Kabanata 5

Huwag niyang sabihing ako ang tinutukoy niyang nerdy ugly! Oh my God! Hindi ko alam na may pagka–face-shamer din pala siya!

"Sir, I only wear glasses during work hours but I'm not ugly!" galit kong depensa.

Grabe. Imbes na gustuhin kong bumalik sa kumpanya niya bilang empleyado, parang gusto ko na lang siyang sapakin ngayon! Ang pangit ng ugali niya, sa totoo lang!

"Oh, was that you?" he asked, looking genuinely surprised.

Bahagyang nakaawang ang bibig niya habang tiningnan ako mula ulo pababa hanggang sa heels ko.

Tsk. T-nginang ito, ayaw pang maniwala!

"Seriously, you look completely different without those thick glasses," komento pa niya.

Hindi ako ma-attitude na tao pero hindi ko na naiwasang ikutan siya ng mata.

"I still look the same po with or without the glasses," I shot back, irritation dripping from my voice.

"Nevermind. Just give me your phone." Nilahad na naman niya ulit sa harap ko ang kaniyang palad.

Mapanglait na nga, ubod pa ng kulit. Sinabi ko nang ayaw ko; heto't paulit-ulit pa ring hinihingi.

"Wala na. Naglaho na!" Sa inis ko, iyan na lang ang naisagot ko.

"I saw you tuck it into your pants. Baka gusto mong ako na ang dumukot d'yan? Papatulan ko 'yan," sambit niya na lalo pang nakadagdag ng inis ko sa kaniya.

"Bastos!" sigaw ko at malakas siyang tinulak sa dibdib.

Agad niyang hinuli ang kamay ko. Impit akong napatiil nang hilain niya ako palapit sa kaniya. He smirked after.

"You want me to hire you again, huh?" Sa sobrang lapit ng mukha namin sa isa’t isa ay naamoy ko ang hininga niyang may bahid na rin ng alak. "Then give me your phone now. I can offer you a higher position if you want."

Muntik na akong masuka sa biglaang pag-iiba niya ng pananalita. Halata kasing nang-aakit siya. Akala ata niya kakagat ako.

Oo, may itsura talaga siya. Guwapo naman talaga siya pero nakakadiri siyang pakinggan. Nakakakilabot!

"Ang kulit, kulit mo rin e, 'no? Sabing ayaw ko nga!" singhal ko.

Sinubukan kong bawiin ang kamay ko pero hinila niya uli, dahilan upang halos bumundol na ako sa kaniya.

"Hahalikan kita 'pag 'di mo pa ibigay sa akin," kalmado ngunit mapanganib niyang banta.

Kung hindi man ako masyadong nasindak sa kaninang mga banta niya, sa pagkakataong ito ay waring namanhid na ang buong katawan ko sa sobrang kaba.

Hindi agad ako nakapagsalita. Mabilis ko lang naiatras ang mukha ko nang akmang hahalikan nga niya ako.

"Ano ba!" asik ko. "Pang-ha–hãrass na ang ginagawa mong 'to!" dagdag ko nang mahanap ko na ang boses ko.

At ang lalaki, sinuklian niya lang ako ng isa pang ngisi.

"Masama talaga akong magalit, Miss De Miranta... bigla-bigla akong nanghahalik."

Bumilis nang bumilis ang kabog ng dibdib ko; kasabay no’n ay ang pagsitayuan ng mga balahibo ko sa katawan.

"Ang sabihin mo, mãnyak ka lang!" I hissed, then tried to free my hands from his grip. "Mãnyak! Mãnyak! Mãnyak!"

Napawi ang suot-suot niyang ngisi. Hindi ako nakawala nang mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay ko.

"Mãnyak! Mãnyak! Mãnyak! Tulong, may mãnyak dito!"

Sa kawalan ng pag-asa na makawala sa kaniya ay nagpatuloy na lang ako sa pagsisigaw.

"F-ck!" malutong niyang mura at sinubukang takpan ang bibig ko.

Sa katangahan niya ay hindi niya namalayang nabitawan na pala niya ang kamay ko, kaya malaya ko siyang naitulak sa dibdib. Pero bago pa siya mapaatras sa kinauupuan ay muli niyang nahuli ang mga kamay ko at mabilis na nadukot ang cellphone ko mula sa loob ng pantalon ko.

"Got you!" he proudly said with a grin.

Gulat na gulat akong natulala sa kaniya dahil sa bilis ng kaniyang naging kilos. Pilyo niya akong nginisian nang makita ang reaksyon ko, pagkatapos ay basta na lang itinapon sa may front seat ang cellphone ko.

"Now, get out!" huli niyang sigaw bago niya ako tinulak palabas ng kaniyang kotse.

Napadaing ako nang unang tumama sa kalsada ang p-wet ko.

Buwisit na lalaki!

"Hoy!" Tumayo agad ako dala ang wala nang mapaglalagyan na galit ko.

Pero bago pa man ako makalapit sa kotse ay humarurot na ito paalis. Ni hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataon na mura-murahin siya.

"Ugh!" inis na lang akong napaungol at napapadyak sa kawalan ng pag-asa.

Pagod, bigo, at lugmok akong napaupo sa kalsadang pinaglandingan kanina ng p-wet ko.

"Ang sama niya! Siya na ata ang pinakamasamang tao na nakilala ko sa buong mundo!" hiyaw ko sa kawalan.

Bago pa ako masiraan ng bait dito ay tumayo na muli ako. Kahit gustuhin ko mang maglupasay dito sa kaiiyak, hindi ko puwedeng gawin. Maghahatinggabi na kaya kailangan ko nang makuha ang pouche ko sa bar na iyon.

Wala na. Talagang unemployed na ang kinabagsakan ko.

Ang summa cum laude ng Department of Mass Communication ay uuwing luhaan dahil nawalan na ng trabaho. Ang malala pa doon ay mukhang mahihirapan siyang maghanap ng bagong trabaho.

Pinalis ko ang kumawalang luha sa mga mata ko at nagpatuloy sa paglalakad pabalik sa bar.

Akala ko wala nang mas ikamamalas sa buhay ko pagkatapos ng nangyari... mayroon pa pala.

Pagdating ko sa bar ay hinarang na ako ng bouncer sa entrance pa lang.

"Ma'am, mahigpit pong ipinagbilin ng may-ari na huwag kang papasukin dito."

Natulala na lang ako sa bouncer dahil sa sinabi niya.

Kanina pa ako sinusubukang pumapasok pero ayaw niya akong payagan. Tapos malalaman ko na lang ngayon na utos pala iyon ng buwisit na lalaking iyon!

"Naiwan ko sa loob ang pouch ko! Anong gusto mo, hayaan ko na lang iyon doon?!" sigaw ko na.

Mas lalong iniharang ng bouncer ang katawan niya sa gitna ng entrance nang sinubukan kong lumusot doon.

"P-tangina, ano bang problema mo?!"

"Ma'am, sumusunod lang po ako sa utos. Huwag po kayong mag-eskandalo dito."

"Wow!" Hindi makapaniwala kong hiyaw.

Napapatingin na sa akin ang mga labas-masok na customer ng bar, pero wala na akong pakialam. I need to get my pouche so I can finally go home. Sobrang hirap ba ’yon intindihin?

"Pouch ko ang kukunin ko! Gamit ko! Alin ba doon ang hindi mo maintindihan?!"

The bouncer looked apologetic, but he still did not move.

"Umalis na lang ho kayo bago pa ako magpatawag ng pulis."

Mariin akong napapikit at napasapo sa noo. Ang sakit na ng ulo ko; gusto ko nang matulog, pero dahil gusto ko nang sumabog sa sobrang galit, pinilit kong magpakatatag sa harap ng bouncer.

"Si Raz ang boss mo, tama?" My voice shook with anger.

"Opo, ma'am. Alcantara po siya," tugon niya, para bang sinasabi niyang kailangan kong sumunod dahil sa apelyidong iyon.

"Alcantara, my as$," I muttered. Lumapit ako at tumitig sa kaniya nang prangka. "Pakisabi sa boss mong mahilig sa p*kpok na, kung siya nanghahalik kapag galit, puwes ibahin niya ako! Mabait akong tao pero iba rin ako magalit!" sigaw ko, saka umalis na sa harap niya.

Raz Eros Alcantara...

Ito pala gusto mo, ha? Tignan na lang natin kung hanggang saan 'yang kayabangan mo!