ค่ะ” แซนด์เดินตามสองพ่อลูกมาถึงรถยนต์คันดังกล่าว เก็บภาพความน่ารักของเด็กน้อยคู่กับพ่อของเธอสามสี่ภาพ

“ผมขอบคุณมากนะครับ น้องจีนขอบคุณพี่เขาด้วยค่ะ”

เด็กน้อยยิ้มแฉ่งพร้อมประนมมือขึ้น “ขอบคุณค่าพี่คนสวย”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ถ้าอยากให้พี่ถ่ายรูปให้อีกมาหาพี่ได้ตลอดเลยนะ” แซนด์กล่าวพลางยื่นสมาร์ตโฟนกลับไปให้ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน เขารับกลับคืนไปแล้วมองหน้าเธอราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

“ขอโทษนะครับ…ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอครับ” ผู้ถามรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ แต่เขาเป็นพวกเข้าหาคนอื่นไม่เป็นเลยเผลอแสดงท่าทีประหม่าออกไป

“หนึ่งเม็ดทรายค่ะ แต่เรียกแซนด์ก็ได้”

“ชื่อเพราะจังครับ ผมชื่อศรุต เรียกว่าไทเปก็ได้ครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณไทเป ขอให้สนุกกับการเดินชมรถยนต์นะคะ” หญิงสาวจำเป็นต้องปลีกตัวออกมา เพราะผู้เป็นเจ้านายส่งเสียงเรียกผ่านอินเอียร์ในหู และเมื่อเหลือบไปมองก็เห็นว่าเขาพยักหน้าสั่งให้เธอเดินไปหา

บริเวณที่คลื่นยื่นอยู่มีผู้ชายสองคนรุ่นราวคราวเดียวกับเขายืนอยู่ด้วย แต่น่าจะเป็นแขกมาใหม่เนื่องจากตอนตัดริบบิ้นเปิดงานไม่เห็นพวกเขาทั้งสองคน

“คุณคลื่นต้องการอะไรรึเปล่าคะ”

“ผมมีคนจะแนะนำให้คุณรู้จัก”

แซนด์มองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเบื้องหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา หากให้เดาคงจะเป็น ‘อคิราห์’ กับ ‘อนล’ ที่จีน่าเคยพูดถึง

“ใครวะไอ้คลื่น แฟนมึงเหรอ?”

“เลขาคนใหม่ของกูครับพี่” คลื่นถอนหายใจอย่างเอือมระอา คราวของจีน่าก็ทีหนึ่งแล้ว สนิทกันมาขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือว่าเขาไม่คิดจะมีแฟน

“เลขาใหม่? มึงไล่จีน่าออกเหรอ กูยังเห็นเดินอยู่แถวนี้อยู่เลยนะเมื่อกี้”

“พี่มึงก็ฟังก่อนสิวะไอ้ห่า”

“อะ ๆ ว่ามาครับคุณคลื่น”

“นี่คุณแซนด์เป็นเลขาที่จะมาทำหน้าที่แทนจีน่าช่วงนี้ เผื่อมีงานต้องติดต่อจะได้ไม่คิดว่าเป็นคอลเซนเตอร์มาหลอกเอาเงิน ส่วนนี่อากิระกับอนลเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง”

“ไม่มีใครหลอกเงินกูได้หรอก นอกจากผู้หญิง” อคิราห์พูดติดตลก ก่อนจะหันมาให้ความสนใจเลขานุการคนใหม่ของเพื่อนสนิท “สวัสดีครับคุณแซนด์ เรียกผมว่าซันก็ได้”

“สวัสดีค่ะคุณซัน” ร่างบางโครงศีรษะทักทายกลับอย่างสุภาพ

“ผมไฟครับเป็นรุ่นพี่ไอ้คลื่น แต่มันไม่เคยนับถือพวกผมเท่าไหร่หรอก”

“ฮะ ๆ ยินดีที่ได้พบกันค่ะคุณไฟ”

“มึงงานยุ่งถึงขั้นต้องมีเลขาสองคนเลยเหรอ กูบอกแล้วว่าให้เพลา ๆ เรื่องงานบ้าง อยากตายก่อนแก่รึไง” แพทย์อย่างอคิราห์อดไม่ได้ที่จะปรามเพื่อน พูดจนปากเปียกปากแฉะอีกฝ่ายก็ไม่เคยฟัง ทำงานเหมือนเป็นหนี้จนแทบจะไม่ได้เจอกัน “ถ้าไม่มีงานเปิดตัวธุรกิจใหม่ ชาตินี้คงไม่ได้เจอมึงแล้วจริง ๆ”

“มึงอยู่ญี่ปุ่นจะเจอกูได้ยังไง”

อนลพูด “ไอ้ซันมันย้ายกลับมาอยู่ไทยแล้ว”

“ตอนไหน?” คลื่นขมวดคิ้ว

“ไอ้ห่านี่ กูบอกให้อ่านไลน์เพื่อนบ้าง” อคิราห์แทบยกมือกุมขมับ ตนกลับมาอยู่ไทยได้สักพักแล้ว แต่เพื่อนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

“ถ้าไม่หยุดส่งอะไรปัญญาอ่อนมาให้กู กูจะบล็อกให้ด้วย”

“เก่งแต่กับพวกกูเนี่ยแหละ” อนลส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วพูดต่อ “จบงานไปดื่มกับพวกกูสิ ชวนจีน่าไปด้วย”

“จีน่าดื่มไม่ได้แล้ว” เนื่องจากจีน่าทำงานกับคลื่นมานานหลายปี ทำให้รู้จักและคุ้นเคยกับอคิราห์และอนลเป็นอย่างดี อันที่จริงตั้งแต่สมัยที่เรียนอยู่อเมริกาแล้ว แต่ตอนนั้นเขากับจีน่าเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมมหาวิทยาลัย

“ทำไมวะ งดเหล้าเหรอ?”

“เออ หมอให้งดเก้าเดือน”

อคิราห์ถาม “เดี๋ยวนะ จีน่าท้องเหรอ”

“กูถึงต้องมีเลขามาทำหน้าที่แทนนี่ไง เลิกสงสัยกันได้ยัง?”

“ถ้างั้นก็ชวนคุณแซนด์ไปแทนสิ”

“เอาไว้วันหลังแล้วกัน กูมีงานต้องเคลียร์อีกเยอะ” คลื่นกล่าวปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ทำให้เพื่อนสองคนถึงกับถอนหายใจใส่อย่างพร้อมเพรียง

“เหลือจะเชื่อมึงเลยจริง ๆ”

สักพักแซนด์เป็นฝ่ายขอปลีกตัวออกมาจากกลุ่มผู้ชาย ปล่อยให้เขาพูดคุยกันอย่างสบายใจ เพราะยืนอยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร สู้มาทำงานของตนจะดีกว่า

เดินไปเดินมาบนรองเท้าส้นสูงจนต้องหาเวลาออกมานั่งพักนวดเท้าคลายความปวดเมื่อย สมัยตอนเป็นอาจารย์ยังไม่ต้องยืนนานขนาดนี้มาก่อนเลย ด้วยอายุที่มากขึ้นทำอะไรก็ลำบากไปหมด

เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเข้ามาใกล้ ส่งผลให้หญิงสาวเงยหน้ามองด้วยความสงสัย “ออกมาทำไมคะ”

“ผมออกมาสูบบุหรี่ คนเริ่มซาแล้ว” คลื่นหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว ตรงนี้เป็นมุมนั่งพักสูบบุหรี่ด้านข้างของโชว์รูม “หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจกลิ่นบุหรี่”

“ตามสบายค่ะ”

ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟสูบ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยพลางหลุบตามองเท้าบวมแดงของแซนด์ “รองเท้ากัดเหรอครับ”

“เปล่าค่ะ สงสัยเดินเยอะไปหน่อยก็เลยแดง” เธอเกี่ยวขาสองข้างสอดไปใต้เก้าอี้ที่ตนนั่ง เพราะแววตาที่อีกฝ่ายใช้มองเท้าเธอมันแปลกเกินไป

“คุณกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ วันนี้คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ”

“เป็นเลขาจะมาเลิกงานก่อนเจ้านายได้ยังไงล่ะคะ”

“ได้ครับ ถ้าผมสั่ง”

“ฉันทนไหวค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับพร้อมกับคุณก็ได้”

“ตามใจแล้วกันครับ” ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหลุบสายตามองปลายเท้าคนตัวเล็กนิ่ง ๆ ทั้งที่อยากจะยื่นมือจับมันขึ้นมาดูว่าความเจ็บนั้นรุนแรงแค่ไหน แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจ