CHAPTER 3

ISANG umaga, habang pinapakain ni Ate Ophelia si baby Quila, dumating si Mommy mula sa labas. Bitbit niya ang ilang papel at folder, pawisan pero nakangiti. Agad niyang inilapag ang mga iyon sa mesa, halatang puno ng excitement.

"Mga anak, may magandang balita ako!" Masayang sabi ni Mommy, bakas ang saya sa mukha niya.

Napatingin kami ni Ate Ophelia — halatang nagtataka pero may halong pananabik. "Ano 'yon, 'My?" Tanong ko.

"Nakahanap na ako ng eskwelahan para sa inyo! Dito lang sa malapit, sa public school. Nag-inquire ako kanina, at sabi nila na pwedeng mag-transfer kahit gitna na ng taon. Kailangan lang nating kumpletuhin ang mga requirements na 'to," paliwanag ni Mommy, sabay turo sa mga papel.

Agad kong sinilip ang mga dokumento. Listahan ng requirements, enrollment form, at ilang guidelines. Iba ito sa nakasanayan namin na private school dahil wala itong striktong uniporme at mas simple ang mga patakaran.

"Okay lang ba sa inyo, mga anak?" Tanong ni Mommy, bakas ang pag-aalala sa boses niya. "Alam kong ibang-iba ito sa dati ninyong eskwelahan, pero ito lang ang kaya ko ngayon."

Pumagitna ang sandaling katahimikan.

Alam kong iniisip din ni Ate Ophelia ang mga bagong kakaharapin namin — mga bagong kaklase, bagong sistema, at ang mga pagbabagong hatid ng buhay sa public school. Iniisip ko rin sina Glyzza at Glydel, mga laging mapanghusga, baka malaman nilang lumipat kami sa public school at magpakalat ng tsismis. Pero alam kong mas mahalaga ang patuloy naming pag-aaral kaysa sa opinyon nila.

Nagkatinginan kami ni Ate Ophelia. Kita ko ang tapang sa mga mata niya kahit may kaunting alinlangan.

"Okay lang, 'My," sabi ni Ate Ophelia nang may tapang. "Kahit saan, basta makapagpatuloy kaming mag-aral."

Huminga ako nang malalim at ngumiti rin. "Oo nga, 'My. Kakayanin namin."

Ngumiti lamang si mommy dahil sa naging sagot namin. 

Kinabukasan, pumasok kami ni Ate sa bagong eskwelahan. Mainit ang panahon, at ramdam ko ang kaba habang naglalakad kami sa maalikabok na daan papunta sa gate. Hindi tulad ng dati naming eskwelahan na may mga guwardiya at malinis na pasilyo, mas simple ang itsura ng public school — mga luma at sira-sirang upuan, mga nakaukit na pangalan sa mesa, at mga pader na tila ilang beses nang napinturahan ngunit natutuklap na.

Nakahanap ako ng upuan sa pinakadulo ng classroom, malapit sa bintana. Si Ate Ophelia, ay pumasok na rin sa klase niya. Maya-maya'y lumapit ang isang babaeng may mahabang buhok na nakatali sa likod.

"Bagong lipat kayo, 'no?" Tanong niya, nakangiti.

Tumango ako, medyo alanganin. "Oo, from... another school."

"Okay lang 'yan," sabi niya, simpleng ngiti. "Ako nga pala si Grace. Dito, basta magpakabait ka lang, may makakasundo ka rin."

Parang nabunutan ako ng tinik. Hindi ko akalaing may magiging mabait agad sa amin. Sa dati naming eskwelahan, sanay akong nag-iingat sa mga tulad nina Glyzza na laging mapanghusga. Pero si Grace, iba — simple, walang halong panlalamang.

Habang tumatagal, mas nakikilala ko si Grace. Madaldal siya kapag nakakausap nang matagal, pero tahimik kapag maraming tao. Ipinakilala niya kami sa mga kaibigan niyang sina Crystal at Jessa. Mabait din ang dalawa — si Cystal ay palatawa, habang si Jessa naman ay seryoso pero kalog din kapag nakikilala na.

At dahil magkakasama kami araw-araw dahil iisa lang ang classroom namin, naging kaibigan na rin nila si Ate Ophelia. 

"Bagong lipat din ako dati," sabi ni Crystal habang kumakain kami ng baon sa ilalim ng puno ng mangga. "Nakakatakot nung una, pero masasanay ka rin."

Tumango si Ate Ophelia, halatang gumagaan na rin ang loob. Sa bawat kwentuhan, ramdam kong unti-unti nang nawawala ang takot ko sa mga magiging reaksyon ng iba. Nagkakapalitan na kami ng mga kuwento — tungkol sa mga paborito naming palabas, mga guro na nakakatakot, at mga pangarap namin sa buhay.

Pakiramdam ko, sa simpleng lugar na ito, mas totoo ang bawat tawanan, mas malaya kaming magpakatotoo.

Hindi maiiwasan, minsan may mga matang nakatingin sa amin. Minsan may mga bulung-bulungan kapag dumadaan kami ni Ate. Hindi ko alam kung dahil ba bago kami o dahil may narinig sila tungkol sa amin.

Naiisip ko sina Glyzza at Glydel, kung ano ang iisipin nila kung makita nila kami rito. Baka pagtawanan nila kami, pero hindi na iyon mahalaga ngayon.

"Huwag mong pansinin 'yan," sabi ni Grace nang minsang napansin niyang nag-aalangan ako. "Ganyan lang talaga sa umpisa, pero kapag nakilala ka na nila, magiging maayos din lahat."

Nakakatulong ang mga salita ni Grace. Sa kabila ng mga pag-aalinlangan, alam kong mas marami ang handang tumanggap kaysa humusga.

Habang nililingon ko ang lahat ng nangyari, napagtanto kong ang mga pagbabago ay hindi palaging masama. Oo, mahirap noong una, pero nagdala rin ito ng mga bagay na mas totoo — mas malalim na pagkakaibigan, mas buo at malayang pamilya, at mga pangarap na mas nakikita ko nang malinaw.

Ang public school ay hindi lang basta isang lugar ng pag-aaral. Isa itong tahanan na nagturo sa akin ng tunay na halaga ng pagtanggap, pagkakaibigan, at katatagan. 

Dito ko nakilala sina Grace, Crystal at Jessa. Sa kanila ko nakita ang sinserong pagkakaibigan — hindi batay sa kung ano ang mayroon ka, kundi sa kung sino ka bilang tao. Kapag recess, nagkukuwentuhan kami ng mga simpleng bagay — tungkol sa mga crush, sa mga nakakatawang pangyayari sa klase, o minsan ay mga pangarap na tila imposible pero masayang isipin.

Nakikita ko rin kung gaano ka-determinado si Ate Ophelia kahit na may trabaho siya. Sa aming dalawa, siya ang mas nakakatanda, pero minsan pakiramdam ko ay para na rin siyang pangalawang ina. Tuwing gabi, nag-aaral siya ng mabuti habang pinapatulog si baby Quila. Nakikita ko siyang nagpupuyat, nagbabasa ng mga libro, at nagsusulat ng notes kahit na pagod na pagod mula sa pagtulong kay Mommy. Alam kong mahirap para sa kanya pero hindi siya sumusuko. Inspirasyon ko siya para magpatuloy upang makapagtapos ng pag-aaral.

Si Mommy, mas madalas na ang ngiti niya ngayon. Kahit pagod mula sa pagtatrabaho, ramdam kong mas buo kami ngayon bilang pamilya. Nakahanap siya ng trabaho bilang tindera sa isang maliit na grocery store malapit sa amin. Hindi kalakihan ang kita, pero malaki na itong tulong para sa amin. Minsan, kapag may sobrang gulay o tinapay na hindi naibenta, iniuuwi niya para idagdag sa hapunan namin. Mas madalas na kaming magkakasama sa hapag-kainan, at kahit pagod si Mommy mula sa trabaho, laging may oras siya para sa amin.