บทที่ 6

 Honey, I Hate You

บทที่ 06

ในห้องผ่าตัดที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจและอุปกรณ์การแพทย์เท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลามีเม็ดเหงื่อเปรอะเปื้อนอยู่เต็มวงหน้า หมอธีร์ทำการผ่าตัดผู้ป่วยฉุกเฉินมานานกว่าสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เวลาเคลื่อนคล้อยไปเรื่อยๆ จนเที่ยง มือหนาวางมีดผ่าตัดและเข็มเย็บแผลลง ก่อนจะทำความสะอาดมือให้เรียบร้อย เขาเดินออกจากห้องผ่าตัดด้วยความเมื่อยล้า แข้งขาอ่อนแรงจากการยืนมานานหลายชั่วโมง 

"หมอคะ น้ำค่ะ" พยาบาลสาววิ่งเอาน้ำมาให้ชายหนุ่มดื่มแก้กระหาย

"ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไป 

ครืด~ ครืด~ 

ขาที่ก้าวหยุดชะงักเมื่อเสียงริงโทนดังขึ้น ธีร์ล้วงหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับสาย 

"อืม..ว่า เงินหมดแล้วหรอถึงโทรมาได้" เขาเอ่ยแซวคนปลายสายเล็กน้อย

📞 : "ฮัลโหลพี่ธีร์! " เสียงหวานใสดังมาจากปลายสาย

"ว่าไง มีอะไร" 

📞"ธารโทรหาพี่ธีร์ตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายคะ" ปลายสายบ่นอุบอิบ เมื่อเธอโทรหาเขาเป็นสิบๆสาย

"พี่ผ่าตัดอยู่อ่ะ เลยไม่ได้รับ..ว่าแต่มีอะไร" 

📞"มารับธารหน่อยสิคะ ตอนนี้ธารอยู่ที่สนามบิน" 

"ห๊ะ! สนามบิน!" เสียงทุ้มเอ่ยย้ำเสียงดังลั่น

📞"โอ๊ยย จะตะโกนทำไมเนี่ย" เธอปิดหูแทบไม่ทัน

"แล้วมายังไง มาตอนไหน มากับใครห๊ะ!" 

📞"โอ๊ยย ทีละคำถามสิ.. ตอบไม่ทัน แต่ตอนนี้ธารปวดขาแล้วเนี่ย" 

"โอเคๆ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ รออยู่ตรงนั้นห้ามไปไหน" 

📞"ค้าาาา" 

ร่างสูงก้าวพร่วดออกไปจากโรงพยาบาลทันที เขามุ่งหน้าไปที่สนามบินสุวรรณภูมิ มือหนาเอื้อมมือเปิดเพลงคลอเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย ดีที่รถไม่ติดมากนัก นานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าเขาจะมาถึง ธีร์ล้วงหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรออก

"อยู่ตรงไหนเนี่ย" เขาว่าพลางมองหารอบๆ

"อยู่ตรงทางลงเลยเนี่ย นั่งอยู่ตรงเก้าอี้สีขาว" 

"อืม" 

เขากดวางสายไปก่อนจะเดินไปยังที่ที่เธอบอกเมื่อสักครู่ 

"เฮ้!~ " เสียงหวานใสเอ่ยเรียกพลางโบกไม้โบกมือไปมาเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย

"ลำธาร!" ทั้งคู่วิ่งเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง ลำธารหอมแก้มชายหนุ่มไปมาหลายๆที 

"พอแล้วๆ จะหอมอะไรนักหนาเนี่ย น้ำลายเต็มแก้มแล้ว" เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะผลักหัวน้องสาวออกเบาๆ 

"ก็ธารคิดถึงพี่ธีร์นี่นา คิดถึงมากๆเลยยยย" เธออ้าแขนกว้างๆเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ

"ยัยตัวแสบ แอบมาทำไมไม่บอก หื้มม" ธีร์ยีหัวน้องสาวไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว 

"งื้ออ ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ ฮ่าๆๆ" 

"หราาา "

"ธารยืนรอตั้งนานเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย" เธอทุบน่องไปมาเมื่อรู้สึกปวดเมื่อย 

"เว่อร์ๆ เก้าอี้ก็มีจะยืนเพื่อ?" 

"โถ่ววว~ ทำเป็นรู้ทัน" 

"ขอโทษ พี่มีเคสผ่าตัดอ่ะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวไถ่โทษนะ" หมอธีร์ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับน้องสาวเป็นการขอโทษ

"ก็ได้ค่ะ นี่ธารไม่ได้เห็นแก่ของกินนะเนี่ย คิกๆ " เธอป้องปากหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ 

"ปะ กลับบ้านเรากันเถอะ" ชายหนุ่มลากกระเป๋าเดินทางของน้องสาว มืออีกข้างก็จูงมือเธอไปด้วย

ขณะเดียวกันช่อเอื้องที่ยืนรอรับเพื่อน อยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อเพื่อนของเธอบอกว่าจะมาถึงในเวลาเที่ยงตรง แต่นี่เลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นมา

🇬🇧 : "ช่อเอื้อง!!" หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นเพื่อนรักเดินลากกระเป๋ามาทางตน เธอรีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะโผกอดอย่างรวดเร็ว 

🇬🇧 "เฮ้~ ฉันคิดถึงเธอจังเลย"

🇬🇧 "ไอก็คิดถึงยูเหมือนกัน ขอโทษที่ให้รอนะ พอดีเครื่องมันดีเลย์อ่ะ"

🇬🇧 "ไม่เป็นไร ไปกันถอะ" 

🇬🇧 "แล้วยูจะพาไอไปพักที่ไหนหรอ"

🇬🇧 "ไปบ้านสวนคุณยายไง สวยมากรับรองว่าเธอจะต้องชอบ" 

🇬🇧 "เวรี่กู๊ดด" 

สองสาวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน สอบถามสับเพเหระกันทั่วไปก่อนจะตรงไปยังรถแท็กซี่ที่จอดอยู่

"ไปบ้านสวน xx ชลบุรีค่ะ" เธอบอกที่หมายแท็กซี่ก่อนจะขึ้นรถไป

"ช่อเอื้อง...." เสียงพึมพำเบาๆราวกับกระซิบ ลำคอแห้งผาก เขาเห็นเธอตั้งแต่เดินมาแล้วเพียงแต่ยังไม่แน่ใจจนเธอเดินมาขึ้นรถแทคซี่ เขามั่นใจว่าเป็นเธอ..เพราะเขาไม่เคยลืมเธอเลย..

"อะไรนะคะ?" ลำธารที่กำลังจะเปิดประตูเอ่ยถามพี่ชายเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องมองไปข้างหน้า

"เอ่อ..ปะ..เปล่า" หมอหนุ่มไม่รอช้า เขารีบขึ้นรถก่อนจะสตาร์ทออกไป รถยนต์แล่นไปตามทางทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจุกดหมายคือที่ไหน เขาขับรถตามแท็กซี่คันข้างหน้ามาติดๆ

"พี่ธีร์..จะไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเรานะ" ลำธารมองไปรอบๆ เป็นทางที่ไม่คุ้นสักเท่าไหร่ 

"เอ่อ.. พี่ขอไปธุระแป๊บนึง" เขาตอบเลี่ยงๆ แค่อยากรู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนเท่านั้น

"ธุระอะไรคะ ไม่เห็นบอกธารเลย" 

"ธุระด่วนน่ะ" เขาตอบส่งๆ ตาจ้องมองรถข้างหน้าไม่กระพริบ

"อ้อค่ะ" เธอไม่ได้สงสัยอะไรต่อ แต่นั่งเงียบๆมาตลอดทาง เขาขับตามมาจนถึงชลบุรี ก่อนที่รถแท็กซี่จะเลี้ยวไปอีกทาง

เอี๊ยดดด!!!

เสียงเบรคดังสนั่นเมื่อจู่ๆก็ติดไฟแดง เขามองตามแท็กซี่จนหายไปลับตา

"โธ่เว้ยยย!!" เขาทุบพวกมาลัยอย่างหงุดหงิด จนลำธารสะดุ้ง

"พะ..พี่ธีร์เป็นอะไรคะ"

"เอ่อ พี่ขอโทษ พี่เครียดเรื่องงานน่ะ" เขายืนมือไปลูบหัวน้องสาวเบาๆ ที่เผลอหงุดหงิดใส่เธอไป

"พี่ธีร์คงจะเหนื่อยแย่เลย"

"พี่ไม่เหนื่อยหรอก..เราอ่ะตั้งใจเรียนให้จบเข้าใจมั้ย เรามีกันแค่สองคน พี่จะดูแลธารให้ดีที่สุด" เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน 

"ธารรักพี่ธีร์นะ" ลำธารกอดเอวพี่ชายไว้หลวมๆ 

"พี่ก็รักธาร" เขาก้มลงหอมที่ผมน้องสาวเบาๆ 

"แล้วงานจะเสร็จตอนไหนคะ ธารง่วงแล้ว" 

"อืม"

 ชายหนุ่มสอดสายตาหารถแท็กซี่คันก่อนหน้า แต่พบแต่เพียงความว่างเปล่า ไม่รู้หายไปที่ซอยไหน เรื่องงานเป็นเพียงข้ออ้าง จริงๆเขาอยากมากดูให้เห็นกับตาว่าใช่ช่อเอื้องจริงๆ 

"หายไปไหนนะ" เขาพึมพำเบาๆ สายตาก็สอดส่องไปทั่ว เวลาเคลื่อนคล้อยจนค่ำมืด เขามองใบหน้าน้องสาวที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เขาตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าโรงแรมที่

ใกล้ที่สุด เขาไม่ได้มาคนเดียวแต่มีน้องสาวมาด้วย จะทำตามอำเภอใจไม่ได้..