Kabanata 6

BEAT

I stared at the white paper in front of me. Katatapos ko lang pirmahan ’yon.

Nasa kwarto na ako ngayon, nakaupo sa gilid ng kama. Malamig ang simoy ng hangin, pero hindi nito mapawi ang init na tila bumabalot sa dibdib ko, parang may maliit na apoy na patuloy lang na lumiliyab sa loob nito.

Napabuga ako ng hangin. Idinampi ko ang papel sa dibdib ko, saka dahan-dahang humiga at tumitig sa kisame.

Grabe. Hindi pa rin ako makapaniwala. Ang bilis lahat ng pangyayari. Parang kahapon lang… no, kagabi lang in-offer ni Matthew sa akin ang deal na ’to. Kanina lang ako pumayag. At ngayon, heto na, pirmado na naming dalawa.

I closed my eyes for a moment, hoping that by doing so, everything would make sense. Pero sa halip, mas lalo kong naramdaman ang bilis ng tibok ng puso ko.

At sa dilim ng nakapikit kong mga mata, bumalik sa isip ko ang naging usapan namin kanina. Paulit-ulit. Lahat ng sinabi niya, malinaw na malinaw pa rin sa tenga ko.

"I will be your only family."

That line. His voice. His eyes.

Paulit-ulit 'yon sa isip ko. At pakiramdam ko, may mali na talaga sa puso ko. Dahil kahit inaalala ko lang 'yon, parang mabibiyak na ang dibdib ko sa lakas ng pagkabog nito!

Family. Such a small word, yet it held so much weight... so much ache. Wala na ang mga magulang ko. The people who should have been my safe place, my home, taken from me too soon. The only relatives I had left… they only caused more hurt.

So what is family now? Is it just a word, or could it mean something real? Something I can finally hold without fear?

Can I really trust him? Can I open my heart again?

Napalunok ako. Mas lalong napapikit nang mariin.

Hindi ko talaga inasahan ang mga salitang binitiwan niya. Nakakatakot paniwalaan, pero sa parehong oras, nakakagaan… at nakakataba ng puso. I’m just a stranger in his life, a nobody... At kung sinabi niya ‘yon para lang hindi ako umatras… well, he succeeded. He caught me. And now… I don’t think I can back out anymore.

Kanina nga, halos maluha na ako sa harap niya. Masyado akong na-overwhelm. Buti na lang talaga ay biglang tumunog ang cellphone niya kaya napilitan siyang tumayo mula sa pagkakaluhod para sagutin ang tawag. Mukhang tungkol sa business, judging by the way he spoke, at medyo natagalan din siya. Kaya kinuha ko agad ang pagkakataon na iyon para mabilis na bumalik sa kwarto. Kaonti na lang kasi, tutulo na ang luha ko, masyado na akong nagiging emosyonal. Ayaw kong makita niya iyon. Nakakahiya.

Hindi rin naman sumunod si Matthew sa akin pagkatapos kaya nagkulong lang ako sa kawarto buong umaga, nakatulala, iniisip kung anong klaseng buhay ba ‘tong pinasok ko. Bakit ganito ang puso ko kapag siya na ang kaharap ko? And how could someone like him, a man known to be ruthless, speak words so gentle they could melt me from the inside? How could someone so sharp… be soft at the same time?

Bandang tanghali, napilitan akong bumaba para sa pananghalian. Nahihiya man akong harapin si Matthew pero syempre kailangan kong kumain at mas nakakahiya naman kung magkukulong lang ako sa kawarto na parang prinsesa.

Saktong pagkababa ko, naabutan kong kararating lang din ng isang lalaking nakasuot ng kulay gray na suit at may hawak na envelope. Mukha itong propesyonal at seryoso. Mukhang kaedad lang din ni Matthew o baka mas matanda ng kaunti.

Bumati ito kay Matthew at nang makita ako, bahagya pa itong nagulat pero mabilis ding nakabawi at nagpakilala sa akin.

It turned outs that he was Matthew's Attorney.

Matthew didn't greeted him back, instead he asked him right away where the oinment is. The attorney lips parted but gave the oinment right away. Akala ko para iyon kay Matthew, dahil tila hadaling-hadali siyang makuha yung oinment.

Pero laking gulat ko nang iniabot niya iyon sa akin.

"Apply this to your bruise generously."

Nagulat ako. Napatitig ako kay Matthew. At sa tingin niya parang gusto pa niyang siya mismo ang maglagay noon. I blushed. In front of them! Sobrang awkward kanina.

Habang kumakain kami ng lunch, dumiretso na ang usapan sa kontrata. Matthew’s demeanor shifted again, balik sa pagiging seryoso, malamig at walang emosyon. He discussed everything with the attorney with so much control, habang ako naman ay tahimik lang na nakikinig at pinipilit intindihin ang sinasabi nila. Paminsan-minsan, bahagya siyang sumusulyap sa akin at sa tuwing magtatama ang mga mata namin, mabilis kong iniiwas ang tingin.

Nang mapunta na ang usapan nila sa ibang bagay na wala nang kinalaman sa kontrata, magalang akong nagpaalam. Dahan-dahan akong umakyat. Pumasok sa kwarto at hindi na ako bumaba hanggang ngayon.

Mga bandang alas-tres yata noong umakyat kanina si Matthew dito at inabot sa akin itong kontrata. I don't know where they printed it, siguro'y maroon siya.

He told me to read the contract again, and to let him know right away if I ever decided to stop it. Alam ko naman na ang nilalamon nun, each line felt like it was engraved in my mind, but still, I let my eyes trace the pages slowly, almost tenderly. Not because I was unsure… but because a part of me still couldn’t believe it was real.

And right now, the idea of walking away felt impossibly far, as if my heart had already made the decision for me long before my hand signed that paper.

And maybe that’s what scares me the most.

Isang katok ang nagbalik sa akin sa wisyo mula sa malalim na iniisip. Agad akong napalingon sa pinto at napabalikwas ng tayo, bahagyang natataranta.

Ramdam kong mas lalong nag init ang pisngi ko, at sa pagmamadali, muntik ko pang mabangga ang gilid ng kama. Agad kong tinabi ang kontrata sa maliit na mesa sa gilid.

Bago pa ako lumapit sa pinto, kusang huminto ang mga paa ko sa harap ng whole body mirror. I don’t even know why, parang kusang hinila ng salamin ang tingin ko. Napansin ko ang buhok ko, medyo magulo, tanda ng paulit-ulit na paghaplos kanina. Hinaplos ko ito ulit, sinusubukang ayusin kahit alam kong wala nang masyadong magbabago. Napatingin ako sa laylayan ng damit ko, hinila nang bahagya, hoping I look at least presentable.

Kinagat ko ang labi ko, huminga nang malalim, at dahan-dahang pinihit ang seradura.

Pagbukas ng pinto, nakatayo roon si Matthew, matikas pa rin ang tindig at mukhang bagong ligo lang ulit. Nahuli ko ang bahagyang anino ng pag-aalinlangan, kahit pilit niyang pinipigil na magpakita ng emosyon.

“It’s dinner time,” mahina niyang sabi, halos pilit ang mga salita.

"S-sige, baba na ako,” nautal pang sagot ko.

Hindi siya umalis sa harap ng pintuan at nanatili lang nakatayo roon kaya hindi rin ako gumalaw.

Napalunok siya, para bang may bagay siyang tinatanggal sa lalamunan bago magsalita ulit.

"My grandmother called." Pinasadahan niya ang basang buhok at umiwas ng tingin.

Umawang ang labi ko. Bigla akong kinabahan sa balita.

“I told her about us,” dagdag pa niya, bahagyang napailing at binalik ang titig sa akin.

Napalunok ako. Hindi alam kung ang sinabi niya ba o ang mga mata niya ang pagtutuanan ng pansin.

Ito na naman kasi siya, nanunuri ang kanyang mga mata, na parang sinusukat niya kung paano ko tatanggapin ang sinabi. At sa kabila ng kanyang mukha na parang bato, may tumatakas na emosyon doon na hindi ko mabasa.

Tahimik akong huminga, halo-halong kaba at pagkalito ang bumalot sa puso ko.

“...She wants to see you tomorrow.”