บทที่ 66 : กระสุนวิถีโค้ง

หน้าอกจุกเสียดแน่นท้องหายใจก็ไม่ค่อยจะออก อย่าว่าแต่การเค้นพลังลมปราณจากอวัยวะสืบพันธุ์เลย โดนสิบล้อทับทั้งคันอยู่แบบนี้แม้แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด เขาเจ็บแค่ไหนนาตาชาเจ็บกว่า เขาดิ้นทุรนทุรายนาตาชาชักเกร็งจะเป็นจะตายเหมือนจะขาดใจตายอยู่รอน ๆ

.

ร่างกายเธอกำลังขาดเลือด อาการที่เห็นคือสภาวะช็อคอันเกิดจากการมีปัญหาที่ระดับความดันโลหิต เมื่อรวมเข้ากับน้ำหนักตัวที่กดทับลงมาของโรบอทซอมบี้แล้วไซร้ อะไรต่อมิอะไรจึงดำเนินไปในแง่ลบ เธอได้ตายจริง ๆ แน่หากบุรุษหนุ่มผู้จมอยู่ใต้ดอกยางไม่ตระหง่านออกมาช่วย

.

"อั๊ก.. อ๊ะ.. อั๊ก.. ก.. ก.. ฮึบ! ดีนะที่แขนยังพอขยับได้อยู่"

.

เจฟเฟอร์พยายามอย่างสุดกำลังรวบรวมพลังไว้ที่ปลายนิ้ว เรียกได้ว่าเค้นออกมาทุกหยดจะลมตดหรือติ่งเล็บตีน ขอแค่เปลี่ยนเป็น Energy ได้เขาไม่เกี่ยง หน้าจอในมุมมองบุคคลที่หนึ่งมองเห็นเคอร์เซอร์วิ่งติ๊ก ๆ ๆ พลันล็อคเป้าหมายไว้ที่โรบอทซอมบี้ตัวที่กำลังง้างกงเล็บ เตรียมจะฟาดฟันใส่องค์หญิง

.

"งับ!"

.

"โอ๊ย! ไอ้เหี๊ยะเอ๊ย! ขากู! ยิ่งเพิ่งต่อมาใหม่ ๆ อยู่ พวกมึงก็ให้เวลากูหน่อยเป็นไร อ๊ากกก! เจ็บ ๆ เจ็บโว๊ย! อูยยย~!"

.

โดยไม่ทันระวังตัว เพราะในระหว่างที่สายลับหนุ่มผู้ถูกทับด้วยพาหนะชั้นกรรมชีพ เพ่งสมาธิไปที่องค์หญิงอยู่นั้นเอง ไอ้จักรกลเบื้องซ้ายกับเบื้องขวาก็ได้ย่างก้าวเข้ามาถึงตัวเขาซะแล้ว มาไม่มาเปล่าฟันคม ๆ ของสองปากยังงับเข้าใส่ขาไอพ่นแบบเต็ม ๆ ทั้งกัด! ทั้งสะบัด! ทั้งสลัด! รุมสกรัมกัดแทะ! จนเดาไม่ออกแล้วว่าระหว่างพระเอกกับนางเอกใครกันแน่ที่จะตายก่อน

.

"นี่แหนะ! นี่มึง! ออกไปนะเฟ้ย! กูถีบแม่ง! คนยิ่งต้องใช้สมาธิอยู่ ไป! ชิ่ว! ออกไปให้พ้น!"

.

"ไอ้สิบล้อที่ทับอยู่นี่แม่งก็หนักชิบหาย มันขยับตัวไม่ถนัดเว๊ยไอ้สัด! อั๊ก.. ก.. ก.. อ่ะ.. อ่ะ! กูหายใจไม่ออกเวรเอ๊ย!"

.

ด้วยเหตุฉะนี้อวัยวะเพียงอย่างเดียวที่เจฟเฟอร์พอจะมีอำนาจอธิปไตยเหลืออยู่ ก็เลยเป็นแขนขวาที่โผล่พ้นออกมาจากการถูกทับ โชคดีมากที่ดอกยางรถยนต์บดใบหน้าเขาให้หันมาในทิศที่องค์หญิงนาตาชาอยู่พอดี เธอโป๊อยู่ก็จริงแต่ด้วยความสัตย์จริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงที่ว่าเธอกำลังจะตาย ลำควยของเขาก็เลยกลับมาแข็งใหม่ไม่ได้อีก

.

"ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ใช้ควยเอาคนมันก็ต้องใช้นิ้ว!"

นั่นแหละคือสิ่งที่เจฟเฟอร์คิด

.

ผ่านไปร่วมนาทีพลังงานที่เค้นขึ้นมาตั้งแต่ย่อหน้าแรกก็ถึงจุด เพื่อทำสิ่งนี้สายลับหนุ่มของเราถึงกับยอมแลกทุกอย่าง ขาทั้งสองข้างของเขาชาจนไม่รู้สึก พลังงานถูกถ่ายโอนขึ้นไปใช้หมดจนฟันคม ๆ ของสองซอมบี้ สามารถกัดทำลายเข้ามาถึงกลไกภายในที่อยู่ส่วนลึกได้

.

"ช่างแม่งสิ! กูไม่สนใจหรอกในเมื่อกูมีโอกาสแค่ครั้งเดียว ยังไงซะกระสุนลูกนี้ก็ต้องไม่พลาด!"

.

"เปร๊ียะ! ๆ , เปรี๊ยะ! ๆ"

.

"เหี้ยเอ๊ยท้องกู! แม่งจะบี้กูขาดสองท่อนก่อนไหมเนี่ยะ! เห็นทีต้องรีบลงมือแล้วล่ะ อั๊ก..ก..ก.. ก่อนที่ระบบภายในจะเสียหายมากไปกว่านี้ แค่ก ๆ แค่ก ๆ "

.

ประกายไฟสปาร์คออกจากสีข้างเป็นเส้น ๆ เจฟเฟอร์ละสายตาออกมามองเลยเห็นว่าร่างกายตัวเองกำลังปริแตก เขากัดกรามแน่นเหงื่อแตกเป็นน้ำ มันไม่เจ็บไม่ปวดหรอกเพราะพลังงานทั้งหมดถูกรีดไปรวมอยู่ที่ปลายนิ้วจนชาไปทั้งตัวแล้ว แต่เขาจะพลาดไม่ได้ เพราะถ้าพลาดนอกจากองค์หญิงแห่งอลาลัสจะสิ้นพระชนม์แล้ว ในสภาพที่ไม่ต่างจากการเป็นอัมพาตเยี่ยงนี้ หึ ๆ บอกได้คำเดียวเลยว่าเศร้า! เพราะเขาจะลงเอยด้วยการกลายเป็นซอมบี้โรบอทตัวต่อไป

.

ห่าาาา ฮ้าาาา~ ห่าาาา ฮ้าาาา~ ♪ ♫ บรรยากาศโหยหวนเหมือนหลุดเข้าไปในละครทายาทอสูรของค่ายกันตนา บริบทรอบตัวเหมือนจะมืดดำไปหมด เจฟเฟอร์เป็นหลานของคุณยายวรนาถรึเปล่าอันนี้ไม่รู้ ๆ แต่ว่าเวลาที่เขาต้องการมาถึงแล้ว ประกายแสงสีทองเปล่งออร่าพุ่งเป็นรัศมีออกมาจากปลายนิ้วชี้ ที่หักงอเตรียมเอาไว้

.

เหมือนแสงแห่งความหวังที่ขับไล่ความขมุกขมัวให้ผ่านพ้นไป พลาดอย่างเดียวตรงที่ดันลืมไปว่า แสงเจ้ากรรมนั่นยั่วสายตาของซอมบี้ตัวอื่นได้อย่างดีเยี่ยม ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้ยักษ์ร่างสิบล้อที่ขย่มช่วงล่าง ดึ๋ง! โด๊ะ! ดึ่ง! ๆ ประหนึ่งอยากมีตัวตนให้โลกรู้จัก

.

เคราะห์ดีที่พวกมันเข้ามาไม่ถึงตัว เสี้ยววินาทีที่หนึ่งในนั้นลองก้มหน้าลงมาใกล้ คลื่นพลังงานก็เผาโลหะเคลือบผิวหน้าของมันจนไฟลุกท่วม ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึงท่วงท่าการชาร์จพลังของร็อคแมนก็ได้ ปลายนิ้วของเจฟเฟอร์ในตอนนี้เป็นแบบนั้นเป๊ะเลย

.

"อ่า.. มาแล้ว ๆ แต่เวรเอ๊ย! ทำไมแขนถึงไม่มีแรงเลยวะ อุตส่าห์ไล่พวกโรบอทออกไปจนเปิดช่องยิงได้แล้วแท้ ๆ แล้วนี่กูจะยิงไหวไหมเนี่ยะ"

เจฟเฟอร์บ่นพึมพำกับตัวเอง ในท่วงท่าที่ละม้ายคล้ายกับการทำกายภาพบำบัดมากกว่าจะไปประหัตประหารใครไหว ตัวเขากำลังจะแตก! ขาก็อ่อนแรง! มิหนำซ้ำแขนก็สั่นพับ ๆ ๆ ยิ่งมือยิ่งไม่ต้องพูดถึงมันชี้ห่างออกจากจุดที่ล็อคเป้าไว้ไปหลายช่วงตัว

.

"วี๊ด ๆ , วิ๊ด ๆ , วี๊ด ๆ , วี๊ด ๆ "

เสียงสัญญาณร้องเตือนครั้งสุดท้ายว่าพลังงานเต็มหลอดแล้ว! เจฟเฟอร์มีเวลาเพียงแค่ 5 วิก่อนที่กระบอกปืนจากปลายนิ้วของเขาจะระเบิด ซึ่งบอกตามตรง ณ จุดนี้เลยว่าเจ้าตัวเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ ภาพของลำแสงเลเซอร์ที่ชิ่งกระทบตัวพวกมันออกมายังคงติดตาตรึงใจ เลเซอร์ธรรมดาทำอะไรบอดี้ของมันไม่ได้ นั่นล่ะคือข้อเท็จจริง

.

"ก็ในเมื่อควยมันไม่แข็งจะให้กูทำยังไง เสี่ยงเค้นพลังจนร่างกายกลายเป็นซาก ถ้ายัง Fail อีก ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว!"

.

"ต้องยิงในอีก 4.. 3.. 2.."

.

"ไม่ต้องนับไม่ต้องเตือนยิงแม่งตอนนี้แหละ ตามพิกัดที่ล็อคเป้าเอาไว้ , ยิง!!!"

.

"ตูมมมม~!"

.

ต่างจากทุกครั้งเพราะแต่ก่อนเสียงมันจะดัง "จิ้ว!" ความรุนแรงของลำแสงเรียกได้ว่าแรงกว่าทุกครั้งมาก แรงจนพื้นคว้านลงเป็นหลุม! แรงจนเจ้าสิบล้อทรานฟอร์มหงายท้องพลิกคว้ำ! ลมกรรโชกแรงพัดใส่ทุกอย่างราวกับเกิดพายุ มันพัดซอมบี้บุโรทั่งซ้าย - ขวา ที่เกาะขาของเจฟเฟอร์อยู่จนกระเด็นกระดอน

.

เขาเป็นอิสระแล้วแต่ก็นะ จะให้เจฟเฟอร์ไปไหนได้ในเมื่อเนื้อตัวนั้นชาไปหมด สิ่งที่สายลับหนุ่มพอจะทำได้ในตอนนี้จึงมีเพียงแค่การกระเถิบตัวขึ้น แล้วก็ชะเง้อคอดูว่าก้อนพลังงานขนาดยักษ์ที่ตัวเองกระเสือกกระสนยิงออกไปนั้น เข้าเป้าบ้างรึเปล่า

.

"แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ เป็นไงบ้างวะตรงตามที่คิดไหม?"

ร่างหนาพูดกับตัวเอง พลางใช้นิ้วชี้แตะที่ขอบตาเรียกออปติคอลซูมออกมาใช้

.

แต่ทว่าไป ๆ มา ๆ เห็นทีคงต้องพลิกด้านแล้วชูนิ้วกลางหันใส่หน้าตัวเองแทนซะมากกว่า เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่เกิดขึ้น

.

"ไอ้เจฟ! ไอ้หัวควย! มึงยิงไปไหนของมึงวะน่ะ!"

.

ไม่ใช่มุขเพราะเจฟเฟอร์ด่าตัวเองด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นนั้นจริง ๆ ยกตัวอย่างง่าย ๆ ว่าถ้าเขาต้องการผลลัพธ์ในการยิงเป็นเลข 4 แล้วล่ะก็กระสุนนัดเมื่อกี้แม่งปาเข้าไป 800,000 กว่าโน่นนน! มันพลาดเป้าหนักมาก! ยิงผิดข้ามจักรวาลจาก Marvel ไปตก Dc ทะลุผ่าน Grammy วนออก Rs อะไรประมาณนั้น

.

"บ้าน่า! ก็เราล็อคเป้าไปที่หุ่นยนต์ตัวที่คร่อมร่างขององค์หญิงอยู่แล้วนี่นา.. ทำไมถึง"

.

"โอ๊ะ! นั่นไงเริ่มโค้งแล้ว! ให้มันได้อย่างงี้สิ! วิถีกระสุนเริ่มม้วนตัวเขาหาเป้าหมายแล้วเยี่ยมไปเลย!"

.

จากที่นอนเป็นพะยูนเกยหาดจู่ ๆ เรี่ยวแรงของเจฟเฟอร์ก็เริ่มกลับคืนมาอีกหน ซึ่งบางทีอาจจะเป็นเพราะระบบในร่างกายนั้นได้ผลิตพลังงานขึ้นมาทดแทนแล้วก็เป็นได้ จึงทำให้เจ้าตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิเองโดยไม่สนใจเลยว่าซอมบี้ที่ถูกแรงระเบิดพัดไปเมื่อครู่ จะย้อนกลับมาหาใหม่รึเปล่า

.

"โป๊ะเช๊ะ! โฮลอินวันไหมล่ะมึงเข้าเป้าตรงเผงเลย!"

เจฟเฟอร์นั่งตบเข่าตัวเองฉาด ๆ บนเนินขยะที่ห่างจากจุดเกิดเหตุไปทางตะวันออกราว 20 เมตร

.

"ก็ในเมื่อยิงทำลายมันไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ! ยิงใส่ตัวแล้วไม่เข้าก็เปลี่ยนไปล็อคเป้าที่หัวซะก็เรียบร้อย!"

.

"เลเซอร์นัดนี้ไม่ได้ยิงหวังเอาชีวิต! กูยิงออกไปเพื่อเปิดทางสำหรับการ Drain เอาความคิดชั่ว ๆ ออกจากหัวพวกมึงต่างหากไอ้หุ่นกระป๋อง! บร๊ะ! กูนี่มันอัจฉริยะชัด ๆ "

.

สายลับหนุ่มยังคงนั่งนิ่งเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ที่เดิม ระหว่างนั้นพลังงานในร่างกายก็เพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อย ๆ โดยคาดว่าน่าจะต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะกลับมากระปรี้กระเปร่าเหมือนเดิม และถ้าหากไอ้หุ่นสามเกลอนั้นย้อนกลับมาอีกครั้งแล้วล่ะก็ เจฟเฟอร์ก็จะใช้วิธีแบบเดียวกันนี้แหละ จัดการกับพวกมันไปซะ การจะชนะไม่จำเป็นต้องรบราฆ่าฟันกันเสมอ แค่ดึงสิ่งที่มีอยู่ในสมองออกมาแล้วก็ยัดสิ่งใหม่เข้าไปทดแทนเท่านี้ก็เรียบร้อย

.

"โอเคที่เหลือก็แค่เปลี่ยนไปใช้มือซ้าย กางนิ้วออกกว้าง ๆ รอจนเกิดหลุมยุบบุ๋มบนฝ่ามือ.. แล้วก็"

.

"Drain!"

.

.

ตัดภาพไปยังฟากตรงข้ามเมื่อไม่กี่อึดใจก่อนหน้านี้ ในพิกัดที่กระสุนพลังงานกำลังพุ่งตัวโค้งเข้าไปใส่ นาตาชาต้องขอบคุณมันจริง ๆ นะที่พุ่งเข้ามาได้ทันเวลาพอดี เธอไม่มีแม้แต่แรงจะฉีกปากขึ้นยิ้ม แผลบนหน้าอกเปิดกว้าง เลือดพุ่งเป็นสาย ครานั้นน่มน๊มก็ไม่ได้ลดขนาดไซต์ลงมาเลย มันยังใหญ่จนนอนหงายไม่เห็นปลายตีนอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไอ้โรบอทสารเลวที่คิดจะควักซิลิโคลนดิจิตอลออกมาจากเต้าเธอให้สำเร็จ

.

กงเล็บยาวเฟื้อยชูขึ้นยั่วลำแสง นาตาชาหลับตาปี๋พลางยกมือกั้นกลางค้ำยันแขนมันเอาไว้ ทั้งสองปลุกปล้ำกันในกระบวนท่าที่ตำราเพศสัมพันธ์มิได้ระบุ ฝ่ายหนึ่งก็จะเอาอีกฝ่ายก็จะรั้งยื้อยุดฉุดกระชากกัน ซึ่งรับประกันเลยว่าองค์หญิงไม่มีทางสู้ได้ เธอเสร็จมันซะแล้ว! และตอนนี้ในเวลานี้มันก็กำลังจะฆ่าเธอจริง ๆ

.

"อย่านะ! อย่าทำฉัน! ได้โปรดเถอะขอร้องล่ะ!"

.

"ตุ๊ด ๆ , ตุ๊ด ๆ , ตุ๊ดดดด!"

.

"กร๊ีดดดด! ช่วยด้วยยยย!"

.

ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเอง กระสุนส่องแสงที่เจฟเฟอร์ทุกลักทุเลยิงออกมาก็พุ่งมาถึง อย่างที่เขาเคยบอกว่าครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อน ๆ ละม้ายคล้ายกับว่าเขาจะเล็งพลาดเป้า แต่ที่จิรงแล้วไม่ใช่เลย! มวลพลังงานขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่กกหูไอ้โรบอทชาติชั่วแบบเต็ม ๆ เสียงดัง

.

"ตูมมมมม~!"

.

ต่อหน้าต่อตานาตาชาที่ถูกคร่อมทับ หล่อนเห็นจะ ๆ ว่าศรีษะของมันนี่ถึงกับพับย่นไปข้างหลัง พร้อมกันนั้นการเคลื่อนไหวต่าง ๆ ก็แน่นิ่งราวกับถูกแช่แข็งไปด้วย สบโอกาสรัชทายาทแห่งอลาลัสก็เลยยันฝ่าเท้าใส่ยอดอกมันไปเต็ม ๆ หนึ่งที ทำให้ร่างอลูมิเนียมผสมเหล็กกล้าล้มตรึงหงายท้องลงใส่พื้นอย่างง่ายดาย

.

"อะไรกันนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เรางงไปหมดแล้ว แสงสว่างโพลงเมื่อกี้ลอยมาจากไหน? แล้วทำไมไอ้เจ้านั่นถึงหยุดการเคลื่อนไหวไปเฉย ๆ "

.

หนึ่งคำถาม.. สามตัวช่วย.. ถามใครก็ได้.. ตอบได้สองครั้ง.. หรือเปลี่ยนคำถาม หยุดเมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากจะหยุด ถ้าเป็นสมัยก่อน อาต๋อย ไตรภพ คงโผล่พรวดออกมาแล้วบอกเธอแบบนั้น แต่กับโลกในยุคปัจจุบันที่ไม่มีเกมเศรษฐีให้เล่นอีกต่อไปแล้ว จึงไม่มีใครบอกนาตาชาได้หรอกว่าเธอกำลังเผชิญอยู่กับอะไร

.

สาวงามภายใต้โครงหน้าของ เทเลอร์ สวิฟท์ ค่อย ๆ รวบรวมกำลังและตั้งสติ เธอคลำเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่แถวนั้นมาคลุมตัว พลางปฐมพยาบาลบาดแผลบนเนินอก ด้วยการฉีกเศษผ้ามาอุดห้ามเลือด

.

"โอ๊ย! เจ็บอ่ะระบมไปหมดเลย ดีนะที่หุ่นยนต์ผีสิงตัวนี้หมดฤทธิ์ไปแล้ว"

.

"นี่แหนะ! นี่แหนะ! อย่างแกต้องโดนเตะแบบนี้บังอาจทำกับฉันได้นะ เจ้าหุ่นบ้า! นี่แหนะ!"

.

ขาเล็ก ๆ ระดมเตะตามเนื้อตัวของมันด้วยความโกรธแค้น เล่นเอาชิ้นส่วนอะไหล่นี่หล่นเป๊งป๊างหลุดแยกออกจากกันเป็นชิ้น ๆ สร้างความตระหนกตกใจให้แก่เจ้าหล่อนเป็นอย่างมาก เพราะก่อนหน้านี้ไอ้หุ่นกระป๋องมันโคตรจะแข็งแรงเลย

.

"ก็ช่างหัวมันสิ! ให้มันรู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร ฉันน่ะมันธิดาแห่งอะ.. ลา.. ลัส.. ส.. ส.. อะ.. เออ! อะไรกันอีกล่ะนั่น!"

.

เซถลาถอยแถด ๆ กลับมานั่งลงก้นจ้ำเบ้า! มือหลุดออกจากเศษผ้าจนเลือดกลับมาพุ่งอีกที ตัวเธอสั่นเทาไปหมด ประหม่า! , กลัว! , ตกใจ! ทุกอารมณ์ผสมรวมเป็นหนึ่ง หลังจากได้เห็นก้อนความคิดสีส้ม ๆ ขนาดเท่าลูกบาสผุดลอยตุ๊บป่อง ๆ ขึ้นมาจากหัวของเจ้าโรบอทกับตาตัวเองเป็นครั้งแรก

.

"อะไรกัน! ทำไมถึงมีเรื่องราวในอดีตของฉันเคลื่อนไหวอยู่ในก้อนเจลนั้นด้วยล่ะ? นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ หรือว่าฉันเสียเลือดมากจนพิการทางสมองไปแล้ว"