Chapter 001

**Yeon Na**

“The court grants the dissolution of marriage between Yeon Na Elise Hajjimara and Henry Yair. No further claims will be pursued. This divorce is now finalized,” pinal na hatol ng judge, habang mariing ibinaba ang kanyang wooden gavel sa mesa.

Mariin kong naipikit ang aking mga mata, pilit na pinipigilan ang mga luhang gustong bumagsak dahil sa naging hatol ng judge kahit ginusto ko naman ang diborsyong ito. I look at my husband... now, my ex-husband. Ang saya niya, dahil sa wakas ay diborsyado na siya at maipagpapatuloy na niya ang relasyon niya sa nakababata kong kapatid.

Just like that, years of marriage discarded like yesterday’s news. All the sacrifices, the silent cries, the broken expectations ay binalewala niya. And now, he's starting a new life... with my own sister.

Ilang beses akong napabuntong-hininga. That was a week ago. I am now single, after five years of marriage.

Muli akong humugot ng lakas ng loob habang nasa harapan ng pinto ng opisina ni Mr. Vemeer. Nasa dalawampu’t anim na palapag ako ng Vemeer Enterprises Main Building.

Lexus Sire Vemeer is the CEO of this company. I have been working under his company for 6 months. I started as an executive assistant under his direct supervision. And I know, everyone knows of my struggles to get back here.

Lahat ng empleyado rito, alam ang pinagdaanan ko. I had my divorce last week, naka-absent na ako ng tatlong araw ngayong linggo, bukod pa sa two weeks leave ko dahil sa divorce process ng kasal namin ni Henry. And despite that, I still showed up. Pumasok ako kahit wasak ang emosyon ko.

Tila parang kahapon lamang ang naging final verdict ng diborsyo namin ni Henry. Ang bigat pa rin. Ang pait at ang sakit pa rin sa puso. Hindi ko akalain na sa limang taong pagsasama namin, limang taon ng pag-aaruga, pagtitiis, at pagmamahal ay pagtataksilan niya ako. At ang sarili ko pang kapatid ang naging kabit niya for more than fúcking three years. Mahigit tatlong taon akong ginawang tanga. Tatlong taon akong pinaniwala sa kasinungalingan habang masaya silang dalawa sa likod ng pagkukunwari.

Ngayon, he is happy, alongside his parents, announcing my sister's pregnancy. May pa-baby shower pa silang gaganapin mamayang gabi, isang exclusive private party sa isang mamahaling hotel. And my parents? They don't care kung masasaktan ba ako o hindi.

They even gave me the invitation to attend, dahil kapatid raw ako ni Elaine. As if that justifies everything. Napaka-insensitive nilang lahat. Parang gusto ko na lamang maiyak sa naiisip ko ang mga natanggap kong salita mula sa kanila. Hindi lamang nila piniling kampihan si Elaine kaysa sa akin, pinamukha rin nila sa akin na wala akong halaga sa buhay nila. Na tila isa akong outsider. Na hindi ako kabilang sa pamilyang Hajjimara.

When the door slid open, I stepped inside the office, my red stiletto heels clicking against the polished marble. Naabutan ko ang boss ko na abalang nakatutok ang mga mata sa mga papeles na hawak niya. His office was neat, masculine, minimalist. Black leather chairs, dark wood shelves, floor-to-ceiling glass windows that overlooked the busy city below.

He is wearing just a long-sleeved polo shirt with three unbuttoned buttons, na parang naiinitan siya, revealing a bit of his toned chest. Nakasablay naman ng maayos ang coat niya sa sandalan ng swivel chair. He is wearing eyeglasses, a Rolex watch on his wrist, and a sign pen in his other hand.

Tahimik ang buong silid maliban sa tunog ng air conditioning. Pero nang marinig niya ang tunog ng takong ko sa marmol, bahagya siyang napatigil sa pagbabasa.

Noong tuluyan na akong nakalapit sa mesa niya. Bahagyang napatingala siya sa akin, seryoso ang mukha. Napatitig ako sa asul niyang mga mata, kaya hindi niya naiwasan na mapakunot-noo. Halatang nabigla siya sa presensya ko, lalo’t bihira akong personal na pumunta sa opisina niya nang walang appointment o urgent na agenda.

“What do you need, Mrs. Yair—I mean... Miss Hajjimara? May sasabihin ka ba? Sabihin mo na. I am busy. Marami pa akong gagawin,” aniya sa malamig na tinig, hindi inaalis ang tingin sa akin.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa hawak kong invitation card, halos malukot na iyon sa palad ko dahil sa tensyon at kaba. Hindi ko naman napigilang maibaba ang tingin sa nakasilay niyang malapad na dibdib. Muli akong napalunok ng laway, pilit pinapakalma ang sarili kong naghahalo na ang hiya, galit, at desperasyon.

“I know it's weird to ask you this, Mr. Vemeer. Pero kakapalan ko na ang mukha ko,” panimula ko. Mas lalo siyang nagseryoso, inilapag ang ballpen sa ibabaw ng folder.

“C-Can we have sex, Mr. Vemeer?” nanginginig ang boses kong saad sa kanya, halos pabulong pero malinaw. Sandali siyang natulala sa sinabi ko, waring hindi agad makapaniwala sa narinig.

“I know you are rich. But I am ready to pay you for sex. I want to get pregnant as soon as possible. Will you get me pregnant? Will you be my babymaker?” walang halong birong saad ko, tuwid na tuwid ang tingin ko sa kanya.

Desperada na ako. Gusto ko nang mabuntis. Gusto kong ipakita kay Henry na hindi ako baog. Na hindi ako ang may problema. I did a lot of tests and check-ups a year ago para malaman kung may problema ba sa akin, kung may diperensya ba sa matres ko kaya hindi ako mabuntis-buntis pero lahat ng results ay normal.

At ngayon, gusto kong patunayan ’yon. Gusto kong ipakita sa kanila. Kay Henry. Kay Elaine. Sa buong pamilya ko. Na hindi ako ang kulang. Na hindi ako baog.

Tuluyan siyang tumayo, umikot sa gilid ng mesa, at hinarap ako. Madiin ang lakad niya, waring pinag-iisipan ang bawat hakbang. Walang pag-aalinlangan ko namang sinalubong ang seryoso niyang mga tingin, bagama’t parang may maliit na bahagi sa akin na natatakot sa posibleng isagot niya.

“Are you serious, Miss Hajjimara? Gusto mong mabuntis, at ako ang gusto mong maging tatay ng anak mo?” tanong niya sa akin sa baritonong boses, mababa at puno ng tensyon ang tono. Para bang sinusukat niya kung hanggang saan ang katotohanan sa mga salitang binitiwan ko.