บทที่ 24

[HUSBAND]

:อาบน้ำให้หน่อย(รุนแรงนิดหน่อย)

บอดี้การ์ดหนุ่มจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของนายหญิงที่กำลังนอนหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย เขายกมือหนาขึ้นมาค้ำคางแหลมพร้อมกับชายตาไปมองเธอไม่ยอมละออกจากใบหน้าสวยเลย

แดนถือวิสาสะใช้นิ้วชี้ไปเขี่ยจมูกเล็กๆของเธอด้วยความเอ็นดูเขาไล่ระดับนิ้มลงมาแตะที่ริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมากลางดึก

"อื้อ~" ร่างเล็กขยับเล็กน้อยเมื่อมีรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาบริเวณใบหน้าของตนเอง เขารีบชักมือออกทันทีกลัวว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงจะตื่นมาเจอเขา เมื่อร่างเล็กสงบลงนอนหลับสนิทเหมือนเดิม เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศรีษะของผู้เป็นเจ้านายอย่างทะนุถนอม

"ฝันดีนะครับ"จากนั้นบอดี้การ์ดหนุ่มรูปหล่อก็เดินออกมาจากห้องพักของวิว ขืนเขาอยู่เฝ้าเธอทั้งคืน ถ้าคนอื่นมาเห็นพวกเขาจะมองเธอไม่ดี แดนจึงเลือกที่จะเดินออกมาแล้วปล่อยให้ร่างเล็กนอนพักผ่อนต่อ...

ชายหนุ่มวางเธอนั่งลงบนเตียงสีแดงขนาดใหญ่ก่อนที่จะยืนขึ้นยืดเส้นยืดสายเพื่อคลายความปวดเมื่อยหลังจากที่แบกคนที่กำลังเมาขาดสติจนถึงห้อง

"อื้อ~ถึงแล้วหรอ"

"เออ! ไปอาบเลยนะยัยขี้เหล้า!!"ดวงตากลมโตมองเขาด้วยแววตาหยาดเยิ้มพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา

"อิๆ อาบให้หน่อยสิ"

"จะบ้าหรือไง!!"ชายหนุ่มตะคอกออกมาด้วยความตกใจก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน

"หึ่ย! คุณเวลง่ะ~ ทีคุณจูบกับคนอื่นผิงยังทำใจไม่โกรธคุณเลย แค่ขอให้อาบน้ำให้ผิงหน่อย ทำไมถึงต้องตะคอกใส่ด้วย" หญิงสาวพูดพร่ำด้วยน้ำเสียงเหนื่อยเหนื่อยก่อนที่จะชักสีหน้าไม่พอใจ ทำปากจู๋เหมือนเด็ก 5 ขวบ

"แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน!!"คนร่างสูงทำเสียงเข้ม แสดงสีหน้าเอื่อมระอากับคนที่พูดไม่รู้เรื่องแถมยังรั่วสุดขีด

พรึ่บ!

ร่างเล็กทิ้งตัวนอนลงอย่างหมดสภาพ แต่ก็ยังจะยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองทั้งสองข้างพร้อมกับแหกปากบ่นเสียงดังออกมาว่า

"โอ๊ย! ผิงไม่อาบ ผิงง่วงผิงจะนอนแล้ว~"

"ลุกขึ้นมา!!"ชายหนุ่มเค้นเสี่ยงต่ำออกคำสั่งให้เธอทำตาม

"ไม่!!"

"อย่าดื้อได้ไหม ถ้าขืนเธอยังเป็นแบบนี้อยู่ ต่อไปฉันจะไม่ให้เธอกินเหล้า กินของมึนเมาทุกชนิดเลย!!"

"อย่าเสียงด่าซี้~คนจานอน~"

พรึ่บ

เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอนอนตามอำเภอใจเพราะว่าเนื้อตัวของเธอและเขาเต็มไปด้วยอ้วกเหม็นๆถ้าจะนอนทั้งสภาพแบบนี้เขาคงรับไม่ได้จริงๆ คนตัวสูงจึงดึงร่างของเธอขึ้นมาใช้ท่อนแขนแกร่งช้อนร่างเล็กจากนั้นก็ไปที่ห้องน้ำโดยไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเธออีก

"ปล่อยผิงนะ! จะแบกผิงปายหนาย~"

ซ่าส์

เสียงสายน้ำอุ่นๆไหลออกมาจากฝักบัวขนาดใหญ่ ชะโลมล้างร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาและเธอจนเปียกปอน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบสบู่เหลวขึ้นมาบีบใส่มือแล้วทำความสะอาดร่างกายของเธอทุกซอกทุกมุมถึงจะมีความเขินอายนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป ตอนนี้เขาคงไม่มีอารมณ์มากพอที่จะร่วมรักกับใคร เขาทั้งเหนื่อยทั้งเพลียอยากจะพักผ่อนเต็มทีแต่เธอก็ยังสร้างความรำคาญให้เขาไม่หยุดไม่หย่อน

"มองทำไม หน้าฉันเหมือนพ่อเธอหรือไง!"

"ไม่เหมือน คุณเวลหล่อกว่าเยอะเลยค่ะ อิๆ"เธอยิ้มกว้างออกมาเหมือนเด็กน้อยเวลาได้ขนม จนพวงแก้วสีแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์นั้นกองรวมกันจับตัวเป็นก้อน

"ไม่เจอกันตั้งนานรั่วขึ้นเยอะเลยนะ แล้วเธอกับแฟนยังรักกันดีอยู่หรือเปล่า ไม่มีฉันไปกวนก็คงจะรักกันดีสินะ หึ!"ใบหน้าคมคายไม่แสดงออกถึงความน้อยใจเลยสักนิดพลางใช้มือถูกตามตัวเธอไปมา ช่างต่างกับคนตรงหน้าซะเหลือเกินที่ตอนนี้เธอนั้นชักสีหน้าไม่พอใจเอามากๆ

"มาฟงมาแฟนอะไรกัน! เคยมีแฟนที่ไหนกันเล่า"

"ก็ไอ้เด็กนั่น..."

"เพื่อนไม่ใช่แฟน!! และก็ไม่คิดที่จะเอามาเป็นแฟนด้วย!"เสียงแหลมเล็กพูดแทรกขึ้นมาในขณะที่เขากำลังพูดถึงเพื่อนชายของเธอ

"ทำไม! โดนฉันเอาไม่กี่ครั้งก็ไม่กล้ามีแฟนเลยหรือไง"เสียงทุ้มเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกจึงไม่ทันระวังว่าประโยคดังกล่าวที่เขาเอ่ยออกมามันทำให้เธองอนเล็กน้อย

"อึ่ก! ก็ใช่น่ะสิ คุณเวลทั้งน่ากลัวดุร้ายเหมือนกับปีศาจใครจะกล้าเหิมเกริมด้วย และที่สำคัญเลิกพูดแบบนี้กับผิงได้ไหมผิงจะงอนคุณแล้วนะ" เธอก้มหน้าลงมองที่พื้นแล้วยื่นปากจู๋ออกมาเพื่อแสดงอาการให้เขาเห็นว่าเธอนั้นได้งอนเขาแล้ว

คนตรงหน้าเห็นปฏิกิริยาที่แสดงต่อเขา ก็อดไม่ได้ที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคมคาย

"หึ! ถ้าเธองอน ฉันก็ง้อเธอในแบบของฉันได้"

"ใช่สิ ผิงไม่มีวันชนะคุณเวลอยู่แล้วนิคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แววตาเศร้าหมองปนสั่นคลอนของเธอนั้นมันทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้มองมัน อยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

"เลิกพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว"เสียงทุ้มหลุดออกมาต่อว่าเธอเล็กน้อยพร้อมกับเบือนหน้าหนีไม่อยากมองเธอเดี๋ยวมันจะทำให้เขาใจอ่อนแล้วคิดสงสารเธอขึ้นมา

"คุณเวลขา~ คุณเลิกยุ่งกับพี่แพนได้ไหมคะ"

"ทำไม หึงฉันหรอ ไปรู้อะไรมาล่ะสิ"

"ผิงต้องทำยังไงคะ คุณถึงจะเลิกยุ่งกับพวกเขา"

"หึ" ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการอะไรจากเธอเพียงแต่ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มผู้นี้ต้องการและชดเชยให้กับสิ่งที่พี่สาวเธอคิดจะปลิดชีพเขานั้น กลัวว่าเธอจะไม่สามารถทำมันได้ เขาจึงเลือกที่จะไม่ตอบมันออกมาและปล่อยให้มันค้างคาใจเธอต่อไป

09:20 น.

สองร่างเปลื่อยเปล่านอนกอดกันกลมเกลียวแทบจะหลอมละลายกลายเป็นร่างเดียวกันเต็มที ดวงตาสีดำสนิทค่อยๆเปิดออกช้าๆก่อนที่จะไปสะดุดตาเข้าที่แผงอกแกร่งตรงหน้าเธอสะดุ้งตื่นเพียงเล็กน้อยเมื่อรอยจ้ำสีแดงก่ำปรากฏขึ้นทั่วคอและเนินอกของคนที่กำลังนอนอยู่และก็ไม่ลืมที่จะก้มลงมองที่คอตัวเองแล้วพบว่ามีแค่สองสามรอยเท่านั้น

‘นี่เมื่อคืน...เราเป็นคนข่มขืนเขาหรอ’

"อื้อ~อย่าขยับได้ไหม ฉันเพลียจะตายอยู่แล้ว~"เสียงทุ้มบ่นพึมพำอยู่ในลำคอแทบจะไม่ได้ยินถ้าไม่อยู่ใกล้กันพอ

"พะ เพลียอะไรกันล่ะคะ ปล่อยผิงค่ะผิงจะไปอาบน้ำวันนี้ผิงมีเรียนนะคะ"

"เธอเรียนจบแล้วไม่ใช่หรอ ถึงเธอจะยังเรียนไม่จบจริงๆ วันนี้ก็เป็นวันปิดเทอมวันแรก"สาวน้อยชะงักไปชั่วขณะพร้อมกับคิดทบทวนอยู่ในหัวและก็นึกออกในทันทีว่าเธอเรียนจบเมื่อวานแล้วจริงๆ

"คะ คุณรู้ได้ไง"

"หึ ทำไมฉันจะไม่รู้น้องสาวฉันก็เรียนที่เดียวกับเธอนะ ทีนี้จะนอนได้ยัง"แขนแกร่งกอดรัดร่างเล็กแน่นขึ้นไม่ยอมให้เธอลุกขึ้นเพราะเขายังอยากจะนอนดมกลิ่นกายหอมอ่อนๆของเธอต่อ

"มะ ไม่ได้ค่ะผิงจะกลับอพาร์ทเม้นท์แล้ว"

"ถ้าวันนี้เธอกลับก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลยนะ และเรื่องฉันกับพี่สาวเธอ เธอก็ไม่ต้องมายุ่ง!!"

พรึ่บ

เขาลุกพรวดขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับพูดทิ้งท้ายไว้ให้เธอก่อนที่จะเดินตรงดิ่งไปหยิบผ้าคุมอาบน้ำ เมื่อเธอเห็นเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนั้นเธอก็พยายามดันตัวเองขึ้นแล้วพลั้งปากออกไปเสียงดัง

"ไม่คะผิงจะยุ่ง!"

"แล้วแต่เธอสิ! จะกลับก็กลับไปเลย!!"เขาไม่ยอมแลมองเธอเลยสักนิดนอกจากกระแทกส้นเท้าหนักลงกระทบพื้นดังกึ่กเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูดังปังเมื่อไม่ได้ดั่งใจคนจอมเผด็จการ

"คุณเวลคะกลับมาก่อน ผิงไม่กลับแล้วก็ได้ค่ะ!!" ไร้เสียงตอบกลับทุกชนิดเธอกระพริบตาปริบๆมึนงงกับการกระทำเมื่อครู่ ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาให้โหมดนี้เลย ปกติถ้าเขาโกรธเขาก็จะด่าเธอด้วยคำหยาบคาย แต่นี่ทำไมพูดเหมือนประชดประชันคล้ายกับคนที่แง่งอนคนรัก มันช่างผิดกับวิสัยเขามาก

"นี่เขางอนหรอวะ"

@บริษัทDemon

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่งขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่พอใจที่เมื่อเช้าคนตัวเล็กบอกว่าจะไม่กลับอพาร์ทเม้นท์ของตน แต่สุดท้ายเธอก็กลับไปอยู่ดีมันทำให้เขาไม่พอใจเอามากๆไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นเด็กขี้โกหกแบบนี้และเธอคงไม่รู้ว่าตนเองกำลังทำให้คนแก่บางคนงอน

"คุณเวลครับ มีอะไรหรือเปล่าครับทำไมทำหน้าแบบนั้น" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถามเขานึกสงสัยว่าผู้เป็นนายนั้นเป็นอะไรเหตุใดถึงแสดงสีหน้าไม่พอใจแบบนั้น

"คือ...กูเคลียดเรื่องรีสอร์ทที่เยอรมันนิดหน่อย"เขาโกหกเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองแต่ก็คงปิดมันไม่มิดเพราะอารมณ์ความแง่งอนของเขานั้นได้แสดงออกมาทางสีหน้าทั้งหมด

"หรอครับ ผมก็นึกว่าคุณเวลงอนคุณผิงซะอีก"

"หึ! กูจะไปเป็นงอนยัยเด็กนั่นทำไมเมียก็ไม่ใช่!!"

"ครับ ถ้าคิดได้แบบนั้นก็ดี"บอดี้การ์ดหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่เมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นนายที่ชะงักไปกับคำพูดของเขาแล้วก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้

"ยิ้มอะไร!! มึงจะไปไหนก็ไปกูรำคาญ!"

"ครับ หวังว่าคุณเวลจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้นะครับ อย่ามัวแต่ปากแข็งจนทุกอย่างมันสายเกินไป"เขาพูดทิ้งท้ายไว้ให้เขาคิดจากนั้นแดนก็เดินจากเขาไปโดยไม่สนใจเสียงด่าที่ไล่หลังมา

"เออ!! ไม่ต้องมาสั่งสอนกู แม่งเอ้ย!!"

ห้อง 506

ปึ่กๆๆ

เจ้าของร่างสูงสอบสะโพกใส่ร่องสาวของคนที่ร่างกายบอบช้ำไปตามเนื้อตัวเพราะก่อนหน้านี้เธอได้เป็นของเล่นของคนโรคจิต ไม่ว่าจะเป็นโซ่ แส้ เข็มขัด ที่เขาให้เฆี่ยนเธอ(ใช้คำว่าฟาดไม่ได้ อิๆ) เขาอัดแรงกระแทกใส่ไม่ยั้งเพราะเป้าหมายของเขายังไม่บรรลุถึงจะมีอะไรกับเธอมานานนับสิบชั่วโมงแล้วก็ตาม

"อ๊าส์ คุณเวลทำไมเอาแรงจัง แพนเจ็บนะคะ"

"หึ โบ๋ขนาดนี้ยังบอกว่าเจ็บอีก"

"อื้อ สะ เสียว อ๊ะ คุณเวลจะทำอะไรคะ"ดวงเนตรของเธอเปิดออกอย่างสั่นกลัวเมื่อเขาหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบเทียนหอมสีชมพูเข้มหนึ่งเล่ม ที่จุดไว้เพื่อส่งกลิ่นหอมแต่ตอนนี้มันชักจะมีประโยชน์ขึ้นมาแล้วน่ะสิ

"หึ ก็เพิ่มความสนุกไง ผมเตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ"ชายหนุ่มเริ่มหยดน้ำตาเทียนลงบนเรือนร่างที่บอบช้ำของเธอก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายภูมิอกภูมิใจกับผลงานของตนเอง ร่างเพรียวแอ่นไปแอ่นมาอย่างแสบร้อนและทรมาน

"อย่านะ กรี๊ด!! คุณเวล แพนร้อน กรี๊ด!!"

"หึ ร้องดังๆ!!"

"กรี๊ด!!!"

___________________________

น้องล่ะสงสารเมียในอนาคตของคุณพี่จริงๆเลยค่ะ😬😬😬

ปล.ตอนหน้าจะมาเปิดตัวคุณพี่โรคจิตคนนี้นะคะ😌