TENSIONPagkapasok namin sa loob, sinalubong kami ng malamig na simoy ng hangin at ng mabangong halimuyak ng mga pagkaing niluto ko. My heart thudded more at the thought of her tasting it. Hindi sumama ang bodyguard, kaya kami lang tatlo ang nasa loob. Mas lalo tuloy akong kinabahan, para bang mas kita at maririnig lahat ng kilos ko.Donya Cora moved with effortless grace, settling herself at the head of the long dining table. Matthew, pulled out the chair beside him. “Sit,” he said softly to me. This is it. The act just began.“Thank you,” bulong ko, tinitigan nag reaksyon na lola niya.She didn’t look pleased, but when our eyes met, she raised an eyebrow and clasped her hands together, her eyes flicking around the table bago bumaling kay Matthew.“So… what do we have for lunch today?”“Rain prepared everything, Mamita. She cooked it herself.”Agad kong naramdaman ang bigat ng tingin ng matriarch sa akin. Her lips curved into a small smile, perfect, polite, yet hollow. “Oh? How… i
Kabanata 7: MEETKasabay ng panlalamig ng mga kamay ko ang pamimilog ng mga mata ko. “B-bukas na agad?” gulat kong tanong, halos pabulong lang.Tumango si Matthew at bumuntong-hininga. “She was surprised by the news... so she wants to see you tomorrow.”Ramdam ko ang kaba na gumapang sa dibdib ko. Hindi pa nga masyadong nag-si-sink in sa akin lahat ng mga nagyayari, tapos biglang haharap na ako sa pinakamahalagang tao sa buhay niya? Tapos bukas na a gad!Napansin niya ang bakas ng pag-aalinlangan ko. Bahagyang lumambot ang mga mata niya, kahit pa nakaigting ang kaniyang panga. “Don’t overthink it. Just… be yourself."Be myself... Kung ganoon lang sana kasimple 'yon.Paano kung hindi nila ako magustuhan? Paano kung makita niya na wala naman talaga akong karapatang tumayo sa tabi ni Matthew? The thought alone makes my stomach twist. I don’t even know her, but if she really is his grandmother, then she must be one of the pillars of their family. And their family… they’re not just wea
BEATI stared at the white paper in front of me. Katatapos ko lang pirmahan ’yon.Nasa kwarto na ako ngayon, nakaupo sa gilid ng kama. Malamig ang simoy ng hangin, pero hindi nito mapawi ang init na tila bumabalot sa dibdib ko, parang may maliit na apoy na patuloy lang na lumiliyab sa loob nito.Napabuga ako ng hangin. Idinampi ko ang papel sa dibdib ko, saka dahan-dahang humiga at tumitig sa kisame.Grabe. Hindi pa rin ako makapaniwala. Ang bilis lahat ng pangyayari. Parang kahapon lang… no, kagabi lang in-offer ni Matthew sa akin ang deal na ’to. Kanina lang ako pumayag. At ngayon, heto na, pirmado na naming dalawa.I closed my eyes for a moment, hoping that by doing so, everything would make sense. Pero sa halip, mas lalo kong naramdaman ang bilis ng tibok ng puso ko. At sa dilim ng nakapikit kong mga mata, bumalik sa isip ko ang naging usapan namin kanina. Paulit-ulit. Lahat ng sinabi niya, malinaw na malinaw pa rin sa tenga ko."I will be your only family."That line. His voice.
RUNTahimik akong nakaupo pa rin sa hapag, habang hawak-hawak ang kutsarang kanina pa nanlalamig sa kamay ko. Hindi ko na magawang galawin ang pagkain, kahit isang subo. Hindi ko rin alam kung gaano na ako katagal na nakatulala sa mesa.Bakit ba siya nagalit?Pilit kong inalala ang naging usapan namin. Wala naman akong nasabing masama. Tahimik lang akong kumain, kagaya niya. Hindi naman kami nagtalo. Wala ring kakaibang nangyari…We ate silently… Then he stopped eating and looked at me.Muli kong binalikan sa isip ko ang eksenang ’yon. He scanned me… and then his eyes locked on my chin.Napakunot ang noo ko. Dahan-dahang umangat ang kamay ko at hinaplos ang aking panga.Bahagya akong napadaing nang mapisil ko 'yon. May mga pasa nga pala ako roon! He saw it. Is that the reason why he suddenly got mad? Pero... bakit naman siya magagalit sa pasa ko? Isang ideya ang namuo sa isip ko.Did he just realize that I’m not worth the deal? That I’m a walking problem he should’ve never offered
RULESSandaling katahimikan ang bumalot sa amin pagkatapos kong sambitin ’yon.Tanging ang marahas at mabilis na tibok ng puso ko lang ang naririnig ko sa loob ng sarili kong katawan. Para akong tumalon sa bangin na hindi ko alam kung may sasalo sa akin. Hindi kaagad kumibo si Matthew. Nakipagtitigan lang siya sa akin nang mariin, na para bang pilit niyang binabasa ang iniisip ko sa likod ng mga mata ko. Then, his voice finally cut through the silence. “So… you’re agreeing with the deal?”Bahagya lang akong tumango, halos hindi mabigkas ang salitang oo. Nahihiya ako. Hindi ko maiwasang isipin kung ano tingin niya sa akin ngayon. I wonder if he sees me as a desperate woman right now... But I have no choice. For me to be able to live, this is the only option I have.Napansin ko ang bahagyang pag-angat ng sulok ng labi niya. Halos hindi halata, pero hindi ’yon nakalampas sa paningin ko. It was a soft, fleeting smile, na agad niyang tinabunan sa pamamagitan ng pag-inom ng tubig. Umiwas
DECISION Marriage is a sacrament. I grew up believing that. It’s sacred, not something to rush or fake, only for the kind of love that’s real and lasting. Gusto kong magpakasal sa taong kayang higitan, o kahit pantayan man lang, ang katangian ni Papa. Someone who makes me feel safe. Someone who knows how to love and care without conditions.Kaya noong umabot sa standard ko ang ex ko, I thought he was it. I thought I found someone I could build something with. Not necessarily marriage, not yet… but a future. A shared space. A quiet kind of forever.He was there when I was at my lowest, noong sabay na nawala ang mga magulang ko at halos mawalan ako ng dahilan para mabuhay. And when someone stays through that kind of pain, you start to believe it means something. You begin to trust. To hope.So I fell. But I never imagined that he’d be the one to break me.I never thought he could cheat on me, and worse, with my own cousin.And most of all, never, not even in my wildest thoughts, did