บทที่ 05 แฟนในอนาคต

"เป็นไงเมื่อคืนถึงห้องปลอดภัยนะอิง" ฉันเงยหน้าสบตาคนถาม พี่แจนเป็นพี่ในแผนกที่พาฉันไปเลี้ยงที่ผับแห่งหนึ่ง เป็นเหตุให้ตอนนี้ฉันบ้านหมุนเพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเกินเหตุ

"ห้องน่ะถึงค่ะ แต่ไม่ถึงเตียง" ฉันนวดขมับที่ปวดตุ๊บ ๆ ตลอดเวลา เมื่อคืนไม่น่าดื่มไปขนาดนั้นเลย

"หื้อ หมายถึงยังไงไม่ถึงเตียง" พี่แจนหัวเราะร่า ดื่มเท่ากันแต่ดูพี่เขาไม่เป็นอะไรเลย

"ก็นอนมันพร้อมกับตู้รองเท้าเลยค่ะ ไม่เอาแล้วนะ คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้ว อิงยอมแพ้"

"ฮ่า ๆ เดี๋ยวอยู่นาน ๆ ไปก็จะเป็นแบบพี่นี่แหละ เป็นน้องพี่เน้นคอแข็งรู้ป่าว"

"โอ้ย แค่นี้ก็เหมือนจะตายแล้วค่ะ ยังโชคดีนะที่พาตัวเองกลับถึงห้องได้ ภาพตัดตอนไหนยังไม่รู้เลย"

"ก็พี่จะไปส่งก็ไม่ยอม พี่ก็นึกว่าแฟนมารับซะอีก"

"ฟงแฟนอะไรล่ะคะ โสดและซิงมากค่ะ"

"โอ้ยไม่น่าเชื่อคนสวย ๆ ก็นกเป็นเหรอเนี่ย" ฉันกับพี่แจนเราสนิทกันเร็วมากแม้จะเพิ่งเข้ามาทำงาน แต่เพราะนิสัยคล้าย ๆ กันทำให้เราเข้ากันได้ดีเมื่อคืนจึงเป็นวันรับน้องที่พี่แจนจัดให้ฉันโดยเฉพาะ

"พี่แนะนำให้เอาปะ?"

"จริงเหรอพี่แจน…" ฉันเงยหน้าพรึ่บแล้วมองพี่แจนตาลุกวาว ว่าที่แฟนคนแรกของฉันมาแล้ว

"แหม่…พอพูดถึงผู้ชายก็หายแฮงค์เลยงี้?"

"หนา…พี่จะแนะนำให้อิงจริงเหรอ หล่อไหม?"

"รุ่นน้องพี่เอง โปรไฟล์ดี หน้าตาดี และที่สำคัญเลิกกับแฟนแล้ว สนใจป่าว"

"สนใจตั้งแต่ที่พี่บอกว่าหล่อแล้ว" ฉันยิ้มร่า ความจริงก็แรดมาตั้งแต่เด็กนั้นแหละ แต่เพราะโดนพ่อคุมกำเนิดมาตลอดจึงไม่มีผู้ชายมาติดพันธุ์เลยสักคน แต่คราวนี้แหละได้โอกาสอยู่ห่างกับพ่อเป็นพันโลยัยน้ำอิงจะมีแฟนพาไปแนะนำพ่อให้ได้เลย

"งั้นพี่นัดให้เลยนะ เอาวันไหนดี?"

"อีกสองสามวันได้ไหมพี่ เดี๋ยวมีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน"

"จัดไปค่ะ" ได้คุยเรื่องผู้ชายแล้วรู้สึกอาการปวดหัวหายเป็นปลิดทิ้ง วันนี้ฉันทำงานยิ้มหน้าบานทั้งวัน ด้วยพรุ่งนี้มีนัดจะไปเที่ยวทะเลกับยัยปลายฝนสามวันสองคืนแถมกลับมาอาจจะได้แฟนอีก ไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย

เลิกงานวันนี้ฉันเลือกไปห้างเพื่อหาซื้อชุดว่ายน้ำ ทะเลจะต้องลุกเป็นไฟเมื่อมียัยน้ำอิงไปเหยียบถึงถิ่น ไม่วายที่จะซื้อฝากยัยปลายฝนด้วยรายนั้นมากสุดคงใส่ชุดว่ายน้ำแขนยาวขายาวถึงตาตุ่มแน่นอน

วันต่อมา

รถหรูขับมาจอดหน้าคอนโดฉันเป็นขบวน จนรถตู้สีดำเปิดประตูอัตโนมัติคนนั่งด้านในก็โบกไม้โบกมือใส่ฉันยกใหญ่ ขณะที่คนนั่งข้างปลายฝนคือคุณดีแลนหรือซีอีโอของบริษัทฉันที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มและการหันมามอง มนุษย์สัมพันธ์ของคุณดีแลนติดลบแบบรัว ๆ

"สวัสดีค่ะคุณดีแลน" ฉันเข้าไปนั่งข้างปลายฝนแล้วยกมือไหว้เจ้านาย เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนีแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะกำลังตื่นเต้นที่จะได้เกาะส่วนตัวกับปลายฝนเป็นครั้งแรก

"วันนี้มีเซอร์ไพรซ์ให้แกด้วย" ฉันกระซิบกระซาบกับเพื่อนเสียงเบา เพราะเกรงใจคุณดีแลนที่นั่งเล่นโทรศัพท์เงียบ ๆ

"เซอร์ไพรซ์อะไรเหรอ" ปลายฝนกระซิบตอบ

"ไม่บอก เดี๋ยวก็รู้เอง" เราหัวเราะกันคิกคักสองคน สัมผัสได้ว่าทริปครั้งนี้ต้องไม่ธรรมดา มากับทายาทเดรโกกรุ๊ปทั้งทีต้องเล่นใหญ่อยู่แล้ว…

มาถึงที่ท่าเรือแล้วคุณดีแลนก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ เรือยอร์ชลำใหญ่จอดรอทันทีที่พวกเรามาถึง ฉันกับปลายฝนกระโดดขึ้นเรืออย่างตื่นเต้น เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้มาเที่ยวแบบนี้ ถ้าวันนั้นฉันไม่งอนปลายฝนที่ปล่อยให้ฉันต้องมาเจอกับไอบ้าที่สบประมาทฉัน วันนี้ก็คงไม่ได้มาเที่ยวหรูแบบนี้ รู้สึกว่าคุ้มค่าที่โดนว่าว่านมเล็กเลย

"เป็นบุญของยัยน้ำอิงแท้ ๆ ~" ฉันพูดจบพวกเราสองคนก็พากันหัวเราะ ก่อนที่จะรีบขึ้นบันไดไปชั้นสองที่เป็นดาดฟ้ามีหลังคากันแดดเพื่อชมวิวของทะเลที่มองเห็นสุดลูกหูลูกตา

"ขนาดเรือยังไม่ออกยังสวยขนาดนี้"

"จริง ฉันตื่นเต้นสุด ๆ เลยอิง" ปลายฝนยิ้มกว้าง

"แหง่สิ ก็แกชอบทะเลอยู่แล้ว มีผัวดีก็แบบนี้ อิจฉา…" ฉันเบะปากใส่เพื่อนรัว ๆ อย่าให้ได้ถึงทีฉันบ้างเถอะ

แต่แล้ว…

"จะไปอิจฉาเขาทำไมกัน ผัวดี ๆ หาได้ไม่ยากหรอก" คนที่ตอบฉันไม่ใช่ปลายฝน เราสองคนหันขวับไปมองคนที่พูดพร้อมกัน คนคนนั้นคือไอโรคจิตวันนั้น เขาเดินมาพร้อมกับคุณดีแลนทำเอาฉันหันขวับไปมองปลายฝนทันที

"ไหนว่ามีเราสามคนไงฝน" ปลายฝนสั่นหัวเบา ๆ แปลว่าเรื่องนี้เพื่อนก็ไม่รู้

"ว่าไงสาวน้อย เจอกันอีกแล้ว" นายเจโรมหันมายิ้มกับปลายฝนแต่ไม่นานเพื่อนฉันก็ถูกคุณดีแลนโอบเอวแล้วพาหนีไป จนเหลือแค่ฉันที่ต้องเผชิญหน้ากันแค่สองคน…

"นายมาทำไม เห็นหน้านายแล้วฉันหมดอารมณ์ ทริปนี้ฉันลาก่อนนะฝน" ฉันพูดจบแล้วกรอกตาใส่คนตรงหน้าเลี่ยงจะเดินลงบันได ทว่าไอโรคจิตรีบขวางไว้ ก่อนที่เขาจะไล่มองเรือนร่างฉันเหมือนที่เคยทำครั้งที่เพิ่งเจอหน้ากัน

"เธอ…กลัว?" แววตาเขาเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน แต่ทำไมฉันต้องกลัว ในเมื่อฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยสักนิดเดียว

"ฉันไม่เคยกลัวใคร…" คราวนี้ฉันเหยียดสายตามองเขากลับบ้าง คนอย่างน้ำอิงฆ่าได้แต่ห้ามหยาม ตานี้เริ่มดูถูกฉันเกินไปแล้ว