Chapter 40

Halos matuyo ang mga mata ko dahil sa labis na pagbubos ng aking mga luha. Walang katapusan at walang pigil ang pagbagsak nito na parang ulan.

Ang sakit sa dibdib na nararamdaman ko ay nagbibigay ito sa akin ng pagkadismaya.

Hindi ko maiwasan mapaiyak araw araw. Eight months na ang nakalipas pero kapag naalala ko ang ngiti ni Lenlyn. Kusang bumubuhos ang luha ko na wala sa oras.

Palagi na lang akong umiiyak nang mawala siya. Para akong mabaliw dahil sa hinahanap ko siya.

Palagi ko siyang napapanaginipan. Ang iniwan niyang mga alaala ay siyang gumugulo sa aking diwa.

Ang pinakamamahal kong anak ay hindi ko na mahahawakan. Hindi ko na masisilayan ang kaniyang mga ngiti sa kaniyang pagsalubong sa akin. Hindi ko na mahahaplos ang kaniyang buhok.

Wala na akong tatawagin na Lenlyn. Wala nang mangungulit sa akin na pasalubong ko Nay. Wala nang maglalambing sa akin.

Naalala ko ang mga sandaling ipinanganak ko siya. Sobrang saya ko ng mga sandaling iyon. Mga sandaling puno ng saya ang aking mga