บทที่ 84 : ร้านตัดขนหมาที่รับผ่านม (18+)

กลุ่มม่านควันขนาดใหญ่สยายตัวขึ้นรอบบริเวณ ด้วยทรัพยากรที่มีเจฟเฟอร์คือแม่งเต็มที่กับชีวิตแล้ว เขาทำได้แค่ใช้ควันประวิงเวลาเปิดทางให้องค์หญิงหนี แต่ม่านควันดังกล่าวก็ได้ผลดีอย่างชะงักงัน มันโหมกระพือออกตามทิศทางลมในมโนอารมณ์เดียวกับคนเผาอ้อยผู้ก่อให้เกิดมลพิษ PM 2.5 งั้นเหรอ? ไม่รู้สิ! รู้แต่แม่งแสบตาสัด ๆ และทหารแตกฝอยหนีหายกลายเป็นละอองฝน

.

สบโอกาสให้สายลับหนุ่มวิ่งแจ้นตามไปที่หัวมุม เขาคลาดกับองค์หญิงซะแล้ว แต่ก็ยังดีที่พอจะอนุมานเส้นทางต่อไปได้ คำพูดสุดท้ายนาตาชาบอกว่าแยกข้างหน้าเลี้ยวไปไม่ไกลนัก เพราะงั้นต่อให้พิกัดตรงนี้จะเต็มไปด้วยตรอกถนนมากมายและซอยเล็กซอยน้อยนับไม่ถ้วน ยังไงซะเจฟเฟอร์ก็เลือกที่จะหยุดฝีเท้าลงที่ร้านรวงตรงนี้อยู่ดี

.

แต่!

.

"สัดเอ๊ย! แม่งใช่เหรอวะ?"

.

ถึงกับเท้าสะเอวสะบัดหน้าขึ้นไตร่ถามไรท์เตอร์อย่างมีน้ำโห เพราะสิ่งที่เขาเผชิญอยู่คือป้ายริ้วทรงกระบอกหมุนติ้ว ๆ ที่คล้ายกับสัญลักษณ์ร้านตัดผม พอทอดสายตาขึ้นไปข้างบนเหนือประตูร้าน ก็พบกับอักษรภาษายึกยือที่อ่านไม่ออก มีรูปหมากับแมวคาบกรรไกรยิ้มแป้นเป็นแบล็คกราวน์อยู่ด้านหลัง ห้อมล้อมไปด้วยไฟกระพริบวูบวาบหลากสีสัน ดุจดั่งซ่องโสเภณีฟรีคาาราโอเกะ

.

เวลาไม่คอยท่าไร้ซึ่งนาฬิกาให้ลังเลใจ กลุ่มทหารชุดเกราะกำลังไล่ตามมา เจฟเฟอร์จึงต้องจำใจผลักบานประตูเข้าไปก่อน แล้วจึงค่อยตกใจต่ออีกยกเมื่อพบว่าในนี้แม่งมีแต่กรงหมาเต็มไปหมด! โฮ่ง ๆ ๆ โฮ่ง ๆ ๆ เสียงคำรามขู่ฟ่อ ๆ ก้องคำราม พวกมันขย้ำลูกกรง! เกร็งกงเล็บแยกเขี้ยวน้ำลายหยดติ๋ง ๆ ทำเอาคฑาชายนายสายลับเริ่มจะถอยหนี แต่ก็ทำไม่ได้! ครั้นพอจะเดินฝ่าเข้าไปตรง ๆ ขาแข้งแม่งก็เสือกสั่นจนก้าวไม่ออก

.

"มันไม่ใช่แล้วไอ้ไรท์เตอร์เอ๊ย! มึงพากูมาตกระกำลำบากที่ไหนอีกเนี่ยะ ที่วางพล็อตไว้กูต้องวิ่งเข้ามาในคลีนิคศัลยกรรมทำสวยอะไรเทือกนั้นสิ แต่มึงเสือกให้กูวิ่งเข้ามาในร้านขายหมาเพื่ออะไร! ไอ้หัวควย! ไอ้เหี้ย!"

.

ด่าคนเขียนเสร็จปุ๊บก็เลยจัดให้ปั๊บ! สุนัขจู่โจม 3 ตัวกระโจนแยกเขี้ยว! ขนกระพือเป็นพรีเซ็นเตอร์อาหารหมาสวาปามงับเข้าใส่เจฟเฟอร์ในมุมบอด ดีที่เขายังไวเลยเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ก่อนจะพบว่าแท้จริงแล้วพวกมันไม่ได้ตั้งใจจะเล่นงานเขา แต่กลับปรี่เข้าไปรุมสกรัมกลุ่มทหารชุดเกราะที่เปิดประตูตามมาข้างหลังแทน พวกมันทั้งเห่า! ทั้งกัด! ทั้งขย้ำ! ทั้งขยี้! ถ้ายัดเยียดความเป็นสามี! ได้ก็คงทำไปแล้ว จนสุดท้ายกลุ่มทหารเหล่านั้นก็พากันแตกฮือออกไป พลางบ่นกันระงมว่า "ดุขนาดนี้คงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนหนีเข้ามาซ่อนหรอก.." ทำให้เจฟเฟอร์โล่งใจไปเปราะหนึ่ง

.

"ฮู่วววว.. เหี้ยเอ๊ย! กูตกใจหมด! พวกมึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ นั่งเฝ้าหน้าร้านลิ้นห้อยไปแบบนั่นแหละดีแล้ว แล้วก็อย่ามายุ่งกับกูอีกไอ้สัตว์หน้าขน!"

.

เป่าปากพรูถอนลมหายใจยาวอีกหนึ่งคำรบ แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเมื่อจู่ ๆ เจ้าหมา 3 ตัวนั่น ก็ดันทำแบบที่เจฟเฟอร์สั่งเอาไว้ไม่มีผิด พวกมันช่วยกันเอาหัวดุนประตูออกไป พลางนั่งชูคอแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ ๆ ป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาในร้านได้อีก แม้แต่ลูกค้าหรือแมลงวันสักตัวก็ไม่ได้รับการยกเว้น

.

ด้วยความไม่รู้ว่าจะไปไหนเสร็จจากตรงนั้น สายลับอันดับหนึ่งจึงตัดสินใจเดินกลับเข้ามาข้างในอีกรอบ ตลอดสองฟากฝั่งมีแต่กรงขังหมาตั้งซ้อนกันเรียงราย ยิ่งเดินลึกเข้าไปยิ่งรู้สึกอิดหนาระอาใจในหลายจุด เพราะหากจะพูดความจริงแล้วไซร้ สายพันธุ์หมาเหล่านี้ยังมีมากยิ่งกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์โลกที่เหลืออยู่ในปัจจุบันซะอีก คนเอเชียตายห่าหมดแล้ว , คนแอฟริกันเหลืออยู่หน่อยหนึ่ง , และถ้าไม่ใช่เพราะพันธกิจของ Parallel บางทีอเมริกันผิวขาวอย่างเจฟเฟอร์ก็อาจจะไม่รอด

.

ซึ่งนับว่ามองข้ามไปอย่างหนึ่งนั่นก็คือเขาลืมนับเมืองอลาลัสแห่งนี้ไป อาณาจักรลึกลับที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ท้องทะเลแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาไม่รู้ รวมไปถึงสิ่งนี้ด้วย!

.

ร่างหนาหยุดนิ่งชะงักงันมีเสียงหมาเห่าโฮ่ง ๆ เป็นฉากหลัง แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้แคร์มันอีกต่อไป เพราะต่อหน้าต่อตาเขาตอนนี้ ณ สถานที่ปัจจุบันด้านหลังบานกระจก สายลับหนุ่มมองเห็นเงาของใครบางคนกำลังนอนอยู่บนเตียง มิหนำซ้ำที่ข้างกัน ๆ ยังเห็นเป็นเงาของใครอีกคนที่กำลังใช้อุปกรณ์บางอย่างอยู่..

.

"องค์หญิง!? ต้องใช้แน่!"

.

คิดไปก็เจ็บหัวเป็นผัวก็เจ็บหำ ด้วยความเป็นห่วงบุรุษหนุ่มผู้บ้าคลั่งก็เลยออกแรงผลักบานประตูเข้าไป แต่ทว่าประตูเสือกใช้การเลื่อน! พอเขาเริ่มออกแรงเลื่อนจากซ้ายไปขวา สัญญาณเตือนก็เสือกบอกว่าให้เลื่อนจากล่างขึ้นบนแทน!

.

"พ่องตาย! กวนตีนชิบ! ก็ประเทศกูมันไม่มีอะไรแบบนี้นี่หว่า.. ระบบอะไรของมันวะ?"

.

"ฮึบบบ!"

.

พอลองทำตามทางเข้าก็ถูกเปิดออก แต่ก็ยังมิวายมีม่านบาเรียพลังงานแผ่นบางฉาบฉายลงมาจากด้านบนวงกบ เจ้านี่น่าจะเป็นกระบวนการในการฆ่าเชื้อของชาวอลาลัส แสงอุลตร้าไวโอเล็ตคงจะขจัดแบตทีเรียออกจากตัวเจฟเฟอร์จนหมดสิ้น เพื่อที่ว่าท้ายที่สุดแล้วห้องกว้าง ๆ ห้องนี้ จะได้กลายเป็นห้องปลอดเชื้อไปโดยปริยาย

.

"ไม่ใช่เห็นกูเป็นเชื้อโรคแล้วฆ่ากูทิ้งนะไอ้ควาย! เอาวะลองเสี่ยงดูไม่ลองไม่รู้โว่ย!"

.

ขวาร้ายซ้ายดีพี่แกเลยใช้การกระโดด วินาทีที่ทั้งตัวผ่านพ้นเข้ามาสัมผัสกับม่านกั้นรังสี เจฟเฟอร์ก็รู้สึกได้เลยถึงความรุ่มร้อน เขาร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หนังไก่ขึ้นเต็มแขนขนแขนแสตนอัพ ซึ่งก็แน่ล่ะเพราะตั้งแต่มีชีวิตอยู่ในนิยายเรื่องนี้มา 80 กว่าตอน พี่แกผ่านน้ำครั้งสุดท้ายก็เมื่อตอนร่วมเย็ดในบ่อออนเซ็นกับพวกเบอร์แบโต้โน่น!

.

ทว่าหลังจากผ่านทะลุออกมาได้ก็ยังไม่เจอองค์หญิงอยู่ดีนั่นแหละ กลับกลายเป็นน้องสาวพนักงานหน้าเคาท์เตอร์แทนที่รั้งแขนสุดหล่อของเราเอาไว้ให้นั่งลงก่อน เธอเป็นพนักงานใหม่ผู้มีรอยยิ้มพิมพ์ใจในการให้บริการเป็นอาวุธ

.

"คุณน่าจะเป็นคนที่องค์หญิงนาตาชาบอกว่าจะตามมาทีหลังใช้ไหมคะ?"

.

"อ่า.. ผมเองครับ ผมชื่อเจฟเฟอร์เรียกผมเจฟเฉย ๆ ก็ได้ ว่าแต่ข้างในห้องกระจกนั่นคือองค์หญิงที่กำลังรักษาใช่ไหม ทำไมดูจากเงาแล้วโหดจัง? พวกคุณชัวร์กันรึเปล่า? ผมค่อนข้างเป็นห่วง.. "

.

พูดเสร็จเจฟเฟอร์ก็เริ่มใช้สกิลสายลับของเขาชำเลืองดูเด็กสาวหน้าฝรั่งอย่างตั้งใจ เธอกำลังแกะเข็มกลัดควอทซ์ออกจากปกเสื้อตัวเอง พลันปั่นมันติ้ว ๆ หมุนเป็นลูกข่างค้างเติ่งอยู่บนเคาท์เตอร์ ว่าก็ว่าเถอะว่านังหนูนี่น่าจะเป็นพลเมืองอลาลัสคนแรกเลยมั้งที่ไม่ถูกคำสั่งในเข็มกลัดคอนโทรล ยิ่งไปกว่านนั้นเจ้าหล่อนยังจ้องตาเจฟเฟอร์กลับแบบไม่เหนียมอาย ทังยิ้ม ทั้งเล่นหูเล่นตา ยกขาขึ้นไขว่ห้างเซ็กซี่เกินเด็ก

.

"ชัวร์สิคะ.." เธอตอบ

.

"พวกคุณเป็นหมอเหรอ?"

.

"เปล่าค่ะ!"

.

"งั้นก็เป็นสัตวแพทย์ ผมเห็นข้างนอกมีหมาเต็มเลย?"

.

"ก็เปล่าค่ะ!"

.

"หรือเป็นพยาบาลสภากาชาด?"

.

"ก็ไม่หนิคะ!"

.

พรวดขึ้นยืนเหยียดลำตัวอดไม่ไหวไม่ถงไม่ถามแม่งล่ะ! กวนตีนเหลือเกิน! เลยเดินอาด ๆ เอาหน้าเข้าไปอังกับบานกระจกฝ้ามันซะเลยจะได้จบ ๆ ทำให้โสทประสาทที่ดีกว่าชาวบ้านของเจฟเฟอร์เริ่มที่จะได้ยิน ได้ยินเสียงที่อยู่ในห้องดังแว่วออกมา..

.

.

"อือ~"

.

.

"อ่ะ.. อ่าาา~!"

.

.

"อ๊าาาาาส์.. อื้อ~! อ่าาาาาส์! เยสสสส! เยสสสส! เยดดดด! ฟัคมีพลีสสส! ฟัคมี!!! ฟัคคคคค! อ๊าาาาาส์~!"

.

.

ใช่แล้ว! มันคือเสียงครางขององค์หญิงที่แสนกระเส่าทุรนทุรายรุ่มร้อน นอกเหนือจากนั้นเจฟเฟอร์ยังสังเกตเห็นอย่างอื่นอีก นั่นก็คือเงาดำทมิฬเงาหนึ่งที่เหมือนกับว่าจะวางอุปกรณ์แล้วเปลี่ยนเป็นการขึ้นคร่อม!

.

"อะไรกันวะเนี่ยะ! ข้างในเกิดอะไรขึ้นพวกคุณทำอะไรกับองค์หญิง ท่านเพิ่งหนีรอดจากเรื่องอย่างว่ามาแท้ ๆ ไม่นะ!"

.

สาวรุ่นหน้าเคาท์เตอร์มุ่ยหน้ามองบน เธอตอบเจฟเฟอร์กลับไปด้วยท่วงท่าการสลับขาพลางลุกยืนขึ้น

.

"ไม่ต้องกังวลไปค่ะ.. พวกเราเป็นนักตัด!"

.

จบประโยคมือเรียวเล็กจิ๋วก็ดันร่างของเจฟเฟอร์ให้นั่งลงบนโซฟาตัวเดิมอีกที หากาแฟให้ดื่มและอธิบายคุณสมบัติของนักตัดว่าเป็นการรักษาตามแบบฉบับของแพทย์โบราณ ที่ปัจจุบันได้แปรสภาพกลายเป็นร้านตัดขนหมาไปแล้ว

.

"สมัยก่อนเมื่อตอนที่โลกยังไม่ค้นพบเชื้อแบตทีเรีย ในยุคที่การแพทย์ยังไม่สามารถระบุสาเหตุของโรคได้ หมอสมัยนั้นจะรักษาอาการเจ็บป่วยด้วยการหลั่งเลือด! (Bloodletting) โดยการคัดเลือดเสียออกจากร่างกายให้ร่างกายปรับคืนสู่สมดุลด้วยตัวเอง แต่หมอสมัยนั้นก็มีจำนวนน้อยมาก ๆ ไม่เพียงพอต่อจำนวนผู้ป่วย ร้านตัดของเราจึงเข้ามามีบทบาท"

.

"ในอดีตร้านของเรารับตัดทุกอย่าง เรามีความชำนาญในการใช้มีดและตัดเย็บในระดับสูง ไม่ว่าจะเป็นการตัดผม , ตัดเสื้อผ้า , ตัดรองเท้า ฯลฯ เราตัดได้หมด เพราะงั้นการหลั่งเลือดจึงไม่ใช้งานยากสำหรับเรา คนที่ป่วยหลังจากไปหาหมอมาแล้วก็จะได้กระดาษมาแผ่นหนึ่ง ในนั้นหมอจะระบุตำแหน่งที่ต้องตัดและปริมาณของเลือดที่ต้องการหลั่งออกมาเป็นตัวเลข"

.

"พอผู้ป่วยถือกระดาษมาหาเราที่ร้านเราก็จะลงมีดตามนั้น ในแต่ละวันจึงมีเศษผ้าเปื้อนเลือดอันเกิดจากการเช็ดทำความสะอาดมหาศาล ทิ้งไปก็เสียดาย พวกเราเลยเอาไปซักแล้วก็เอาไปตากแดดไว้ที่หน้าร้าน ลมเพลมพัดผ่านมาริ้วผ้าดังกล่าวก็ปลิวไสวเป็นริ้ว ๆ สวยงามเห็นแต่ไกล จนท้ายที่สุดก็กลายเป็นสัญลักษณ์ให้ผู้ป่วยรายอื่นรู้ว่ามีร้านตัดอยู่ตรงนี้ คนที่มาตัดผม , ตัดรองเท้า , ก็เลยพลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย ทุกวันนี้ตามหน้าร้านตัดผมทั่วไป ก็เลยมีป้ายไฟเป็นริ้ว ๆ หมุนติ้ว ๆ ในลักษณะนี้ติดอยู่"

.

"แต่ร้านเราก็ได้เลิกกิจการหลั่งเลือดแบบนั้นไปนานแล้ว ที่เหลืออยู่จึงมีแค่ธุรกิจตัดขนหมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะค่ะ มีตรงไหนที่ดิฉันอธิบายไม่เข้าใจไหมคะ? ,คุณเจฟ? ^^"

.

เจฟเฟอร์พยักหน้า แม่งท่องมาซะอย่างกับพริตตี้ขายไก่ชนมีหรือจะไม่เข้าใจ แต่ยังไงซะก็เลือกที่จะถามเช็คอีกทีเพื่อความถูกต้อง

.

"งั้นก็แสดงว่าในห้องนั้นมีองค์หญิงกำลังทำการหลั่งเลือด เพื่อเอาชิบสัญญาณติดตามตัวออก?"

.

"ถูกต้องค่ะ.. ถึงร้านเราจะไม่ได้ทำนานแล้ว แต่สองคนนั่นก็เป็นเพื่อนสนิทกันยังไงก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไร^^"

.

เบอร์หนึ่งแห่งองค์กรยกกาแฟขึ้นจิบตวัดลิ้นรอบริมฝีปากครุ่นคิด ก่อนจะใช้ออปติคอลซูมในม่านตาซูมภาพเข้าไปข้างใน ซึ่งแน่นอนว่ามันเห็นไม่ชัดเหมือนเนตรสีขาวจากการ์ตูนนารูโตะหรอก แต่สิ่งที่เจฟเฟอร์ทำได้เป็นเพียงการใช้โหมดอินฟาเรดอ่านการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ข้างในเท่านั้น ภาพที่เห็นจึงมีลักษณะเป็นคลื่นความร้อนสีแดงอมส้มวูบไปวูบมา~

.

.

เขาเห็นสรีระของผู้หญิงผมยาวนอนถ่างขาอยู่บนเตียงสำหรับตัดขน เนื้อตัวเธอเรืองแสงสีแดงเข้มจากที่เคยเป็นสีเหลืองอ่อนตอนโน้มตัวลงนอนใหม่ ๆ นั่นบ่งบอกว่าตัวเธอกำลังร้อน! เธอคงรู้สึกสำส่อนอยู่ลึก ๆ เพราะไม่กี่อึดใจต่อมาออร่าของผู้หญิงอีกคนก็ตรงปรี่ขึ้นไปขึ้นคร่อม ก้อนความร้อนก้อนนี้เหมือนจะตัวเล็กกว่า ผมเธอสั้นประบ่าตีนผมชี้ออกด้านนอกแล้วงุ้มเข้าตรงปลาย เค้าโครงหน้ารูปไข่คล้ายจะเป็นคนสวย

.

ด้วยความสัตย์จริงเจฟเฟอร์แม่งอยากจะเห็นมากกว่านี้จับใจ โหมดออปติคอลซูมอินฟาเรดไม่สามารถเห็นชัดเจนจนอ่านริมฝีปากได้ นอกจากเสียงครางแล้วไซร้ เจ้าตัวก็เลยไม่รู้เลยว่าข้างในนั้นพูดอะไรกันบ้าง

.

แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะแค่นี้ก็เกร็งจนกินกาแฟไม่อร่อยแล้ว ออร่าผมสั้นดังกล่าวเริ่มลงมือต่อ เธอโน้มตัวลงแช่มช้าพลางใช้มือเรียวรูดซิบเสื้อผ้าขององค์หญิงออก ทุกท่วงท่าการดึงเป็นไปอย่างละเมียดละไม ไม่นานนักหัวไหล่ทรงโค้งก็โผล่เผยอออกมา เนื้อผ้าสีขาวถดตัวลงช้า ๆ ตัดกับนวลเนื้อสีแดงที่เปล่งเปลวส่องแสง คงจะถูกเร้าหนักจนอดใจไม่อยู่องค์หญิงถึงเริ่มยกลำตัวส่วนบนขึ้นโค้งด้วยพระองค์เอง

.

ชุดหมีที่ใส่มาก็เลยร่นลงมากองอยู่ที่บั้นเอวอย่างว่าง่าย ใช่แล้วออร่าสาวผมสั้นไม่ได้ปลดมันออกทั้งหมด หากแต่เป็นส่วนของเต้านมเท่านั้นที่เธอต้องการ เธอป้ายมือที่เร่ิมเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วเช่นกันลูบลงที่หน้าผากองค์หญิง กรีดนิ้ววนเป็นวงลูบไล้ลงมาตามคางและดวงหน้า ต่อด้วยการโน้มริมฝีปากลงไปขบกัดละเลงลิ้น พ่นลมหายใจคลอเคลียไปตามจุดยุทธศาสตร์สวาทเสียว..ว..ว เจฟเฟอร์มองเห็นขาขององหญิงสั่นเป็นระวิง ปลายเท้าของเธองุ้มลงจิกเกร็งสั่นระริก ทั้งยังชูขึ้นตวัดรัดออร่าที่คร่อมทับอยู่เอาไว้แน่น

.

"ซีดดดดด! แม่งเอ๊ย! นี่มันการเซ็นเซอร์รูปแบบใหม่ของแอพอ่านนิยายรึไงวะ? เหี้ย! กูอยากเห็นชัด ๆ โว๊ย! กูอยากเห็นนมเห็นเนื้อไม่ใช่เห็นแค่คลื่นความร้อนไฟเหลืองไฟแดงแบบนี้!"

.

บ่นไปก็เท่านั้นเพราะข้างในแม่งไม่ได้ยินอยู่ดี องค์หญิงนาตาชายังคงถูกเล้าโลมหนักขึ้นเรื่อย ๆ ชั่วเสี้ยวอึดใจ ความเสียวก็ชอนไชเข้ามาถึงน่มน๊มของเธอ มือออร่าจากเบื้องบนขยำลงมาถึงร่องเต้า มันสอดเข้ามากึ่งกลางและแหวกบัวบานให้ห่างออกจากกันไปคนละทิศ ทำเอานาตาชาถึงกับเชยคางซีดปาก

.

เธอเสียวเหลือเกินดูได้จากเปลวออร่าที่กระจัดจ้านแตกซ่านก็รู้ ถ่างนมเสร็จปุ๊บก็รุกต่อด้วยการก้มหน้าลงมาซุกไช้ ทั้งรูดขึ้นรูดลง! ทแยงลิ้นเลียกินฉิมพลีซ้ายขวา! สลับกับการเค้นคลึงหัวนมจนแข็งเกร็งขึ้นเป็นเม็ด! สีของมันนับว่าสุกสกาวยิ่งกว่าออร่าของส่วนใดในร่างกาย แสงเจิดจ้าดังกล่าวทำให้เจฟเฟอร์ไม่อาจละสายตาออกห่างได้เลยสักเพียงนิด มันต่างจากแสงเทียนหรือสิ่งใด มันคือหลอดไฟเจิดจรัสที่ทำให้การแหย่แยงเดินหน้าได้ต่อเนื่อง

.

ตะปบลงไปทีนมก็ฟูขึ้นเป็นนิ้ว! , บีบลงไปทีนมก็บานขึ้นเต็มมือ! , ยิ่งบีบยิ่งใหญ่ยิ่งไซ้ยิ่งสู้มือ! ทุกท่วงท่าล้วนอยู่บนฐานเต้าใต้หัวนม ออร่าผมสั้นไม่ทำอะไรเลยเถิดไปกว่านั้น เธอไม่คิดจะรูดซิบลงไปถึงกลีบผกา ไม่แม้แต่จะลูบต้นขาหรือเลียหลุมสะดือ ไม่เลย! ไม่! มีแต่นมเท่านั้นที่เธอว้อนท์! ต่อให้องค์หญิงจะกระสันแค่ไหน ต่อให้เธอจะประกบปากดูดเลียคืนยังไง หล่อนก็ยังคงสงวนท่าทีในเมื่อนี่คือขั้นตอนเดียวในการรักษา การจะเอาเซ็นเซอร์ติดตามตัวของท่านราชาออกได้ มีแต่ต้องทำให้ซิลิโคลนดิจิตอลขยายใหญ่ขึ้นจนถึงจุดสูงสุดก่อนเท่านั้น แล้วจึงใช้ทักษะนักตัดที่ชำนาญเฉือนเอามันออกมาในดาบเดียว

.

องค์หญิงถูกจับกดลงมวลนมสั่นกระเพื่อม ดึ๋ง ๆ ดั๋ง ๆ หลังจากนั้นก็

.

"อ๊าาาา! กูทนดูไม่ไหวแล้วโว๊ยยย!"

เจฟเฟอร์คิดพลางสปริงตัวขึ้นพรวด กลัวว่าตัวเองจะเงี่ยน

.

"ผมขอออกไปดูพวกเจ้าหมาข้างนอกหน่อยล่ะกัน.. เสร็จเมื่อไหร่ค่อยเรียกผมนะขี้เกียจรอแล้ว..!"

เก๊กเสียงสุดฤทธิ์ทั้งที่ความจริงแล้วเก๊กควยพอกัน ก็แน่ล่ะเพราะการจะเก็บอวัยวะสืบพันธุ์ไม่ให้โด่เด่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม่งเป็นอะไรที่ยากสัด ๆ

.

.

ทว่ากลับกลายเป็นโดนจับ เมื่อนังหนูหน้าเคาท์เตอร์ดันตรงเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้!