All Chapters of Hearts Under Contract: Chapter 1 - Chapter 10

Hindi namin nakita ang mga demonyo ng bahay na ito na sina lola, lolo, Rochell, Glyzza, Glydel at maging si daddy. Hindi namin alam kung nasaan sila. Mas mabuti na rin siguro na wala sila rito. Kung makikita nila kami ngayon, baka hindi nila kami hahayaang umalis mula sa impyerno na bahay na ito. At baka pahirapan lang nila si Mommy. Baka hindi nila kami paalisin para kontrolin nila ang buhay namin at gawin kaming katulong rito. “Girls, tara na,” mahinang sabi ni Mommy. Her soft voice was hard to hear, but I could feel its bravery. And even though her eyes were tired, it shows fierceness, not wanting to give up from what happened to us. Kagabi pa ‘yan siya umiiyak. Si Ate Ophelia naman ay tahimik lang habang bitbit ang mga gamit namin pero ramdam na ramdam ko ang galit sa kanyang mga mata habang tiningnan ko ito. Hindi siya nagsasalita mula pa kagabi, at naiintindihan ko ang nararamdaman niya. Hindi siya makapaniwala sa ginawa ni daddy sa amin, kung saan mas pinapanigan pa niya sina

Kontento na ako sa buhay na mayroon ako.May mga araw na nahihirapan ako kahit na wala naman akong mabigat na ginagawa at hindi rin ako nagtatrabaho. Nahihirapan ako para kina mommy at Ate Ophelia. Kahit ganoon ay nagawa ko pa rin na makaramdam ng saya dahil may mga kaibigan ako na matalik na handa akong daluhan gaano man kabigat ang aking problema. Ang akala ko ay okay na ang lahat pero hindi pa pala. Dahil napansin ko ang pagiging matamlay ni mommy. Ilang beses ko na ring napansin na bigla na lang siyang natulala habang nakatingin sa kawalan. Tsaka, parang nawalan na rin ng enerhiya ang bawat kilos niya. Kapag kinausap ko naman siya, panay ang ngiti niya pero ang mga ngiting ‘yun ay hindi umabot sa kanyang mga mata. Ramdam ko talaga na may mabigat siyang dala pero ayaw niya lang na sabihin sa akin. Ano kaya ‘yun? Gustong-gusto kong malaman. Pero paano?Hindi na ako nakatiis at nilapitan siya isang gabi.“Mommy, okay ka lang ba?” tanong ko sa kanya. Kasalukuyan siyang umiinom ng t

“Pakasalan mo ako, Phoebe Concepcion.” Sabi nito. P–Pakasalan?Mas lalo akong nanghina. Wala na akong lakas pa para makipag-titigan sa kanya ngayon. Naguguluhan ako sa kung ano ang dapat at hindi dapat kong gawin.Dahil sa utang ni Ate Ophelia kaya narito ang lalaking ito. “A—Ayoko.” Sagot ko sa kanya. “H–Huwag kang magbiro ng ganyan.”Tinaasan niya ako ng kilay. “Hindi ako nagbibiro!” Marahas niyang sabi.. Kung magpakasal ako sa kanya, ano na ang patutunguhan ng buhay ko? At bakit?Bakit sunud-sunod na kamalasan ang dumating sa buhay ko ngayon? “Pakasalan mo ako.”“Ayoko!”“Ngunit wala kang ibang pagpipilian. Isipin mo ang kapatid mo. Papayag ka bang iwan siya rito habang ikaw ay nabubulok sa kulungan?” tanong niya. Ayaw ko no’n. Ayaw kong magkahiwalay kami ni Quila. Ayaw kong makulong pero mas lalong ayaw kong magpakasal sa kanya.Hindi ko siya kilala.Hindi ko siya gusto. Naikuyom ko ang aking mga kamay. Alam ko ang gusto niyang iparating pero ayaw kong sumuko. May mga pangar

“Eat, Phoebe.” Utos nito habang nakatitig sa akin. Parang nakukuryente ako sa mga titig niyang ‘yun. Agad ko namang sinunod ang sinabi niya at kumain na. Tahimik lang kaming dalawa kaya ang tanging maririnig lang ay ang tunog sa tuwing lalapat ang kubyertos sa babasaging plato.“Your life changed the moment you married me.” Biglang sabi nito. Hindi siya nakatingin sa akin pero alam kong ako ang kinausap niya.“Ano?”Alam ko naman ‘yun pero ano’ng klaseng pagbabago ang ibig niyang sabihin? “You're not Phoebe Concepcion anymore, but Phoebe Villarosa.”“Alam ko,” sabi ko. Hindi ko alam kung saan ako humuhugot ng lakas para sagutin siya. Kusa na lang bumukas ang bibig ko at sinabi ‘yun. “Which means, you're having a different responsibility from before.” Dagdag pa nito.“A–Alam ko.”“Which also means, whenever there's a social gathering. You have to attend with me.” “Alam ko. Pero anong gagawin ko? Kailangan ko bang magpanggap?” Tanong ko.“Hindi mo kailangan na magpanggap,” sabi niya

AGAD kong naramdaman ang dahan-dahang pagtakbo ng sasakyan. Maya-maya lang ay gumilid ito at huminto. Nasa tapat na pala kami ng unibersidad, hindi ko man lang napansin.“I’ll fetch you later. Same spot.” Striktong sabi nito kaya tumango lang ako. Akmang bubuksan ko na ang pinto ng sasakyan nang tawagin niya ang pangalan ko.“Phoebe!”Agad naman akong lumingon sa kanya. Nagkasalubong ang mga tingin naming dalawa pero agad naman akong umiwas.“Ano?” Mahina kong sagot pero sapat naman para marinig niya.“Don’t ever mention to anyone that you're married.” Sabi nito, ang mga tono ay may halong pagbabanta, na kung hindi ko sundin ang gusto niya ay may matatanggap akong parusa.“Pero diba ang sabi mo ay hindi ko kailangan magpanggap, dahil asawa mo ako at totoo ang kasal natin?”Ang akala ko ay hindi na siya sasagot kasi bigla siyang tumahimik, pero maya-maya lang ay bigla naman siyang nagsalita.“There are selected people who need to know about you. Ang mga taong iyon ay ang mga taong malap