ตอนที่ 14 ความวุ่นวายในชีวิต

แกร็ก!!

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ประตูถูกเปิดเข้ามา

“มะ...มีอะไรหรือเปล่า” น้ำตาลมองสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ทั้ง ๆ ที่เคยเห็นมาทั้งหมดแล้วถึงตอนนั้นจะไม่ได้ตั้งใจจะมองก็ตาม

“ฉันแค่จะเข้ามาดูว่าตายหรือยัง”

‘เหมือนจะรู้สึกดี แต่ถ้าฟังดี ๆ มันก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกันนะ คิดซะว่าเขาเป็นห่วงละกัน’

“แล้วทำไมถึงไม่แต่งตัวให้เสร็จก่อนล่ะ” น้ำตาลมองไปที่ผ้าขนหนูผืนสีขาวที่พันอยู่รอบเอวของเจ้าของห้อง เธอคิดว่ามันสามารถหลุดได้ทุกเมื่อ เธอจินตนาการไปว่าภายใต้ผ้าผืนสีขาวนั้นมีมังกรยักษ์อยู่ แม้วันนั้นมันยังไม่ผงาด เธอก็ยังมองว่ามันใหญ่โตจนน่ากลัว

“ทำไม นี่มันห้องฉัน ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน” จริง ๆ แล้วเขาแค่จะแง้มประตูเข้ามาดูเท่านั้นว่าคนในห้องยังหลับอยู่หรือเปล่า เขาเองก็ตกใจเล็กน้อยที่พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอเธอยืนอยู่หลังประตูพอดี

“แต่ในห้องนี้ไม่ได้มีคุณแค่คนเดียวนะ”

“ทำไม วันก่อนยังเสนอตัวให้ฉันอยู่เลย แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็เคยทำมาแล้ว วันนี้เป็นอะไร” ไคล์ยื่นหน้าเข้าไปหาน้ำตาล “หรือว่าเกิดรู้สึกอายขึ้นมางั้นสิ”

“ก็ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณไม่ได้ชอบฉัน แถมยังผลักไสฉันอีก”

“รู้ไว้ก็ดี ฉะนั้นก็อย่าคิดที่จะมาเสนอตัวให้ฉันอีก” เขากลับมายืนตัวตรงพลางเอามือกอดอก

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ” น้ำตาลตอบกลับทันที “ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณคุณอีกครั้งแล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อน”

ไคล์ไม่ได้พูดอะไร เขาหลีกทางให้น้ำตาลแต่โดยดี ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรั้งเธอไว้ เธอไม่สมควรมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะวันนี้มันเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นโดยที่เขาก็นิ่งดูดายไม่ได้เขาเลยต้องยื่นมือเข้าไปช่วย

“นี่คุณ” น้ำตาลนึกอะไรขึ้นมาได้ขณะที่กำลังเดินผ่านไคล์ไปแล้ว

“...” ไคล์ชายตามองน้ำตาลอีกครั้ง

“ขอโทรศัพท์ของฉันคืนด้วยค่ะ” เธอหมุนตัวกลับมาพูดกับเขา

“อยู่ตรงนั้น” เขาชี้ไปตรงโต๊ะข้างโซฟา

น้ำตาลรีบเดินไปหยิบแล้วเอาขึ้นมาดูก็เห็นสายไม่ได้รับจากซีห่าว แต่หนึ่งในนั้นก็ปรากฏสายที่ได้รับเมื่อ 20 นาทีก่อนหน้านี้ด้วย

“คุณรับโทรศัพท์ของฉันเหรอ” เธอชูโทรศัพท์ในมือขึ้น

“ก็มันดังหนวกหู” เขายกมือข้างขวแคะหูตัวเอง

“แต่คุณก็เลือกที่จะปิดเสียงได้นี่นา”

“ทำไม กลัวหมอนั่นเข้าใจผิดที่อยู่กับฉันเหรอ” เขาเดินตามเธอไปที่โซฟา

“เขาไม่มีทางเข้าใจผิดหรอกค่ะ”

“จะบอกว่าเชื่อใจกันอย่างนั้นเหรอ”

“ฉันไม่เถียงกับคุณหรอกนะ การที่คุณรับโทรศัพท์ของฉันยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายซะหน่อย” เธอแค่อยากรู้เหตุผลเท่านั้น คนแบบเขาจะรับโทรศัพท์แทนคนอื่นเพียงเพราะว่าเสียงมันดังหนวกหูแค่นั้นเองเหรอ “ฉันไปละนะ”

“เดี๋ยว”

พรึ่บ!!

เสื้อโค้ทตัวหนาที่ก่อนหน้านี้พาดอยู่บนโซฟาถูกโยนเข้าหาน้ำตาล เหมือนแดจาวูเธอจำได้ว่าเขาเคยโยนเสื้อโค้ทแบบนี้ใส่เธอ และเธอก็ยังไม่ได้นำเสื้อตัวนั้นมาคืนเขาเลย

“ไม่เอาหรอกค่ะ ตัวก่อนหน้านี้ฉันก็ยังไม่ได้เอามาคืนคุณเลย”

น้ำตาลเดินเข้าไปใกล้ไคล์เพื่อคืนเสื้อให้ แต่เขากลับไม่รับ

พรึ่บ!!

เสื้อโค้ทจากมือของน้ำตาลถูกคลุมไปบนตัวของเธอด้วยฝีมือของเจ้าของเสื้อจนน้ำตาลแอบตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมือไวแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ใบหน้าของเธอเกือบจะแนบไปกับแผงอกของเขาแล้ว

น้ำตาลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อกขาว ๆ กล้ามแน่น ๆ แถมมีหยดน้ำเกาะอยู่ กลิ่นครีมอาบน้ำที่โชยเข้าจมูกมันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นเหมือนเพิ่งได้อาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ

‘เฮ้ย!! ใกล้เกินไปแล้ว’ เมื่อได้สติน้ำตาลรีบเอามือปัดเสื้อที่เขาคลุมให้ออก เธอพยายามก้าวถอยหลัง แต่เขากลับก้าวตามมา

“อยู่นิ่ง ๆ” เขากดเสียงต่ำลงเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กปฏิเสธเสื้อที่เขาพยายามใส่ให้

“ฉันบอกว่าไม่เอาไงคะ”

“หมอนั่นคงไม่ว่าหรอกนะ ถ้าเธอจะใส่เสื้อของฉันออกไป”

“คุณนี่ก็แปลกนะคะ ทั้งที่พยายามผลักไสฉัน แต่ทำไมถึงทำทีเป็นห่วงเป็นใยฉันล่ะ หรือว่า...”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า ทำให้ไคล์รู้สึกหมั่นไส้ เธอไปเอาความมั่นอกมั่นใจมาจากไหน ถึงได้กล้าทำหน้าแบบนั้นใส่เขา

น้ำตาลหุบยิ้มทันที เมื่อใบหน้าของคนที่สูงกว่าก้มลงมาแล้วประทับริมฝีปากลงบนปากของเธออย่างรวดเร็ว ความตลกขบขันเมื่อก่อนหน้ากลายเป็นความตื่นกลัว เขากำลังจูบเธอ และความรู้สึกก็ไม่ได้ต่างไปจากครั้งแรก เขากำลังดุนดันลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอ

“อื้อ” มือเล็กสองข้างถูกรวบไปไว้ด้านหลัง ส่วนเอวคอดก็โดนเขาโอบรัดแล้วดึงเข้าหาตัว

ตาคู่กลมเบิกกว้างเมื่อมือหนาข้างหนึ่งเลื่อนมาด้านหน้าแล้วบีบคลึงหน้าอกกลมตึงของเธอ เพียงทั้งคู่สบตากันทุกอย่างก็สงบนิ่งลง ไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้ง ๆ ที่มือยังวางอยู่บนหน้าอกกลมเหมือนเดิม

เหมือนคนที่เป็นฝ่ายเริ่มจะรู้สึกตัว ยิ่งพอได้เห็นแววตาเหมือนลูกแมวของคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมองมาเริ่มทำให้เขาฉุกคิด

‘ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันควรจะผลักเธอออก’

แต่แปลกที่ภายในใจกลับเรียกร้องให้เขาทำมันต่อ ไคล์หลับตาลงปล่อยให้อารมณ์นำทาง แล้วเริ่มดูดดึงลิ้นของคนตรงหน้าต่อ

กึด!

“โอ๊ย!!” แต่เขากลับต้องร้องลั่น เมื่อโดนคนที่เขากำลังจูบกัดลิ้น

แม้จะรู้ดีว่าถ้าเธอปล่อยอารมณ์ไป วันนี้เธอจะต้องทำมันสำเร็จ แต่เธอยังทำมันตอนนี้ไม่ได้ เพราะเธอยังไม่แจ้งเจ้าหนี้ว่าวันนี้เธอจะได้นอนกับเขา ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องรายงานให้เขาทราบล่วงหน้าก่อนที่จะลงมือทำเรื่องนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ถาม เพราะรู้ดีว่ายังไงเธอก็ไม่ได้คำตอบ

'ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ ไม่ต้องถามมาก’ นั้นคือคำตอบที่เธอมีกจะได้ยินอยู่บ่อย ๆ

“เธอกัดลิ้นฉันทำไม” เขาเอามือเช็ดปากขณะที่กำลังโวยวายใส่เธอ

“คุณลวนลามฉัน”

“เหอะ ลวนลามอย่างนั้นเหรอ” เขาเอามือเท้าสะเอว “อย่ามาทำเป็นเล่นตัว คิดจะอัพค่าตัวเหรอ”

“ดูถูกฉันเกินไปหรือเปล่า”

“มานี่” ไคล์ก้าวยาว ๆ มาดึงน้ำตาลเข้าหาตัวอีกครั้ง แต่น้ำตาลกลับดิ้นไม่ยอมให้เขาจับ

พรึ่บ!!

ขณะที่ทั้งคู่ยื้อกันไปมา มือของน้ำตาลก็ไปโดนผ้าขนหนูของไคล์จนมันร่วงลงไปกองกับพื้นต่อหน้าต่อตาของน้ำตาล

“กรี้ดดด!!” กว่าเธอจะได้ร้องกรี้ดออกมา สายตาของเธอก็เก็บรายละเอียดภาพเปลื่อยเปล่าของคนตรงหน้าไปหมดแล้ว สิ่งที่ติดตาของเธอคือความเป็นชายของเขามันกำลังแข็งขืนแล้วชี้โด่ชี้เด่มาทางเธอ “ไอ้บ้า!!”

แกร็ก

ปัง!!

ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เพราะขณะที่ไคล์ก้มลงไปเก็บผ้าคนหนูขึ้นมาห่อเอว น้ำตาลก็วิ่งหายออกไปจากห้องแล้ว

“หึ หึ” อยู่ ๆ เขาก็หัวเราะออกมา นึกตลกกับท่าทีของคนที่เพิ่งวิ่งหนีออกจากห้องไป “คนแบบนี้เหรอที่จะชวนผู้ชายขึ้นเตียง”

ไคล์ยังคงหัวเราะอยู่ในลำคอ ตั้งแต่เจอกับเธอคนนี้ดูเหมือนเธอจะเข้ามาเป็นความวุ่นวายในชีวิตของเขาไม่เว้นแต่ละวัน เขาต้องลุ้นอยู่ตลอดว่าวันนี้เขาจะเจอเรื่องอะไร จนบางครั้งในสมองของเขาก็ยุ่งเหยิงไปหมด เอาแต่คิดวกวนว่าเธอเป็นใครมาจากไหน อยากรู้เรื่องราวของเธอให้มากกว่านี้ จนบางครั้งก็ทำให้เขาลืมเรื่องที่ทำให้กังวลใจไปได้

'จริงสิ วันนี้เขาเพิ่งเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกเสียใจมานี่นา แต่ยัยนั่นกลับผ่านมาเจอกับเขาพอดี แล้วเรื่องวุ่นวายก็เกิดขึ้นจนทำให้เขาลืมเรื่องนั้นไปซะสนิท’

ไคล์เกินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาลูกน้องคนสนิท ถือสายรอไม่นานคนปลายสายก็ส่งเสียงตอบรับ

“ส่งนักสืบฝีมือดีไปที่ประเทศไทย ค่าจ้างไม่เกี่ยง ฉันต้องการรู้ความจริงให้เร็วที่สุด เพราะฉันมั่นใจว่าเธอมาที่นี่เพื่อทำอะไรบางอย่างแน่นอน”