CHAPTER 2

"Doc, gising na po ang pasyente sa room 125!" Rinig na sigaw ni Penelope. Hindi niya magawang idilat ng maayos ang mga mata dahil sa nakakasilaw na liwanag ng ilaw.

"Call her family. Ibalita ninyong nagising na sa wakas si mrs. Ramirez." Isang hindi rin pamilyar na boses na narinig ni Penelope.

Nang tuluyan na siyang nagkamalay ay doon niya napagtanto na nasa hospital siya. Agad siyang sinuri ng doktor, at tinatanong kung anong nararamdaman niya.

Pero bago pa man niya masagot ang doktor ay biglang bumukas ang pinto ng hospital room kung nasaan siya.

"Penelope, hija!" Napalingon siya nang may tumawag sa pangalan niya, expecting it's her parents, pero ang tita Rita at tito Oliver pala niya. Kapatid ng papa niya ang tita Rita niya.

Agad siyang nilapitan ng tita niya at niyakap. "Salamat naman at nagising ka na, Penelope, hija!" Bakas na bakas sa boses nito ang saya, pero agad ding nawala ang kasiyahan sa boses nito dahil naiyak na ito. "Hija, alam kong masakit para sayo ang pagkamatay ni Elijah, pero hindi sapat na dahilan yun para kitlin mo ang buhay mo. Malalampasan mo rin ang pagsubok na ito." Saad ng tita Rita niya.

Labis namang nagtaka si Penelope sa sinabi nito. Kitlin ang buhay? She didn't do that. She was pushed. May tumulak sa kanya, at walang iba kundi ang anak nilang si Priscilla ang may kagagawan.

Gusto sanang icomfort ni Penelope ang tita niya, na huwag na itong mag-alala, at ipaliwanag rito ang totoong nangyari, pero tulad kanina nang kausapin siya ng doktor, parang bumara lang sa lalamunan niya ang mga salitang gustong sabihin.

"Anong problema, bakit parang hindi siya makapagsalita?" Nagtatakang tanong ng tito Oliver niya sa doktor.

Sumenyas ang doktor na sa labas nalang niya ipapaliwanag ang lahat. Agad namang sumunod ang mag-asawa sa doktor. Ilang sandali pa ay narinig ni Penelope ang pag-iyak ng tita niya mula sa maliit na awang ng pinto.

"Diyos ko, bakit naman nangyari ito? Kawawa naman ang pamangkin ko. Kamamatay lang ng anak niya, na-coma siya ng limang araw, at ngayon sinasabi nyong nawala ang boses niya dahil sa trauma? Hindi na siya makakapagsalita?" Nagulat si Penelope sa narinig.

Coma? Na-coma siya ng limang araw?

Pero hindi iyon ang nagpagulat ng husto kay Penelope. She's mute? Agad niyang sinubukang magsalita, kanina akala niya ay dahil lang sa medyo nahihilo pa siya at sumasakit ang sugat niya sa ulo kaya nahihirapan siyang magsalita, iyon pala ay tuluyan ng nawala ang boses niya?

Tumayo si Penelope at sinubukang tumakbo palabas para tanungin ang doktor kung gagaling pa ba siya, pero dalawang hakbang palang ay bumigay na ang mga tuhod niya at natumba siya. Kasabay ng pagkatumba niya ay natumba din ang IV stand.

Dahil sa narinig na ingay mula sa loob ay muling pumasok sa loob ang doktor at ang tito at tita niya. Nakita nila si Penelope sa sahig at umiiyak.

"Oh my God, Penelope!" Natatarantang sigaw ng tita niya.

Tinulungan siyang tumayo ng mga ito at muling pinahiga sa kama. Inayos naman ng mga nurse ang IV niya dahil dumugo ang kamay niya ng lumuwag ito gawa ng pagkakahila ng tumayo siya. Lumabas na ang doktor at nurse pagkatapos. Naiwan naman ang tita niya sa loob ng kwarto at inaalo siya habang inaayos naman ng tito niya ang bills niya sa hospital.

Hinawakan ni Penelope ang kamay ng tita niya, at naluluhang nangungusap ang mga mata niya rito. May gusto siyang sabihin pero walang lumalabas sa bibig niya kundi mga tunog na hindi maintindihan.

Kinuha ni Rita ang papel at ballpen na hiningi niya sa nurse bago ito umalis, at pagkatapos ay ibinigay kay Penelope. "Isulat mo ang gusto mong sabihin. Huwag mo munang pilitin na magsalita. Magpagaling ka muna at ang sabi ng doktor ay babalik pa naman ang boses mo, pero kailangan mong magpalakas at magpakatatag." Saad ng tita niya.

Tumango si Penelope at kinuha ang ballpen at papel sa tita niya at nagsulat.

'Si mommy at daddy?' Kanina pa hinihintay ni Penelope ang mga magulang niya. Yes it's comforting that her tita and tito are here for her, pero gusto niyang mayakap ang mommy at daddy niya. She needs them here now.

Agad na nagbago ang ekspresyon ng mukha ng tita Rita niya, pagkatapos ay hinawakan nito ang kamay niya. "Penelope, hija, huwag ka sanang mabibigla ha..." Pag-uumpisa ng tita Rita niya.

Mabibigla saan? Nagtatanong ang mga mata ni Penelope na nakatingin sa tita niya.

"Hija, ang mommy at daddy mo kasi... wala na sila." Hindi pa sana gustong sabihin ng tita niya ang tungkol rito dahil sa kalagayan nya. Baka mas lalong tumagal ang recovery nito kapag nalaman niya ang masamang balita.

Hindi naman makapaniwala si Penelope sa narinig. She started crying at nanginginig ang mga kamay na muling nagsulat sa papel.

'Ano pong ibig nyong sabihin tita? Paanong wala na sila?' Pinabasa kaagad ni Penelope ang sinulat niya. Nagdadasal siya na sana ay ang ibig sabihin ng tita niya ay nasa isang business trip ang mga ito, at hindi ang nasa isip niya.

"Penelope kasi, nang malaman ng mommy at daddy mo ang nangyari sayo, they rushed to the hospital. May biglang sumalubong sa kanilang sasakyan na nagcounterflow, at iniwasan iyon ng daddy mo, pero dahil mabilis ang pagpapatakbo nila dahil sa pagmamadali, hindi na nakontrol ng daddy mo ang pagdadrive at sumalpok ang sasakyan nila sa island. Dead on the spot silang dalawa, hija." Nang marinig iyon ni Penelope ay napahagulgol siya ng iyak. Hindi siya makapaniwala sa narinig niya.

Agad niyang sinubukang tumayo, pero pinigilan siya ng tita niya. "Saan ka pupunta?" Natatarantang tanong nito.

Sinisenyas si Penelope. Gusto niyang makita ang mommy at daddy niya.

"Hija, hija, huminahon ka muna! Wala na ang mommy at daddy mo. Nailibing na silang dalawa. Their faces were badly disfigured dahil sa aksidente. Hindi namin alam kung kailan ka magigising kaya inilibing na sila kaagad after three days." Bahagyang naintindihan ni Rita ang senyas na ginagawa ng pamangkin niya kaya ipinaliwanag na nito ang nangyari pagkatapos ng aksidente.

Gumuho ang mundo ni Penelope sa narinig. Hindi na niya magagawang makita ang mommy at daddy niya sa huling pagkakataon.

"At ito nga pala, nakuha ito sa tabi mo noong nakita kang nakahandusay sa sementeryo." May ibinigay ang tita Rita niya na maliit na kahon. Alam ni Penelope ang laman nito.

She opened the box, at kinuha niya ang maliit na blue shirt na may animal prints. Iyon ang huling suot ni Elijah nang mamatay ito. Niyakap ni Penelope ang maliit na damit ng anak. Naroon pa din ang amoy ng baby niya. Mas lalong naiyak si Penelope habang yakap ang natitirang ala-ala ng anak niya.

She lost everything: her son, her husband, her parents-even her voice.

Wala ng natitira pa sa buhay niya. Wala na siyang natitirang rason para mabuhay.

Lumipas ang tatlong araw na para ba siyang isang empty shell. Humihinga, pero wala ng kagustuhang mabuhay pa. Inaalo siya ng tita niya, pilit na pinapalakas ang loob, at sinasabing ipagpatuloy lang ang therapy at babalik din ang boses niya.

Pero kahit na anong gawin at sabihin nito, nakatulala lang si Penelope sa may bintana, pinapanood ang bawat naglalakad sa ibaba. Marami sa mga ito ay masayang nagtatawanan, kaya hindi niya mapigilang isipin na bakit ang buhay lang niya ang masaklap? She isn't asking much, kahit maghiwalay sila ni Marcus ay ayos lang, basta makasama lang niya ang baby niya at ang mga magulang niya, sapat na iyon para sa kanya.

Pero alam ni Penelope na hindi na iyon mangyayari pa. Makakasama lang niya muli ang baby niya at ang mga magulang niya kung susunod siya sa mga ito. Kaya isang gabi, habang wala ang tita at tito niya, Penelope decided to end it all. Sa susunod na araw na dapat ang labas niya, but she really doesn't have the will to continue living.

Umakyat siya sa rooftop ng hospital at lumapit sa parapet at umakyat sa railings nito.

'Elijah, hintayin mo si mama. Mommy, daddy, alam kong hindi ito ang gusto ninyong gawin ko, pero paano po ako mabubuhay kung wala kayong tatlo sa tabi ko?'' Saad niya sa isipan, sabay ipinikit ang mga mata.

She began to lean forward and let her body fall. But suddenly strong arms wrapped around her waist and yanked her back, sending her stumbling against something solid. She gasped, nahulog nga siya, pero hindi sa ground floor ng hospital, kundi sa bisig ng isang lalaki.

"Are you crazy?" Sigaw sa kanya ng lalaki.

Napatingala si Penelope and her gaze met a pair of sharp brown eyes. A handsome stranger is before her, but his presence carried a dark, and overwhelming aura.

"If you want to die, huwag mong gawin dito! Mangdadamay ka pa ng ibang tao!" Galit na sigaw nito sa kanya.