LOGINเช้าวันใหม่แสงแดดสาดส่องเข้ามาในออฟฟิศชั้นสูงของวี.คอร์ปอเรชั่น
ภัทรก้าวเข้ามาในห้องทำงานด้วยหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งที่เห็นโต๊ะทำงานใหญ่ตรงหน้า เขารู้ว่าตั้งแต่วันนี้ ทุกฝีก้าว ทุกคำพูด และทุกการเคลื่อนไหวของเขาจะอยู่ใต้สายตาของ เวย์ โดยตรง เวย์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานอย่างสง่างาม มือข้างหนึ่งถือเอกสาร อีกข้างวางบนโต๊ะ สายตาคมจับจ้องภัทรตั้งแต่เข้าห้อง “เริ่มงานวันนี้ เราจะเริ่มจากโปรเจกต์การตลาดออนไลน์ของเดือนหน้า” เวย์พูดเรียบแต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีข้อผ่อนปรน ภัทรพยักหน้า รีบเปิดแฟ้มและโน้ตบุ๊ก เตรียมพร้อมทำงานเต็มที่ เขารู้ดีว่าการทำผิดเพียงครั้งเดียวอาจทำให้ประธานหนุ่มใจร้อน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกบางอย่างที่เต้นแรงทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ ตลอดช่วงเช้า เวย์เดินตรวจทุกขั้นตอนของงาน พูดคุยสั้นๆ แต่สายตาและน้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังกดดัน “ตรงนี้ ต้องแก้ไขให้ชัดเจนกว่านี้” “ตรงนี้ยังไม่ตรงกับกลุ่มเป้าหมาย” ภัทรพยักหน้า ทำตามทุกคำสั่ง แม้มือจะสั่นเล็กน้อยเพราะความกดดัน แต่ก็ไม่กล้าแสดงออก “เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจแผ่วเบาแต่ชัดเจน เวย์มองภัทรอย่างนิ่งๆ “นายทำงานได้ดี แต่ยังไม่ถึงขั้นที่ฉันพอใจ” ภัทรเงยหน้าขึ้น พยายามยิ้มอย่างอ่อนโยน “ผมจะพยายามให้เต็มที่ครับ” เวย์ยิ้มมุมปากบางๆ — รอยยิ้มที่ทั้งอบอุ่นและเย็นชาในเวลาเดียวกัน “ดี ฉันชอบคนที่ไม่ยอมแพ้ต่อแรงกดดัน” หลังเที่ยง วันเริ่มร้อนขึ้น แต่ภัทรกลับไม่สนใจอุณหภูมิ เขาจดจ่อกับงาน แต่สายตาก็อดสังเกตเวย์ไม่ได้ เวลาที่เวย์โน้มตัวมาดูงานใกล้ๆ ร่างสูงของอีกฝ่ายปะทะกับเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร ความรู้สึกเก่าที่เคยซ่อนอยู่กลับพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง “ตรงนี้ลองปรับฟอนต์ให้ชัดเจนกว่านี้” เวย์พูดขณะโน้มตัวชี้ที่หน้าจอ มือของเวย์อยู่ใกล้มือภัทรจนเกือบแตะกัน แต่ไม่มีใครถอย เพียงแค่ลมหายใจที่แทบจะสัมผัสกันก็ทำให้หัวใจของภัทรเต้นไม่เป็นจังหวะ ช่วงบ่าย เวย์พาเขาไปดูไซต์งานด้านการตลาดออฟไลน์ “อย่าลืมว่าทุกโปรเจกต์ฉันจะให้โอกาสนายโดยตรง” เสียงทุ้มต่ำฟังแล้วทั้งกดดันและปลอบประโลม ระหว่างทาง เวย์พูดน้อย แต่สายตายังจับจ้องตลอด ภัทรรู้ดีว่าทุกความผิดพลาดเล็กน้อยจะไม่รอดสายตาเขา แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ใจอบอุ่นคือ…รอยยิ้มบางๆ ของเวย์ เวลาที่เห็นเขาพยายาม ในค่ำวันแรก เมื่อกลับมาที่ออฟฟิศ เงาแดดยามเย็นสาดเข้ามาเต็มห้อง ภัทรมองเวย์ที่ยืนอยู่หน้าต่าง เงาสะท้อนในกระจกทำให้เขาเห็นใบหน้าคมเข้มและสายตาที่ไม่เคยเปลี่ยน “ภัทร” “ครับ?” “วันนี้นายทำได้ดี แต่จำไว้ว่าฉันจะจับตาดูนายทุกขั้นตอน” คำพูดนั้นเย็น แต่ในแววตายังมีความหมายบางอย่างที่อบอุ่น ภัทรพยักหน้า สายตาไม่ละจากอีกฝ่าย เขารู้แล้ว…ว่าตั้งแต่วันนี้ ทุกวันจะเป็นบทพิสูจน์หัวใจของเขา และการกลับมาครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาพร้อมแล้วที่จะ “ขอรักอีกครั้ง” ---หลายวันหลังจากเหตุการณ์คืนนั้น ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงโกลาหลในชีวิตของภัทรกับเวย์รามหายตัวไปโดยไม่ทิ้งร่องรอย มีเพียงข่าวลือว่าเขาละทิ้งทุกอย่างและเดินทางออกนอกประเทศ — เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักภัทรยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูง ลมเย็นพัดผ่านเส้นผมอย่างอ่อนโยน เขามองวิวเมืองในยามค่ำคืน แสงไฟสะท้อนบนกระจกตา ทำให้เขาเห็นภาพตัวเองในอดีตที่เหนื่อยล้าและสับสนตอนนี้…เขาไม่ใช่คนคนนั้นอีกแล้วเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบื้องหลัง ก่อนร่างสูงของเวย์จะปรากฏในแสงไฟสีส้มของโคมบนดาดฟ้าเวย์ยังคงดูเข้มขรึมเช่นเคย แต่รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกถึงความสบายใจที่เขาไม่ได้แสดงมานาน“คิดอะไรอยู่?” เวย์ถาม พลางเดินเข้ามาใกล้จนยืนเคียงกัน“คิดว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ได้ เราผ่านอะไรกันมามากแค่ไหน” ภัทรตอบเบา ๆ “บางที…ความเจ็บปวดมันอาจจำเป็น เพื่อให้เราเข้าใจคำว่ารักจริง ๆ”เวย์พยักหน้า ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองเมืองตรงหน้า “ฉันเคยคิดว่ารักคือการครอบครอง แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่ารักคือการยืนอยู่ข้างกัน แม้โลกจะพังลงก็ตาม”ภัทรหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่าย “นายพูดอย่างกับพระเอกหนัง”“ฉันก็เป
ค่ำคืนในออฟฟิศยังคงตึงเครียด รามและผู้ติดตามของเขายืนตรงกลางห้อง พลางมองภัทรกับเวย์ด้วยสายตาเย็นชา“คืนนี้…ทุกอย่างจะจบลงที่นี่” รามพูดเสียงเข้มภัทรสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า หลังจากหลายปีของความสับสน ความเจ็บปวด และความแค้น มาถึงวันนี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักและความเชื่อมั่นของเขากับเวย์อีกเวย์ยืนข้าง ๆ เขา มือทั้งสองประสานกันแน่น เสียงหัวใจทั้งคู่เต้นสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…เราจะสู้ด้วยกัน” เวย์กระซิบรามหัวเราะเย็น พลางเปิดเอกสารที่เก็บความลับทั้งหมด “ถ้าอย่างนั้น…ลองดูว่า ใครจะแข็งแรงกว่ากันจริง ๆ”ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้ติดตามของรามเริ่มเคลื่อนไหว แต่ภัทรไม่ได้ถอยหลัง เขาก้าวเข้ามาข้างหน้า ชี้ตาไปที่ราม “ฉันไม่กลัวนาย และฉันจะไม่ยอมให้ใครทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับเวย์”เวย์ยิ้มบาง ๆ พลางยกมือสัมผัสแขนภัทร “เราอยู่ด้วยกัน…ทุกสถานการณ์”การเผชิญหน้ากลายเป็นการต่อสู้ทางความคิดและอารมณ์ รามพยายามบีบให้ทั้งคู่แตกแยก แต่ทุกครั้งที่เขาพูด ภัทรและเวย์กลับจับมือแน่นขึ้น ความรักที่แท้จริงของพวกเขาไม่สามารถถูกแยกออกได้ง่าย ๆรามมองด้วยความโกรธ แต่แล้
ค่ำคืนนั้น ห้องประชุมใหญ่ในออฟฟิศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกคนในนั้นรู้สึกได้ถึงแรงกดดันรอบตัว แต่สำหรับภัทรและเวย์ มันหนักหนาสาหัสยิ่งกว่าที่เคยเจอรามยืนตรงกลางห้อง ดวงตาคมเย็นกว่าทุกครั้งที่พบหน้า เขาไม่เพียงแค่ถือความแค้นส่วนตัว แต่ยังถือความลับที่ซ่อนอยู่ในอดีตของภัทร และมันกำลังถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน“เวย์…ภัทร…คืนนี้นายจะเห็นทุกอย่างที่ฉันรู้” รามพูดช้า ๆ พลางยิ้มเย็นภัทรเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความระแวง “ราม…พูดให้ชัดเจน ว่านายต้องการอะไร”รามหัวเราะเบา ๆ “ฉันต้องการความจริงทั้งหมด นายคิดว่าการเก็บความลับไว้จะปกป้องใครได้หรือ?”เวย์ก้าวเข้ามาข้าง ๆ ภัทร มือแน่นกำ แต่สายตาไม่ละจากราม “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…เราจะเผชิญมันด้วยกัน”รามหยิบแฟ้มบางอย่างจากกระเป๋าแล้ววางบนโต๊ะ พลิกเปิดเอกสารและภาพถ่ายบางส่วน“นี่คือสิ่งที่ภัทรพยายามปิดซ่อน…และเกี่ยวข้องกับบริษัทเก่า ความสัมพันธ์กับคนสำคัญ และการตัดสินใจที่ส่งผลต่อทุกคนที่นี่”ภัทรกลืนน้ำลาย รู้ดีว่ามันถึงเวลาต้องเผชิญ แต่หัวใจเขากลับสั่นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวราม…แต่เพราะกลัวความจริงจะทำลายสิ่งที่เขาและเวย์สร้างขึ้น“แต่ฉัน…
ค่ำคืนในออฟฟิศเวย์เงียบสงัดผิดปกติ ไฟจากโต๊ะประชุมส่องสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ละเงาของห้องเหมือนซ่อนความลับบางอย่างที่รอคอยให้ถูกเปิดเผยภัทรยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองออกไปนอกเมือง แต่ใจไม่ได้อยู่ที่วิวคืนนี้ เขากำลังคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เมื่อราม — ศัตรูเก่าที่ครั้งหนึ่งทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง — ปรากฏตัวอีกครั้งประตูห้องเปิดออกเบา ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง“ราม…” เวย์พูดเสียงเรียบ แต่สายตาคมจับจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจรามก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา ดวงตาเหมือนมีประกายคมกริบ “เวย์…นานแล้วนะ ไม่เจอกันแบบตัวต่อตัว”ภัทรเม้มปากแน่น เขารู้สึกถึงแรงกดดันรอบตัว รามไม่ได้มาเพียงเพื่อสนทนา แต่เหมือนมาทวงทุกอย่างคืน — ทั้งอดีต และความลับที่ถูกฝังไว้“ราม…เรามาที่นี่เพราะอะไร” เวย์ถามเสียงเข้ม แต่ใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงเหมือนกันรามหัวเราะเบา ๆ แล้วหยุดตรงกลางห้อง “เรื่องบางอย่างที่นายคิดว่าซ่อนอยู่ดีแล้ว…ไม่ใช่แบบนั้นนะเวย์” เขาหันไปมองภัทร “และภัทร…นายคงคิดว่ามันจบไปแล้ว แต่ความจริงมันไม่เคยหายไปไหน”คำพูดของรามทำให้หัวใจภัทรสะท้าน เขารู้ทันทีว่าอ
เช้าวันถัดมา ภัทรและเวย์นั่งประชุมในห้องบอร์ดชั้นสูง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด แต่ไม่ใช่เพราะงาน หรือคู่แข่งทางธุรกิจ แต่เพราะสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจของทั้งสองสายตาของเวย์ยังคงจับจ้องภัทรอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าคมเข้ม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความหวง“นายแน่ใจนะว่าจะจัดการเรื่องนี้เอง” ภัทรถามเสียงเรียบ แต่ใจกลับเต้นแรง“ฉันแน่ใจ” เวย์ตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงดูเอกสารบนโต๊ะแต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นข้อความเข้าในระบบบริษัท แสดงชื่อผู้ส่งว่า “ลินา” — เลขาคนสนิทของเวย์ และเป็นคนที่เคยเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในอดีตที่ทำให้ภัทรและเวย์ต้องแยกจากกันภัทรขมวดคิ้วทันที “ลินา?”เวย์เห็นท่าทีของภัทร แววตาของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย “คงมีเรื่องจากอดีตโผล่มาอีกแล้ว”ภัทรถอนหายใจเฮือกใหญ่ น้ำหนักในใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ทุกครั้งที่เห็นชื่อของลินา ความทรงจำเก่า ๆ ถูกปลุกขึ้นมา — ความเข้าใจผิด ความเสียใจ และความเจ็บปวด“ผมไม่อยากให้เรื่องเก่า ๆ มายุ่งกับเราอีก” ภัทรพูดเสียงเข้ม แต่แฝงด้วยความกังวล“ฉันก็ไม่อยากให้มันยุ่งเหมือนกัน” เวย์ตอบ แต่สายตายังคงจับจ้องข้อความที่เข้ามาข้อความจากลินาเป็นสั้น
เช้าวันใหม่ ภัทรตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ข้างหัวเตียง แต่ใจของเขาไม่ได้สงบเหมือนปกติ มันกลับเต็มไปด้วยความสับสนและแรงดึงดูดบางอย่างที่เขาพยายามปฏิเสธมานานทุกครั้งที่เขานึกถึงเวย์ — แม้เพียงแวบเดียว — หัวใจของเขาก็เต้นแรงเหมือนครั้งแรกที่พบกันในบริษัท ความคิดที่บอกให้เขาหลีกเลี่ยง กลับถูกความทรงจำของความอบอุ่นและรอยยิ้มของเวย์กลบจนหมดภัทรลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังเมืองที่ค่อย ๆ ตื่น แต่แทนที่จะรู้สึกสงบ เขากลับรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองถูกรั้งไว้ด้วยเชือก invisible ของเวย์และเหมือนสัญชาตญาณบางอย่างกำลังเรียกเขาให้ไปขณะที่กำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน ประตูห้องเปิดพร้อมเสียงทุ้มเรียบ “ภัทร…”เขาหันไปพบเวย์ยืนอยู่ที่ประตู สายตาคมดุแต่ไม่แข็งกร้าวเหมือนทุกครั้งที่เจอ มีเพียงบางอย่างที่อ่อนโยนซ่อนอยู่“มาทำไม?” ภัทรถามเสียงเรียบ พยายามซ่อนแรงสั่นในเสียง“ฉันคิดว่า นายอาจจะยังไม่พร้อม แต่ฉันอยากให้รู้ไว้...ว่าฉันไม่ปล่อยมือจากนายง่าย ๆ” เวย์ตอบ แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ระยะห่างระหว่างพวกเขาแคบลงจนแทบจะสัมผัสกันได้ ภัทรพยายามเบี่ยงหน้า แต่เวย์ก้าวตามทุกจังห







