CHAPTER 3

ISANG umaga, habang pinapakain ni Ate Ophelia si baby Quila, dumating si Mommy mula sa labas. Bitbit niya ang ilang papel at folder. Pinagpawisan siya pero nagawa niya pa ring ngumiti. Agad niyang inilapag ang mga iyon sa mesa.

"Mga anak, may magandang balita ako!" Masayang sabi ni Mommy, bakas ang saya sa mukha niya. Hindi rin maitago ang excitement sa kanyang boses. 

Napatingin kaming dalawa ni Ate Ophelia kung saan gusto naming malaman ang magandang balitang sinasabi niya.

“Ano ‘yun ‘my?” Magkasabay naming tanong ni ate..

"Nakahanap na ako ng eskwelahan para sa inyo! Dito lang sa malapit, sa public school. Nag-inquire ako kanina, at sabi nila na pwedeng mag-transfer kahit gitna na ng taon. Kailangan lang nating kumpletuhin ang mga requirements na 'to," paliwanag ni Mommy, sabay turo sa mga papel.

Agad kong sinilip ang mga dokumento. Listahan ng requirements, enrollment form, at ilang guidelines. Iba ito sa nakasanayan namin na private school dahil wala itong striktong uniporme at mas simple ang mga patakaran.

"Okay lang ba sa inyo, mga anak?" Tanong ni Mommy, bakas ang pag-aalala sa boses niya. "Alam kong ibang-iba ito sa dati ninyong eskwelahan, pero ito lang ang kaya ko ngayon."

Pumagitna ang sandaling katahimikan.

Okay lang naman sa akin. Walang problema. Ewan ko lang may ate Ophelia. Alam kong hindi niya kayang lumipat sa school sa public school pero hindi siya pwedeng manatili sa pribadong eskwelahan gayong hindi kami sigurado kung gagastusan pa siya ni daddy o hindi na. Alam ko rin na marami ang manghusga at tatawanan lang kami pero iintindihin pa ba namin ‘yun?

Kung tutuusin, wala na akong plano pang mag-aral pagkatapos kong mag-drop. Ewan ko rin sa sarili ko kung bakit. Basta, bigla na lang akong nawalan ng gana.

“Okay lang ‘my basta ay makapagpatuloy kami sa pag-aaral.” Sabi ni ate Ophelia. 

Tinignan ako ni ate Ophelia na para bang sinasabi niya na sumang-ayon ako sa sasabihin niya. 

Kaya wala na akong nagawa kundi ang magsalita. “Oo nga ‘my. Kakayanin namin.” Sabi ko.

Ngumiti lamang si mommy  sa naging sagot namin. 

Nang magsimula kaming mag-aral sa bagong University, kinakabahan ako, sa totoo lang. 

 Alam kong kakaiba ito sa dating eskwelahan kung saan ako nag-aaral. 

Kasalukuyan akong naghahanap ng mauupuan nang may biglang lumapit sa akin. Isang babaeng mahaba ang buhok na may tali sa likod. 

"Bagong lipat kayo, 'no?" Tanong niya, nakangiti.

Tumango ako, medyo alanganin. "Oo, from another school." Sagot ko. 

"Ganoon ba," sabi niya, simpleng ngiti. "Ako nga pala si Grace.” Pagpapakilala nito. Tinanggap ko ang kamay niyang nakalahad. 

Gumaan ang aking pakiramdam dahil may lumapit sa akin. Pakiramdam ko ay madali lang akong magkaroon ng maraming kaibigan dito. Mukhang mas maayos pa rito kaysa doon sa dati kong eskwelahan kung saan kailangan mong iniingatan ang kilos at pananalita mo. Kasi maraming nakatingin sa mga kilos at sinasabi mo. Kung hindi nila magugustuhan ‘yun, ayaw na nila sa’yo. 

Habang mas tumatagal, nararamdaman ko ang pagiging close namin ni Grace sa isa’t-isa. Naging madaldal na siya sa harapan ko at kung anu-ano pa ang sinasabi niya. Marami siyang ibinahagi at na-mention na mga tao pero ni isa roon, walang pamilyar sa akin.Ipinakilala niya nga rin ako sa mga kaibigan niya sa loob ng classroom na sina Crystal at Jessa. 

At dahil magkasama kami ni Ate Ophelia na pumasok sa loob ng campus, ay naging kaibigan na rin niya ang mga kaibigan ko.

“Bagong lipat din ako noon,” pagsisimula ni Crystal. Si ate ang kausap niya ngayon.”Noon una ay nahihiya at natatakot ako. Ang akala ko kasi ay hindi ako magkakaroon ng kaibigan, pero nasanay rin ako. At sa buong semester dati, dalawa lang ang naging kaibigan ko. Sina Grace at Jessa lang.”  Pagbabahagi nito.

Tumango-tango naman si Ate Ophelia. Kitang-kita ko kung paano maaliwalas ang mukha niya sa tuwing kinakausap niya ang mga kaibigan ko. Hanggang sa ibinahagi niya rin ang mga karanasan sa dati naming eskwelahan. Naging magaan ang loob niya sa mga kaibigan ko.

Nararamdaman ko na sa simpleng lugar na ito ay makakahanap ka talaga ng totoong kaibigan lalo na at hindi pera ang habol nila sa’yo dahil nasanay sila sa hirap ng buhay. Yung tipong kinaibigan ka nila dahil magaan din ang loob nila sa’yo at mapagtataguan ka ng kanilang sikreto. 

Hindi maiwasan na marami ang tumitingin sa amin dahil bago nga lang kami. Minsan ay bumulong-bulong din ang iba pero binalewala ko na lang ‘yun. Ang importante, hindi kami sinasaktan ng pisikal. Okay na ‘un. Malaya silang ipahayag ang mga opinyon nila. 

Naisip ko bigla sina Glyzza at Glydel. Kapag nalaman nila kung saan kami nag-aaral ngayon, siguradong pagtawanan nila kami ni Ate. Pero bahala sila sa buhay nila.

“Unang araw mo pa lang dito, titingnan at titingnan ka ng lahat. Curious kasi sila kung saan ka nanggaling at kung bakit ka narito. Pero kalaunan, mawawala rin ‘yan. Sa una lang ‘yan sila ganyan.” Sabi ni Grace.

Aaminin kong nakakatulong ang mga sinabi niya sa akin. Gumaan ang loob ko at parang nagkaroon din ako ng lakas ng loob.

Nilingon ko ang kabuuan ng eskwelahan. Hindi ito ganoon kalawak gaya ng dati kong eskwelahan pero aaminin kong, mas maganda rito dahil mafi-feel mong tunay ang mga kausap mo at hindi lang lumapit sa’yo dahil sikat ka o may hawak ng eskwelahan ang magulang mo. 

Magkaibang-magkaiba ang private at public school. Oo at kumpleto ang lahat ng resources sa private school kaysa sa public school pero aaminin kong iba ang paraan ng pagtuturo nila. Ibang-iba rin ang mga estudyante. 

Halos ang mga estudyante rito ay gustong-gustong mag-aral at makatapos para makamtan ang kanilang mga pangarap sa buhay. Habang sa dati kong eskwelahan ay kailangan lang makapagtapos… ‘yun lang. Susuholan pa ng pera ang mga professor ng mga mayamang magulang para lang makapasa ang anak nila. 

At dito sa eskwelahan na ito nabuo ang pagkakaibigan namin. Sila Grace, Crystal at Jessa–sa kanila ko lang naramdaman ang totoong kahulugan ng pagkakaibigan. Kahit araw-araw kaming magkasama ay hindi kami nagsasawang makipagkwentuhan sa isa’t-isa. Nakakatawa lang. 

Si Ate Ophelia naman sa kabilang banda ay kitang-kita kong nagpupursigi talaga kahit na may trabaho siya at nag-aaral din.

Minsan natanong ko nga sa sarili ko kung wala ba siyang lovelife o meron dahil napansin kong ang oras at atensyon niya ay naroon na lang sa pag-aaral at pagtatrabaho saka sa pag-aalaga at pagbabantay kay Quila kung may oras siya.

Alam kong masyado na siyang nahihirapan sa sitwasyon namin dahil hindi kaming lumaki na ganito. Kahit na limitado ang bawat galaw namin sa dati naming bahay, may makakain pa rin naman kami. Hindi tulad ngayon na halos nagtitipid na kami sa pagkain. Pero kahit ganito ang buhay, hindi siya sumusuko at magpakatatag pa para sa amin ni mommy. Siya nag inspirasyon ko kung bakit gustong-gusto kong makapagtapos ng pag-aaral.

Si Mommy naman ay kitang-kita ko na kung gaano ka-totoo ang mga ngiti ngayon. Nakahanap siya ng trabaho bilang isang tindera sa maliit na grocery store malapit sa amin. Hindi malaki ang kita pero malaking tulong na ‘yun para sa amin. Minsan nga kapag sobra ang gulay at hindi naibenta lahat ay papadalhan siya ng boss niya rito. ‘Yun na ang gagawin naming hapunan. 

Masaya ako kasi kahit papaano, magkasama kami sa pagkain ng hapunan at kahit na pagod na pagod si Ate at si mommy dahil sa kanilang mga trabaho, nagawa pa rin nilang humanap ng oras para magkaisa kaming apat.