Chapter 3

Alyanna's Point Of View

"Biglaan yata?" Takang tanong ko kay Tina.

Hindi naman sa ayaw ko umuwi ng Pilipinas pero may pasok pa sa eskwelahan ang mga bata habang ako kahit papaano ay may maayos na trabaho.

"I don't know either. Tumawag ka na lang kapag naka-uwi ka rito sa bahay, Aly. I'll drop the call na." She uttered then cut the line.

Inabala ko na lang ang sarili ko sa pag-tatrabaho. Natigil ako sa pagta-type ng keyboard nang biglang may maglapag ng kape sa aking lamesa.

"Thanks John," wika ko nang hindi nah-abalang tumingin sa kaniya.

Si John naman lagi ang nagbibigay ng kape sa akin t'wing break dahil alam niyang mas inuuna kong tapusin ang workloads ko kaysa kumain.

"You're overusing yourself, Alyanna. Mind taking a walk with me?" Tanong niya.

He's a Filipino-American and a friend of mine. Simula nang magtrabaho ako dito sa kumpanya ay siya na ang naging kasama ko lalo na ang tanungan ko no'ng nag-uumpisa pa lang ako dito.

"Busy pa ako, John. May mga pending pa ako na kailangang tapusin." Turan ko, ang paningin ay nasa computer.

"I'll help you then. Wala naman na akong pending so I have a lot of time." He suggested.

I immediately shook my head and this time, I looked at him. "Thank you, John but I can manage. You should take your break." Wika ko at muling ibinaling ang aking paningin sa computer.

Nakakahiya naman kung magpapatulong ako kay John lalo na't imbis na gamitin niya nag break niya ay tutulungan niya pa ako. Mabait si John at talagang maaasahan. Maliban ro'n ay napaka-maalalahanin na tao lalo na sa mga anak ko. Madalas ay nagbibigay siya ng laruan sa kambal at minsan pa nga ay nilalabas niya ang mga bata.

"If that so, then, I'll get going." Aniya at tumalikod sa akin.

Oras ang lumipas bago natapos ang shift ko dahilan para ayusin ko ang mga gamit ko. Nang matapos akong mag-ayos ay agad akong bumaba sa basement at pinaandar ang aking sasakyan.

Mahirap ang buhay sa ibang bansa, sipag at tyaga lang talaga ang kakailanganin para mag survive. Kung wala ka ng mga bagay na iyon ay hindi ka talaga magsu-survive.

Nang makauwi ako sa bahay ay agad akong sinalubong ng kambal. Mahilig silang salubungin ako t'wing uuwi ako galing trabaho. 

"Mommy!!" Ani Theo nang nakayakap sa aking bewang habang si Tim naman ay nakayakap sa aking likuran.

"Have you guys eaten?" Tanong ko.

Agad silang tumango at sumunod sa akin habang naglalakad ako papuntang kusina. Abala daw si Tito Ed sa kaniyang trabaho habang si Tina naman ay nasa kwarto daw sabi ng kambal.

"I bought some snacks." Nakangiting saad ko sa kanila; bakas ang excitement at saya sa kanilang mga mukha.

"Mom, I want to eat so bad but my tummy said that he's still full." Wika ni Tim dahilan para magkatinginan kami ni Theo.

Bahagya akong naangiti at lumuhod upang magpantay ang aming mga mukha. "Are you done drinking your vitamins?" Tanong ko kay Tim dahilan para tumango siya ng ilang beses.

"Pagbibigyan kita ngayon, Tim. Pero dapat kakain ka mamaya ah?" Nakangiting wika ko.

"Really, Mom? Thank you so much!" Tumatalon na wika niya pagkatapos ay niyakap ako nang mahigpit.

Ganito lagi ang eksena naming mag-iina. Kakain si Theo kapag umuuwi ako habang si Tim naman ay nagbabasa ng libro at pinapakain ko after one hour. Marunong silang makaintindi ng tagalog pero hirap sila magsalita. Madaas kasi ay kinakausap ko sila gamit ang Filipino language habang sumasagot nan sila ng wikang Ingles.

Abala ako sa paghuhugas ng pinggan nang biglang nagsalita sa likuran ko si Tin dahilan para matigilan ako sa ginagawa ko. "Auntie Marina is calling. Kakausapin ka raw," ani Tin dahilan para kunin ko ang cellphone sa kaniya.

"Hello, Auntie?" Bungad ko.

Sumenyas si Tin na pupuntahan daw ang kambal kaya tumango ako sa kaniya at nagsimulang kausapin si Auntie Marina.

"Alyanna, hija. Kailan ang uwi niyo rito? Hihingi kasi sana ako ng pabor. I'm not getting younger. I'm all alone and I want someone to be with me before I go with our Creator."

Napakunot ang aking noo sa sinabi ni Auntie. "Auntie, naniniwala akong tatagal pa ang buhay mo. Matagal ko na po'ng inaayos ang papel ng mga bata upang magkaroon ng dual citizenship. Baka next month po ay makauwi na kami r'yan. Huwag ka na pong mag-alala. Sasamahan ka po namin ng mga bata." Nakangiting wika ko sa kawalan.

"Really?!" Sigaw niya.

Nagkwentuhan muna kaming mag tyahin saglit bago niya ibinaba ang linya. Agad ko namang binigay kay Tin ang cellphone niya at nagpatuloy sa paghuhugas ng mga pinggan. Matagal ko nang inaayos ang papel ng mga bata. Gusto ko rin kasi silang makapunta sa Pilipinas. Alam ko marami akong masasamang ala-ala sa Pilipinas pero hindi ko naman ipagkakait sa aking mga anak ang makita at malaman kung saan ako lumaki. Gusto ko rin silang ibisita sa puntod ng kanilang Lolo't Lola. Kahit masama ang loob ko sa aking mga magulang ay gusto kong makilala nila ang kanilang Lolo at Lola.

KASALUKUYAN akong nag-iimpake ng mga gamit namin papunta sa Pilipinas nang biglang pumasok sa aming kwarto ang mag-amang sina Tina at Tito Ed. Buwan na ang lumipas at naayos ko na ang mga papel ng mga bata.

"Are you sure about this, Alyanna?" Tanong niya habang buhat buhat si Theo at Tim.

"Yes, Tito. We'll visit here as soon as we can. Hindi ko naman kayang tiisin si Auntie Marina. Alam mo naman ang kapatid mo na 'yon, matampuhin." Tumatawang wika ko pero sa loob loob ko ay mangiyak-ngiyak na ako dahil sa lungkot.

"Kung sa bagay. Theo, Tim. Don't forget about Lolo Ed and Tata Tin, okay? We'll visit you both also." Lumuluhang ani Tito Ed.

Napamahal na si Tito Ed sa mga bata, ganu'n din ang aking mga anak. Sa ilang taon ba naman na magkakasama kaming lima ay talagang maa-attached kami s isa't isa.

"I'll drive you to the airport." Natigil kami sa pag-uusap nang biglang pumasok ai Tina sa kwarto namin at namumula ang mga matang nagsalita.

"Hindi ko 'yan tatanggihan." Lumuluha na ring wika ko.

Nagyakapan kami sa isa't isa at nag-usap saglit bago kami tuluyang umalis dito sa bahay na tinutuluyan namin.

Hindi ko lubos maisip na babalik pa rin ako sa lugar kung saan puno ng sama ng loob at pagdurusa ang naranasan ko. Sa kabila no'n, hindi ko ipagkakait ang mga anak ko sa mga taong tunay na nagmamahal sa kanila.

to be continued