ฝืน 2

เมื่อวานริคกับซูใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคนรักตั้งแต่หลังมื้อเที่ยง ซูโทรหาเขาตอนแปดโมงด้วยน้ำเสียงปกติอย่างที่สุด เหมือนที่พวกเขาเคยคุยๆ กันมานับสิบนับร้อยหน ริคเสียอีกที่ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า จดๆ จ้องๆ ที่โทรศัพท์มือถือ ลังเลใจว่าจะโทรหาเธอสักกี่โมงดี ซูคงไม่ตื่นเต้นมากเท่าเขาหรอก เธอก็แค่ตอบรับ แค่ไม่ปฏิเสธเขา ริครู้ตัวว่าเกมนี้เขาเป็นรองซู ซึ่งเขาก็ยินดีอย่างแน่นอนอยู่แล้ว จากนี้ไปก็แค่อย่าทำเสียเรื่อง ซูอ้าแขนรับเขาเข้ามาในอ้อมกอดแล้ว ที่เหลือคือหน้าที่ของเขาที่ต้องทำให้ซูไม่อยากไปไหนจากอ้อมกอดนี้อีกเลย เขายกโต๊ะออก ม้วนผืนพรมเตรียมนำไปไว้นอกบ้าน แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเอาไปทิ้ง ขายต่อ หรือบริจาคที่ไหนยังไงดี พื้นบ้านบริเวณใต้พรมที่เพิ่งนำออกไปนั้นดูสีด้านกว่าพื้นรอบๆ เล็กน้อย ริคมาสังเกตได้อีกทีก็ตอนเดินกลับเข้ามา หรือเขาหาเรื่องวุ่นวายใส่ตัวอีกล่ะเนี่ย พื้นเงาไม่เท่ากันเป็นด่างๆ  ต้องขัดออกไหม หรือปูพรมผืนใหม่ หรือง่ายที่สุดคือเอาพรมผืนเก่ามาไว้ที่เดิม โวะ!

เขาส่ายหัวให้กับความเงอะงะของตัวเอง ก่อนจะหันไปที่ประตูหน้าโดยสัญชาตญาณเมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น เขาสาวเท้าเดินมาที่ประตูแล้วเปิดออกดู

“อ้าว ซู” ริคดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นหน้าเธอ

“เฮ้ หวังว่าคงไม่ได้มาปลุกนะ” ซูเดินเข้าบ้านริคอย่างคุ้นเคย เหมือนเพื่อนเก่าที่ไปมาหาสู่กันเป็นประจำทั้งที่เคยมาไม่กี่ครั้งเท่านั้น

“โอ้ย ผมตื่นแต่เช้าแล้ว คุณน่ะสิ เพิ่งตื่นแหงๆ เลยใช่ไหม” ริคพูดหยอกซูเพราะรู้ดีว่าวันหยุดซูไม่ชอบรีบร้อนไปไหน เธอชอบให้วันหยุดได้เป็นวันหยุดจริงๆ เว้นเสียแต่มีแผนจะไปไหนหรือจะทำอะไรเป็นพิเศษ เหมือนอย่างวันที่เขาและเธอไปเที่ยวด้วยกันพร้อมเพื่อนที่ทำงานอีก 3-4 คนเมื่อเดือนก่อน วันนั้นพวกเขาต้องออกไปต่างเมืองกัน ซูจึงยอมตื่นเช้าเพื่อให้วันนั้นถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่า นั่นก็เป็นอีกครั้งที่ซูต้องฝืนใจทำอะไรนอกจากงานปาร์ตีคืนวันศุกร์ที่ริคเจ้ากี้เจ้าการให้เธอลองจัดดูเพื่อทำความรู้จักกับคนในแวดวงทำงานให้มากขึ้น แค่ไปเที่ยวตกปลานั่นก็น่าจะพอแล้วด้วยซ้ำ ยังต้องมาจัดบ้าน เตรียมของกิน ปั้นหน้าคุยกับคนที่เธอแทบไม่อยากเรียกว่าเพื่อน เพราะมันก็แค่เพื่อนร่วมงาน

“ตื่นตั้งแต่เก้าโมงแล้วค่ะ ฉันออกไปวิ่งก่อน กินข้าวอาบน้ำแล้วถึงมาหาคุณ” ซูตอบคำถามเขา แล้วนั่งลงบนโซฟาหน้าโต๊ะกลาง หยิบน้ำมะนาวของริคขึ้นมาจิบ แล้วทำหน้าเหยเก

“น้ำมะนาวสินะ”

“ใช่น่ะสิครับ ทำไมเหรอ”

“เปล่าค่ะ ก็น้ำมะนาว...” ซูวางแก้วลงแล้วทำหน้าตาไม่หือไม่อือ ริคยังไม่พูดอะไรต่อ เขาแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางและคำพูดค้างๆ คาๆ ของซู เธอแปลกไปเล็กน้อยนะวันนี้

“แล้วไปไงมาไงถึงโผล่มาแบบนี้ล่ะ นึกว่าจะโทรหากันก่อน ผมลังเลหนักอยู่นะว่าจะโทรหาคุณดีไหม ตลอดทั้งเช้านี้เลย”

“ทีหลังอยากโทรก็โทรสิ ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลย” ซูยิ้ม แล้วพูดต่อ “อ้อ ฉันแค่อยากมาเซอร์ไพรส์ คุณต้องชินให้ได้นะ ถ้าจู่ๆ ฉันจะโผล่มาแบบนี้ มันไม่ได้แปลกประหลาดตรงไหนเลย”

“ผมรู้ว่าไม่แปลก แต่ก็... นั่นล่ะ” ริคไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงจริงๆ เราไม่ควรต้องโทรบอกใครก่อนเหรอเวลาจะไปบ้านเขา เขาคงคิดเยอะไปจริงๆ มั้ง

“เผื่อผมไม่ทันได้ต้อนรับไง ดูผมสิ สวมเสื้อยืด นุ่งกางเกงขาสั้น ผมก็อยากดูดีในสายตาแฟนผมไหมล่ะ” ริคยิ้มหยอก

“ฮ่าๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ ทำตัวตามสบายเถอะ คนกันเองแล้วนี่” ซูหยิบแก้วน้ำมะนาวขึ้นมาอีกครั้งแล้วเอียงแก้วส่งสัญญาณบอกริค

“อ่อ คุณคอแห้งสินะ” ริคยิ้มแห้งแล้วลุกเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นมองหาน้ำที่น่าจะถูกใจซูที่สุด ... ซึ่งเขาไม่รู้ว่าน้ำอะไร

“เอาน้ำอะไรดีล่ะซู” เขาตะโกนออกมาจากในครัวแบบสบายๆ แบบที่ซูบอก

“น้ำมะนาวแบบไม่ชืดมีไหม” ซูตะโกนกลับมา ริคเกร็งมุมปาก เขาไม่กล้าบอกว่าน้ำมะนาวแก้วนั้นคุณนายวีเนอร์ชงให้เขาดื่ม ก็ตอนมาถึงซูเล่นจับกระดกหน้าตาเฉยโดยไม่ถามอะไรเลย

“หมดแล้วน่ะ น้ำส้มแทนได้ไหม”

“ได้ค่ะ ส้มคั้นนะ” ริคหยิบขวดน้ำส้มผสมวิตามินซีรินใส่แก้วสองใบแล้วเดินกลับมาที่ห้องรับแขก

“มีแต่น้ำส้มแบบนี้นะ ได้ไหม ผสมวิตามินซีเพิ่มด้วยล่ะ อร่อยดี” ซูยิ้มแล้วรับแก้วจากเขา

“ได้ค่ะ น้ำส้มปลอมก็พอได้” ริคสะดุดเล็กน้อยแล้วขำเบาๆ

“น้ำส้มปลอมเหรอ เพิ่งรู้ว่าน้ำส้มก็มีของปลอมด้วย”

“ก็นี่ไง น้ำส้มปลอม น้ำส้มแท้คือน้ำส้มคั้นที่คั้นจากผล ส่วนนี่มันน้ำส้มสังเคราะห์ ยิ่งบอกผสมโน่นผสมนี่น่ะ ปลอมแท้ๆ” ซูพูดจบก็ดื่มน้ำส้มรวดเดียวครึ่งแก้ว ริคอ้าปากค้าง

“คุณเป็นอะไรไป หงุดหงิดอะไรมารึเปล่าครับ เล่าให้ผมฟังได้นะ” ริคถามเธอด้วยหน้าตาเริ่มไม่ยินดีแล้ว

“ขนาดนั้นเลย”

“อะไรเหรอที่ว่าขนาดนั้น”

“อาการฉันมันฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่สิ อยู่ๆ คุณก็มา แถมพูดจาแปลกๆ” ทั้งสองสบตากันเงียบๆ ตอนนี้ซูเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเริ่มรู้สึกตัวว่าพูดจาแย่ๆ ออกไปหลายคำ แค่จู่ๆ โผล่มาเฉยๆ นั่นก็ไม่ควรแต่แรกแล้ว

“ขอโทษค่ะ” เธอขยับตัวเข้าไปนั่งชิดกับริค ริคโอบไหล่เธอ เขาเริ่มผ่อนคลายลง ซูคงไม่พอใจเรื่องอื่นมาจริงๆ ซึ่งเขาก็พร้อมรับฟังหากเธออยากจะพูด เขารออย่างจดจ่อ จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นมาเอง

“คุณมีรอบเดือนงั้นเหรอ” เขาถามเธอหน้าซื่อๆ

“ริค!” ซูขึ้นเสียงใส่ เวรแล้วริคเอ๋ย