CHAPTER 7

PAGDATING namin sa bahay niya—hindi, bahay namin—pakiramdam ko ay pumasok ako sa isang lugar kung saan hindi ako nababagay.

Masyadong malaki, masyadong tahimik. Para bang isang rehas na ginintuan—maganda sa panlabas, pero isang bilangguan sa loob. Bigla kong naaalala ang mansion ng lola ko.

Mas malaki ang bahay na ito kumpara roon. Oo nga at doon kami nakatira pero hindi namin kailanman naranasan ang mamuhay ng marangya. Lahat ng bagay na hinahawakan, ginagamit at pagkain na kinakain namin ay limitado.

Bantay-sarado ang bawat galaw namin sa bahay na iyon. Ganoon din kaya rito?

May lumapit sa amin na isang matandang katulong, tantiya ko ay nasa edad sixty na ito. Akmang kukunin niya ang mga bag na dala ko pero pinigilan siya ni Darius.

"Dalhin mo ang sanggol sa kwarto niya." Sabi nito na para bang pinaghandaan niya talaga ang pagdating namin ngayong araw na ito. Kinuha niya si Quila mula sa akin, nagdadalawang-isip pa akong ibigay ang kapatid ko. Kung hindi lang nagsalita si Darius...

"Ibigay mo sa kanya ang bata para madala na niya ito sa kwarto nito."

Hindi ko maiwasan ang mamangha. Si Quila ay may sariling kwarto? Sino pa kaya ang ibang mga kasama niya sa bahay na ito? Ang mga magulang niya, nandito ba?

Tahimik akong sumunod kay Darius habang tinuturo niya ang iba’t ibang parte ng bahay.

“Dito ang kwarto mo.” Tinuro niya ang isang pintuan sa dulo ng hallway sa second floor.

Nanatili akong nakatayo, hinihintay siyang sabihin kung nasaan ang kwarto niya.

Pero hindi niya na sinabi.

Hindi ko alam kung dapat ba akong huminga ng maluwag o mas mataranta sa ideya na matulog kami sa isang kwarto.

'Sana ay hindi!' Pipi kong dasal. 

Palihim kong tinitigan ang likod nito. Hindi ko maitatanggi na maganda ang katawan niya. Isa siyang magandang lalaki na pinagpala ng lahat. Binawi ko agad ang aking mga tingin nang bigla itong lumingon. Labis ang kaba na nararamdaman ko ngayon.

Muntik na! Muntik na niya akong mahuli!

“Ano pang hinihintay mo?” Malamig niyang tanong. “Pumasok ka na.”

Dahan-dahan akong tumango. Wala na akong nagawa kundi sundin siya.

Pagpasok ko sa kwarto, agad kong sinara ang pinto at napasandal sa likod nito.

Napahawak ako sa aking dibdib. Diyos ko… anong ginawa ko?

Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa puntong ito.

Ngayon? Isa na akong asawa ng lalaking hindi ko gusto, hindi ko kilala, at hindi ko alam kung paano pakisamahan.

Napayuko ako. Ano na ang mangyayari sa akin?

Naupo ako sa gilid ng kama, pilit pinipigil ang luha. Hindi ko pwedeng ipakita kay Darius na mahina ako.

Pero sa loob-loob ko…

Pakiramdam ko’y unti-unti akong kinakain ng kasunduang ito.

Tinignan ko ang kabuuan ng kwarto—isang malaking kwarto na sigurado akong hindi ko kailanman magiging komportable.

Akala ko, umalis na siya. Pero hindi.

Pagkalipas ng ilang minuto, bumukas ang pinto.

Siya, ang pumasok.

Nakasuot pa rin ng itim niyang coat, bahagyang nakabukas ang ilang butones ng kanyang damit. Ang presensya niya ay parang isang bagyong unti-unting lumalapit.

Hindi ako makagalaw.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin, hanggang sa maramdaman kong bumibilis ang tibok ng puso ko.

Wala siyang sinasabi. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya.

At iyon ang mas nakakatakot.

Hanggang sa bumaba ang tingin niya sa aking mga labi.

Hindi ako huminga.

Diyos ko!

Alam kong may kasunduan kami, pero hindi ko alam kung handa akong harapin ito. Hindi ko alam kung kaya ko—

Hanggang sa dumampi ang labi niya sa akin.

Mainit. Mabigat. Puno ng kontrol.

Nag-init ang buong katawan ko sa paraan ng paghawak niya sa akin—hindi marahas, pero hindi rin banayad. Para bang hindi niya ako binibigyan ng pagpipilian.

Hinawakan niya ang pisngi ko, marahang idiniin ang halik niya, unti-unting sinusubukan kung ano ang gagawin ko.

Hindi ako gumalaw. Hindi ko kaya.

Ngunit bago ko pa maintindihan ang lahat, bigla siyang bumitaw.

Para akong nahulog sa isang mataas na gusali.

Tinitigan niya ako ng matagal. May isang bagay sa tingin niya—isang emosyon na hindi ko mabasa.

At pagkatapos, tumalikod siya at lumabas ng kwarto.

Iniwan akong mag-isa, nalilito, naguguluhan, at ni hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.

Ano iyon?

Ano ang laro niya?

At mas mahalaga…

Bakit parang ako ang talo?

Naiwan akong nakatulala sa malamig na kwarto.

Ramdam ko pa rin sa labi ko ang bigat ng halik niya—isang halik na hindi ko alam kung paano uunawain.

Bakit niya ginawa iyon? 

Bakit siya umalis pagkatapos?

Hawak ang kumot, dahan-dahan akong humiga sa kama. Pero kahit anong pikit ko, kahit anong pilit kong iwaksi ang pakiramdam, hindi ko magawa.

Kahit kailan, hindi ko inisip na darating ako sa puntong ito—na magiging asawa ako ng isang lalaking halos hindi ko kilala.

Isang lalaking hindi ko maintindihan.

Mainit, pero malamig. Malapit, pero parang hindi ko mahawakan.

At ang mas nakakalito—bakit ko iniisip ang tungkol sa kanya?

Huli na para maalala ko na ninakaw niya-ninakaw niya ang unang halik ko!

Kinabukasan ay nagising ako sa katok ng pinto.

“Ma’am Phoebe, handa na po ang almusal.”

Napadilat ako, saglit na nalito kung nasaan ako. Ngunit nang makita ko ang maluwang na kwarto, ang mamahaling kurtina, at ang hindi pamilyar na paligid, bumalik ang reyalidad.

Wala na ako nasa bahay namin.

Nandito na ako… bilang asawa ni Darius Villarosa.

Malalim akong huminga bago bumangon. Sa kabila ng bigat ng pakiramdam ko, kailangan kong panindigan ang desisyong ito.

Pagbaba ko, bumungad sa akin ang isang malaking dining table na puno ng pagkain—mga pagkain na hindi ko man lang kilala. Parang galing sa isang mamahaling restaurant, at hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip ng dibdib.

Hindi ako sanay sa ganito.

Sa dulo ng mesa, naroon si Darius—nakasuot na ng puting long sleeves, nakasalansan ang manggas hanggang siko, at abala sa pagbabasa ng pahayagan.

Hindi ko maiwasan ang nangyari kagabi. Gusto ko siyang sumbatan pero natatakot ako sa magiging reaksyon niya. 

Hindi niya ako pinansin. At hindi ko rin alam kung paano siya kakausapin.

Siguro, balewala lang sa kanya ang nangyari kagabi. Normal lang siguro iyon para sa kanya. Ilan na kaya ang mga babaeng naikama niya? 

Diyos ko! Bakit ito ang laman ng isip ko ngayon?