บทที่ 33

[HUSBAND]

:หึง?

ก๊อกๆ

"เข้ามาเลยครับ" หญิงสาวร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อเชิ้ตผู้หญิงสีฟ้าอ่อนท่อนร่างใส่กระโปรงทรงเอสีขาวรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจน ใบหน้าขาวอมชมพูตาสองชั้นไม่ถึงกับโตมาก ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีส้มอิฐ เมื่อรวมกันแล้วผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นคนที่สวยดูดีมีราคาเหมือนกับ เซเลบริตี้ ดารา แถวหน้าของเมืองไทยเลย

"คุณเวลคะ พอดีเมื่อกี้คุณแวนด้าติดต่อมาว่าไม่พอใจเรื่องสัญญาการทำธุรกิจโรงแรมร่วมกัน คุณแวนด้าเลยอยากคุยกับคุณเวลเป็นการส่วนตัวเพราะอยากให้เป็นความลับที่สุด"

"วันไหนครับ"

"เสาร์นี้ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นฝากคุณพิมจัดการเครื่องบินส่วนตัวให้ผมด้วยละกันนะครับ งานนี้ผมจะพาคุณไปเที่ยวด้วย ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับตำแหน่งเลขาคนใหม่"เสียงทุ้มเอ่ยวาจาอ่อนหวานนุ่มนวลฝังรื่นหู แววตาส่อประกายแวววับประหนึ่งกำลังยั่วยวนหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาเยือนจนออกนอกหน้า

คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาดูดชานมไข่มุกเพลินๆ ก็ต้องอ้าปากค้างหูผึ่งเบิกดวงตากว้าง นั่งจ้องพฤติกรรมของสามีตัวเองที่กำลังส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้กับหญิงอื่นต่อหน้าเธอ ซึ่งเธอนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นมาท่วมร่างกายโดยอัตโนมัติควันออกมาทางหู มือบางกำหมัดแน่นจนมีเหงื่อชุ่มในมือเส้นเลือดปูดขึ้นเด่นชัด ขมับเต้นตุบๆ คิ้วโก่งชิดกันโดยปริยาย แผ่รังสีอำมหิตไปยังชายหญิงที่กำลังส่งสายตาหากันหวานหยาดเยิ้มโดยไม่แคร์ความรู้สึกเธอเลยสักนิด

"ขอบคุณนะคะสำหรับของขวัญสุดพิเศษ" เลขาสาวฉีกยิ้มหวานๆให้กับผู้เป็นนายก้มหน้าลงเล็กน้อยแสดงความเขินอาย

"ของขวัญสุดพิเศษก็ต้องคู่ควรกับคนพิเศษอย่างคุณพิมอยู่แล้ว"หญิงสาวทำท่ากะอักกะอ่วนจวนจะอ้วกออกมากับความหวานที่ทั้งสองนั้นมีให้กันแถมยังเบะปากมองบน แสดงสีหน้าออกมาชัดเจนว่าเธอไม่ถูกใจกับการกระทำตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"ถ้าอย่างนั้นพิมขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" จากนั้นร่างสูงก็เดินจากไปโดยไม่ชายตามามองสาวน้อยที่นั่งทำหน้างอตุ๊บป่องๆเลยสักนิดแม้แต่หางตาก็ไม่แลมาเลย เหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน

คนเจ้าเล่ห์ตั้งหน้าตาสนใจงานที่อยู่บนจอคอมต่อ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีอารมณ์ใดๆเปื้อนอยู่ ช่างต่างจากภรรยาเด็กของตนนัก ที่แทบจะระเบิดจนลาวากระเซ็นออกมาแล้ว

"ใครอ่ะ?" เสียงหวานเอ่ยเรียบนิ่งสีหน้าไร้ความรู้สึก ท่ามกลางความเงียบสงัดที่ได้รับความรู้สึกเย็นเยียบอย่างบอกไม่ถูก

"..." และคำตอบที่ได้กลับคืนมามีเพียงความเงียบเท่านั้น เขาทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินในสิ่งที่ภรรยาเด็กพูดเพราะเขาไม่อยากสนใจใคร ณ ตอนนี้ นอกจากงาน

"คุณเวล!~ ผิงถามว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครคะ!!"

"กิ๊ก!"น้ำเสียงแข็งกร้าวลอดผ่านไรฟันออกมาพร้อมกับสีหน้าเกรี้ยวกราดดวงตาคู่สวยเพ่งมองไปยังหน้าจอด้วยความรำคาญเจ้าของเสียง

"ฮ๊ะ! มะ ไม่จริงคุณโกหก"

"แล้วแต่จะคิด!"

"นี่!"สาวน้อยตะคอกเสียงดังเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจที่ชายหนุ่มประชดประชันเธอแบบนี้ เธอรู้ว่าเขาอยากจะกวนประสาทเธอให้อารมณ์เสีย แต่ไม่ต้องแรงขนาดนี้ก็ได้เพราะขืนเป็นอย่างนี้เธอได้โกรธลุกเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

"เหอะ! กิ๊กก็กิ๊กสิใครจะสนวะ"สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะข่มอารมณ์ตัวเองลงและพูดประโยคตัดการสนทนาระหว่างสงครามอารมณ์ น้ำเสียงปนความน้อยใจอยู่ลึกๆมือบางยกขึ้นมากอดอก เบือนหน้าหนีไม่อยากมองคนที่กำลังใจจดใจจ่อกับงานอย่างบ้าคลั่ง

ครืด~

ลุค

หญิงสาวสะดุ้งโหยงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อของปลายทางที่โทรมา คนนั้นก็คือ ลุค เพื่อนชายของเธอเอง เมื่อ เดือนที่แล้วลุคกับสามีขี้น้อยใจของเธอนั้น ได้มีเรื่องมีราวกันและจนถึงตอนนี้พวกเขาสองคนก็ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจและขอโทษซึ่งกันและกันเลย แล้วถ้าเกิดว่าเธอนั้นรับสายพูดคุยกับเขา คนที่นั่งทำงานอยู่ตรงนี้ต้องไม่พอใจและโกรธเธอมากแน่ๆ

แต่สถานการณ์ในตอนนี้เธอคิดว่าเธอควรจะรับสายเขา เพื่อเป็นการประชดประชันอีกฝ่ายว่าเธอนั้นไม่ได้แคร์เขาเพียงคนเดียว คนหน้าตาดีทั้งภายในและภายนอกอย่างเธอยังมีผู้ชายอีกมากมายเข้ามาให้เลือก ในเมื่อเธอเลือกคนตรงหน้าแล้วแต่กลับส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้สาวคนอื่นต่อหน้าเธอ ถ้าเธอก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน เขาก็คงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม

"ว่าไงลุค~"

(ผิงคืนนี้ว่างไหม)

"ว่างสิ สำหรับลุคเราว่างเสมอ"

(งั้นคืนนี้มาเจอกันหน่อยนะ ร้านข้าวมันไก่ร้านเดิม)

"โอเคจ้า"หญิงสาวตัดสายพร้อมกับรีบกดเข้า หน้าฟีดโซเชียล เลื่อนอ่านอัพเดทข่าวสารต่างๆของวันนี้ ไม่สนใจว่าจะมีสายตาโกรธแค้นของใครบางคนที่กำลังแผ่รังสีความร้อนของไฟโทสะมายังเธออย่างไม่ลดละ เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธจึงยิ้มแป้นออกมาอย่างมีความสุขแถมยังจะฮัมเพลงไปด้วย

"ใคร!"

"กิ๊ก!"เสียงหวานแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในทันที

"ย้อนฉันหรอ?"

"ไม่ได้ย้อน ผิงพูดความจริง"

"ผกามาศ!"

"มีอะไรจะรับสั่งล่ะเพคะ!"

"มานี่!!"เธอเพ่งมองแววตาอันคมกร้าวอย่างกับเหยี่ยวนั้นอย่างแตกตื่นตะลาน ร่างของเธอมีรังสีเข่นฆ่าอันเยียบเย็นแพร่ออกมากระจายทั่วร่างจนเธอนั้นรู้สึกถึงมันได้ดีเลยทีเดียว

"ยังจะนิ่งอีก เดินมาหาฉันเดี๋ยวนี้!!"ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถขัดคำสั่งเขาได้เพราะนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นช่างน่ากลัวเกินกว่าที่เธอจะทำให้เขาหัวเสียแล้วโกรธเธอมากกว่าเดิม เธอจึงจำใจลุกขึ้นจากโซฟาขนาดใหญ่เดินหน้ามุ่ยไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

"นั่ง!" สาวน้อยชะงักมองหน้าเขาครู่หนึ่งด้วยความสงสัยเมื่อเขาตบตักตัวเองแล้วบอกให้เธอนั่งลง หญิงสาวจึงลังเลใจว่าจะทำตามคำสั่งเขาหรือเปล่าถ้าไม่ทำเขาก็คงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นอีก

"ฉันบอกให้นั่ง!!" ภรรยาเด็กนั่งลงบนตักสามีอย่างฉับไวด้วยใบหน้าที่งอก้มต่ำลงไปมองตักตัวเอง ปฏิบัติตามคำสั่งเฉกเช่นเมียทาสที่ผู้เป็นผัวสั่งให้ทำอะไร คนเป็นเมียก็ต้องปฏิบัติตามโดยไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งได้

ฟอดดดด~

"อื้อ! นี่คุณเวล"ภรรยาเด็กมองค้อนผู้เป็นสามีเมื่อถูกขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างตั้งใจ ผู้ที่กระทำความผิดฉีกยิ้มสวยออกมาจนคนที่เห็นต้องตกตะลึงไปในใบหน้าที่หล่อเหลาเสน่ห์เหลือล้น รอยยิ้มสวยนี้ป็นรอยยิ้มพิฆาตรที่สามารถฆ่าเธอให้ตายตรงนี้ได้เลย เธอไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้มาก่อนการที่เขายิ้มให้เธอแบบนี้หมายถึงอะไรกันนะ 'โกรธอยู่ไม่ใช่หรือไง'

"เธอเห็นกราฟพวกนี้ไหม รู้หรือเปล่าว่าฉันต้องใช้สมองทำงานหนักแค่ไหน แต่เธอก็ยังมางอแงเอาแต่ใจแถมยังมาประชดฉันแบบนี้อีก อย่าทำให้ฉันปวดหัวเพิ่มได้ไหม"เสียงเกรี้ยวกราดอ่อนลงเป็นปกติ เธอมองกราฟสถิติตรงจอคอมที่แสนลายตา มองไปยังมันอย่างใจจดใจจ่อก่อนที่จะเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ว่าสิ่งที่เธอทำวันนี้นั้นมันทำให้เขาทั้งโกรธ ทั้งเหนื่อย ที่ต้องคอยรับอารมณ์ในทุกๆสามนาทีของเธอ

"ก็คุณเวลมีกิ๊กนี่คะ"เธอพูดแผ่วเบาเหมือนสัตว์น้อยตัวเล็กๆ ถ้าไม่ได้ตั้งใจฟังก็แทบที่จะไม่ได้ยินเสียงที่ผ่านออกมาจากปาก

"หึง?"

"..."ความเงียบเท่านั้นคือคำตอบ ใบหน้าเรียวเล็กก้มลงมองตักตัวเองดังเดิมเพื่อหลบสายตาอันแหลมคม เธอเลือกที่จะข่มความรู้สึกของตัวเองไว้ ไม่อยากพูดมันออกมาให้เขารับรู้ เธอรู้ตัวดีว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไงกับเขาเพียงแค่เธอกลัวที่จะรักเขาเท่านั้น

"มองหน้าฉัน"เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มให้ลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เธอแค่อยากจะรู้ว่าเขานั้นรู้สึกแบบเธอบ้างหรือเปล่า ที่เห็นเธอคุยกับเพื่อนชายด้วยวาจาที่อ่อนหวานเกินเพื่อน เธออยากจะรู้ว่าเขานั้นหึงงเธอแบบที่เธอกำลังหึงเขาไหม หรือว่าจริงๆแล้วเธอแค่รู้สึกรักเขาฝ่ายเดียว

"แด๊ด....เคยหึงผิงบ้างไหมคะ"เสียงหวานเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าจริงจังพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ คนที่ถูกถามตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าเธอจะกล้าหลุดปากถามเขาด้วยคำถามนี้

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรออกไปพลางใช้มือหนาปัดไรผมขึ้นไปทัดหูของเธอไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่จะดันท้ายทอยเธอลงมาทำให้ริมฝีปากบางประกบลงมายังริมฝีปากหนาพอดี

"อื้อ"เสียงครางในลำคอประท้วงเล็กน้อย ชายหนุ่มไม่สนใจว่าเธอจะสมยอมหรือไม่สมยอมให้เขามอบจุมพิตแสนหวาน นอกจากพยายามดันลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นร้อนในโพรงปาก ภรรยาเด็กอ่อนระทวยลงยอมแพ้กับการจู่โจมที่แสนหนักหน่วง เธอเผยอปากเล็กน้อยเพื่อให้เขาสอดลิ้นเข้ามารับรสหวานข้างในโพรงปากของเธอได้อย่างง่ายดาย มือบางลูบไล้ไปตามแผงออกที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว ชายหนุ่มละออกจากปากเล็กพร้อมกับเลื่อนใบหน้ามาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวดูดเม้มทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้มากมายก่อนที่จะไซร้ไปยังใบหูแล้วกระซิบแผ่วเบาด้วยเสียงแหบพร่าว่า

"เอาเลยไหม"

"อะ! เอาอะไรคะ!"ภรรยาเด็กพูดตะกุกตะกัก ตกใจเล็กน้อยในสิ่งที่เขาพูดเมื่อสักครู่

"เอากันไง ทนมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"

😳😳😳😳

____________________________

เจ็บไหมล่ะที่มาดูคนรักกัน เจ็บไหมล่ะคนอ่าน!!😂😂