Chapter 2

At katulad ng gusto mangyari ni Cataleya, nakuha niya ang atensyon ng Ninong Santino niya.

“Cataleya, I want to talk to you.”

Lihim na natuwa si Cataleya. Kahit alam niyang sesermonan na naman siya ng Ninong niya ay masaya siyang makakasama ito kahit sandali lang. Sanay na siya sa mga saway nito sa tuwing may ginagawa siyang ikinaiinis nito. Nanatili siyang nakaupo, nakalumbaba habang pinapanood ang mga kaklase niyang palabas ng silid. Nang silang dalawa na lang ang natira, ngumiti siya sa ninong niya.

Nakasalubong ang kilay nito. Masama ang tingin sa kanya.

“What do you think you're doing?” tanong nito.

Hindi nagpadaig si Cataleya. Ngumisi pa siya at tumayo sa harapan ni Santino. Mariin niya itong tinitigan.

“What, Ninong Santino? What did I do?” Nagkunwari siyang walang alam. Alam niyang ikinagagalit nito kapag binubuka niya ang mga hita at kinagat ang labi habang nakatitig rito. Lagi niya itong inaakit sa tuwing nagtuturo ito, at lagi siyang umuupo sa unahan para matitigan niya ito at para mapansin siya.

“You're not in the USA now, Cataleya. Stop wearing those clothes at the university and stop what you're doing. Respect me as your professor.”

“What’s wrong with my outfit today? Is that it, Professor Santino?” Nakangising sagot niya.

Napabuntong-hininga ito at hindi na muling nagsalita. Nang akmang tatalikod na Ninong, mabilis siyang lumapit at hinalikan ito sa pisngi, saka tumakbo palabas ng classroom.

“Bye, Ninong. See you later!” sigaw niya habang naglalakad sa pasilyo papunta sa susunod niyang klase.

Malaki ang ngiti niya habang tinatahak ang daan patungo sa kabilang building. Kailangan pa niyang lumipat ng gusali para sa sunod na subject. Mabilis siyang nakapasok sa university na ito dahil pinakiusapan ng Daddy niya ang Ninong Santino niya na tulungan siyang makapasok. Gabi lang nang malaman niyang ang kanyang Ninong din pala ang may-ari ng university.

Marami pang lihim ang kanyang Ninong. Lahat ng iyon, gusto niyang tuklasin. Kasabay ng panay na pagpapapansin niya rito, gusto rin niyang lubos na makilala ito kahit na laging mainit ang ulo nito sa kanya. Ang tingin ng ninong niya sa kanya ay isang spoiled brat. Palibhasa kasi, lahat ng gusto niya ay sinusunod ng Daddy niya. Masyado siyang hinuhusgahan ng Ninong niya, hindi pa siya nito lubos na kilala. Iba ang Cataleyang nakikita ng iba sa totoong siya. Daddy lang niya ang nakakakilala sa kanya nang buong-buo.

“Cataleya.”

Napalingon siya sa likuran nang marinig ang boses na tumawag sa kanya. Biglang nawala ang ngiti niya nang makita ang mukha ni Kyle Gomez, ang captain ng basketball team ng university.

Simula pa lang ng unang araw niya rito, sunod na ito nang sunod sa kanya. Gwapo naman si Kyle, kasing-edad niya, matangkad, galing sa mayamang pamilya, pero kilalang babaero. Maraming babae ang humahabol dito. Ikinaiinis niya ay tuwing lalapitan siya nito, pinagtatawanan lang niya ito.

“What do you want, Kyle? I don’t have time for your pambobola,” singhal niya rito, ngunit ngumisi lang ito.

“Babe naman, huwag mo naman akong pagtulakan palagi. Ngumiti ka naman para hindi ako mapahiya sa barkada kong nakatingin.”

“You know that you're annoying. Wala akong pakialam sa’yo at sa mga barkada mong conceited like you,” sagot niya habang tinitingnan ito nang masama.

Isa rin ito sa mga dahilan kung bakit maraming haka-haka ang mga tao tungkol sa kanya. Akala ng iba, mahilig siyang makipag-flirt, kahit hindi naman totoo. Hinahayaan na lang niya ang mga iyon. Hindi na siya interesado kung ano ang iniisip ng iba. Kilala niya ang sarili niya. Alam niya ang mga limitasyon niya.

Biglang hinatak ni Kyle ang braso niya, dahilan para mapasubsob siya rito. Narinig niyang nagsisigawan ang mga kabarkada nito sa tuwa. Tinulak niya si Kyle.

Nang akmang hahawakan na naman nito ang braso niya, isang pamilyar na boses ang umalingawngaw.

“What’s happening here?”

Napalingon si Cataleya. Boses pa lang, alam na niyang ang Ninong Ninong niya iyon. Kahit nakatalikod siya, makikilala niya ito. Kahit amoy pa lang, kabisado na niya.

Ngumiti siya rito, matamis.

“Nothing, Professor Santino. Naguusap lang kami ng girlfriend ko,” sabat ni Kyle.

Tiningnan ni Cataleya si Kyle nang masama. Ang kapal talaga ng mukha.

“Cataleya, mamaya ka na makipagharutan. Late ka na sa next class mo.”

Agad na napasimangot si Cataleya rito. Gusto niyang sabihin na hindi niya boyfriend si Kyle, at lalong hindi siya nakikipagharutan. Pero pinili na lang niyang manahimik. Kahit magpaliwanag pa siya, alam naman niyang hindi na mababago ang tingin ng ninong niya sa kanya. Hindi rin naman siya nito paniniwalaan.

“Don’t you dare get near me again, Kyle. Hinding-hindi kita magugustuhan kaya leave me alone. Asshole,” pabulong niyang sabi kay Kyle para ipamukha rito na tigilan na siya.

Galit pa rin ang nararamdaman niya sa Ninong niya. Sa dami ng taong nakarinig, kailangan pa talagang sabihan siya nitong nakikipagharutan.

“Nakakainis ka na talaga, Ninong. Humanda ka sa akin mamaya,” bulong niya habang naglalakad papunta sa susunod niyang klase.

Dahil hindi pa siya labing-walo, hindi pa siya pinapayagan ng ama niyang magmaneho mag-isa kahit marunong na siya at may sariling sasakyan. Dapat sana ay hinahatid-sundo siya ng Daddy niya, pero sinabihan na lang niya itong magta-taxi siya pauwi. Nang marinig niya ang Ninong Santino niya ang usapan nilang mag-ama, agad itong nakialam. Sinabi nitong isasabay na lang siya dahil nadaanan naman ng sasakyan nito ang bahay nila. Siyempre, ikinatuwa iyon ni Cataleya. Kahit papaano, makakasama niya si Ninong kahit sandali.

Pagkatapos ng klase, agad siyang lumabas. Nang makita niyang papalapit si Kyle mabilis siyang lumiko sa kabilang daan para makaiwas.

“Ang kulit talaga ng lalaking ‘to,” inis niyang bulong.

Nagmadali siyang lumakad papunta sa parking lot kung saan nakaparada ang sasakyan ng Ninong niya. Pumwesto siya sa gilid ng kotse at sumandal sa pinto habang naghihintay. Yumuko siya at sinipa-sipa ang maliit na batong nasa paanan niya.

Hanggang ngayon, dala pa rin niya ang pagkainis sa sinabi ng Ninong niya. Hindi man lang nito inalam ang totoong nangyari. Basta na lang siya pinagbintangan sa harap ng maraming tao.

Napaangat siya ng tingin nang makarinig ng halakhakan. Mabilis niyang nakilala ang boses ng lalake. Ang kanyang Ninong Santino. Ang babae naman ay si Professor Mari, ang fiancée nito. Lalong nadagdagan ang inis niya.

“When it comes to me, he never smiled or laughed. He is always aloof. For Ninong, I am a spoiled brat and self-centered,” sigaw ng isip niya. Naiinggit siya kay Professor Marie Napakadali nitong patawanin ang Ninong niya.

“Hello, Professor Marie.”

Alam niyang pareho silang ayaw sa kanya. Simula pa lang ng unang pagkikita nila, ramdam na ni Cataleya ang pagkadisgusto ni Marie. Sumimangot agad ito at tinaasan siya ng kilay. Hindi rin siya sinagot sa bati. Hindi na rin niya tiningnan ang Ninong niya.

Nang marinig niya ang pag-unlock ng sasakyan, agad siyang pumasok sa likuran. Humalukipkip siya at umupo sa pinaka-gilid. Pinikit niya ang mga mata niya, ayaw niyang makita ang paglalambingan ng dalawa habang nagpapaalaman.

Narinig niyang bumukas ang pinto at sumara. Nagtulog-tulogan lang siya kahit nagsimula nang magmaneho ang kanyang Ninong Santino. Tahimik lang siya. Wala siyang balak magsalita. Sa halip, pinakinggan na lang niya ang sunod-sunod na buntong-hininga nito habang nasa biyahe.

“Cataleya, nandito na tayo sa labas ng bahay ninyo.”

Iminulat niya ang mga mata. Tumingin siya agad sa bintana, iniwasan ang tingin sa ninong niya. Alam niyang baka mawala agad ang inis niya kapag nagtama ang mga mata nila. Bukas, baka okay na ulit siya. Agad siyang bumaba. Nang maisara niya ang gate, padabog niya itong ibinagsak.

“Nakakainis ka talaga, Ninong Santino,” bulong niya habang naglalakad papunta sa sala.

“Bakit ka naman naiinis sa Ninong mo?” tanong ng Daddy niya nang makita siyang dumating. “Kabababa ko lang ng tawag sa kanya. May problema ba ang prinsesa ko?”

Napakagat siya ng labi. Hindi niya pwede ikwento na nagseselos siya sa kanyang Ninong at sa fiancée nito. 

"W-Wala iyon, Dad... pinagalitan niya lang ako sa klase," pagdadahilan niya.