Chapter 3: Hidden Feelings

INSTEAD of going back to the room, dumiresto ako sa girls locker room.  Malapit ng mag-time kaya nasisiguro kong sa mga oras na ito ay wala ng tao.

"She's right." Tears started to pool at the corner of my eyes.

'Claire was right.'

Kung meron mang dapat na magpakatotoo sa aming dalawa, ako iyon.

"N-no, I shouldn't felt this way towards him. H-he's my friend." umiiling na saad ko.

Napahawak ako sa locker ko para do'n kumuha nang lakas. Nanghihina ako sa nararamdaman at halos matumba ako semento.

Pinagpalit ko ang pwesto ko. My back was now facing my locker. Dahil nga sa nanghihina ako, napadausdos  at napa upo ako sa sahig. And after, I cried out to my hearts content.

"SAAN ka galing? Ang sabi sa akin ni Jazz hindi ka daw pumasok sa last subject niyo." Salubong sa akin ni Kolin.

Sumalubong ito sa akin ng nasa bukana na ako ng pinto. I looked at Jazzy na nasa likuran niya. He gestured a peace sign to me.

Kinuha ko ang bag sa kanya na bitbit niya na pala.

"Sorry, I'm just worried kaya na sabi ko sa kanya." he apologetically said.

"It's fine. Thank you nga pala," nagpasalamat na rin ako dahil sa pagbitbit niya ng bag ko.

"May problema ba, Amara?" Kolin asked. Pumantay ang mga ito sa akin sa paglalakad ng medyo nauuna na ako.

"W-wala." I said. Iniwas ko kaagad ang mata sa kanya.

"Wala? Eh, bakit namumula iyang mga mata mo? Nag-away ba kayo ni Seb?"

I was stopped from walking. Tiningnan ko ang dalawa bago huminga ng malalim.

"No, hindi kami nag-away," saad ko.

"Kung gan'on, bat ka umiyak?" nagpupumilit niyang tanong pero ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya.

"Hindi ako umiyak na puwing lang ako." I lied. That's the only way para tigilan na ako ni Kolin sa mga tanong niya.

"Huwag ako, Amara. Kilala kita alam kong may problema. Kaya sabihin mo na sa akin."

How I wish nakagaya ni Kolin sana si Jazzy. Jazzy is a gay pero hindi siya kagaya ng ibang mga gays na talkative. Ibang iba siya dahil tahimik ito lalo na kapag sa ganitong mga situation.

"Wala nga. Tara na gusto ko ng umuwi."

She rolled her eyes at me. "Fine, basta kapag ready ka ng i-share sa akin ang problema mo, sabihin mo lang. I'm only one call away."

Natawa ako sa huling sinabi niya. lyrics kasi iyon ng isang kanta.

"For now, ayosin mo ang sarili mo. Siguradong mapapansin iyan ni Seb," she reminded me.

Matagal niya akong tinitigan. At alam kong sa titigan pa lang namin ay gets niya ang pinapahiwatig ko. And when she smiled I felt relieved.

A smile crept into my lips. "I'll make up story, okay? Sumakay na lang kayo."

She nodded her head. Pati din si Jazzy kahit walang kaalam-alam sa nangyayari. I know it's unfair, he's also a friend but I know someday masasabi ko din sa kanya ang lahat ng tinatago ko.

"Okay—speaking of my cousin, he's coming."

Tiningnan ko ang tinitingnan niya. Yumuko ako nang salubungin ni Seb ang mga mata ko.

"Did you cry?" he asked. He crouched a bit para tingnan ang mukha ko na pilit kong itinatago.

"Sabi ko na nga ba, mahahalata niya." Kolin murmured.

Buti na lang ay hindi 'ata umabot sa pandinig ng pinsan niya.

"N-napuwing lang ako." I lied. Umiwas ako nang tingin sa kanya.

In my peripheral vision, I saw him nodded. I didn't expect that from him. Hindi man lang ba siya magdududa sa sagot ko? Ganon lang iyon? He'll just only nodded his head?

And why do I felt being hurt? Dahil ba feeling ko hindi siya nag-aalala sa akin? Di ba dapat magbunyi ako dahil hindi siya magtatanong sa akin kung bakit ako umiyak? He's the main reason why I cried. Nang dahil sa nararamdaman ko para sa kanya.

Dahil sa sobrang inis ay kinuha ko na lang ang phone ko. I dialed our drivers number. Gusto ko ng umuwi.

"I can't reach, Manong." I mumbled.

"Why are you calling, Manong?" Seb asked.

Hindi ko siya pinansin at tinuloy ang ginagawa.

"Susunduin kasi siya ni Manong," si Kolin ang sumagot.

"I thought you're coming with us?" he stopped walking and looked at me.

Kahit hindi ko siya tingnan alam kong nakaisang linya ang mga kilay niya.

"Oo nga pala, h-hindi ba pweding next time na lang?" nag-aalangang tanong ko. I didn't looked at him saying those words. I even bit my lips unconsciously.

"But we made already an agreement. Sasabay ka kay Kolin sa lunch and... okay, fine," sumusukong saad niya.

Nang dahil sa narinig ay napaangat ako nang tingin sa kanya. Pero taliwas naman 'ata sa sinabi niya ang nakikita ko sa mukha niya ngayon.

"Sayang... Sayang iyong mga niluto ni Tita kung gano'n. Ang sasarap pa naman no'n." Kolin said emphasizing her every words.

At tila naaapektuhan ako sa mga sinabi niya. Nakokonsensya ako dahil nagluto talaga si Tita.

"Sige sasama na ako," pinal kong saad.

I heaved a sigh. Ang pangit mang sabihin pero maghahapunan lang ako at uuwi rin kaagad.

"Talaga? Sige, kami'y mauuna muna sa inyo. Bye!" paalam ni Kolin.

Hinatak nito si Jazzy na kanina pang walang kibo.

Wala sa sariling nagpahatak naman ito kay Kolin. Natawa na lang ako ng ma-realize ang nangyayari sa kanya. Nawala ito sarili at natutula ng dahil kay Seb. Ba't ko nakalimutan na may crush pala ito kay Seb? Kaya pala ganito siya palagi kapag kasama ko si Seb. Tatahimik at matutulala na lang.

"Teka, Jazzy! Kolin!" pahabol ko pang sigaw kahit malayo na sila.

Nang magsimula ulit kami maglakad. Napansin ko ang pagiging matahamik at ang seryosong mukha niya.

"Ba't ang tahimik mo?" tanong ko kay Seb. Hindi ko na kasi matiis ang reaksyon ng mukha niya.

Ngunit hindi niya sinagot ang tanong ko. He didn't even looked at me.

"Hoy! Ito na nga, eh. Sasama na po ako." Tumigil ako at pumunta sa harap niya. I tip-toed and firm his face to looked at me.

Bakit kasi kanina niya pa ako hindi kinikibo at tinititigan?

"Kaya 'wag ka ng magtampo, okay?" sabi ko kahit na halos ilang pulgada lang ang layo ng mga labi namin.

Nakakailang dahil sobrang pula ng labi niya at nakakaakit. I gulped and I know he saw it. Mabilis akong bumitaw sa kanya dahil sa pagkahiya.

Bakit these past few days, nagiging malandi ako? Ba't ang dami kong napapansin sa kanya? Ultimo paghinga niya naa-attract na ako!?

"I'm not. Okay nga lang sa akin." he huskily said.

Wait, hindi dapat ako basta- basta magpapadala sa tukso. He's my bestfriend. I know my feelings for him and I should know my limitations too.

'Get your senses back, Amara!'

I cleared my throat. "Aysus, ayaw pang aminin na nagtatampo." Sabay tudyo ko sa tagiliran niya.

Gusto ko sana iyong malapit sa abs niya pero 'wag na lang.

"Kate..." he called out my name.

Nabitin sa ere ang kamay ko. I sensed warning through his tone.

Kahit gusto ko pa sana asarin siya ay hindi ko magawa. He only once called out my name but I know what it means. Lalo na kapag Kate ang tawag niya sa akin. It means, seryoso na siya at hindi nagbibiro. Kapag si Seb na ang seryoso dapat ay seryoso kana din. Ganyan siyang klaseng tao.

"Opo, tatahimik na po," parang maamong tupang saad ko.

Napayuko ako ngunit 'agad ding napatingala ng makita kong inilahad niya ang kamay sa akin. Naguguluhang tinitigan ko siya sa mga mata.

"Hold my hand," he said with his deep voice. Ngumiti ako at walang pag-aalinlangang ipinagsiklop ang kamay ko sa kanya.

"Let's go." he gently said. He smiled showing his perfect set of teeth.

We started to walked again while our hands are intertwined together.