CHAPTER 2

Hindi namin nakita ang mga demonyo ng bahay na ito na sina lola, lolo, Rochell, Glyzza, Glydel at maging si daddy. Hindi namin alam kung nasaan sila. Mas mabuti na rin siguro na wala sila rito. Kung makikita nila kami ngayon, baka hindi nila kami hahayaang umalis mula sa impyerno na bahay na ito. At baka pahirapan lang nila si Mommy. Baka hindi nila kami paalisin para kontrolin nila ang buhay namin at gawin kaming katulong rito. 

“Girls, tara na,” mahinang sabi ni Mommy. Her soft voice was hard to hear, but I could feel its bravery. And even though her eyes were tired, it shows fierceness, not wanting to give up from what happened to us. Kagabi pa ‘yan siya umiiyak. 

Si Ate Ophelia naman ay tahimik lang habang bitbit ang mga gamit namin pero ramdam na ramdam ko ang galit sa kanyang mga mata habang tiningnan ko ito. Hindi siya nagsasalita mula pa kagabi, at naiintindihan ko ang nararamdaman niya. Hindi siya makapaniwala sa ginawa ni daddy sa amin, kung saan mas pinapanigan pa niya sina Glyzza. Alam kong nasasaktan siya lalo na at mahal na mahal niya si daddy. Magaling na magtago si Ate ng emosyon pero kapatid ko siya, kilalang-kilala ko ang pagkatao niya.

Kahit ilang beses pa siyang magtago ng emosyon, ramdam na ramdam ko ‘yun. 

At ako? Heto at bumibigat ang aking dibdib. Parang may malaki at mabigat na bagay na nakadagan dito ngayon. Naririnig ko pa rin ang boses ni lola sa isip ko at ang tono niya… kung paano niya kampihan sila Glyzza. Naalala ko rin ang paraan ng pagtitiig sa amin ni lolo.

Habang naglalakad kami palabas ng bahay, ramdam ko ang bawat bigat ng aking hakbang. Ilang taon din kaming nanirahan sa bahay na ‘yan at may mga alaala rin kami ng mga kapatid ko at ni mommy riyan. Bago pa kami makalabas ay nilingon ko na muna ang gate at tinignan ito. 

Mataas ito ngunit wala man lang itong kabuhay-buhay. Sa wakas ay makakaalis na rin kami sa isang tahanan na nagdudulot sa amin ng isang malungkot na karanasan. Isang bahay na puno ng pananakit at hindi pagmamahal. 

Kung hindi ako nagkamali ay may nakita akong anino sa may bintana na parang kay daddy Felix. Mas lalong bumibigat ang dibdib ko. Gusto kong isipin na baka nalungkot siya dahil sa biglaan naming pag-alis. Pero mukhang malabong mangyari ‘yun. Kasi, parang wala naman siyang pakialam sa amin.

Ako nga, halos masaktan na niya alang-alang kay Glyzza. 

Walang pakialam si daddy sa amin. Sa mga nagdaang taon, hindi namin nararamdaman ang pagmamahal niya. Mas nagmumukha pa nga siyang masaya ngayon. 

Mas pinili niya ang bago niyang pamilya. Ayaw na niya sa amin. Hindi. Dati pa, ayaw na ayaw na niya sa amin. Hindi kami kasali sa pamilyang gusto niyang buuin. 

“Darating din ang araw na kami naman ang nasa itaas. Lahat ng sakit na binigay niyo sa amin ay mararamdaman niyo rin. Sisikapin kong magsisisi kayong lahat sa mga pinaggagawa niyo sa amin lalo na sa mommy ko."

Ang mga luhang pilit kong pinigil mula pa kanina ay hinayaan kong dumaloy. Kahit papaano, gusto kong bigyan ang sarili ko ng kapayapaan sa pamamagitan ng pag-iyak… kahit na imposible. 

“Phoebe, let's go.” Sabi ni ate bago ako tuluyang hinila… palayo.

Wala akong ibang naisip kundi maghiganti. Gusto kong maghiganti sa kanilang lahat. At sa lahat ng sakit na kanilang naidudulot sa amin. 

Kitang-kita ko sa mga mata ni mommy ang sakit pero hindi niya pa rin maiwasang ipakita ang pagmamahal. Alam kong pagod na siya sa lahat ng nangyari pero pinilit niya pa rin na lumaban at magpatuloy para sa amin. 

Tumango ako bilang sagot at mabilis na pinalis ang mga luha ko. Nagpatuloy kami sa aming paglalakad paalis sa lugar na ‘yun.

Ang akala namin ay wala kaming matutulugan ngayon gabi pero meron pala. Tumuloy kami sa isang maliit na kwarto. Ang dingding at mga kahoy ay luma na. Hindi mabango sa ilong ang amoy ng paligid pero saka ko lang nararamdaman na narito pala ako, humihinga. Pakiramdam ko ay isa na akong tao–hindi sunud-sunuran o katulong. 

At alam kong sa lugar na ito ay magagawa ko na ang gusto kong gawin. Wala sila ni lola na laging binabantayan ang bawat galaw namin.

Magmula ngayon, alam kong maghihirap na talaga kami. Pero okay lang. Mas pipiliin ko pa ang ganitong klase ng buhay kaysa ang makasama sina lolo at lola. 

Binalingan ko ang bunso naming kapatid na si Quila. Payapa itong natutulog sa kandungan ni mommy. Mahigpit naman ang hawak ni mommy sa kanya. Habang ako naman at si Ate Ophelia ay sa sahig natutulog. Walang eleganteng kama ang makikita rito. 

Hindi tulad sa bahay na sobrang tahimik. Ngayon ay ang ingay saabas ang aming naririnig kahit na dis-oras na ng gabi. Siguro, ganito na ang mga tao rito. Gising hanggang madaling araw. 

“Ate,” bulong ko. Hindi ako sigurado kung gising pa siya.

"Hmm?" mahina niyang sagot.

“Sa tingin mo ba magiging okay lang tayo rito?" Tanong ko..

Matagal bago siya sumagot. "I don't know, Phoebe. Pero... mas okay na 'to kaysa doon."

Nakatingin ako sa kisame ngayon. Alam kong nanghihinayang siya sa pag-alis namin. At kahit sabihin niyang okay lang kami, alam kong hindi talaga ‘yun ang ibig niyang sabihin. 

Pero sa kabila ng lahat ay buo pa rin kami at ‘yun ang ipagpasalamat ko sa Diyos. Hindi niya kami hinayaan na magkahiwalay. Hindi niya kami hinayaan na mag-isa lang sa laban. 

Gusto kong lumaban para sa kanilang tatlo. Balang araw maghihiganti rin ako sa kanila. 

Kinabukasan ay hindi agad nagsasayang ng oras si mommy. Agad siyang naghanap ng trabaho habang kami naman ni ate ay nanatili sa bahay at binabantayan si Quila. 

Napansin ko lang din na sa tuwing lalabas kami ng bahay ay walang humuhusga sa amin. Kung taga-rito ka, lilitaw agad ang ngiti sa labi ng mga taga-rito. Tinatrato ka nilang tao at ‘yun ang nakakapag-pagaan ng dibdib ko.

Sa tuwing nakakita ako ng sasakyan na tulad ng kay daddy, napaisip na baka siya ‘yun at binabantayan kami. At sa tuwing nakakarinig na naman ako ng matandang sumisigaw ay bigla na lang akong nakakaramdam ng kaba. Bumilis ang tibok ng puso ko saka bigla kong naalala si lola.

Dumaan ang araw at naghahanap si Ate Ophelia ng trabaho para matulungan si mommy na tustusan ang pangangailangan namin. Nagkaroon siya ng part-time job sa isang bookstore.

Alam kong pagod na pagod na siya pero mas pinili niyang tulungan si mommy at binalewala ang pagod na nararamdaman niya.

“Mommy, okay ka lang ba?” Tanong ko isang gabi. Kasalukuyang nagluluto si mommy ng sardinas na may itlog at kanin. Napansin ko rin na panay ang pag-masahe niya sa kanyang noo.

“Okay lang, anak.” Sagot niya. “Okay naman talaga ako dahil nariyan kayo.”

Napangiti naman ako sa sinabi niya. Kahit kailan, iniiwasan niya talaga na mag-alala kami. Alam kong nahihirapan na rin siya lalo na at wala si daddy sa tabi namin pero kinakaya niya.

Nang gabing ‘yun, masaya ang aming hapunan. Nandito pa rin ang sugat pero ang kabanatang ito ay isa na sa mga kabanata ng buhay ko na nagpapasaya sa akin. Kaming tatlo lang, sapat na.

At kahit na gaano kami nahihirapan sa ngayon, naniniwala akong kaya namin itong lagpasan. Dahil sa bawat sakit, katumbas no’n ay kasiyahan. Alam kong unti-unti ko rin ‘yung makakamtan. Hindi ngayon pero sa darating na mga araw.