ย้อนเวลามาแก้ไขรัก

แสงไฟนีออนสว่างจ้าสะท้อนผิวยางมะตอยที่เปียกชื้นจากฝนพรำเมื่อครู่ รถยนต์สปอร์ตคันหรูของ ณลิน หรือ ริน ขับเคลื่อนไปบนถนนยามค่ำคืนด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ หัวใจของเธอพองโตด้วยความหวังและความเหนื่อยล้าจากการถกเถียงกับคุณพ่อเรื่องแผนการผลักดันบริษัทส่งออกเสื้อผ้าของ คิมหันต์ สามีของเธอ ให้เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ ณลินทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชายที่เธอรัก เธอเชื่อมั่นในตัวเขามาตลอด และคิดว่าการที่เขามีฐานะที่มั่นคงขึ้นจะทำให้ชีวิตคู่ของพวกเขาสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าเดิมลมหายใจถอนออกมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกกระจก ความคิดถึงปอร์เช่ อดีตคู่หมั้นที่ไม่ได้เจอกันมานานผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง หากแต่เธอสะบัดมันทิ้งไป เธอตัดสินใจเลือกคิมหันต์แล้ว และเธอก็พร้อมจะเดินหน้าไปกับเขาอย่างเต็มที่ทันใดนั้นเอง แสงไฟขนาดใหญ่ก็สาดเข้าม่านตาของเธอจากด้านข้าง เสียงแตรรถบรรทุกที่ดังลั่นราวกับฟ้าผ่ากรีดแทรกความเงียบงันยามค่ำคืน ร่างกายของณลินแข็งทื่อไปชั่วขณะ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะเหยียบเบรก หรือหักหลบ แรงกระแทกมหาศาลถาโถมเข้าใส่รถของเธออย่างจัง เสียงเหล็กฉีกขาดดังสนั่น ตัวรถบิดเบี้ยวผิดรูป แรงเหวี่ยงส่งให้ร่า

เปลือกตาของ ณลิน หนักอึ้ง เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ความเจ็บปวดจากการถูกรถชน ภาพใบหน้าที่เฉยชาของคิมหันต์ และเสียงสะอื้นของปอร์เช่ ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิด สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือแสงสีขาวจ้าที่กลืนกินทุกสิ่งแต่...ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกสบายตัวอย่างประหลาด?ดวงตาคู่สวยค่อยๆ กระพริบ เปิดรับแสงสว่างยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาในห้องนอนที่แสนคุ้นเคย ณลินกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา นี่คือห้องนอนของเธอในบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง"ฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" เสียงของเธอแหบพร่า พึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เธอขยับกายลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มดุจปุยเมฆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าแต่เร่งรีบไปยังกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องภาพสะท้อนในกระจกคือหญิงสาววัย 25 ปี ที่สมบูรณ์แบบ ไร้บาดแผล ไร้รอยขีดข่วนใดๆ เธอสัมผัสใบหน้าเรียวสวยของตัวเอง นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามเส้นผมยาวสลวยที่ปรกบ่า แขนขาของเธอยังคงแข็งแรง ไม่ได้บอบช้ำราวกับคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุร้ายแรง สิ่งนี้ทำให้เธอสับสนงุนงงอย่างหนัก"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน... ฉันฝันไปงั้นเหรอ?" เธอเขย่าศีรษะเบาๆ พยายามสลัด