บทที่ 25

[HUSBAND]

:งอน

"ฮ๊ะ แกบอกว่าชอบพี่ชายฉันเนี่ยนะ"

"เออ"หญิงสาวตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เพื่อนสนิทของเธอฟังโดยไม่ปิดบังข้อมูลอะไรแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นจุดประสงค์ที่พี่สาวเธอมายุ่งกับพี่ชายของเพื่อนและสิ่งที่เธอเผลอพลั้งปากออกไปว่าชอบเขาในขณะที่เธอนั้นสติกำลังฟั่นเฟือนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จนไม่รู้สึกเขินอายแม้แต่น้อย

"แย่แล้วอีผิง ถ้าเป็นแบบนี้พี่ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่ แกทำอะไรลงไปเนี่ย!!"

"ก็ฉันเมานี่นา ฉันไม่รู้ตัวนี่!!"เธอแย้งขัดออกไปภายในใจก็เริ่มหวั่นกลัวขึ้นมาว่าจะเป็นดังที่เพื่อนบอกว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปเป็นอิสระแน่ๆ

"แกไม่รอดแล้วล่ะอย่าหนีเลย ยิ่งพี่แกจะฆ่าพี่ฉันด้วยแล้วนี่ ยิ่งไม่รอดว่ะ!!"

"แล้วฉันจะทำยังไงวะ ถึงจะสามารถขัดแผนการของพี่สาวฉันได้"

"จากที่ฉันฟังแกเล่ามานะ ฉันคิดว่าพี่ของแกคิดจะจับพี่ชายของฉันเป็นผัวชัดๆเลยว่ะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น จริงๆแล้วมันก็พอมีวิธีอยู่นะขึ้นอยู่กับว่าแกจะยอมทำไหม"

"ทำอะไร?"เจ้าของใบหน้าเรียวเล็กชักสีหน้าสงสัยเมื่อเพื่อนสนิทเอ่ยออกมาทำให้เธอค้างคาใจ จนต้องเงียบเพื่อรอลุ้นคำตอบต่อไปของเพื่อนสาว

"เป็นเมียพี่ชายฉัน! เพราะนี่มันเป็นทางเดียวที่จะให้ยายนั่นเลิกจับพี่ฉันทำผัวสักที!!"

"หึ ไม่เอาด้วยหรอกแค่นี้ฉันก็เปลืองตัวจะแย่อยู่แล้ว"หญิงสาวคว่ำปากมองบนแสดงกิริยาท่าทางออกมาว่าไม่ยอมทำตามที่เพื่อนเธอบอกเด็ดขาด ขืนเธอทำแบบนั้นมีแต่เสียกับเสีย

"ตามใจแก งั้นก็ปล่อยให้ไอ้พี่เวลตายไปเลยฉันจะได้ไม่ต้องฟังเสียงบ่น!"

"ไม่ได้นะ!!"เจ้าของเสียงแหลมเล็กตะคอกใส่หน้าเพื่อนสาวสุดเสียงเพราะเผลอตัว

"ทำไมจะไม่ได้! แกก็ไม่ได้ชอบพี่ฉันนิ จริงๆไม่ต้องเป็นห่วงเขาก็ได้นะ บอดี้การ์ดก็ออกจะเยอะแยะเขาไม่ตายหรอกน่า"หญิงสาวชะงักเธอเลือกที่จะเงียบและไม่ตอบอะไรเพราะสิ่งที่เพื่อนสาวของเธอพูดออกมานั้นมันเป็นความจริงทุกอย่างที่เธอไม่ควรที่จะต้องเป็นห่วงเขาด้วยซ้ำ เธอรู้ว่าเขานั้นโหดร้ายและมีอิทธิพลแค่ไหน ถึงจะมีพี่สาวเธอเป็นร้อยคนเข้ามาทำร้ายเขา เขาก็ไม่มีวันที่จะเป็นอะไร แต่ทว่าภายในใจดวงน้อยๆของเธอไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงนึกเป็นห่วงเขาตลอดเวลา เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

" จะกลับไหม เดี๋ยวให้ลูกน้องไปส่ง"

"ไม่เป็นไรฉันกลับเองดีกว่า ว่าแต่ฉันขอเบอร์พี่ชายแกไว้ได้ไหม"นัยน์ตาสีดำสนิทไม่แสดงอารมณ์ออกมาผ่านดวงตาและสีหน้าพลางรวบรวมความกล้าเอ่ยเสียงเรียบนิ่งออกมา

"จะเอาไปทำไม?"

"ฉันแค่อยากจะโทรไปขอบคุณเขาที่ดูแลฉันเมื่อคืนน่ะ ฉันไม่กล้าบอกต่อหน้าเขา"

"เออๆ เดี๋ยวส่งให้ในแชท แล้วแกก็กลับไปได้แล้วฉันจะนอนต่อหน้าโทรมหมดแล้วเนี่ย"

"เออกลับก็ได้วะ!!"

อีกด้าน

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำเปลือยท่อนบน เหลือผ้าเช็ดตัวไว้แค่ผืนเดียวตรงท่อนล่าง เขาคือ ไวน์ เจ้าของใบหน้าคมเข้ม สันจมูกโด่งพุ่งปลาย ริมฝีปากหนาสีแดงอ่อนได้รูป เขามีดีกรีเป็นถึงนักธุรกิจต่างประเทศภายนอกนิสัยดีสุภาพเรียบร้อยร่าเริงแจ่มใสเป็นมิตรกับทุกคน แต่ช่างต่างกับตอนที่อยู่บนเตียงมากเพราะเขานั้นมีศิลปะในการร่วมเพศค่อนข้างรุนแรง

ไวน์ยืนจ้องร่างเพรียวที่เต็มไปด้วยรอยแดงช้ำเลือดซึมเป็นเส้นๆทั่วตัวเพราะโดนเขาใช้อุปกรณ์ของเล่นจุกจิกเล็กน้อยสำหรับคนโรคจิตอย่างฟาดลงร่างกายเพื่อทารุณเธอแบบเบสิค ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจกับผลงานศิลปะตรงหน้า ทันใดนั้นร่างเพรียวที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ก็ลืมตาขึ้นมาดูสภาพภายในห้องจนสะดุดตาเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของไวน์ ร่างเพรียวเริ่มสั่นเพราะความหวาดกลัวจึงกรีดร้องออกมาสุดเสียง

"กรี๊ด! อย่ามาใกล้ฉันนะ"

"หึ กลัวผมทำไมครับเมียสุดที่รัก"ไวน์ชายนิ้วเรียวลูบไล้บนกรอบหน้าของคู่นอน พร้อมกับแผ่รังสีความเย็นยะเยือกออกมาจนคนบนเตียงขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัว

"ออกไปฉันไม่มีผัวโรคจิตอย่างแก!!"

"ปากดีนักนะมึง เมื่อคืนอยากเย็xกูจนตัวสั่นตอนนี้ทำเป็นกลัวดัดจริตจริงๆ!!"

"ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันยอมแล้ว"แพนยกมือขึ้นมานบไหว้เขา ขอร้องให้ปล่อยเธอไปเพราะทนความดิบเถื่อนของไวน์ไม่ไหวแล้วจริงๆ

"หึ! ถ้าฉันปล่อยเธอ เธอต้องห้ามมายุ่งกับฉันและคนในครอบครัวของฉันทุกคน"

"ฉันสัญญาฉันจะไม่มาให้คุณเวลเห็นหน้าอีก"

"ดี ถ้ากูเห็นมึงอีกล่ะก็กูเอามึงตายแน่"ไวน์ผายมือออก ให้เชิงบอกว่าให้เธอรีบออกไปจากห้องนี้ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ เมื่อเธอเห็นดังนั้นก็รีบดันตัวลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าบนพื้นรีบแต่งกายให้เรียบร้อยแล้วหนีไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

19:21น.

@บริษัทDemon

มือหนากำลังกดนิ้วลงคีย์บอร์ดรัวๆพิมพ์เอกสารด่วนที่ต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ เพราะมันเป็นเอกสารที่ด่วนไม่สามารถผิดพลาดได้เลยแม้แต่น้อยและตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ลูกน้องในบริษัทต้องเลิกงานเขาจึงต้องลงมือทำเองทั้งหมด เขาในตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าดูภูมิฐานสุขุมนุ่มลึกบุคลิกเหมือนผู้ชายที่อบอุ่นผสมแบดบอยไปในตัวเป็นเหมือนดังผู้ชายในอุดมคติของสาวๆ

ครืด~~

หมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก

"ใครโทรมาตอนนี้วะไม่ได้เมมเบอร์ไว้ซะด้วย"

มือหนาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับใช้นิ้วกดรับสาย พูดประโยคแรกออกไปด้วยความไม่พอใจที่โทรมารบกวนเวลาเขาทำงาน

"ใคร!"ไร้เสียงปลายสายตอบกลับ คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากัน อารมณ์โกรธได้แผ่ซ่านเข้ามายังใบหน้าจนขึ้นเลือดปูดขึ้นอย่างน่ากลัว

"กูถามว่าใคร!!"

(คือ..ผะ ผิงเองค่ะ)ใบหน้าดุดันแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งทันทีเมื่อปลายสายนั้นเป็นสาวน้อยที่เขากำลังงอนเธออยู่

‘หึ โทรมาง้อฉันละสิ’ เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่านั้นเธอชอบเขามาก จึงโทรมาง้อเขาเพราะเธอคงกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก เจ้าของใบหน้าคมคายอมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะพูดห้วนๆให้คนปลายสายรู้ว่าเขายังไม่หายงอน

"โทรมาทำไม!!"

(คือ...ผิงโดนไล่ออกจากอพาร์ทเม้นท์อีกแล้วน่ะค่ะ ก็เลยไม่มีที่ไปตอนนี้ผิงอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย)เขาคิดผิดจึงตีหน้าเปลี่ยนเป็นโกรธเหมือนเดิมเพราะว่าเธอนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะโทรมาง้อเขาอย่างที่ควรจะเป็น

"แล้วโทรหาฉันทำไม!!"

(ผิงอยากขอไปทำงานที่คลับชั่วคราวได้ไหมคะ เมตตาผิงเถอะค่ะถือว่าผิงขอร้อง)

"ฝันไปเถอะว่าฉันจะไปรับเธอ!!" มือหนากรีดนิ้วไปกดตัดสายอย่างอารมณ์เสียในขณะที่เธอนั้นยังพูดไม่จบ ชายหนุ่มกำหมัดแน่นมีเหงื่อชุ่มในมือจนเส้นเลือดนูนขึ้นเต็มแขน

"ไหนบอกว่าชอบฉันไง!!"

2 ชั่วโมงผ่านไป

เปรี๊ยง! ซ่าส์~

เสียงฟ้าร้องกึกก้องโหมกระหน่ำไปทั่วพื้นที่พร้อมกับหอบเอาความหนาวเหน็บและลมกระโชกแรงเข้ามา ยิ่งทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์เพียงลำพังรู้สึกหวาดกลัว ร่างเล็กสั่นคลอนอัตโนมัติเพราะปกติเธอก็เป็นคนกลัวฟ้าร้องฟ้าผ่าอยู่แล้ว แต่ก็ยังยืนยันที่จะนั่งรอชายหนุ่มๆตรงนี้เผื่อว่าเขาจะคิดสงสารเธอที่เธอโกหกเขาว่าโดนไล่ออกจากอพาร์ทเม้นท์แต่แท้จริงแล้วนั้นมันคือแผนของเธอที่คิดไว้

"ไม่มารับจริงๆด้วย แล้วคืนนี้จะนอนที่ไหนล่ะ" เธอนั่งรอเขานานนับหลายชั่วโมงแต่ก็ไม่มีวี่แววที่คนโหดเหี้ยมเกรี้ยวกราดนั้นจะขับรถผ่านมาเลย เธอเริ่มท้อใจได้แต่โทษตัวเอง ว่าเธอนั้นโง่ที่ออกจากที่พักเพื่อที่จะไปอาศัยอยู่ใกล้เขามากที่สุดเพราะไม่รู้ว่าพี่สาวต่างแม่ของเธอจะทำอะไรเขาบ้างในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ความเป็นห่วงหวาดกลัว กลัวว่าเขาจะเป็นอันตราย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอเองก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่รู้ทุกอย่างแต่ทำอะไรไม่ได้

"อึ่ก!"

เธอก้มหน้าลงมองไปยังพื้นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กน้อยที่โง่เขลาตัดสินใจอะไรโดยไม่คิดว่าผลมันจะเป็นยังไงบ้าง ความเจ็บปวดวิ่งเข้ามาแทรกข้างในหัวใจของเธออย่างรวดเร็วแทบกระอักเลือด

‘แกจะเป็นห่วงเขาทำไม แกไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย แล้วนี่จะร้องไห้ทำไมหยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ’

เอี๊ยด!

รถสปอร์ตสีดำสนิทคันหรูจอดตรงหน้าเธอ สาวร้อนรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลเอ่อล้นแล้วก็ต้องหยุดหายใจไปชั่ววูบเมื่อพบว่า เจ้าของรถหรูคันนี้คือคนที่เธอกำลังนั่งรอนานนับชั่วโมงนั่นเอง

"ขะ คุณเวล"

"ขึ้นมา"เธอฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะหยิบข้าวของตัวเองขึ้นมารีบวิ่งขึ้นรถหรูแล้วออกตัวพุ่งไปยังถนนสายใหญ่อย่างรวดเร็ว

รถสปอร์ตคันหรูวิ่งเล่นไปยังถนนสายใหญ่เนิ่นนานไม่สามารถรู้ได้ว่าจะถึงจุดหมายตอนไหนความเงียบเข้ามาปกคลุมภายในรถ สาวน้อยแอบจ้องมองใบหน้าหล่อคมที่ตอนนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างใจจดใจจ่อ เธอแอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นเร็วขึ้นผิดจังหวะ เมื่อเธอเห็นว่าอาการเริ่มไม่ดีต้องหาทางพูดคุยกับเขาเพื่อทำลายกำแพงความเงียบสงัดนี้ จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานออกไปว่า

"ขอบคุณนะคะแดดดี้"

"แดดดี้? ใครแดดดี้เธอ"ชายหนุ่มกดน้ำเสียงต่ำดุดัน ในปลายเสียงแฝงความไม่พอใจไว้อยู่ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขานั้นไม่พอใจอะไรในตัวเธอ

"ก็พี่มินนี่บอกว่าถ้าใครที่เป็นลูกน้องคุณ ต้องเรียกคุณเวลว่าแดดดี้ ตอนนี้ผิงก็มีศักดิ์เป็นลูกน้องคุณเวลแล้วก็ต้องเรียกแบบนี้ มะ ไม่ใช่หรอคะ"

"ไม่ใช่!!"เจ้าของใบหน้าคมคายตะคอกใส่เธอเสียงดัง จนสาวน้อยนั้นเริ่มหวาดกลัวต่อว่าตนเองในใจทำไมต้องทำให้เขาโกรธ

"งะ งั้นผิงขอโทษละกันนะคะ"สาวน้อยรีบกล่าวขอโทษเขาผ่านน้ำเสียงสั่นคลอนทันทีกลัวว่าเขาจะโกรธเธอไปมากกว่านี้ แล้วเปลี่ยนใจทิ้งเธอลงข้างทาง

"เรียกว่าแด๊ดต่างหาก ต่อไปนี้เธอเรียกฉันว่าแด๊ดเข้าใจไหม"เมื่อชายหนุ่มเห็นใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวก็รีบตีสีหน้าของตนกลับมาเป็นเรียบนิ่งไม่แสดงอาการโกรธเคืองเหมือนเมื่อครู่ เมื่อเธอเห็นดังนั้นก็รีบฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ส่วนเขานั้นก็แอบอมยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะอดไม่ได้ในความไร้เดียงสาของเธอเหมือนกัน

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ"

"เธอขอมาทำงานกับฉัน คิดไว้หรือยังว่าอยากเป็นอะไร" เมื่อเจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับชะงักไปโดยปริยาย เพราะเธอนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะมาทำงานกับเขาเลยด้วยซ้ำ คิดเพียงแค่จะทำยังไงให้ได้อยู่ใกล้เขาที่สุดต่างหาก แต่จู่ๆความคิดที่มันฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอก็แล่นเข้ามาในหัว

‘เป็นเมียพี่ชายฉัน! เพราะนี่มันเป็นทางเดียวที่จะให้ยายนั่นเลิกจับพี่ฉันทำผัวสักที!!’

"เป็นเมีย...."

เอี๊ยด!

เจ้าของรถคันหรูเหยียบเบรคกระทันหันหัวเกือบไปโขกด้านหน้าของรถ ก่อนที่จะหันมาขึงตาใส่เธอพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงดุดันอีกครั้ง

"เมีย? เธออยากเป็นเมียฉันหรอ"เมื่อเธอหลุดออกจากภวังค์ก็รีบทำหน้าตาตื่นแล้วรีบแก้ต่างทันที

"คะ? ปะ เปล่าค่ะ ผิงไม่ได้..."

"ไม่ได้...อะไร?"เขากดเสียงต่ำเพื่อเค้นคำตอบจากเธอ เมื่อจู่ๆสาวน้อยก็หยุดพูดทำให้เขาค้างคาใจ

"ค่ะ ใช่ค่ะผิงอยากเป็นเมียแด๊ด!!"

_____________________________

ลู้กผิง!!! หนูจะบอกว่าอยากเป็นเมียลุงเขาไม่ได้นะลูก หนูเป็นผู้หญิงต้องเรียบร้อย😂😂😂

ตอนถัดไป.....

"ถามจริงทำไมถึงอยากเป็นเมียฉัน"

"ซื้ด! อื้อ~ ก็คxยแด๊ดใหญ่แถมยังเอามันส์ด้วย อ๊าส์ ใหญ่เกินไปแล้วนะคะ~"

"หึ ปากดี"

คอมเม้นมาให้กำลังกันด้วยนะจ๊ะ