Chapter 3

Sa sobrang abala ni Jasmine sa trabaho ay hindi na niya napansin pa ang paglipas ng araw. Masyado siyang naka-focus sa mga kailangan niyang matutunan sa trabaho dahil sa maternity leave ni Miss Pinky. She had to make sure that she learned all the basics at nang wala siyang ma-encounter na problema sa oras na siya na ang pumalit sa trabaho nito. And that day has come.

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya para siguraduhing maayos ang hitsura niya. She checked her white coat and skirt to make sure na presentable siya lalo na’t unang sabak at agad silang may dadaluhan na meeting. What a great way to test her.

Kinuha na niya ang iPad at ang office bag niya at lumabas na ng kwarto. Pumunta siya sa dining area kung nasaan ang mama niya. Nadatnan niya itong inihahanda na ang almusal niya.

“Good morning, ‘ma,” nakangiting bati niya sabay halik sa pisngi ng ina.

“Good morning, ‘nak. Sige na, mag-breakfast ka na at nang may sapat na lakas ka sa unang araw mo bilang secretary ni Alejandro,” dagdag nito at pinaghila pa siya ng upuan.

“Yes, ‘ma, kakain talaga ako nang bongga dahil sasabak ako ngayon sa madugong bagbakan," pabiro niyang sagot at nagsimula nang kumain.

"Huwag mo bibigyan ng problema ang ninong mo, Jasmine. Hindi natin pwede sirain ang tiwala na ibinigay niya sayo."

Napangiti naman si Jasmine sa pangaral ng kanyang ina. "Ma, alam ko naman po. Huwag kang mag-alala, gagalingan ko sa trabaho para hindi kayo mapahiya ni Papa, at maging proud sa akin si ninong."

Pagkatapos niyang kumain ay nag-gargle pa siya ng mouthwash para siguradong mabango ang bibig niya. Then nagpaalam na siya kay mama at nag-book na ng cab.

Habang papunta siya sa opisina ay tiningnan niyang muli ang mga gagawin nila sa buong araw. Her Ninong Alejandro's schedule is packed. Halos walang bakante aside sa lunch break. It seemed like he purposely cleared his schedule last week so Miss Pinky could teach her all the things she needed to learn. Well, that was a thoughtful move, pero bakit parang na-move naman yata lahat sa unang araw ng work niya bilang secretary nito?

Is this how she should pay back his leniency?

Napabuga na lang siya ng hangin sabay tingin sa relo niya. May kalahating oras pa bago ang time in nila, which is 8:00 AM. At habang nasa taxi ay minabuti niyang mag-retouch na para pagdating sa opisina ay maayos na ang hitsura niya.

Malapit na siya sa company building nang makatanggap siya ng isang text galing sa Ninong niya.

"Don’t bother going to the office. Just wait for me at the ground floor lobby. I’ll be there in a few minutes."

"Okay po, sir," reply niya rito.

She was expecting him to text back pero wala na siyang nakuhang reply. Pagkarating niya sa company building ay nag-time in muna siya sa biometrics bago naghintay sa lobby. At gaya ng sinabi nito, he’d arrive in minutes.

Nakita niyang papasok ito sa company building at hindi na lang niya magawang alisin ang tingin sa lalaki. He looked so dashing with his maroon suit with white inner long-sleeved polo. Bagay na bagay ang kulay ng suit nito sa maputi niyang kutis.

His clean-cut, black hair was neatly brushed up kaya litaw na litaw ang prominanteng panga niya. His sharp features were so striking, especially his eyes. At sabi nila, nakakabawas daw ng kaguwapuhan ang pagsimangot, pero that’s not the case for him—he looked freaking handsome. Hindi mo talaga masasabing forty years old na siya. He looked so youthful and masculine!

Agad na siyang tumayo at inayos ang suot niya para maghanda nang batiin ito. Pagkalapit nito sa kanya ay mabilis siyang ngumiti.

“Good morning, sir,” matamis na bati niya rito.

“Morning,” malamig nitong tugon bago tumalikod. “Since you’re already here, let’s go to our first meeting. Give them a call and notify them we’re on our way. Also, contact the restaurant and make sure they prepared the menu we requested.”

“Okay, sir,” sagot niya bago sinimulang gawin ang iniutos nito sa kanya—and take note, habang sinusundan niya ito papunta sa parking area.

Pagkarating nila sa parking area ay saglit pa siyang natigilan nang pagbuksan siya nito ng pinto sa passenger’s seat kaya napatingin siya rito. Hindi pa man siya nakakapagsalita ay mukhang nabasa na nito ang nasa utak niya.

“You’ll sit beside me. Letting you sit at the backseat would make me look like your personal driver,” anito bago ito lumibot papunta sa driver’s seat.

Napatango na lang siya bago mabilis na pumasok.

Pagkababa ni Jasmine ng telepono ay tiningnan niya ito.

“Sir, wala po ba kayong personal driver?”

“Para saan pa? I know how to drive,” malamig na sagot nito sabay buhay ng makina ng sasakyan. “Nagawa mo na ba ang iniutos ko?”

“Yes po,” sagot niya rito. “Everything is set po as per the restaurant’s representative. Sa side naman po nila Mr. Quirino, naghahanda na rin daw po sila na pumunta sa venue.”

“Okay. Good,” anito at pinaandar na ang sasakyan.

Habang nagmamaneho si Alejandro hindi na napigilan ni Jasmine ang mapatingin sa kanya, lalo na sa mga mata nitong tila nagkukulay ginto sa tuwing nasisinagan ng araw. At dahil naka-side view ito sa kanya, kitang-kita niya kung gaano katangos ang ilong nito.

“What?” matigas na sabi nito kaya mabilis siyang nag-iwas ng tingin. “Is there something on my face?”

Hindi niya napigilan ang pag-init ng magkabilang pisngi dahil sa hiyang naramdaman. “W-Wala po,” sagot niya bago pasekretong bumuga ng hangin.

Namura na lang niya ang sarili. Alam niyang mali ang tumitig sa lalaki dahil liban sa boss niya ito, he’s also her ninong!

Pero bakit?

Bakit may kung anong humihila sa kanya para titigan ito?

Huminga siya nang malalim bago nagkunwaring may kung anong ginagawa sa iPad niya. She needed to distract herself. She needed to focus. She couldn’t afford to disappoint her ninong.

Pero kahit anong pilit niyang ibaling ang atensyon sa iba, hindi pa rin niya mapigilang mapaisip…

"Just what the hell is wrong with me?" tanong niya sa sarili. "Did I like... my ninong?"