HARA CHAPTER 7

Sa ospital na naabutan ni Mia ang pinsan niya. Sa sobang pagkataranta ni Xandro kanina ay hindi na nito naisipan pang pasakayin ang dalaga.

"Where is she?" nag-aalalang tanong ng dalaga sa binata.

"Inaasikaso na ng papa mo. Tiyak magagalit si Don Ernesto kapag nalaman niya ito. Ihanda mo na rin ang sarili mo," sabi ni Xandro. Nakita niya ang panginginig ng dalaga. 

Hindi nga nagkamali ang binata. Paglabas ng ama ni Mia sa kwarto kung nasaan si Hara ay galit nitong binalingan ang anak.

"Follow me," matigas na utos nito. Naiwan naman si Xandro na nakatingin lang sa kwarto ni Hara. Nang hindi na makatiis ang binata ay pumasok na rin siya. Nilapitan ang namumutla at tulog na dalaga.

"I'm sorry, nahuli ako ng dating. Matigas kasi ang ulo mo eh. Pangako hindi na kita pababayaan pa. I will protect you."

Hinawakan ng binata ang kamay ng dalagang may swero. Marahan niyang pinisil ito upang iparamdam dito na nasa tabi lamang siya nito.

Maya-maya ay naisipan ng binatang tawagan ang Don at ipaalam sa matanda ang nangyari. Tinawagan niya na rin ang ama ng dalaga. Labis ang pag-aala ng matandang Del Puedo pero tiniyak niya ritong nasa maayos nang lagay ang dalaga.

"Gising na ba siya?" tanong ni Mia nang pumasok ng kwarto. Namumula ang mga mata nito tanda na pinagalitan ito ng ama.

"Hindi pa nga. Anong sabi ng papa mo?"

"Na-shocked lang daw si Hara."

"Bakit gano'n na lang ang naramdaman niyang sakit ng ulo?" Hindi na natiis ng binata na uriratin ang kaharap.

"Pareho kasi kayong may amnesia. Sa kagustohan niyang makalimutan ang nakaraan ayan may mga bahagi tuloy na hindi niya na maalala.

Naawang tiningnan ng binata ang nakahigang si Hara. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala, ngunit nagulat si Xandro ng biglang nagsalita si Mia.

"Kawawa naman siya. Napakarami na niyang pinagdaanan at kasama ako sa mga nagbigay ng sakit na iyon sa kaniya."

"Anong sinabi mo, Mia?" tanong ni Xandro sa kaharap.

"Hmm… Feeling ko kasi nagkulang ako sa kaniya. Ah, basta huwag ka nang marami pang tanong."

Naging malikot ang mata ng binata. May kakaiba siyang nararamdaman sa babaeng kaharap. Kung ano man iyon ay siya lamang ang nakakaalam sa ngayon.

"Umuwi ka na Xandro. Ako at si Mia na ang bahala kay Hara. Pakisabi kina papa at Fernando na okay lang siya. Mamaya lang ay magigising na rin si Hara," turan ni Fausto sa binata.

"Hindi pwede papa. Magagalit si lolo kapag umuwi si Xandro na hindi kasama si Hara."

"Mia, ang utos ko ay hindi mo pwedeng kontrahin!"

Napayuko ang dalaga sa pagtaas ng boses ng ama. Tiningnan niya si Xandro na parang nagmamakaawa na huwag silang iwanan nito dahil tiyak ay masasaktan siya ng ama.

"Hindi aalis si Xandro, Kuya Fausto. Kung nasaan si Hara ay dapat nandoon din siya," tinig ni Fernando Del Puedo. Ang ama ng dalaga ang isa sa mga humimok sa matandang Del Puedo na kailangang bigyan siya ng bodyguard.

"Wala ba kayong tiwala sa akin?" Salubong ang kilay ni Fausto dahil sa narinig.

"Hindi sa gano'n, kuya. Sadyang kailangan talaga ni Hara ng isang taong palaging titingin sa kaniya.

"Ipasok n'yo na lang ulit 'yan sa kumbento. Mas mabuti pa noong wala siya rito, tahimik tayong lahat."

"Tumigil ka, kuya. Hindi ko nagugustuhan ang mga sinasabi mo," mariing sabi ni Fernando.

Nagising si Hara sa malalakas na boses na kaniyang naririnig. Nagtatalo na kasi ang papa at tito niya.

"Hmm… Sabihin n'yo lang kung kailangan kong omorder ng kanyon o granada para sa giyera n'yong dalawa."

Natigilan ang dalawang lalaki at parehong lumapit sa dalaga habang nakatingin lang si Xandro sa mga kaganapan sa loob ng kwartong iyon.

"Ayos ka lang ba anak? Kuya anong lagay niya?"

"Don't worry, she's okay. Masyado lang siyang nag-isip kaya sumakit ang ulo niya." Bumaling ang doktor kay Hara at parang paring senermonan s'ya. "Kabilin-bilinan ko sayong huwag mong pwersahin ang utak mo. Kusa mong maaalala ang lahat. Iyong mga reseta ko ha, huwag mong kalimutang inumin."

Hinaplos ni Fausto ang buhok ng nakangiting si Hara. Hindi nila napansin ang pag-ismid ni Mia ngunit hindi iyon nakalagpas sa mapag-obserbang mata ni Xandro.

Kaagad namang nakauwi si Hara pagkatapos ng isang araw na pamamalagi niya sa ospital. Nag-alala ng husto ang kaniyang lolo kaya pinangako niya sa kaniyang sariling susunod na siya palagi rito.

"Thank you ha," sabi ni Hara kay Xandro habang nasa sagingan sila. Pumunta sila rito upang tingnan kung anong lagay ng mga saging.

"Thank you, saan?"

"Sa pagiging maagap mo. Teka, paano mo nalamang naroon ako?"

"Pinasundan kayo ng lolo n'yo eh."

"Si lolo talaga. Friends?" Inilahad ng dalaga ang kaniyang kamay tanda ng pakikipagkaibigan sa binata.

Ngumiti ng ubod tamis ang lalaki. Lumabas ang mapuputi nitong ngipin kaya parang tinatamobol ang puso ng dalaga. Napakabilis ng tibok ng puso ni Hara ng mga oras na iyon na para bang umakyat s'ya ng sampung bundok.

Marahang inabot ni Xandro ang kamay ng dalaga at saka ito nakipagkamay sa kaniya.

"Makikita ko na yata ang kabaitan ni Hara Del Puedo", biro ng lalaki sa dalaga.

"Mabait naman talaga ako eh. Isa pa, kapag naalala ko na ang lahat, babalik na ako ulit ng kumbento kaya dapat mamuhay ako rito ng naaayon sa itinuro sa akin."

"Hindi ka na makakabalik pa roon." Seryosong saad ng binata.

"Ha? Bakit mo nasabi iyan?"

"Dahil sa puso ko ang tungo mo pagdating ng panahon."

Tumawa ng napakalakas ang dalaga. Hindi niya akalin na palabiro pala ang kasama. "Si Mia na lang ang ligawan mo. Huwag ako. Mas kailangan ni Mia ng pagmamahal mo kesa sa akin."

"Huwag mong turuan ang puso ko. Hindi ka teacher at lalong hindi ka counselor."

"Ay, bongga. Ginagaya mo ang style ko ha. Humihirit ka na rin. Tayo na nga, mainit na." Sadyang iniba ng dalaga ang usapan para hindi mahalata ng binata na kinilig ang puso niya.

Inalalayan siya ng binata habang naglalakad sila sa gitna ng sagingan. Nagkunwari na lang ang dalaga na okay lang ang lahat pero ang totoo ay parang may mga paru-paro sa tiyan niya. Lalong uminit ang pakiramdam niya sa simpleng paghawak lang ng lalaki sa kanya.

Nakipag-usap pa ang dalaga sa mga mag-sasaka bago umuwi. Inalam niya ang mga problema ng mga ito at kung ano ang maitutulong niya. Tulad ng dati ay masaya siya habang kasama ang mga tauhan nila. Hindi nawawala ang mga ngiti sa labi niya.

Pagdating ng mansiyon ay masigla n'ya ring binati ang lolo at papa niya. Wala si Mia dahil nasa opisina pa raw ang dalaga kahit magtatakipsilim na. Sabay pa silang umakyat ni Xandro sa palapag kung saan naroon ang mga kwarto nila.

"Mayamaya lang bababa ulit tayo para kumain. Sasabay ka ba?" tanong ni Xandro sa dalaga.

"Oo, magpapahinga lang ako sandali," maikling sagot ng dalaga.

"Sige, kakatukin na lang kita mamaya."

"No need, bababa na lang ako." Ngumiti pa ang dalaga bago isinara ang pintuan ng kwarto niya.

Pagpasok ng silid ay napalis ang ngiti sa labi ng magandang dalaga. Lumukob na naman sa kaniya ang lungkot na palagi niyang nararamdaman sa tuwing mag-isa na lamang siya. Pilit niyang iwinaksi iyon sa kaniyang isipan.

Hinubad ni Hara ang suot niya. Wala siyang itinira kahit ano. Lumakad ang dalaga papuntang banyo ngunit tela kidlat na bumalik sa isipan niya ang lalaki sa mall noong namasyal sila ni Mia.

"Kilala ko talaga siya. Saan ko ba siya nakita? Sana bumalik na ang mga nawawala kong ala-ala," bulong ng dalaga.

Pagkatapos maligo ay nagsuot lamang ng maikling short at spaghetti strap blouse ang dalaga. Gumamit na siya ng air blower para mas mabilis matuyo ang buhok niya. Bababa na sana ang dalaga ng maramdaman niya ang muling pananakit ng kaniyang ulo kaya naisipan niyang humiga muna saglit.

"Kakatok naman sigurado si Xandro kaya magigising ako kapag maghahapunan na. Ipapahinga ko muna ang sakit ng ulo ko," sabi ni Hara.

Habang unti-unting ginugupo ng antok ang dalaga ay paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang lalaking nakita niya noong isang araw.

"Ang lalaking iyon, siya ang…"