LOGINHaney, I hate you
บทที่ 01
ล้อเครื่องบินลำใหญ่ขับเคลื่อนลงสู่พื้นสนามผู้คนมากมายต่างทะยอยลงจากเครื่อง ร่างบางลากกระเป๋าเดินทางของเธอมาตามทางโดยมีแม่และพ่อเลี้ยงของเธอเดินตามมา ทั้งสามคนมุ่งตรงไปยังรถแทคซี่ที่จอดอยู่
"ไปบ้านสวนชลบุรีจ๊ะ" คุณหญิงพิศมัยเอ่ยบอกคนขับแทคซี่ก่อนที่รถดังกล่าวจะเคลื่อนตัวออกไป ช่อเอื้องมองทิวทัศน์รอบนอกด้วยความคิดถึง กี่ปีแล้วนะที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่เลยตั้งแต่เรียนจบมหาลัย
(🇬🇧 =แทนภาษาอังกฤษ)
🇬🇧 "ช่อจะเอาอะไรมั้ยลูก" จอร์นสันหันมาถามหญิงสาวผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง หากแต่เขารักเหมือนลูกแท้ๆ เขาเคยปล่อยมีลูกแล้วแต่เขาไม่สามารถมีลูกได้ เขาจึงรักและเอ็นดูช่อเอื้องมากๆ
🇬🇧 "ไม่ค่ะพ่อ..เดี๋ยวช่อขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ"
🇬🇧 "โอเค"
ร่างบางเดินออกไปก่อนจะเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มมองตัวเองในกระจกเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นรถขายลูกชิ้นปิ้ง
~หญิงสาวและชายหนุ่มในชุดนักศึกษายืนกินลูกชิ้นปิ้งอย่างเอร็ดอร่อย ในมือเธอหิ้วถุงลูกชิ้นอยู่ในมือ หลังเลิกเรียนเธอและเขามักจะมายืนกินลูกชิ้นปิ้งอยู่เป็นประจำ
"วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย?" เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางวางมือบนหัวเธอแล้วโยกไปมาเบาๆ
"อื้อ..อย่าสิ ผมเค้ายุ่งหมดแล้ว" หญิงสาวปัดมือหนาออกจากผมเธอเล็กน้อย ใบหน้าเนียนใสยู่ใส่ชายหนุ่มอย่างน่ารัก
"ก็ตัวเล็กอยากน่ารักทำไม..นี่แน่ะ" มือหนาบีบแก้มเธอไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้ใบหน้าเธอเหยเกได้เหมือนกัน ลูกชิ้นที่อมไว้ในปากเผลอหลุดออกมาเมื่อเขาบีบแก้มเธอขณะที่เธอกำลังกินลูกชิ้นอยู่
"อร๊ายยย!~ พี่หมีใหญ่!!" หญิงสาวหันไปแห้วใส่แฟนหนุ่มอย่างแง่งอน เมื่อเขาทำลูกชิ้นหล่นออกจากปากเธอ
"ทำไมหราาา..เรียกพี่ทำไม..หืม..ไอ้เตี้ยยย" ว่าจบร่างสูงก็วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
"พี่หมี!! มานี่เลยนะ แกล้งเค้าแล้วจะหนีง่ายๆหรอ" ร่างบางวิ่งตามชายหนุ่มไป จนเหนื่อย ก่อนที่เขาจะหยุดและเดินมาหาเธอที่ยืนหอบหายใจอยู่อย่างเหนื่อยหอบ
"ไงเตี้ย..แค่นี้เหนื่อยหรอ" เขายิ้มเย้ยแฟนสาว
"ไม่ต้องมาเรียกเลย เค้าเหนื่อยแล้วเนี่ย" เธอแสร้งนั่งลงเหนื่อยๆ จนชายหนุ่มเดินมาใกล้ๆ แล้วนั่งยองๆลงข้างๆ
"ทีทำอย่างอื่นไม่เห็นเหนื่อยเลย" ชายหนุ่มพูดแซวหญิงสาว คนที่ได้ฟังถึงกับใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอาย
"ไอ้พี่หมี!!"
"ฮ่าๆๆ ตามให้ทันสิ ไอ้เตี้ยยย" ชายหนุ่มวิ่งหนีห่างออกไป ในขณะที่หญิงสาวก็วิ่งไล่ตามไม่ห่าง
"แฮ่กๆ หยุดนะ แฮ่กๆ" หญิงสาววิ่งตามไล่ตีกันไปมาอย่างสนุกสนาน ภายใต้ความหยอกล้อนั้นเต็มไปด้วยความสุข~
"ช่อ!.. เป็นอะไรลูก แม่เรียกตั้งนาน" หญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ สติเธอกลับมาอีกครั้งเมื่อแม่เธอเรียกเธอเสียงดัง
"อะ..เอ่อ..อะไรคะแม่ หนูตกใจหมด" เธอแสร้งบ่นกลบเกลื่อน ใจดวงน้อยๆเต้นไม่เป็นกระส่ำ
"เหม่ออะไรอยู่ลูก"
"เปล่าค่ะ..หนูไปซื้อลูกชิ้นแป๊ปนึงนะ แม่เอามั้ย" เธอหันไปถามผู้เป็นมารดา
"ไม่อ่ะ งั้นแม่ไปรอที่รถนะ"
"ค่ะ"
ช่อเอื้องเดินตรงไปยังรถเข็นที่ขายลูกชิ้นปิ้ง มันทำให้เธอหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต
"ป้าคะ หนูเอาอันนี้สามไม้ แล้วก็อันนี้ห้าไม้ค่ะ" นิ้วเรียวชี้ไปยังลูกชิ้นที่เธอเคยกินเป็นประจำสมัยเรียน
"อ่ะ ได้แล้วหนู" ป้าขายลูกชิ้นยื่นถุงลูกชิ้นให้หญิงสาว
"เท่าไหร่คะป้า"
"50 บาทจ้า"
เธอยื่นแบงค์ร้อยให้ป้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
"กินอะไรเนี่ย ของข้างทาง" คุณหญิงพิศมัยเอ็ดลูกสาวที่ชอบทำตัวติดดินเสียเหลือเกิน
"อร่อยนะคะแม่ ลองกินดูสิ" เธอยื่นถุงลูกชิ้นไปตรงหน้ามารดา
"ไม่ๆ แม่ไม่กินของพวกนี้หรอก" คุณหญิงพิศมัยเบ้หน้าอย่างนึกรังเกียจ
🇬🇧 "พ่อกินมั้ยคะ" เธอหันไปถามผู้เป็นพ่อ
🇬🇧 "โอ้วว~ ดีเหมือนกัน พ่อกำลังหิว" พ่อเธอหันมาหยิบลูกชิ้นไปกินหนึ่งไม้ ทั้งคู่กินอย่างเอร็ดอร่อย พลางพูดคุยหยอกล้อกั
นไปมา เห็นจะมีแต่แม่เธอทั้งที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์..
Honey, I Hate Youบทที่ 26ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล ธีร์ก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา หลังจากดูกล้องวงจรปิด ก็พบว่าแม่เธอเป็นคนพาตัวเธอไป เขาจะทำอะไรได้ ไม่มีปัญญาแม้แต่จะตามลูกเมียคืน"ไอ้ธีร์ กินไรหน่อยดิวะ มึงไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ" ลีวายวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ธีร์ได้แต่เพียงปลายตามองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองด้านนอกเหมือนเดิม"นั่นดิ มึงกินอะไรหน่อยเหอะ กูเห็นมึงแล้วกูจะป่วยแทนเลยว่ะ" ชาตรีอุ้มลูกสาวเดินเข้ามา ก่อนจะมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ"กูไม่หิว" เขาเอ่ยเสียงเรียบ ยิ่งเห็นลูกสาวของชาตรียิ่งทำให้เขาคิดถึงเธอ ป่านนี้เธอกับลูกจะเป็นยังไงบ้าง ร่างตุ้ยนุ้ยของเด็กหญิงเดินเตาะแตะเข้ามาหาเขาก่อนที่มือน้อยๆ นั้นจะจับนิ้วเขาเบาๆ "แฮะ คิก" ชะเอมหัวเราะยิ้มอย่างอารมณ์ดีในความไร้เดียงสา การกระทำนี้ส่งผลให้น้ำตาเขาเอ่อคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนาอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะรวบกอดแน่น"ฮึก หนูเป็นยังไงบ้าง พ่อคิดถึงหนูนะ" ทั้งลีวายและชาตรีต่างมองเพื่อนอย่างสงสาร ชาตรีเข้าใจความรู้สึกดีว่าการพลัดพรากจากลูกเมียมันเป็นความรู้สึกยังไง เขาเคยผ่านมาแล้วและจำมันไปตลอดชีวิต ว่าเขาจะไ
Honey, I Hate Youบทที่ 25[Cho Euang-Talk] ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนรถที่กำลังเคลื่อนที่ไปที่ไหนสักแห่ง โอ๊ะ ทำไมมันปวดหัวขนาดนี้นะ.. จริงสิ 0_0 ก่อนหน้านี้ฉันทะเลาะกับแม่อยู่นี่นา แล้วฉันก็เป็นลมไป นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ "แม่! แม่จะพาหนูไปไหนอ่ะ" ฉันถามแม่ที่นั่งอยู่ด้านหน้า ใบหน้าแม่เรียบนิ่งราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ "ฉันจะพาแกกลับลอนดอนนะสิ พากลับบ้านไม่ทันไรก็หาเรื่องมาให้ฉันปวดหัว" ฉันสะอึก นิ่งเงียบ น้ำตาไหลผ่านม่านตาโดยอัตโนมัติ แม่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ"ไม่นะคะแม่ ช่อไม่กลับนะ อึก" "แกคิดว่าจะขัดฉันได้งั้นหรอ" แม่เอ่ยเสียงเรียบ ใช่ ฉันรู้ว่าฉันขัดแม่ไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทำตามที่ท่านบอกมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฉันโตแล้ว มีความคิด และอีกอย่าง ฉันกำลังท้อง! "แม่จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือคะ แม่จะพรากลูกพรากพ่อเขาไม่ได้นะคะ หนูยอมแม่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้หนูขอเถอะนะคะแม่ ฮึก" ฉันยกมือไหว้แม่ทั้งน้ำตา "ถ้าแกขออย่างอื่นแม่อาจจะให้ได้...แต่เรื่องนี้แม่ไม่ยอม และจะไม่ยอมให้เด็กนี่เกิดมาด้วย!!" ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ฉันรู้ว่าคนอย่างแม่พูดจริงทำจริง ฉ
Honey, I Hate Youบทที่ 24ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตาของโรงพยาบาล มีชายหนุ่มและหญิงสาวกำลังนั่งป้อนผลไม้กันอย่างเอร็ดอร่อย "อื้อ ไม่เอา พอแล้ว" ช่อเอื้องเอ่ยบอกแฟนหนุ่ม เมื่อเขาเอาแต่ป้อนเธอไม่หยุดปาก "อะไรกัน กินไปนิดเดียวเอง แล้วลูกพี่จะอิ่มไหมเนี่ย" ธีร์บ่นหญิงสาว ที่ป้อนเพียงไม่กี่คำเธอก็ทำท่าอิ่มเสียแล้ว "นิดเดียวตรงไหน..ส้มกินไปโลนึงแล้วนะ แล้วแอ๊ปเปิ้ลอีกสองลูก แน่นท้องจะตายอยู่แล้ว" คนตัวเล็กบ่นอุบอิบเมื่อถูกบังคับให้กินนู้นกินนี่ เธอรู้ว่าเขาอยากดูแล แต่เธออิ่มแล้วนี่นา.."อะๆ ไม่กินก็ไม่กิน" ธีร์เอ่ยอย่างจำยอม ไม่อยากบังคับคุณแม่มือใหม่ เดี๋ยวจะพาลหงุดหงิดเสียเปล่าๆ "แล้วหมอให้ออกจากโรงบาลวันไหนคะ" เธอเอ่ยถามเมื่ออยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว"วันนี้แหละ เดี๋ยวมีรถเพื่อนพี่มารับ" "งั้นจะกลับตอนไหนปลุกด้วยนะคะ เค้าง่วง" เธอขยี้ตาเหมือนเด็กงอแงที่ง่วงนอน จนชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้"ครับ นอนเถอะ ถ้ามาเดี๋ยวพี่ปลุก" เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาวก่อนจะห่มผ่าให้เรียบร้อย ไม่ถึงห้านาทีเธอก็หลับไปเรียบร้อย สงสัยจะง่วงจริงๆ ธีร์เดินออกมาด้านนอกเพื่อไปซื้อของให้แฟนสาว ทั้งเสื้อผ้าและของใช้ เพร
Honey, I Hate Youบทที่ 23ชายหนุ่มเฝ้ามองหญิงสาวที่หลับมาตลอดทาง ทันทีที่เครื่องมารับเขาก็รีบพาเธอมายังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าพยาบาลวิ่งกันขวักไขว่ เมื่อเห็นชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน ใบหน้าหล่อเหลามีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นเต็มวงหน้า ก่อนที่หมอหนุ่มจะวางเธอลงบนรถเข็นผู้ป่วย เพื่อส่งเธอให้อยู่ในความดูแลของพยาบาลต่อไป "หมอธีร์!" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชายหนุ่มขณะที่กำลังวิ่งตามพยาบาลไปเพื่อดูหญิงสาว ธีร์ชะงักกึกก่อนจะหันไปมองตามเสียงเรียก หมอหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ".....""จำฉันได้ไหม เอ็มเองไงที่เคยฝึกงานด้วยช่วงนึงอ่ะ" เขาอธิบายเมื่อเห็นธีร์ทำหน้างง ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะนึกออก"อ้อ ฉันจำได้แล้ว เป็นไงบ้างสบายดีไหม" เขาเอ่ยถาม"สบายดี แล้วนี่นายมาทำอะไรหรอ" เอ็มเอ่ยถามเพื่อนร่วมรุ่น"เมียฉันไม่สบายก็เลยพามาหาหมอ""อ้าว แล้วเป็นอะไรมากไหมล่ะ" "ไม่หรอก แค่กำลังมีข่าวดี" เขาเอ่ยบอกยิ้มๆ ในใจสุขล้นจนรอเวลาแทบไม่ไหว"จริงดิ ดีใจด้วยนะเพื่อน" เอ็มตบบ่าเพื่อนอย่างยินดี "ขอบคุณมาก" "งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ แล้วจะแวะมาค
Honey, I Hate Youบทที่ 22@ หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปหญิงสาวยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปข้างกำแพงที่มีดอกไม้ประดับเรียงรายอยู่เต็มไปหมด โดยมีตากล้องส่วนตัวซึ่งคือชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก "อีกรูปนะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาว ก่อนจะกดชัตเตอร์ถ่ายรูปเธอเก็บไว้ "ไหน ขอดูหน่อย ถ่ายสวยหรือเปล่า" ช่อเอื้องวิ่งเข้ามาดูรูปถ่ายในกล้องที่ชายหนุ่มถ่ายให้เมื่อครู่ ปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ "สวยจัง" "ก็พี่ถ่ายรูปสวยไง ตัวเล็กก็เลยสวย" "มั่ว เพราะเค้าสวยอยู่แล้วต่างหาก" เธอย่นจมูกเล็กน้อย "ไปถ่ายตรงนู้นกัน" นิ้วเรียวชี้ไปที่ชายหาดที่มีคลื่นซัดเป็นระยะๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะวิ่งนำลิ่วไปก่อนหน้า"เอาตรงนี้นะ ให้เห็นทะเลกว้างๆเลย" เสียงหวานใสตะโกนบอกชายหนุ่ม ก่อนจะยืนโพสต์ท่าให้ธีร์ถ่ายรูปให้ "เอียงนิดนึง..แบบนั้นแหละ" หมอหนุ่มกดถ่ายรูปให้หญิงสาวรัวๆ ก่อนจะสลับถ่ายให้กันไปมา"ถอยออกไปอีก จะได้เห็นทะเลด้วย" ช่อเอื้องบอกชายหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋าโพสต์ท่าอยู่ที่ชายหาด โดยมีหญิงสาวถ่ายรูปให้ "เอาหล่อๆ นะ" เสียงทุ้มบอกหญิงสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะผลัดกันถ่ายรูปไปหลายภาพจนเมมเบอร์รี่เต็ม "ฮ่าๆๆ เมมเต็มอ่ะ พอแค่นี้เนาะ" เส
Honey, I Hate Youบทที่ 21แสงกระทบจากม่านหน้าต่างทำให้คนตัวโตรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะพลิกกายหันหลังเพื่อหลบแสงแดด มือหนาขว้าเอวบางเข้ามากอดไว้แน่น "อื้อ" คนตัวเล็กปัดป้องนิ้วเรียวที่เขี่ยแก้มเธอเล่นไปมา หมอหนุ่มเท้าคางมองหน้าหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข พลางอมยิ้มน้อยๆ"ตัวเล็ก ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ" เขาเอ่ยบอกเสียงนุ่มพลางก้มลงสูดดมกลิ่นหอมที่เรือนผมเธอซ้ำๆ "อื้อ.. อย่ากวน จานอน" ช่อเอื้องเอ่ยเสียงงัวเงีย พลางพลิกหันหลังหนีคนขี้แกล้ง"งั้นพี่ไปทำกับข้าวข้าวให้กินนะ ไอ้ดื้อ" ชายหนุ่มบีบจมูกเธออย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจุ๊บแก้มแล้วลุกออกจากที่นอนไป ทิ้งหญิงสาวให้นอนอยู่บนเตียงกว้างคนเดียว ธีร์อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาที่ครัวด้านล่าง ชายหนุ่มหุงข้าวไว้ก่อนเป็นอันดับแรก เขาเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบสิ่งของที่ต้องการออกมาไว้เพื่อทำกับข้าว ก่อนจะเริ่มลงมือหมักหมูทิ้งไว้แล้วก็หั่นผักตามลำดับช่อเอื้องลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะขว้าหาผู้ชายตัวโตที่นอนกอดทั้งคืน แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า เธอลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบๆห้องเพื่อหาชาย







