บทที่ 47

[HUSBAND]

:หุ้นส่วน

3 วันผ่านไป...

"คุณเวลคะ เรื่องสัญญาหุ้นโรงแรมคุณแวนด้าจะให้พิมจัดการให้เลย หรือคุณเวลจะไปคุยกับเธอด้วยตัวเอง"เลขาสาวเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งตรวจเอกสารผ่านจอคอมพิวเตอร์อย่างใจจดใจจ่อ พอเขาได้ยินเสียงหวานๆของเธอก็จำเป็นต้องละทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเธออย่างจริงจัง

"งานนี้คงต้องรบกวนคุณพิมจัดการให้ผมแล้วล่ะครับ เพราะผมต้องจัดการกับมาเฟียเจ้าเล่ห์คนนี้ก่อน"

"ไม่มีปัญหาค่ะ พิมจะไม่ทำให้คุณเวลผิดหวัง"

"หึ ผมจะรอฟังข่าวดี"

@Demon hotel

ชายหนุ่มรูปงามใบหน้าคมคายทรงเสน่ห์นัยต์ตาสีเข้มชวนหลงไหล วันนี้ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามถูกปกปิดไปด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวโดยทับด้วยสูทและเนคไทสีเลือดหมู ท่อนล่างสวมใส่กางเกงสแลคสีเลือดหมูและรองเท้าOxfordสุดเท่

ขณะนี้เขากำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมของโรงแรมโดยมี กร บอดี้การ์ดสุดหล่ออีกคนของเขา เมื่อก้าวขาเข้าไปก้าวแรกสายตาคมกริบก็สะดุดเข้ากับ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีชื่อว่า เฉิง หัวหน้าแก๊งค์อันดับต้นๆของสิงคโปร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์ช่อโกง และยังมีผู้ถือหุ้นคนเก่าอีกหลายสิบท่านนั่งเรียงกันพร้อมหน้าพร้อมตา

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบก้าวยาวๆมุ่งหน้าไปยังโต๊ะประชุมของผู้บริหาร จากนั้นก็ค่อยๆหย่อนสะโพกลงนั่งแถมยังทำหน้าทำตากวนประสาทเฉิงผู้ที่จ้องมองเขาอย่างไม่คาดสายตา

"วันนี้เป็นเกียรติมากเลยนะครับที่คุณเวลนัดผมมาประชุมและผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ"

"แหม คุณเฉิงครับอย่าพูดแบบนั้นสิตอนนี้คนที่อยู่ในนี้นอกจากเราสองคนก็กลายเป็นคนอื่นแล้วนะครับ เพราะหุ้นส่วนทุกคนได้ขายหุ้นให้คุณหมดแล้ว"เวลพูดคุยกับเฉิงด้วยภาษาจีนกลางซึ่งเป็นภาษาหลักของเขาอยู่แล้ว เพราะปกติเขาก็อาศัยที่สิงคโปร์ตั้งแต่อายุ 13 และกลับบ้านอยู่บ้างตอนปิดเทอม แต่พอจบ high school ก็ไม่ได้กลับไทยอีกเลย เพิ่งได้กลับบ้านเกิดเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

"หึ ยังไม่หมดหรอกครับ พอดียัยแก่แวนด้ามันพูดยากไม่ยอมขายหุ้นให้ผม มีแค่แปดเปอร์เซนต์ยังจะห่วงอีก วันนี้ผมก็เลยอยากจะซื้อหุ้นกับคุณ คุณจะขายให้ผมได้ไหม"

"อยากได้กี่เปอร์เซ็นต์ล่ะครับ"ชายหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายตรงข้ามเสียงเรียบ ใบหน้าคนไร้ความรู้สึกไร้อารมณ์ใดๆ ส่วนอีกฝ่ายก็ได้แต่ทำหน้าแสยะยิ้ม

"ตอนนี้คุณเวลมีตั้งห้าสิบสองเปอร์เซ็นต์ ถ้าผมขอซื้อสัก...สามเปอร์เซ็นต์คงจะไม่ใจร้ายไม่ขายให้ผมใช่ไหม"

"โธ่ คุณเฉิง แค่สามเปอร์เซ็นต์ยังมาขอซื้อกับผมหรอครับ เก็บเอาเงินของคุณไว้ลงทุนธุรกิจของตัวเองให้รุ่งเรืองเถอะอย่ามากวาดซื้อหุ้นจากคนอื่นเพื่อจะครอบครองกิจการที่ผมสร้างมันขึ้นมาจากน้ำพักน้ำแรงผมเลย มันทุเรศ"เวลพูดกระแทกแดกดันใส่ฝ่ายตรงข้ามโดยไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด เขายอมไม่ได้จริงๆที่จะมีคนมาครอบครองธุรกิจของเขาที่สร้างมากับมือ เพราะมันเป็นเหมือนชีวิตและจิตใจของเขา ถ้าวันนึงจะต้องเสียมันไปจริงๆ เขาจะยอมเสียให้กับคนที่คู่ควรเท่านั้นซึ่งไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์เหมือนคนคนนี้!!

"แค่สามเปอร์เซ็นต์เองยังไงคุณก็เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่อยู่แล้วจะกังวลอะไร คุณมีตั้งสี่สิบแปดเปอร์เซ็นต์!"

"อะๆ ก็ได้ก็ได้ ผมยอมขายให้คุณก็ได้ สามเปอร์เซ็นต์นะ เอาสัญญามาเซ็นสิ" ชายหนุ่มสะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจที่เห็นใบหน้ายิ้มระรื่นของฝ่ายตรงข้าม ที่ตอนนี้ตกหลุมพลางของกับดักที่เขาสร้างไว้

เฉิงไม่รอช้ารีบหยิบสัญญามาจากมือลูกน้องแล้วยื่นให้ชายหนุ่มอย่างเร่งรีบ เพราะอยากจะกลายเป็นผู้บริหารสูงสุดจนตัวสั่น เวลจึงอยากสนองให้เขารู้ถึงรสชาติของการพ่ายแพ้ ว่ามันเป็นยังไง ชายหนุ่มกวาดสายตาอ่านสัญญาอย่างระเอียดกลัวว่าจะโดนโกงทางลัด เมื่ออ่านเช็คดูแล้วไม่มีปัญหาเขาจึงบรรจงเซ็นอย่างปรานีต จะได้เพิ่มเวลาให้เจ้าพ่อมาเฟียจอมเจ้าเล่ห์ดีใจออกนอกหน้าสักยี่สิบวินาที

"เรียบร้อยนะ ผมกลับละ"

"เดี๋ยวสิครับคุณเวล"ชายหนุ่มทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ก็ต้องชะงักหยุดทันทีเมื่อศัตรูหักห้ามเขาไว้

"หื้ม?"

"ต่อไปนี้คุณไม่มีสิทธิ์ ที่จะบริหารโรงแรมนี้อีกแล้วนะครับ"

"ทำไม?"เขาตีหน้าทำเป็นประหลาดใจในคำพูดดังกล่าว ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเฉิงหมายความว่าอะไร แต่เขาก็ยังเล่นละครไปก่อนเพราะเห็นว่าการแกล้งคนมันสนุกดี

"หึ ก็เพราะตอนนี้ผมกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่แล้วไงครับ คุณมีหุ้นสี่สิบแปดเปอร์เซ็นต์ ผมมีห้าสิบสองเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นคุณก็กลับไทยไปได้เลย"

"อู้ว์~ ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย แสดงว่าคุณแวนด้าขายหุ้นให้คุณสินะ ขอดูสัญญาได้มะ" ชายหนุ่มทำหน้าตาทะเล้นกวนประสาทคนตรงหน้า ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ใบหน้าของเฉิงเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมาย ว่าทำไมเขาพูดขนาดนี้แล้วถึงทำให้ปีศาจเวลตะบะแตกไม่ได้

"ผมยังไม่มีสัญญาให้คุณดูหรอก พอดีลูกผมน้องไปจัดการให้ตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมา คงจะได้รับข่าวดีอยู่แล้ว เพราะเสนอราคาสูงลิบฟ้าเลยทีเดียว"เฉิงยังคงพูดอวดดีแถมยังตีหน้าตึงไร้อารมณ์

"ว้าว~"

ครืดดดดดดดดด

ในขณะที่ทั้งสองกำลังฟาดฟันอารมณ์ความเดือดใส่กันและกันจู่ๆก็มีเสียงริงโทนโทรของใครบางคนดังขึ้น เฉิงใช้มือล้วงกระเป๋าด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะกดรับสาย

"ว่าไงเอ็นโซ เรียบร้อยดีไหม"

(คุณแวนด้าขายหุ้นให้คนอื่นไปแล้วครับนาย)

ใบหน้าของเจ้าพ่อมาเฟียจอมเจ้าเล่ห์สั่นริกๆ ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำเพราะโกรธเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดหลายสิบเส้นปูดขึ้นเด่นชัดอย่างหน้ากลัว เวลเห็นแค่นี้ก็รู้ในทันทีว่าคนที่จะได้รับข่าวดีคือเขาต่างหาก

ครืดดดดดดดดดดด

เลขาพิม

"say hi คุณพิม เป็นไงบ้างเรียบร้อยดีใช่ไหม" ชายหนุ่มกดรับสายทันทีเมื่อพบว่าปลายสายคือเลขาคนสวยของตน แถมยังเริ่มสนทนากับเธอด้วยภาษาจีนกลางเพื่อสื่อให้เธอรู้ว่าในขณะนี้เธอต้องพูดคุยภาษานี้กับเขาเท่านั้น และยังไม่ลืมที่กดจิ้มที่หน้าจอเพื่อเปิดลำโพงให้คนในห้องประชุมได้ยินด้วย

(เรียบร้อยดีค่ะคุณเวล)

"แล้ว...เสนออะไรให้คุณแวนด้าล่ะ เธอถึงยอมขายให้เรา"

(เสนอว่าคุณเวลยอมซื้อหุ้นจากเธอในราคาสองเท่าที่คุณเฉิงเสนอให้และแถมหุ้น Demon Resort ให้อีก 5 เปอร์เซ็นต์ค่ะ)

"งั้น...แค่นี้นะครับผมต้องประชุมต่อ"

หลังจากที่กดวางสาย ชายหนุ่มก็เพ่งมองไปยังเป้าหมายที่โกรธจนหน้าสั่น สายตาคมกร้าวร้อนระอุเต็มไปด้วยไฟโทสะสามารถแผดเผาชายหนุ่มให้กลายเป็นเถ้าถ่านได้เลยทีเดียว

"เสียใจด้วยนะครับ คนอย่างปีศาจเวลฆ่าไม่ตายง่ายๆ"

"หึ ผมเชื่อแล้วล่ะครับ ว่าคุณฆ่าไม่ตายจริงๆ"

"หึ"ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจอีกครั้งเมื่อสุดท้ายสิ่งที่เขาต้องบินมาจัดการถึงที่ ได้จบลงแบบง่ายๆ ง่ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก

"อ้อ พอดีวันนี้ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เมื่ออาทิตย์ก่อนผมไปเที่ยวที่ไทยมา แอบแวะไปปาร์ตี้ที่คลับคุณด้วยนะ แต่ผมกับไปสะดุดตาเข้ากับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย คนอะไรก็ไม่รู้ตัวเล็กๆแก้มป่องๆน่าเอ็นดูอย่างกะเด็ก แต่เรือนร่างของเธอมันช่างเย้ายวนชวนจับทำเมียเหลือเกิน ถ้าจำไม่ผิดเธอน่าจะชื่อผิงนะ ถ้ามีโอกาสผมจะแวะไปจีบเธอ!"

พรึ่บ!

"มึงอย่าคิดที่จะชายตาแลเด็กนั่นเด็ดขาดถ้าไม่อยากตาย!!"เวลลุกพรวดขึ้น ยื่นมือหนาเอื้อมไปกระชากคอเสื้อเฉิงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะกรอกสายตาแห่งความอาฆาตแค้น เฉิงเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งได้ใจใหญ่ เมื่อตัวเองสามารถกระตุกหนวดเสือได้ ที่จริงแล้วจุดอ่อนของเขาไม่ใช่ธุรกิจแต่เป็นผู้หญิงธรรมดาๆแบบเธอต่างหาก

"ทำไม? กูแตะแล้วจะทำไม!"

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียกู ถ้ามึงทำอะไรเธอล่ะก็กูเอามึงตายเหมือนหมาแน่!!"

"หึ กูไม่ทำอะไรเมียมึงหรอก"

"แต่คนของกูอ่ะไม่แน่ ป่านนี้คงถึงไทยแล้วล่ะ"

พั๊วะ!

ในที่สุดความอดทนของเขาก็ถึงขีดจำกัดจึงใช้หมัดหนักๆซัดไปที่หน้าของเฉิงจนร่างใหญ่ล้มตึงกองที่พื้น แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากดันกายของตนขึ้นยืนแถมยังยิ้มเยาะเย้ยให้กับปฏิกิริยาหัวเสียของเวลด้วยสายตาเหยียดหยาม จากนั้นเฉิงก็เดินจากไปดื้อๆเยี่ยงผู้ชนะ เวลกำหมัดแน่นเส้นเอ็นทุกเส้นผุดขึ้นโดยมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาด้วยภายในใจของเขาตอนนี้ร้อนรนไปหมด

'ถ้าเมียกูเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ กูเอามึงตายแน่'

"ไอ้กร กลับไทยด่วน!!"

"ครับคุณเวล"