ร้อนรักเลขาชั่วคราว

“คุณมินตรา เข้ามาพบผมหน่อย”

เสียงเรียกของประธานใหญ่แห่งคานิก กรุ๊ป ทำให้เลขาสาวสวยที่นั่งอยู่หน้าห้องอย่างมินตรารีบลุกเข้าไปพบผู้เป็นเจ้านายทันที

“ค่ะท่าน”

“นั่งก่อนสิ”

เธอนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับผู้เป็นเจ้านายด้วยท่าทีเรียบร้อย

“ผมมีเรื่องให้คุณช่วยหน่อยก่อนที่คุณจะลาออก”

“มีเรื่องอะไรหรือคะท่าน ถ้าหากช่วยได้ดิฉันยินดีช่วยเต็มที่ ท่านบอกมาได้เลยค่ะ”

“เป็นเรื่องง่ายๆ ที่คุณช่วยได้แน่นอน”

ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจว่าเลขาคนสนิทของเขาจะยินยอมช่วยเหลือในครั้งนี้

“ผมอยากขอร้องให้คุณช่วยไปเป็นเลขาส่วนตัวให้ลูกชายผมหน่อยสักระยะหนึ่ง พอดีเลขาเขาลาคลอดน่ะ”

“ได้ค่ะท่าน จะให้ดิฉันไปเมื่อไหร่คะ”

“เดินทางพรุ่งนี้เลย”

“ทำไมกะทันหันอย่างนี้ล่ะคะ ดิฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยค่ะ”

เธอถามออกไป เพราะเธอยื่นเรื่องของลาออกไว้และจะทำงานที่นี่อีกแค่ 3 เดือนเท่านั้น ถ้าไปกะทันหันแบบนี้เธอจะเคลียร์งานทางนี้ให้เสร็จทันได้อย่างไร

“งานของคุณที่ยังเคลียร์ไม่เสร็จเดี๋ยวผมให้มานพจัดการต่อให้ไม่ต้องห่วง คุณตั้งใจทำงานทางฝั่งโน้นให้ดีก็พอ”

“ค่ะท่าน”

เธอรับคำผู้เป็นเจ้านายแต่โดยดี อย่างน้อยก็ถือว่าได้กลับบ้านเกิดเร็วกว่าเดิมตั้ง 3 เดือน เธออยู่ที่ไมอามี่มาตั้งแต่เรียนจบ ไม่รู้เป็นความโชคดีหรือโชคชะตาที่ทำให้เธอได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขาส่วนตัวของท่านประธานใหญ่แห่งคานิก กรุ๊ป บริษัทที่หลายๆ คนต่างคาดหวังอยากเข้าทำงาน

ตำแหน่งที่เธอได้รับเป็นตำแหน่งที่ใครต่อใครก็ต่างหมายปอง ด้วยความที่ได้เข้ามาเป็นเลขาของท่านประธานใหญ่ตั้งแต่อายุยังน้อยเลยทำให้เป็นที่ไม่พอใจของใครหลายคนในบริษัท แต่เธอก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเธอสามารถทำหน้าที่ได้ดีมากและดีมากที่สุด และเป็นที่ชื่นชมของท่านประธานใหญ่เสมอมา

ตั้งแต่เรียนจบเธอและได้มาทำงานที่คานิก กรุ๊ป ปีนี้ก็ครบ 5 ปีแล้ว ที่นี่เปรียบเสมือนอู่ข้าวอู่น้ำที่ล่อเลี้ยงเธอและครอบครัว บริษัทให้ผลตอบแทนและสวัสดิการมากเสียจนเธอสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้โดยที่ไม่ให้ใครต้องลำบากเลย แต่สาเหตุที่เธอต้องขอลาออกก็เพราะพ่อของเธอเพิ่งจะเสียไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อเดือนที่แล้ว

เมื่อครอบครัวสูญเสียเสาหลักไป คนที่เป็นลูกและเป็นพี่สาวอย่างเธอก็ต้องขึ้นมาเป็นเสาหลักของบ้านแทนพ่อ เธอจึงตัดสินใจลาออกจากคานิก กรุ๊ปเพื่อกลับไปสานต่อธุรกิจไร่ผลไม้ของครอบครัวที่อยู่ทางภาคเหนือของประเทศไทย

“ผมเสียดายคนที่มีความสามารถแบบคุณเสียจริง”

“กราบขอโทษด้วยนะคะท่าน ดิฉันยังอยากทำงานรับใช้ท่านเหมือนเดิม แต่ด้วยความจำเป็นทางครอบครัวทำให้ดิฉันต้องตัดสินใจแบบนี้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจความจำเป็นของแต่ละคนไม่เหมือนกัน 3 เดือนที่เหลือ ผมหวังว่าคุณจะทำหน้าที่เลขาของแอนโทนี่ลูกชายของผมได้เป็นอย่างดีนะ”

“ได้ค่ะท่าน ดิฉันจะทำให้ดีที่สุด ขอบพระคุณในความเมตตาที่ท่านมีให้ดิฉันและครอบครัวมาตลอดระยะเวลา 5 ปีนะคะ ท่านคือผู้มีพระคุณของดิฉัน ดิฉันไม่มีวันลืมท่านค่ะ”

เธอพูดและยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านายอย่างจริงใจ เจ้านายคนนี้เมตตา ดูแลเธอในฐานะพนักงานของบริษัทและคนสนิทอย่างดีมาเสมอ เขาเปรียบเสมือนเป็นพ่อของเธออีกคน

“ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ”

“ดิฉันก็หวังเช่นกันค่ะ ถ้ามีโอกาสดิฉันจะกลับมาเยี่ยมท่านนะคะ ดิฉันขออนุญาตไปเตรียมตัวก่อนนะคะเดี๋ยวจะไม่ทันพรุ่งนี้ ดิฉันไม่ได้อยุ่ดูแลท่านแล้วรักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

เธอเอ่ยก่อนจะลุกออกจากห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านายไปโดยไม่ทันได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นเจ้านายเธอเคารพนับถือพูดขึ้นมาตามหลัง

“หวังว่าคราวหน้าเราจะเจอกันในฐานะคนในครอบครัวนะ คุณมินตรา”