ตอนที่ 13 รับผิดชอบด้วยตัวเอง

ตุบ!!

เท้าข้างหนึ่งถูกประทับไปบนแผ่นหลังของชายแปลกหน้า มันล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของน้ำตาล เธอหันมองเจ้าของเท้า เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาคว้ามือของเธอไว้แล้วออกวิ่ง

ปัง!!

เสียงปืนดังตามหลังหนึ่งนัด แต่สองคนยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ นี่คงเป็นการวิ่งที่เร็วที่สุดในชีวิตของน้ำตาล จำไม่ให้เธอวิ่งเร็วได้ยังไง ในเมื่อคนที่วิ่งนำหน้เธออยู่เขาจับแขนเธอไว้แน่นแล้วกระชากจนเธอปลิวไปตามแรงของเขา เท้าของเธอแทบจะไม่แตะพื้นด้วยซ้ำ

“แฮ่ก ๆ ๆ คะ...คุณ” น้ำตาลพยายามดึงมือของไคล์ไว้ “ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”

“อยากตายก็หยุดสิ” เขาประชด ในสถานการณ์แบบนี้ยังกล้ามาบ่นอีก

“ทำไมคุณไม่ยิงสวนกลับไปบ้างล่ะ”

“ไม่”

“คุณเป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ” น้ำตาลพูดโพล่งออกไป เวลานี้เธอไม่รู้เลยว่าอะไรที่สมควรพูดออกไป แต่การที่มาเฟียอย่างเขายอมให้อีกฝ่ายไล่ยิงอยู่ฝ่ายเดียวก็คงเป็นเรื่องที่แปลกจนเกินไป

ปึก!!

น้ำตาลชนเข้ากับหลังของไคล์อย่างจัง เพราะเขาหยุดโดยไม่ได้บอกเธอ

“ใครบอกเธอ ว่าฉันเป็นมาเฟีย” เขาถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ฉันเดาเอาน่ะ ก็ฉันเห็นคุณมีบอดี้การ์ดนี่นา คนธรรมดาที่ไหนจะจ้างบอดี้การ์ด” น้ำตาลโกหกเพื่อเอาตัวรอด เธอจะบอกเขาได้ยังไงว่าเธอได้อ่านข้อมูลส่วนตัวของเขาก่อนจะมาที่ประเทศจีน

หมั่บ!!

ปัง!!

“กรี๊ด” น้ำตาลหวีดร้องอยู่ในอ้อมกอดของเขา สองมือถูกยกขึ้นมาปิดหูไว้ เธอตัวสั่นไปทั้งตัวเพราะความกลัว

ไคล์จับมือน้ำตาลแล้วออกวิ่งอีกครั้ง ทั้งคู่วิ่งมาจนถึงรถของไคล์ที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถ ก่อนจากันรีบขึ้นไปแล้วไคล์ขับรถออกจากบริเวณนั้นด้วยความเร็ว

“แฮ่ก ๆ ๆ” ไม่มีบทสนทนาใด ๆ มีแต่เสียงหอบหายใจของน้ำตาล เธอเหนื่อยจนแทบหายใจไม่ทัน ถ้าเธอต้องวิ่งไกลกว่านี้รับรองว่าเธอได้ตายอยู่ในสวนสาธารณะแน่นอน “ขอบคุณนะคะ”

อย่างน้อย ๆ เขาก็ช่วยเธอไว้อีกครั้ง เธอก็ต้องพูดคำขอบคุณออกไป เธอกำลังทำสิ่งที่ถูกแล้ว เพราะนี่คือมารยาททางสังคม

“...” ไคล์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเอาแต่มองไปบนถนน ส่วนความเร็วของรถนั้นยังคงเท่าเดิม

“นั่นเลือดใคร” น้ำตาลสังเกตเห็นเลือดที่แขนเสื้อของเขา เธอเอื้อมมือไปแตะที่เสื้อเบา ๆ เพื่อให้แน่ใจว่านั่นคือเลือดจริง ๆ “คุณโดนยิงเหรอ”

“...” เขายังคงทำหน้านิ่งเฉย

“แวะโรงพยาบาลกันเถอะ ตอนนี้คงไม่มีใครตามมาแล้ว”

“แค่นี้ไม่ตายหรอก” นั่นหมายความว่าเขาจะไม่ไปโรงพยาบาล

“ใช่ค่ะ คนอย่างคุณไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เธอประชด “แต่คุณอาจจะตายเพราะแผลติดเชื้อก็ได้”

ไคล์ขับรถมาถึงคอนโดของเขา บอดี้การ์ดที่รอต้อนรับอยู่แล้วต่างกรูกันเข้าไปหาเขาหลังจากที่เขาลงจากรถ ส่วนน้ำตาลนั้นก็ถูกกันออกไปทันที ในสถานการณ์แบบนี้คนแปลกหน้าอย่างน้ำตาลก็ยังถูกบอดี้การ์ดมองเป็นผู้ต้องสงสัย

“ฉันไม่เป็นไร” ไคล์บอกบอดี้การ์ดเพื่อไม่ให้แตกตื่น ก่อนจะชายตามองคนที่ถูกกันออกไป เขาเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด จึงไม่ได้ห้ามลูกน้องของเขา

“เขาถูกยิง ดูแผลให้เขาก่อน” น้ำตาลตะโกนเข้าไปในวงล้อม แต่ไม่มีใครมีสีหน้าตกใจสักคน ทุกคนทำราวกับว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนเป็นเรื่องปกติ

“เดี๋ยวผมโทรตามหมอให้ครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร แผลนิดเดียว แค่ถาก ๆ” ไคล์ยังยืนยันคำเดิมคือเขาไม่ต้องการหมอ และไม่ต้องการไปโรงพยาบาล

“ไม่ได้นะคะ คุณต้องให้หมอทำแผลให้” น้ำตาลยังคงคิดว่าการให้ผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับการรักษาทำแผลให้จะดีกว่า

“งั้นเธอก็โทรหมอนั่นบอกให้มาทำแผลให้ฉันสิ”

“คุณหมายถึงใคร” อยู่ ๆ ไคล์ก็ตะโกนออกมาแบบนั้น น้ำตาลเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงใคร

“...”

“คุณหมายถึงซีห่าวเหรอ” ก็เธอรู้จักแค่หมอคนนี้ ต้องเป็นเขาแน่ ๆ

“...”

“คุณจะให้ฉันโทรหาเขาจริง ๆ ใช่มั้ย” น้ำตาลตะโกนถามกลับไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงใคร ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ไคล์กำลังเดินเข้าลิฟต์ไป “ฉันไม่แน่ใจนะว่าเขาจะผ่าตัดคนไข้เสร็จหรือยัง ยังไงฉันจะลองส่งข้อความไปหาเขาก่อนดีกว่า”

หมั่บ!!

เพราะมัวแต่ก้มพิมพ์ข้อความบนมือถือ เธอไม่ทันได้สั่งเกตว่าคนที่ก่อนหน้าเพิ่งเดินเข้าลิฟต์ไปจะเดินออกมาหาเธอ เขาแย่งโทรศัพท์ในมือของเธอแล้วส่งให้ลูกน้อง

“เฮ้ยคุณ นั่นมันมือถือของฉันนะ” น้ำตาลพยายามแย่งโทรศัพท์คืน

“ฉันโดนยิงเพราะช่วยเธอ” เขามองหน้าคนที่เอาแต่จะคว้าโทรศัพท์จากบอดี้การ์ดของเขา แต่เพราะโดนเขารั้งตัวไว้ ทำให้เธอไม่มีทางคว้ามันได้แน่นอน

“ฉันรู้ แล้วมันยังไงคะ ก็ฉันกำลังจะพาหมอมารักษาให้คุณอยู่นี่ไง” เขาบอกให้เธอทำแบบนั้น แล้วทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้ เหมือนว่าเธอกำลังทำให้เขาไม่พอใจ

“แล้วยังไงเหรอ” เขาจับคอเสื้อของเธอแล้วดึงเข้าหาตัว “เธอควรรับผิดชอบด้วยตัวเองสิ ทำไมต้องใช้คนอื่น”

“ก็ฉันบอกอยู่หยก ๆ ว่ากำลังตามหมอให้คุณอยู่นี่ไง”

“จะตามแฟนเธอมาทำแผลให้ฉันเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม

“คุณบอกให้ฉันตามหมอซี”

“ช่างเถอะ” เขายอมรับว่าพูดออกไปแบบนั้นจริง “ไปกับฉัน”

“บอสครับ”

“ไปจัดการเรื่องที่ฉันสั่ง” เขาออกคำสั่ง ก่อนจะลากน้ำตาลให้เดินเข้าลิฟต์ไปกับเขาและตามด้วยบอดี้กร์ดสองคน ส่วนคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย

“ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันขอทำแผลให้คุณได้มั้ย” น้ำตาลเอียงหน้ามองคนที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ข้าง ๆ ถ้าเขาดื้อแบบนี้ เธอคงต้องอาสาทำแผลให้เขาแทนแล้วกัน เพราะเธอเป็นสาเหตุ เธอเลยอยากรับผิดชอบ

ไคล์ไม่ได้ตอบ เขาเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งลิฟต์เปิด เขาก็พาน้ำตาลเข้าไปในห้อง โดยสั่งให้บอดี้การ์ดไม่ต้องตามเขาเข้าไป

กล่องปฐมพยาบาลถูกวางลงตรงหน้าของน้ำตาล เธอเข้าใจได้ในทันทีว่าเขาอนุญาตให้เธอทำแผลให้

พรึ่บ!!

เสื้อเชิ้ตถูกถอดแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ทำให้น้ำตาลที่ยืนมองอยู่สะดุ้งเล็กน้อย เธอรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

“เอาสิ มัวมองอะไรอยู่”

“อะ...เอาอะไรคะ”

“ทำแผลไง เธอคิดว่าฉันจะให้ทำอะไรล่ะ” ไคล์แทบจะหลุดขำกับหน้าตาตกใจของน้ำตาล เขาพูดแค่นั้น เธอตีความไปถึงไหน เป็นคนลามกหรือไง

“อ๋อค่ะ”

น้ำตาลเดินเข้าไปใกล้ เธอสำรวจแผลที่แขนของไคล์ก่อนจะจัดการทำแผลให้เขา ทุกอย่างมันคล่องไปหมดจนไคล์รู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงปกติเขาทำแผลกันเก่งแบบนี้เชียวหรือ อ้อจริงสิ เธอมีแฟนเป็นหมอนี่นา แน่นอนว่าธอต้องเรียนรู้จะหมอนั่นอยู่แล้ว

“ดึงแขนออกทำไมคะ คุณเจ็บเหรอ” น้ำตาลเงยหน้ามอง ที่เรียกได้เต็มปากว่าตอนนี้เขาคือคนไข้ของเธอ ก็เธอกำลังรักษาเขาอยู่นี่นา

“เปล่า” อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

“ทนอีกนิดนะ ใกล้เสร็จแล้วค่ะ” ท่าทางแปลก ๆ ของไคล์ทำให้น้ำตาลรู้สึกประหม่า แม้บรรยาในห้องจะหนาว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังเหงื่อตก

ไคล์นั่งนิ่ง ๆ ให้น้ำตาลทำแผลต่อ แต่ในจังหวะที่เธอกำลังใช้ผ้าพันแผลให้เขาอยู่ ๆ เธอก็ฟุบหมดสติไปอย่างไร้สาเหตุ

“นี่เธอ”

เขาจับไหล่สองข้างแล้วดันให้ออกห่างจากตัว แต่คนที่หมดสติไปแล้วทำยังไงก็นั่งด้วยตัวเองไม่ได้

แปะ ๆ

มือหนาตบลงไปเบา ๆ บนแก้มนวล เขาพยายามปลุกเธอให้ตื่น

“เมาเลือดเหรอ” นั่นคือสิ่งที่เขาคิดออก เพราะไม่น่ามีเหตุผลอื่นที่จะทำให้เธอหมดสติไป

เป็นอีกครั้งที่น้ำตาลตื่นมาในห้องนอนที่มีเบาะนุ่ม ๆ ผ้าห่มหนา ๆ เธอรู้สึกเหมือนมันเป็นห้องของเธอไปแล้ว แม้จะแปลกใจว่าทำไมเธอถึงมานอนอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้ตกใจจนต้องดีดตัวลุกขึ้นทันทีเหมือนครั้งก่อน ๆ

“เฮ้อ คุณควรยกห้องนี้ให้ฉันได้แล้วนะ” น้ำตาลคิดเรื่องตลก “ฮ่า ๆ ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงตลกน่าดู เขาจะให้ฉันเนื่องในโอกาสอะไรล่ะ ทำแผลให้เขาอย่างนั้นเหรอ”

หลังคิดเรื่องตลก เธอก็มองสำรวจตัวเองทำให้รู้สึกโล่งใจที่ยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิม แต่คราวนี้เธอคงไม่เผลอทำพลาดซ้ำสองอีกแล้ว ที่เธอหมดสติไปคงเป็นเพราะเธอเอาแขนเสื้อขึ้นซับเหงื่อบนใบหน้าของตัวเองแสดงว่าแขนเสื้อของเธอเปื้อนยาสลบที่ติดมาตอนที่เธอพยายามปัดป้องไม้ให้ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นโปะยาสลบเธอ เธอสงสัยว่าเขาคือใครถึงได้พยายามจะเอาตัวเธอไป

‘ว่าแต่ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ ออกไปดูหน่อยดีกว่า’

ไวเท่าความคิด น้ำตาลก็รีบลงจากเตียง เธอเดินตรงไปยังประตูห้องนอน

แกร็ก!!