Chapter 2.

KINABUKASAN ay maagang umalis ng bahay si Raikko. Hindi niya kayang humarap sa babaeng tinulungan niya. Nahihiya pa rin siya at hindi niya alam kung paano ito pakikitunguhan. Naroon naman ang ina para asikasuhin ito.

Dumiretso siya sa sagingan at naabutan niyang may kinakausap ang mga tauhan niya na hindi kilalang mukha sa lugar nila. Dahan-dahan siyang lumapit at kunwa’y may tinitingnan sa malapit dito.

“Sigurado ba kayong wala kayong nakitang babaeng napadpad dito? Maputi, mahaba ang buhok at balingkinitan ang taas?” turan ng lalaking nakasuot ng dilaw na bandana sa ulo. Nangingitim na ang ngipin nito at kahit na may kalayuan ang kinatatayuan niya rito ay amoy na amoy niya ang mabahong amoy ng hininga nito.

“Wala ho talaga, bossing,” tugon ng isa sa binatilyong tauhan nila.

Napatingin sa kanya ang lalaki at hindi siya nag-iwas ng tingin. Sinigurado niyang matatandaan nito ang mukha niya at gano’n din siya rito. Hinihintay niyang lumapit ito at magtanong din sa kanya pero naglakad lang ito at nilampasan siya. Nagsindi ito ng sigarilyo at binugahan pa siya ng usok.

Nang makaalis ito at ang mga kasama ay bumalik na ang mga tauhan sa kani-kaniyang pwesto. Habang siya ay nanatiling nakatingin sa likod ng lalaki at sinigurong nakalayo na ito sa lupain nila.

“Mukhang hindi mapagkakatiwalaan ang mukha ng mga ‘yon,” turan ni Kiko nang lumapit sa kanya dala ang pala.

“Ngayon ko lang nakita ang mukha ng mga ‘yan ditto at sang-ayon ako sa sinasabi mo,” tugon naman niya.

“Bigla kong naalala iyong babaeng nakita natin sa kubo, Sir Raikko,” wika nito. Napaharap siya rito.

“Sinabi mo ba sa kanila kung nasaan siya?” agad na tanong niya at hinawakan ito sa balikat.

Kumunot ang noo ni Kiko. “Hindi niya naman kamukha ‘yong babaeng nasa picture kaya hindi ko sinabi na may nakita tayong babae dito sa kubo,” tugon nito.

Tila nabunutan ng tinik sa dibdib ang binata. Kung hindi nga kamukha ng babae ang nasa litratong ipinakita ng lalaki kanina ay wala siyang dapat ipag-alala.Pero iba ang kutob niya sa lalaking ‘yon.

Hindi pa man nagsisimula sa trabaho ay nagdesisyon si Raikko na bumalik sa ancestral house. Gusto niyang malaman kung anong nangyayari roon at baka sakaling mapadpad doon ang mga lalaking ‘yon.

NANG makarating siya sa ancestral house ay saktong naabutan niya ang ina na nagkakape sa sala kasama ang estrangherang iniligtas niya. Ikatlong araw na nito roon pero ni hindi pa man lang nila alam kahit ang pangalan nito.

Naging mailap ang mga mata ng babae nang makita siya at ibinaba nito ang hawak na tasa ng kape. Ang ina naman ay sumalubong sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.

“Did you talk to her mom? Hey, what’s your name?” tanong niya sa dalawang babaeng kaharap.

“Hijo, what’s wrong? You are scaring her?” tanong ng ina at hinawakan siya sa balikat.

“May mga taong nagpunta sa sagingan, mom, at may hinahanap silang babae. Mga mukha silang hindi mapagkakatiwalaan. Hindi ba’t dapat lang na malaman natin kung sino siya at kung mapagkakatiwalaan siya?” may himig ng pagbibintang sa tinig niya habang ang tingin ay nakatuon sa babae.

“I-I will talk to her. Can you calm down?” wika ng ina at pinaupo siya sa couch. Pagkaraan ay binalingan nito ang dalaga at nag-usap ang mga ito sa mababang tinig. Ni wala siyang narinig sa buong durasyon na magka-usap ang mga ito.

Mayamaya pa ang bumaling ang ina sa kanya. “She didn’t know who she is, hijo. Mukhang malala ang trauma na inabot niya at kahit ang sarili niyang pangalan ay hindi niya alam,” wika nito.

Sinulyapan niya ang babae na nang mapansing nakatingin siya ay lalo pang yumuko. Hindi niya  alam pero pakiramdam niya ay hindi ito nagsasabi ng totoo. Pero hindi niya ito maaaring pwersahin sa harap ng ina dahil siguradong mapapagalitan siya.

“What should we call her then?” tanong niya pagkaraan. Sinubukan niyang pakalmahin ang tinig at tanggalin ang kunot sa noo niya.

“Hmm, ano nga ba?” anito. “Ano sa tingin mo ang babagay sa kanya?” tila napangiti ang ina. Muntik na niyang makalimutan na sabik ito sa anak na babae dahil lahat sila ay lalaki.

“R****h na lang kaya, my,” suhestiyon ni Rad na sumulpot mula sa kung saan. Kapwa napakunot ang noo nila ng ina.

“What made you think of that name? It’s a vegetable, for God’s sake, Radney,” pakli ni Rio na kulang na lang ay ihilamos ang palad sa mukha.

Tumawa si Radney. “Just think of it, mom, her skin is like a porcelain that’s why we can call her R****h and it rhymes with Raikko,” tila manghang-mangha pa ito sa naisip na ideya.

“I-I’m fine with that n-name?” lahat sila ay napalingon ng magsalita ito. Raikko couldn’t explain the emotion he felt when he heard her voice for the first time.

“No, hija. My son is just playing on you. Anyway, this is Radney, my third child. And this is Raikko, my eldest,” pagpapakilala nito sa kanila. Tumango lang ito sa kanila at may alanganing ngit ang sumilay sa labi nito na bago palang bumabalik ang kulay.

May pasa pa ito sa gilid ng mata at gasgas sa labi pero hindi maikakaila ang kagandahan nito. Ang pisngi nito na natural na mamula-mula na tila rosas ay binagayan ng matangos na ilong.

“I’m still thinking what we should call—”

“Rose…” wala sa sariling bulalas niya.

Tumanog-tango naman ang ina bilang pagsang-ayon. “That’s a simple name. Sige, sige, ‘yon na lang ang itawag natin sa kanya,” anito.

“Rose? Tss! Mas maganda pa ‘yong naisip ko e,” pakli ni Radney na napapakamot sa ulo at tinalikuran sila.

Siya naman ay tumayo na rin at sinulyapan ang babae na agad yumuko nang mapansing nakatingin siya. “I just came here to tell you not to go outside. May mga lalaking gumagala sa paligid. We don’t know if it’s you that they are looking for,” bilin niya.

“Stop scaring her. She’s not going anywhere. I’m here,” turan ng ina at hinawakan siya sa braso. “Leave us alone, will you?” anito at itinulak pa siya.

Wala siyang nagawa kundi iwanan ang mga ito.