บทที่ 32

[HUSBAND]

:คนจะเป็นเมนส์ไม่รู้หรือไง!!

09:35 น.

ชายหนุ่มเพ่งสายตามองตัวเองอยู่ที่กระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อย มือหนาจัดแจงเนคไทสีดำที่ผูกอยู่บนคออย่างพิถีพิถัน

ปิ๊ง!

ความคิดชั่วร้ายแล่นเข้ามาในหัว เขาจึงรีบดึงเนคไทสีดำที่ผูกอยู่ออกพร้อมกับถอดปมทุกอย่างให้คลาย คงสภาพเดิมเหมือนซักมาใหม่

"ผิง!"คนตัวสูงเรียกชื่อของคนตัวเล็กที่กำลังทำความสะอาดอยู่ด้านนอกของห้องผ่านไปไม่กี่วินาที คนตัวเล็กก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

"คะ"

"ผูกเนคไทให้ฉันหน่อยสิ ผูกเป็นใช่ไหม" คนตัวเล็กลอบถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งอก เพราะทุกครั้งที่เขาเรียกเธอ ก็จะเรียกมาต่อว่าเท่านั้น

"เป็นค่ะ มือคุณเวลเจ็บหรอคะ" ใบหน้าเรียวเล็กครุ่นคิดอย่างสงสัย พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาน ส่วนคนตัวสูงที่ถูกซัดคำถามเข้าที่หน้าก็แทบจะล้มตึงลงกับพื้น

"มือฉันหรอ?"

"ค่ะ..."

"อ้อ ใช่! พอดีเมื่อกี้นี้ฉันซุ่มซ่ามแกว่งมือไปชนประตูน่ะ ตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลย" เจ้าของเสียงทุ้มต่ำแถออกมาอย่างหน้าตาเฉย สกิลการแสดงเป็นเลิศเพราะแท้จริงแล้วมือของเขานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บยังใช้งานได้ปกติเพียงแค่อยากจะใช้เธอผูกเนคไทให้แค่นั้นเอง

"ก็ได้ค่ะ ส่งมาสิคะ" เขายื่นเนคไทสีดำให้เธออย่างรวดเร็ว สาวน้อยก็รีบบรรจงผูกเนคไทให้เขาตามคำสั่งทันทีไม่ได้ขัดอะไร

มือบางละเมียดละไมผูกเนคไทให้เขาอย่างพิถีพิถันด้วยใบหน้าที่จริงจัง ชายหนุ่มมองใบหน้าเรียวเล็กอย่างตั้งใจนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแวววับเปล่งประกายออกมาพึงพอใจกับภาพตรงหน้า ที่ดูเหมือนภรรยากำลังผูกเนคไทให้สามีอย่ามุ่งมั่น เจ้าของใบหน้าเรียวเล็กเงยหน้าขึ้นมาจึงสบตาเข้ากับชายหนุ่มด้วยความที่ไม่ได้ตั้งใจ

"มะ มองอะไรคะ" เสียงหวานพูดกระตุกเล็กน้อย เมื่อเธอนั้นสัมผัสได้ถึงพลังงานความเจ้าเล่ห์ที่แผ่ขึิ้นมาบนใบหน้าคมคาย แววตาแสดงถึงความหิวกระหายเหมือนกับว่าเขานั้นกำลังใช้สายตาแทะโลมเธออยู่

"มองเมีย" เจ้าของใบหน้าเรียวเล็กได้ยินดังนั้นก็รีบก้มหน้าลงแล้วผูกเนคไทดังเดิม โดยไม่สนใจคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้ เพราะมันอาจจะทำให้เธอหลงระเริงไปกับคำพูดอันแสนหวานที่ออกมาจากลมปากของหมาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์

"เราสองคนห่างกันตั้งแปดปี ไม่คิดว่าจะมีเมียเด็กขนาดนี้ อายุน้อยสมองก็น้อยด้วย"

"ก็ดีกว่าคนบางคนที่อายุเยอะ แต่เมื่อคืนนี้งอแงเป็นเด็กเลย" คนตัวเล็กก็ไม่ยอมแพ้รีบพูดดักคอเขาไว้ก่อนที่คนปากร้ายจะพูดต่อว่าเธอเพิ่มเติม ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นคิ้วหนาทั้งสองข้างก็ต้องขมวดเข้าหากันอย่างตะลึงลานแปลกใจเป็อย่างมากว่าทำไมวันนี้เมียเด็กของตนนั้นถึงปากคอเราะร้ายขึ้น

"เธอว่าฉันหรอ?"

"ค่ะ ผิงว่าคุณ" ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นอีกครั้ง เขาค่อนข้างพอใจกับคำตอบของเธอเลยทีเดียว ต่อล้อต่อเถียงเก่ง ทั้งปากดีทั้งแสบซ่า นี่มันผู้หญิงในอุดมคติเขาชัดๆเขาไม่รู้ว่าเหตุใดทำไมวันนี้เธอถึงพูดจาปากคอเราะร้ายขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่สาวน้อยผู้นี้คงไม่รู้ว่าการที่เธอเป็นแบบนี้มันช่างโดนใจเขาเสียจริง

"แด๊ด!"

"คะ?" เธอเงยหน้าขึ้นมามองตาเขา แววตาของเธอแสดงถึงความไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงพูดคำว่า แด๊ด

"เธอต้องเรียกฉันว่าแด๊ด"

"ไม่ค่ะ ผิงถามวิวแล้วเมื่อคืน วิวบอกว่าลูกน้องของคุณไม่ได้เรียกคุณแบบนี้ต่อหน้า แต่เรียกลับหลังต่างหาก"

"ก็เธอไม่ใช่ลูกน้องฉันนิ แต่เป็นเมียเด็กของฉัน" เธอเบิกตามองเขาอย่างตกตะลึงสักครู่ ก่อนที่จะเอ่ยเรียบๆว่า

"เมียเก็บต่างหาก!! ผูกเสร็จแล้วค่ะไปทานข้าวกันเถอะ ผิงทำอาหารไว้ให้คุณแล้ว"

"ฉันไม่กิน!!"เสียงทุ้มเริ่มแข็งขึ้นอย่างมีโทสะ สายตาประดุจลุกไหม้ลามเลียร่างเธอหวังจะแผดเผาให้มันมอดไหม้ ที่เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้ ก็เป็นเพราะคำพูดประชดประชันของเธอเมื่อครู่นี้ที่พูดไม่เข้าหูเขาเอามากๆ

"เฒ่าทารก!!"หญิงสาวต่อว่าเขาเสียงดังเพราะสกัดกลั้นอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่

"นี่เธอว่าฉันหรอ!!"

"ใช่ ผิงว่าคุณ"

"กล้าดียังไงว่าฉันแบบนี้ยัยเด็กบ้า!!" สายตาของเขาเย็นเยียบดุจน้ำค้างแข็งแต่กลับแอบแฝงโทสะร้อนระอุลุกโชติช่วงอยู่ในนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ส่วนนัยต์ตาสีดำสนิทก็แข็งกร้าวดุเดือดที่ชนิดไม่มีใครยอมใคร

"ก็คุณมันเป็นคนแก่ขี้งอน เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผลชอบสั่งนู่นสั่งนี่!!"

"ฉันเป็นของฉันแบบนี้ตั้งนานแล้ว ถ้าทนไม่ได้ก็ไปซะ!!"

"เห็นไหม คุณเวลก็เป็นแบบนี้ทุกทีไม่พอใจอะไรก็ไล่ผิงตลอดเลย ผิงจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ให้คุณเวลเบื่อขี้หน้าแบบนี้แหละค่ะ"

"เออ!! ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย ฉันจะลากคอเธอไปทำงานด้วย"

"ได้ค่ะ รอผิง10นาที วันนี้ผิงจะบ่นจนคุณเวลหูชาไปเลย!!!" หลังจากนั้นสาวน้อยก็เดินกระแทกส้นเท้าดังตึกๆ มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำก่อนที่จะปิดประตูดังปังด้วยความไม่พอใจ

ปัง!!

"ยัยเด็กบ้าชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวันแล้ว ได้นิสัยแบบนี้มาจากใครกัน!!"

(จากอิพี่เลยค่ะ🤭)

@บริษัท Demon

หญิงสาวนั่งฉีกยิ้มแป้นจ้องมองเจ้าของใบหน้าคมคายที่ตอนนี้กำลังนั่งทำงานอย่างใจจดใจจ่อ เธอไม่สามารถปฏิเสธตัวเองได้เลยว่าเขาในโหมดนี้ช่างน่าเกรงขาม มีความเป็นผู้นำแถมยัง ซ่อนความอบอุ่นไว้ในแววตาสีน้ำตาลเข้มทรงเสน่ห์ที่ใครได้เผลอจ้องมองแล้วเป็นต้องหลอมละลายในคารมสยบแทบเท้าของเขาในทันที

"ยิ้มทำไม เป็นผีหรือไงถึงยิ้มได้หลอนขนาดนี้"เขาชายตามามองเธอเพียงครู่เดียวก่อนที่จะเบือนหน้ากลับมาสนใจงานที่อยู่บนจอคอมต่อ

แต่ทว่าหญิงสาวนั้นก็ยังคงนั่งยิ้มแป้นจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของสามีเหมือนเดิม ไม่ได้สนใจคำพูดของเขาที่หลุดออกมาจากปากเมื่อครู่นี้เลย

"ถ้าจะมองขนาดนั้นล่ะก็ กัดคอฉันเลยไหม"

"ผิงไม่ใช่หมา" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะเธอออกมาอย่างน่าขัน

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง!"

"จึ๊"

"อย่ามา จึ๊ กับฉัน ฉันไม่ชอบ!!"ชายหนุ่มชักสีหน้าโกรธพร้อมกับเค้นเสียงต่ำดุเธอเบาๆ แววตาของเขาราวกับจะพ่นไฟได้ ในตอนนี้เธอทำได้เพียงตีสีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ พอผ่านไปเพียงเสี้ยววิน้ำใสๆก็เริ่มเอ่อขึ้นใกล้จะล้นออกมาเต็มที

พรึ่บ

ร่างเล็กลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ เพราะทนรังสีของความเย็นยะเยือกจากแววตาแข็งกร้าวของเขาไม่ได้

"จะไปไหน!!"

"ซื้อชานมไข่มุกข้างล่าง!!"

"ไม่ต้องไป เดี๋ยวฉันสั่งให้เอง อย่าคิดว่าวันนี้ฉันจะปล่อยเธอออกไปจากห้องนี้ มีหวังได้ไปไล่กัดคนอื่นแน่ๆ" เมื่อสิ้นเสียงของชายหนุ่มเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสั่งชานมไข่มุกตามความปรารถนาของภรรยาเด็กทันที เพราะถ้าขืนเขาไม่ทำตามความต้องการของเธอ มีหวังได้เกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกเป็นแน่ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นวันนี้เขาคงจะไม่ได้ทำงานอย่างเป็นสุข

"ฮึ่ก ไม่ไปก็ได้" ในที่สุดสายน้ำอุ่นๆก็ไหลพรั่งพรูออกมาโดยที่ไม่สามารถอดกลั้นได้ อารมณ์ของเธอพุ่งพล่านผลค้างเคียงเกิดจากฮอร์โมนเพศไม่คงที่วันนี้เธอจึง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

"ทำไมอารมณ์แปรปรวน เธอท้องหรอ" เขาเอ่ยถามน้ำเสียงทุ้มด้วยความสงสัย เขาสังเกตุดูอาการของเธอตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เหมือนกับว่าอารมณ์ของเธอนั้นจะเปลี่ยนไปทุกๆสามนาที

"จะท้องได้ไงกินยาคุมอยู่! คนจะเป็นเมนส์ไม่รู้หรือไง! แต่ถ้าเกิดว่าผิงท้องขึ้นมาจริงๆ คุณเวลก็จะเฉดหัวผิงกับลูกออกจากบ้านใช่ไหมคะ คุณนี่มันเลวจริงๆเลยง่ะ อ๊าก!!" สาวน้อยปล่อยโฮออกมาร้องไห้เสียงดัง จนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นมาปิดหูไว้

"ชักจะเพ้อเจ้อเกินไปแล้ว หุบปาก คนจะทำงาน!!"

"ไม่ อ๊าก!!!"

"โอ๊ย ปวดหัว!!"ยิ่งเขาห้ามปรามเธอ เธอก็ยิ่งแหกปากร้องออกมาสุดเสียง ชายหนุ่มมืดแปดด้านไปหมด ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เธอหายร้อง ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรหรือขยับตัวทำอะไรก็จะส่งผลให้เธอร้องไห้ดังขึ้นมาอีก

เอี๊ยด!

"ชานมไข่มุกมาส่งแล้วครับ"

"อึ่ก!" สิ้นเสียงของชายส่งอาหารเดลิเวอรี่ เจ้าของเสียงร้องแหกปากโหยหวนก็ปิดสวิตช์เสียงลงแถมยังเบิกตากว้างขึ้น แววตาของเธอเปร่งประกายแวววับดุจคริสตัล ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นแล้วเดินลงส้นเท้าหนักๆไปรับของที่ชายหนุ่มสั่งไว้

ตึกๆ

"ขอบคุณนะคะ"

"ด้วยความยินดีครับ" เธอเดินกลับมาพร้อมกับของในมือ สาวน้อยตรวจสอบสินค้าอย่างรวดเร็วเมื่อก้นถึงโซฟา พร้อมกับหยิบหลอดขึ้นมาเจาะแล้วดูดอย่างมีความสุขแถมยังจะฮัมเพลงไปด้วย แต่ทว่าใบหน้าเรียวเล็กนั้นยังมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่

"ฮือฮื้อฮือ~"

"หึ ได้กินแล้วทำหน้าสลอนเชี่ยวนะ"

"ชิ!!"

___________________________

ฉันจะสงสารหรือขำดี ตอนนี้คือเขียนเพลินมาก!!!😂😂😂😂