บทที่ 9

[HUSBAND]

:ขอเย็x

เวล Talk

เช้าวันถัดมา.....

ร่างบางหลับปุ๋ยอย่างสบายใจ ผมมองไปที่ใบหน้าเรียวของเธอ สันจมูกโด่งได้รูปขนตางอนสวยปากกระจับเหมือนลูกนกพอมองจนพอใจแล้วก็อดไม่ได้ที่จะไม่เหลือบตาไปมองร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม รอยแดงก่ำเป็นจ้ำๆแดงไปทั่วเนินอกและซอกคอขาว ทีแรกผมก็ว่าจะไม่ทำรอยแล้วนะ ก็ตัวเธอนั้นมันน่ากินไปทั้งตัวเลยนี่นา ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นใครที่มีรูปร่างหน้าตาที่เพอร์เฟคขนาดนี้ก็เลยจัดหนักไปหน่อย จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปเกินเที่ยงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่คนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาเลย คงจะเพลียมากขนาดนอนเฉยๆยังเหนื่อย จะนับประสาอะไรกับคนที่ออกแรงอย่างผม ปวดเอวไปหมด!!!

หมับ!

"อื้อ~" เธอครางในลำคอพร้อมกับยื่นมือมาคว้าเอวของผมแล้วดึงเข้าไปกอดจนแนบแน่น ผมอึ้งร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าและทำตัวไม่ถูกเพราะตอนนี้เจ้าก้อนเยลลี่เด้งดึ๋งทั้งสองก้อนกำลังชนแผงอกแกร่งของผมอยู่

ผมพยายามค่อยๆจับตัวเธอแล้วดันออกให้ห่างจากตัวผม สงสัยผมคงดันตัวเธอแรงไปหน่อย คนตัวเล็กจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ว้าย!!" ร่างเล็กดีดตัวขึ้นนั่งแล้วดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเอง แก้มทั้งสองข้างของเธอเริ่มแดงก่ำเธอคงจะอายผมที่ตอนนี้กำลังมองปฏิกิริยาที่เธอเป็นอยู่พร้อมกับกวาดสายตามองรูปร่างอันสวยงามด้วยแววตาหื่นกาม

"จะปิดทำไม เมื่อคืนก็เห็นหมดแล้ว" ผมเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอ แต่คนร่างเล็กกลับดึงผ้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะจับตัวเธอพลิกแล้วขึ้นคร่อมพร้อมกับล็อกแขนเธอยึดไว้กับเตียง

"คุณเวลปล่อยฉันนะ อ๊ะ!" ผมงับไปที่หัวนมชมพูที่บวมเป่งจนกลายเป็นสีแดงก่ำก่อนที่จะเลื่อนมือลงมาเคล้าคลึงละเลงลิ้นวนไปทั่วเต้านมสวยอย่างหิวกระหายผมสามารถกินเธอได้ทั้งวันทั้งคืนไม่เบื่อเลยล่ะ

จ๊วบ~

"อื๊อ~ หยุดดูดมันสักที~" ผมไม่ฟังสิ่งที่เธอ ผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วกล่าวหน้าด้านๆว่า

"ขอเย็xอีกสักสองน้ำได้ไหม" น้ำเสียงเรียบนิ่งของผมมันทำให้เธอชะงักพร้อมกับใช้กำปั้นเล็กๆทุบมาที่แผงอกผมรัวๆ

ตุ่บๆๆๆ

"ไม่! ออกไป!"

"ไม่ชอบหรอ? เมื่อคืนก็ครางดังออก"

"ไอ้โรคจิต ฉันเกลียดคุณ!!!" ปากเล็กเปร่งเสียงออกมาด่าผมเธอโกรธจนตัวสั่นควันออกหู ผมไม่สนใจประกบจูบเพื่อปิดปากเธอจะได้ไม่ต้องปริปากออกมาด่าผมได้อีก ผมค่อยๆใช้ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากบางเล็กของเธออย่างอ่อนโยนก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานในโพรงปากของเธอตอนที่เธอเผลอ ผมตวัดลิ้นอุ่นเพื่อทักทายลิ้นเล็กให้คุ้นชินกับสัมผัสก่อนที่จะทวีคูณความเร่าร้อนขึ้นสาวน้อยพยายามอ้าปากเพื่อรับอากาศหายใจแต่ผมกับแกล้งเธอด้วยการสอดลิ้นเข้าไปลึกขึ้น เราสองคนจูบกันอย่างเนิ่นนานไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ....

ครืดดดดดดดดด

เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจจนเผลอถอนริมฝีปากของตัวเองออกจากปากบาง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์แล้วกดรับสาย

"ว่าไง"

(อีกยี่สิบนาที มีคุยกับงานกับลูกค้าที่บริษัทนะครับนาย ให้ผมเลื่อนเวลาไหมครับ)

"ไม่ต้อง เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปกับกรนะ ส่วนนายไปส่งเด็กให้ฉัน ส่งให้ถึงที่พร้อมกับถ่ายรูปส่งหลักฐาน"

(ครับนาย) ผมกดตัดสายลูกน้องไปแล้วหันขวับมาสั่งคนใต้ร่างผมต่อ

"เสื้อผ้าและกระเป๋าของเธอฉันเตรียมไว้อยู่ในห้องน้ำ หลังจากนั้นฉันจะให้ลูกน้องไปส่ง"

"ไม่ต้อง! ฉันไม่ต้องการ!"

"นี่คือคำสั่ง! ถ้าเธอไม่ทำตาม วันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนนอนให้ฉันกระแทกสักสองสามคืนจะเป็นอะไรไป!" ผมชี้หน้าสั่งเธอคำขาด และดูเหมือนว่าเธอจะกลัวผมไม่น้อย

"อึก! ไอ้คนชั่วฉันเกลียดคุณ" เธอตะคอกพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว

"เลิกสำออยแล้วไปอาบน้ำ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!!" ผมลุกออกจากร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าคลุมเพื่อคลุมร่างกายของผมให้มิดชิด ก่อนที่จะเดินออกไปอาบน้ำที่ห้องข้างๆแล้วทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่ในห้องนอนคนเดียว

@มหาวิทยาลัยxxx

"ผิง แกไปไหนวะทำไมไม่รับสาย" วิวโทรหาเพื่อนสนิทของเธอได้ประมาณ สิบสายแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายนั้นจะรับโทรศัพท์เธอสักที วิวเริ่มเป็นห่วงเพื่อนสาวขึ้นมาแล้วเพราะเมื่อคืนหญิงสาวได้ไปทำงานแทนเธอที่คลับ ยิ่งพี่ชายสายโหดของเธอกลับมาบริหารกิจการแล้วกลัวว่าเพื่อนสนิทนั้นจะโดนพี่ชายจัดหนักจัดเต็มไปเสียแล้ว ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

"ปกติก็ไม่เคยขาดเรียนนี่นา หรือพี่เวลจะแกล้งผิงให้ทำงานทั้งวันทั้งคืน ต้องใช่แน่ๆเลย ไม่ได้การแล้วแบบนี้ต้องโทรไปถามพี่เวล" วิวกดโทรศัพท์ยิกๆสองสามครั้งแล้วกดโทรออกยิงสายไปยังพี่ชายตัวแสบของเธอทันทีด้วยความรีบร้อน เพราะเธอกลัวว่าพี่ชายของเธอนั้นจะแกล้งเพื่อนสนิทอย่าง ‘ผิง’ และมันก็เป็นดังนั้นจริงๆ

ตืดดดดดดดดดดดด

"พี่เวล!! พี่เอาผิงไปซ่อนไว้ที่ไหนทำไมป่านนี้ยังไม่มาเรียนอีก เมื่อคืนพี่แกล้งผิงใช่ไหม ทำไมพี่เป็นคนแบบนี้ฮะ!! ไอ้คนชั่ว คนเลว คนนิสัยไม่ดี เงียบทำไมยังไม่รีบตอบอีกเป็นใบ้หรือไง!!!!" เธอตะคอกใส่ปลายสายไม่ยั้งจนไม่มีช่องว่างให้ฝ่ายตรงข้ามได้พูดเลย

(คือ คุณเวลกำลังคุยงานกับลูกค้าอยู่ครับ) เธอสะดุ้งด้วยความตกใจที่คนรับสายนั้นไม่ใช่พี่ชายของเธอ แต่เป็น ‘แดน’ บอดี้การ์ดมือหนึ่ง เวลไว้ใจบอดี้การ์ดคนนี้มากมีเรื่องอะไรไม่สบายใจเขาก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมด แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่คนคนนี้จะหลุดปากพูดเรื่องส่วนตัวของนายออกมา

"แล้วพี่จะรับโทรศัพท์พี่เวลทำไม ไม่มีมารยาท!!" เธอไม่พอใจแต่กลับพลอยด่าแดนเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ บอดี้การ์ดหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะถ้าแย้งออกไปมีแต่จะโดนด่ากลับ

(ผมขอโทษครับ)

"เออๆ!! ถ้าพี่เวลทำธุระเสร็จแล้วให้โทรกลับมาหาฉันด้วยนะ น่ารำคาญจริงๆเลย!!" วิวกดวางสายอย่างไม่ประสบอารมณ์ เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเธอสักอย่าง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วลุกเดินไปยังรถ BMW สีดำ คันหรูขับกลับบ้านไป...

@อพาร์ทเม้นท์

หญิงสาวผู้หน้าสงสารคอตกเดินกลับอพาร์ทเม้นท์ตัวเอง ใจเหม่อลอยละล่องไปไกลแสนไกลไม่มีวันกลับคืนมาได้ดังเดิม ตอนนี้เธอเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ ไร้ความรู้สึก ชีวิตสาวน้อยที่แสนบริสุทธิ์มันคงหมดไปแล้วจริงๆหมดไปตั้งแต่เมื่อคืนที่ชายหนุ่มใจร้าย โหดเหี้ยม อำมหิต พรากพรหมจรรย์ที่เธอเก็บรักษามาทั้งชีวิต

"อีผิง!!!" ผู้หญิงวัยกลางคนเรียกหญิงสาวมาแต่ไกลก่อนที่จะวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าดุร้ายเหมือนเสือก่อนที่จะกระชากแขนเธอจนร่างเล็กปลิวไปตามแรงดึง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนเธอเป็นเจ้าของอพาร์ตเมนท์แห่งนี้นี่เอง...

"อีผิง!! มึงได้ยินกูไหม เหม่อลอยอะไรของมึงคิดจะหนีกูใช่ไหม!!" หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ ก่อนที่จะหันขวับไปคุยกับคนข้างๆอย่างฉับไว

"ฮะ!! อ้าวเจ๊ มีอะไรหรือเปล่า"

"มีอะไรหรือเปล่า แหม!! ถามมาได้ค่าเช่าเดือนละ 2,500 บาท 4 เดือน 10,000 บาท จ่ายมา!!" เจ้าของอพาร์ทเม้นท์แบมือเพื่อเป็นเชิงบอกว่าให้หญิงสาวจ่ายเงินค่าห้องมา เพราะว่าเธอนั้นได้ค้างค่าเช่าห้องมาหลายเดือนแล้ว

"หนูยังไม่มีจริงๆเจ๊ขอจ่ายเดือนหน้าได้ไหม หนูสัญญาว่าเดือนหนูจะจ่ายให้ครบทุกบาททุกสตางค์เลยนะเจ๊นะ" เธอยกมือไหว้ขอร้องคนตรงหน้าพร้อมกับทำตัวหน้าสงสาร เพราะชีวิตของเธอตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงลำบากที่สุดในชีวิต แต่มุกนี้คงใช้ไม่ได้อีกแล้วเพราะเจ๊เจ้าของห้องได้ให้โอกาศเธอไปหลายครั้งแล้ว...

"ไม่เว้ย!! กูให้โอกาสมึงมาหลายครั้งแล้วถ้าวันนี้ไม่จ่ายก็เก็บข้าวของย้ายออกไปซะ!!!"

"เจ๊สงสารหนูเถอะ! ถ้าเจ๊ไล่หนูออกไป หนูจะไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวหนูมีอยู่ห้าพันหนูให้เจ๊หมดเลยขอร้องล่ะอย่าไล่หนูออกไปเลย" หญิงสาวยัดเงินทั้งหมดที่เธอมีใส่ไว้ในมือของเจ๊เจ้าของอพาร์ทเม้นท์ พร้อมกับยกมือขึ้นมากราบขอร้อง

"กูให้อยู่ต่อก็ได้ แต่ได้แค่สามวันเท่านั้น ถ้าภายในสามวันมึงหาเงินมาจ่ายไม่ครบ ก็ย้ายออกไปซะ!!!"

"ค่ะเจ๊ เดี๋ยวหนูจะรีบหามาจ่าย ขอบคุณมากๆนะคะที่ให้โอกาสหนูเป็นครั้งสุดท้าย " สาวน้อยไหว้เธอแล้วไหว้เธอเล่าจนในที่สุดเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ก็ยืนมองหน้าเธอไม่ไหวจึงเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"ตั้งห้าพันจะไปหามาจากไหนวะ!!"

เธอบ่นคนเดียวอย่างหมดหนทางที่จะสู้ เธอท้อ เธอเหนื่อย เธอไม่มีกำลังใจที่จะทำอะไรต่อไปแล้ว ที่ผ่านมาเธอทำงานทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อดำรงชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองให้ดีขึ้น แต่ทำไมตอนนี้คิดจะก้าวขาทำอะไรก็ล้มเหลวมืดแปดด้านไปหมด แต่ความลำบากแค่นี้ก็ยังไม่สามารถเทียบเท่ากับเหตุการณ์เลวๆเมื่อคืนนี้ได้

"คุณเวล คุณนี่มันเลวจริงๆ"

ติ๊ง!

มียอดเงินเข้าจำนวน 20,000 บาท

วิว:ขอบคุณนะที่ไปทำงานแทนฉัน นี่ค่าแรงของคนขยันนะจ๊ะ ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรมหาด้วยหายไปเลยนะวันนี้ ฉันไม่มีต้นฉบับให้ลอกงาน555😂

____________________________________________________________________

คุณเวลก็ไม่ให้เงินน้องสักหมื่นสองหมื่นเลย อุตส่าห์นอนให้ป๊าบๆทั้งคืน😌😌