บทที่ 91 : ใครอยู่ข้างล่าง?

สายลับหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ อยู่ในกรงขัง นอกจากลูกรงตรงหน้ารอบข้างเขามีแต่เศษดิน! ดินล้วน ๆ ที่ไม่ใช่ดินเหนียวหรือว่าดินน้ำมัน ลักษณะมันเหมือนกับเม็ดทรายแห้ง ๆ แตกเป็นริ้ว ๆ คล้ายกับโดนรถแม็คโครขุด ด้านนอกมีคบไฟส่องสว่างฝังอยู่บนกำแพง เผยให้เห็นประตูทางออกที่อยู่ตรงสุดทางเดิน

.

ไม่รอช้าให้นาฬิกาหมดถ่าน เจฟเฟอร์รีบใช้ปลายเท้าสะกิดชายปริศนาใต้หมวกไหมพรมให้ลืมตาตื่นขึ้น ไอ้หมอนี่เป็นหนึ่งในทีมงานที่จับตัวเขามาขังคุก แล้วก็เป็นมันนี่แหละที่ใช้สันมือสับท้ายทอยจนภาพตัดไป แต่เชื่อไหมว่า! แท้จริงแล้วเจฟเฟอร์แม่งไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรเลย! เขาตอแหลทุกอย่าง แถมยังแกล้งทำเป็นถูกจับเพื่อที่ตนเองจะได้แทรกซึมเข้ามาในองค์กรอันเดอร์กราวน์ได้อย่างสะดวก

.

"เฮ่ย! , มึง! , มึง! , มึงอ่ะ! ตื่นได้แล้วมั้ง!"

.

คลอนหัวงัวเงียถอดหมวกแคะขี้ตา ลืมตาขึ้นสะลึมสะลือ

.

"ที่นี่ที่ไหน?"

มันถาม

.

"เอ้า! กูสิต้องถามมึง! หัวหน้ามึงจับกูมาขังไว้กับมึงเนี่ยะข้อหาที่มึงกากเกินไป ทำเป็นจะสับท้ายทอยกูให้สลบไอ้สัด! ตัวกูมันเหล็กทั้งดุ้น! แขนมึงไม่ขาดก็บุญแล้ว! แค่สะบั้นไปทั้งตัวแล้วก็สลบไปก็นับว่าดีแค่ไหน"

เจฟเฟอร์ร่ายยาว

.

"โอย.. นั่นสินะ.. อูย.. ยังมึน ๆ อยู่เลย คุณ "ไนฟ์" เค้ามักจะจริงจังแบบนี้ตลอด"

.

"อ้อ! ตกลงไอ้หัวไหมพรมลูกพี่แกมันชื่อว่า "ไนฟ์" เหรอ มาจาก "Knife" ที่แปลว่ามีดอ่ะนะ?"

.

"ใช่ครับ.. ผมว่าบางทีไรท์เตอร์ที่เขียนเรื่องราวของเราอาจจะขี้เกียจคิด เห็นถือมีดอยู่ประจำก็เลยเอามาตั้งเป็นตัวละครมันซะดื้อ ๆ คิดว่าเป็นแบบนั้นนะครับ"

.

"อือ..กูรู้! กูเองก็โดนมาเยอะ! หลัง ๆ ไอ้ห่่านี่แม่งเริ่มขี้เกียจ สี่ซ้าห้าวันพิมพ์ได้บรรทัดเดียว คนอ่านเขาถอนออกจากชั้นหนังสือหมด อย่าว่าแต่มึงเลยชีวิตกูที่เป็นตัวเอกของเรื่องแม่งจะมีตอนจบรึเปล่าก็ไม่รู้.. เฮ้อ~!"

.

"งั้นเหรอครับ.. น่าสงสารจัง "

.

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ หันมายิ้มให้ โฉมหน้าภายใต้หน้ากากของเขาแสนจะใสซื่อดูไม่มีพิษมีภัย แล้วเหตุอันใดคนที่ดูเจี๋ยมเจี้ยมแบบนี้ถึงมาเข้าร่วมกลุ่มอาชญากรอันเดอร์กราวน์ได้ เจฟเฟอร์เลยถามขึ้นพร้อมกับปรี่เข้าไปกระชากคอ!

.

"มึงสิน่าสงสารไอ้สวะ! เอาเป็นว่ามึงรู้อะไรเกี่ยวกับอันเดอร์กราวน์บ้างมึงเล่ามาให้หมด ไม่งั้นกูจะเป่ากบาลมึงด้วยกระสุนเข็มที่กูมี อยากลองดูไหมล่ะไอ้หนู!"

ปลายนิ้วจ่อเข้าที่ขมับ ปลดปล่อยความแหลมคมจากศาตราวุธออกมาเล็กน้อย เอาเพียงให้หนามแหลมทิ่มแทงโหนกใบหน้าเจตนาจะข่มขวัญให้เด็กหนุ่มยอมเล่าความจริง

.

ซึ่งได้ผลดีกว่าที่คิดสมกับเป็นคน Gen Z ที่อยู่ในช่วงอายุ 20 ต้น ๆ ความภักดีต่อองค์กรแม่งต่ำเตี้ยเรี่ยดินเหลือเกิน หนักไม่เอาเบาไม่สู้ โดนขู่เข้าหน่อยก็คายความลับออกมาหมด

.

"ผมเพิ่งเข้าร่วมอุดมการณ์เป็นสมาชิกอันเดอร์กราวน์กับคุณไนฟ์ได้ไม่นานเองครับ ผมจะเล่าเท่าที่ผมรู้.. อย่าทำอะไรผมเลย.. อย่านะครับ.. อย่าทำผม.. ได้โปรด!"

.

"เออ ๆ กูรู้แล้ว รีบ ๆ เล่ามาไอ้ลูกหมา อย่าโกหกนะโว่ยกูอ่านอุณหภูมิในตัวมึงได้บอกไว้ก่อน!"

.

ลำคอแห้งผากขาดมวลน้ำลงไปหล่อเลี้ยง น้ำเสียงที่แพลมออกมาเลยทั้งแหบพล่าแล้วก็ประหม่าหนัก แต่ถึงกระนั้นเจฟเฟอร์ก็ยังตั้งใจฟังอยู่ดี แถมยังผุดลุกผุดนั่งหาทางแหวกลูกกรงออกไปข้างนอกพร้อมกันไปด้วย

.

"ผะ.. ผะ.. ผม จะเล่าแล้วนะครับ"

.

"ก็เอาซี้! จะรอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นเหรอ!"

"อ่ะ..ได้ครับ! ได้!"

.

"แต่ก่อนคุณไนฟ์เป็นมือขวาของท่านราชาเด็มบ้าบา เป็นทั้งเพื่อนแล้วก็เป็นลูกน้องคนสนิท บางแหล่งข่าวถึงกับอ้างว่าท่านราชารักเขามากจนเหมือนกับเป็นลูกชายแท้ ๆ คนหนึ่ง ทว่าคุณไนฟ์กลับคิดเหมือนกับองค์หญิงนาตาชา นั่นก็คือไม่พอใจในนโยบายการใช้แร่ Pussy recon พวกเขาไม่ต้องการให้ชาวอลาลัสมอมเมายาปลุกเซ็กส์ แล้วก็เชื่อว่ามนุษย์ควรจะยึดมั่นในความรักและธำรงเผ่าพันธุ์ด้วยกรรมวิธีอันสุจริตใจ"

.

"ทว่าองค์หญิงกับคุณไนฟ์ก็ยังมีมุมมองที่ต่างกันอยู่ เพราะในขณะที่องค์หญิงเลือกที่จะใช้สันติวิธี สัตว์ป่ากระหายเลือดอย่างเขากลับเลือกที่จะใช้ความรุนแรงที่ได้ผลเร็วกว่า เขาเป็นพวกนิยมการใช้กำลัง เป็นพวกเถรตรงที่ฉลาดเป็นกรดแต่ไม่นิยมการเจรจาหาทางอ้อมใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วเมื่อตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าทางตรงคือทางที่สั้นที่สุด คณะปฏิวัติ "อันเดอร์กราวน์" จึงถือกำเนิดขึ้น"

.

"หัวหน้าของผมไม่เพียงแต่ชำนาญในเรื่องของการใช้สมองวางกลยุทธ์ แต่ยังเก่งเรื่องการใช้อาวุธทุกรูปแบบ อย่างที่คุณเห็นอลาลัสของเรามีอุปกรณ์ไฮเทคมากมายก็จริง เรามีกล้องวงจรปิด , มีระบบทำลายขีปนาวุธใต้น้ำ , จรวดต่อต้านอากาศยาน ฯลฯ แต่คนที่สอนกระบวนท่าต่อสู้ให้กับทหารทุกนาย รวมไปถึงออกแบบระบบรักษาความปลอดภัยให้อาณาจักรก็คือ "คุณไนฟ์" หรือ "ท่านไนฟ์" เจ้านายของผมคนนี้ กองกำลังทหารทั้งหมดเขาเป็นคนฝึกด้วยตัวคนเดียว หน่วยอารักษ์ขาบอดี้การ์ดทุกคนล้วนแต่มีเขาเป็นไอดอล"

.

เจฟเฟอร์ชะลอฝ่ามือเขาหยุดกระบวนการควานหาทางออกชั่วครู่ แล้วหันมาหาเชลยศึกผู้กำลังเปิดเผยข้อมูลอย่างหมดเปลือก

.

"กูไม่แปลกใจหรอกถึงว่าทำไมมันถึงได้เก่งจัง เอาตรง ๆ นะตอนที่ประมือกับพวกซอมบี้โรบอทบนหุบเขาขยะ ไม่ได้เจ้าหมวกไหมพรมนั่นช่วยไว้กูกับองค์หญิงก็คงแย่ เรื่องนี้กูยอมรับลูกพี่มึงแม่งของจริงไอ้หนู!"

.

"แสดงว่า "อันเดอร์กราวน์" ก็คือกบฏที่ก่อตัวขึ้นในวังงั้นสิ?"

.

"ครับ! แล้วในคืน ๆ หนึ่งท่านไนฟ์ก็ลงมือ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้ว ตอนนั้นผมยังเด็กมากแล้วองค์หญิงนาตาชาก็ยังเป็นเพียงสาววัยรุ่นเพิ่งขึ้น High schools ผมยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ขึ้นใจ เสียงกรีดร้อง , กลิ่นคาวเลือด , โศกนาฏกรรมแรกในอาณาจักรต้องสาป"

.

"ส่งมือคุณมาสิ!"

.

เจ้าของเรื่องพลิกท่อนแขนของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเอาทั้งสองข้างขัดสีกันไปมาอยู่ครู่ใหญ่ ไม่นานนักก็เกิดเป็นรอยอักขระส่องแสงปรากฏขึ้น!

.

"นี่มึงจะทำอะไร? กูยิงมึงทิ้งจริง ๆ นะถ้าลีลา!"

"ดวงตาคู่นั้นของคุณ ถ้าผมทายไม่ผิดมันน่าจะใช้ฉายภาพได้ใช่ไหมครับ?"

.

"อืม..ก็ได้อยู่ ใช้เรียกโฮโลแกรมออกมาเย็ดก็ได้ถ้าต้องการ โคตรเจ๋งกูไม่อยากจะโม้ ปรับฟิตปรับหลวมได้หมดแล้วแต่ว่าชอบแบบไหน ห่ะ ๆ ๆ "

.

"ผมยังไม่ต้องการตอนนี้หรอกครับ สิ่งที่ผมจะสื่อก็คือหลังจากที่เราสองคนสอดมือประสานกันแล้ว ด้วยเทคโนโลยีของอลาลัสผมจะพาคุณย้อนเวลากลับไป ณ สถานที่และเวลาดังกล่าว ย้อนกลับไปดูว่าตอนผมอายุ 10 ขวบผมเห็นอะไรบ้าง พูดให้ฟังไม่ดังเท่าทำให้ดู บางทีผมก็ขี้เกียจเล่าเพราะงั้นก็ขึ้นอยู่กับคุณนะครับว่าจะไปด้วยกันรึเปล่า?"

.

ครุ่นคิดอยู่นานโขด้วยความสัตย์จริง เจฟเฟอร์ระแวงอยู่ไม่น้อยว่านี่อาจจะเป็นแผนการร้ายอะไรบางอย่าง เพราะมันดูง่ายเกินไป! แค่การยกปลายนิ้วขึ้นขู่นิดหน่อยไม่น่าจะทำให้คนที่เพิ่งเห็นหน้ากันขายเพื่อนได้ถึงเพียงนี้ ประกอบกับพอเจฟเฟอร์ลองใจด้วยการพูดเรื่องจัญไรออกไปดู ไอ้หมอนี่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย

.

"เอ..มันยังไง ๆ อยู่นะ? กูจะเชื่อมันได้จริง ๆ เหรอวะ?"

สายลับหนุ่มคิดหนักขึ้น ระหว่างนั้นก็สืบเท้าถอยห่างออกมาเรื่อย ๆ จนแผ่นหลังไปพิงเข้ากับลูกกรง มองตรงไปข้างหน้าก้มลงเล็กน้อยก็เห็นไอ้เด็กนี่นั่งคุกเข่าพร้อมกับยื่นฝ่ามือออกมาเตรียมจะผสาน

.

"ชิ.. เช็คความร้อนในร่างกายด้วยอินฟาเรดดูแล้วก็ปกติ ฟังก์ชั่นนี้ของเรามันเจ๋งยิ่งกว่าเครื่องจับเท็จอีกนะ คงไม่พลาดมั้งแล้วอีกอย่างต่อให้มันจะตอแหลเพื่อหาทางหนียังไง ด้านหลังเราก็เป็นกรงขังยังไงก็ไม่น่าจะรอด ขี้คร้านก็ติดแหง็กอยู่ในคุกเหมือนกันกากแม่งพอกันล่ะวะ"

.

ว่าแล้วเจฟเฟอร์ก็ตัดสินใจโพล่งคำออกไปสุดเสียง

.

"เอาวะมึงเอาก็เอา! ลองดูสักตั้ง! ทำไงแค่สอดมือมาจับกันไว้แค่นี้ก็พอใช่มะ?"

.

วัยรุ่นชายพยักหน้า เขายื่นมือทั้งสองข้างออกมาถ่างออกเป็นซี่ ๆ ในขณะที่เจฟเฟอร์ก็ยื่นของตัวเองออกไปแล้วก็เร่ิมย่อตัวลงช้า ๆ ที่ด้านหน้า จังหวะที่นิ้วแต่ละนิ้วสอดเข้าไปในซอกหลืบช่างนุ่มอ่อน รับรู้ได้ถึงความรุ่มร้อนของกันและกันตั้งแต่ยังไม่ทันจะเสียดสี ตาประสานตาเอมอิ่ม คล้ายจะได้กันระหว่างชายกับชาย มือหนาของคนเป็นน้องก็เลยกำลงจนแน่นบีบเกร็งกันทั้งคู่

.

"กร๊อบบบ!!!"

.

"อ๊ากกกกกก!!!"

.

กระบวนการเชื่อมสัญญาณเสร็จสิ้น อักขระบนท้องแขนหมุนติ้ว ๆ วิ่งยึกยือไปมา มันไต่ข้ามลงมายังแขนของเจฟเฟอร์ยั้วเยี้ยราวกับกำลังถ่ายโอนมนต์ดำมาสิงสู่ นี่มันเทคโนโลยีหัวควยอะไรกันเจฟเฟอร์ไม่อาจล่วงรู้ เขารู้แต่เพียงว่าปวดแสบปวดร้อนตามตัวเป็นอย่างมาก พอจะสลัดมือทิ้งก็ดันไม่มีแรงไปซะเฉย ๆ มันคล้ายกับว่ากำลังวังชาได้ถดถอยกลับไปตอนทียังเป็นเด็ก ไหนจะความผิดปกติตรงลูกตาอีกที่จู่ ๆ ก็เสือกเรืองแสงออกมาเป็นเส้น ๆ ริ้ว ๆ ราวกับซุปเปอร์แมนปล่อยแสงใส่ผู้คน

.

ไม่มีทางเลือกเขาลงมือทุเลาอาการดังกล่าวด้วยการหันหน้าไปใส่กำแพงดิน แล้วก็เกิดเป็นการฉายภาพเหตุการณ์จริงที่สว่างไสวกว่าคบไฟหน้าไหนจะต้านทานได้ มันเหมือนกับว่าเจฟเฟอร์นั้นหลุดเข้าไปอยู่ในร่างกายของเจ้าของเรื่องจริง ๆ มือไม้ของเขาหดเล็กลงกระจิ๋วหลิว! เสื้อผ้าก็บางเบาใส่สบายแถมยังได้กลิ่นสาปเหม็นใหม่ลอยโชยอยู่ตลอด แล้วที่เจ๋งกว่านั้นก็คือเขาไม่ต้องทำอะไรเลยสักอย่าง พอหายตกใจและตั้งสติได้ ความทรงจำของเด็กชายวัย 10 ขวบก็นำทางเขาไปตรงนั้นตรงนี้เอง ไปทุกที่ ๆ มีทาง ไปทุกหนทุกแห่งที่เด็กชายต้องการจะให้รู้