บทที่ 01 ชีวิตล่มสลาย

ครืดด ครืดดด ~

"ถึงแล้วเหรอพี่ฟ้า อยู่ตรงไหนฝนจะไปรับ"

(ปลายฝนนี่พี่นัตตี้เองนะ)

"พี่นัตตี้ก็กลับมาด้วยเหรอคะ อยู่ตรงไหนกันถึงหน้ามหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหมคะ"

(พี่กับพี่สาวเราไม่ได้กลับหรอก)

"อะ อ้าวทำไมล่ะคะ"

(คะ คือว่า…ฝนทำใจดี ๆ ไว้นะ)

"กะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะพี่นัตตี้ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ฟ้า" เจ้าของเสียงหวานเอ่ยเสียงสั่นเครือใส่ปลายสายที่โทรเข้ามาบอกข่าวคราว รอยยิ้มแสนกว้างในตอนแรกค่อย ๆ จางลงเมื่อได้ยินปลายสายที่เสียงไม่ค่อยสู้ดีลางสังหรณ์กำลังบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับพี่สาวของตน

(ปลายฟ้ากะ กินยาฆ่าตัวตาย ตอนนี้พี่สาวเราเสียชีวิตแล้ว) ซึ่งมันเป็นความจริง สิ้นเสียงของเพื่อนพี่สาวปลายฝนถึงกับเข่าทรุดอย่างคนหมดแรงราวกับมีคนปิดสวิตซ์ไฟให้ชีวิตดับลง แม้ในตอนนี้เธอจะอยู่ในชุดรับปริญญาบัตรท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาแสดงความยินดีกับความสำเร็จแต่วันนี้กลับไม่ใช่วันที่เธอมีความสุขที่สุดอย่างที่ต้องเป็น กลับกันมันเป็นวันที่เธอเสียใจที่สุดในชีวิตเมื่อได้สูญเสียครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวได้ลาลับจากโลกโดยไม่หวนกลับมาอีก…

"ปลายฝนแกเป็นอะไร จะเป็นลมเหรอ!" เพื่อนสนิทที่ยืนข้างกายรีบคว้าตัวเพื่อนสาวไว้สีหน้าตกใจเหลอหลาในขณะที่เพื่อนตัวเล็กนั้นน้ำตาไหลพรากเป็นทางไม่มีแรงแม้แต่จะยืนทรงตัว

"นะ น้ำอิง…พี่ฟ้าตายแล้ว" ปลายฝนรวบรวมสติเอ่ยบอกเพื่อนเสียงสั่นเทาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"ว่าไงนะ พี่ฟ้า…" น้ำอิงเบิกตากว้างตกใจไม่แพ้เพื่อนสาวแล้วมือบางก็โอบกอดเพื่อนเอาไว้ลูบแผ่นหลังอย่างเบามือเพื่อปลอบโยนคนร้องไห้ตัวโยนจนเธอถึงกับร้องตาม

"ใจเย็น ๆ นะแก ใจเย็น ๆ"

"อิง…ฮึก เราไม่เหลือใครแล้ว"

"แกตั้งสติก่อนนะฝน ใจเย็น ๆ ตอนนี้เรารีบไปหาพี่ฟ้าไหม ฉันจะไปเป็นเพื่อนแก"

"อึก…อื้ม" มือเล็กปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพวงพยายามตั้งสติอย่างที่เพื่อนว่าก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ที่ยังคาสายของเพื่อนพี่สาวถือสายรอมาแนบข้างหูอีกครั้ง

"พะ พี่นัตตี้คะ ตอนนี้พี่ฟ้าอยู่ที่ไหนหนูจะไปหาพี่ฟ้า…"

ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองควันขาวที่โพยพุ่งลอยไปบนฟ้าสีคราม ใบหน้าสวยอาบท่วมไปด้วยน้ำตาแห่งความโศกเศร้ากับการจากไปของคนที่รักที่สุดในชีวิตกอดกรอบรูปของคนที่จากไปเหลือไว้แค่ภาพถ่ายในความทรงจำที่มันจะไม่มีวันลืมเลือน

"ถึงเราจะมีกันอยู่แค่สองคนแต่พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลฝนให้ดีที่สุดน้องสาวของพี่"

"พี่ห้ามทิ้งฝนเหมือนพ่อกับแม่นะ"

"พี่สัญญาพี่จะอยู่กับฝนตลอดไป"

ภาพความทรงจำยังคงก้องอยู่ในหัวราวกับมันเพิ่งผ่านไปไม่แต่วันนี้คนที่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปกลับหนีหายโดยไม่มีวันหวนกลับคืนมาไม่ต่างอะไรจากคนเป็นพ่อกับแม่ที่ลาลับจากกันทิ้งให้เธอเผชิญหน้ากับโลกอันแสนโหดร้ายตัวคนเดียว ทุกคนทิ้งเธอไปอยู่บนฟ้ากันหมดแล้ว

"อย่าร้องไห้ไปเลยฝนเอ้ย เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ปลายฟ้าเขาไปสบายแล้วนะ เอ็งทำใจเถอะ" แย้มป้าข้างบ้านที่สนิทชิดเชื้อเป็นอย่างดีลูบหัวเล็กปลอบใจคนที่กำลังกอดรูปพี่สาวร้องไห้ตัวโยน เขาเห็นเธอมาแต่เล็กแต่น้อยชีวิตของปลายฝนและปลายฟ้ายากลำบากแค่ไหนเธอรู้ดี คนที่สูญเสียพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่อายุแค่สิบห้าปีต้องอยู่กับพี่สาวที่อายุห่างแค่สามปีตามลำพังโดยไม่มีญาติที่ไหนมาเหลียวแล สองพี่น้องดิ้นรนสู้ชีวิตมากแค่ไหนเธอย่อมรู้ดีที่สุด

"ขะ ขอบคุณนะคะป้าที่อยู่ช่วยงานตลอดสามวัน" มือเล็กพนมมือไหว้คนสูงอายุ เธอเป็นแค่เด็กไร้ญาติคนหนึ่งที่สนิทมากที่สุดก็คงจะเป็นแย้มที่บ้านตรงข้ามกัน ทั้งดูแลและเอ็นดูคนอย่างเธอราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

"ไม่เป็นไร ๆ งั้นป้ากลับก่อนนะ เอ็งก็พักผ่อนบ้างล่ะ"

"จ่ะป้า" คราวนี้คนแก่เดินจากไปแต่ก็ยังมีน้ำอิงเพื่อนคนสนิทและนัตตี้เพื่อนพี่สาวที่อยู่ไม่ห่าง ปลายฝนกดส่งยิ้มให้ทั้งสองคนที่อยู่ช่วยงานศพจนจบไม่ต่างจากแย้ม เธอรู้สึกดีมาก ๆ ที่ในตอนนี้แม้จะไม่เหลือคนในครอบครัวอยู่ด้วยแล้วแต่ก็ยังมีเพื่อนและพี่ที่ไม่ห่างหายไปไหน

"ฝนขอบคุณพี่นัตตี้ด้วยนะคะที่เป็นธุระให้ แกด้วยนะน้ำอิง ขอบคุณจริง ๆ"

"ก็แกเพื่อนฉันหนิ ไม่ให้ช่วยเพื่อนแล้วจะให้ช่วยใคร"

"พี่ก็ไม่เป็นไร พี่สาวเราก็เพื่อนสนิทพี่ ไม่ต้องคิดมากนะ"

"พี่นัตตี้คะ ฝนอยากรู้ว่าทำไมพี่ฟ้าถึงต้องกินยาฆ่าตัวตาย" สามวันที่ผ่านมาเธอวุ่นวายกับการจัดงานศพและเสียใจกับการจากไปอย่างกะทันหันของพี่สาว แต่ตอนนี้เธอได้สติกลับคืนมาแล้วสาเหตุการตายของพี่สาวจึงเป็นปริศนาที่เธอต้องการรู้

"พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ก่อนหน้านี้พี่ไปทำงานต่างจังหวัดเป็นเดือนไม่ค่อยว่างไปหาปลายฟ้าเท่าไหร่ จนวันรับปริญญาของเราพี่ตั้งใจจะไปหาปลายฟ้าเพื่อไปหาเราด้วยกัน แต่ภาพที่เห็นคือปลายฟ้านอนน้ำลายฟูมปากไปแล้ว พี่มาช้าไป…" นัตตี้เองก็รู้สึกเสียใจไม่ต่างไปจากปลายฝน ถ้าเธอไปเร็วกว่านั้นบางทีเธออาจจะช่วยชีวิตเพื่อนไว้ได้

"ละ แล้วในห้องไม่มีใครเลยเหรอคะ" คนตัวเล็กเริ่มน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง วันที่เธอมีความสุขที่สุดแต่วันนั้นคงจะเป็นวันที่พี่สาวเธอทรมานที่สุดสินะ…

"ไม่มีเลย ในห้องไม่มีข้าวของของอื่นนอกจากของปลายฟ้า ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปลายฟ้าบอกกับพี่ว่าเธออยู่กับแฟน"

"แฟนเหรอคะ…"

"หลายเดือนก่อนปลายฟ้าโทรมาปรึกษาพี่ว่าจะไปอยู่ด้วยกันกับแฟน แต่เหมือนว่าพักหลัง ๆ จะเริ่มมีปัญหากันบ่อย ๆ ทะเลาะกันทุกวัน แต่พี่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพี่อยู่ต่างจังหวัดงานก็ไม่เสร็จสักที"

"ฝนไม่เคยรู้ว่าพี่ฟ้ามีแฟน" เธอกับพี่สาวพูดคุยกันทุกอย่าง ทุกครั้งที่พี่สาวโอนเงินค่าเล่าเรียนร่างเล็กก็จะโทรไปออดอ้อนขอบคุณเธอทุกครั้ง มีอะไรไม่สบายใจปลายฟ้าก็จะเล่าปัญหาหาคนรับฟังแต่เรื่องคนรักปลายฟ้าไม่เคยเล่าให้ฟังแม้แต่จะหลุดปาก แม้แต่ชื่อเธอก็ยังไม่รู้จักเลย

"อาจจะเพราะไม่แน่ใจเลยไม่ได้บอก" น้ำอิงที่ฟังอยู่นานออกความเห็น

"จริงสิ วันที่พี่ไปหาปลายฟ้า พี่เจอกระดาษแผ่นนี้ด้วย…" นัตตี้ยื่นกระดาษขนาดพอดีที่พับไว้เป็นอย่างดีให้ปลายฝน เป็นลายมือของปลายฟ้าที่เขียนไว้ซึ่งเธอจำได้ดีและใจความของข้อความที่เขียนไว้ทำเอาน้ำตาของคนที่เพิ่งหยุดร้องไห้ไหลพรากอีกครั้ง

'ถึงน้องสาวที่รักของพี่…ปลายฝนพี่ขอโทษนะที่วันนี้พี่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับฝนได้ พี่ขอโทษที่เคยบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ชีวิตของพี่มันล่มสลายจนไม่เหลือชิ้นดี ผู้ชายที่เคยเป็นเหมือนโลกทั้งใบของพี่ทิ้งพี่ไปแล้ว เขาฆ่าได้แม้กระทั่งลูกแท้ ๆ ที่อยู่ในท้องของพี่ พี่ไม่สามารถปกป้องหลานของฝนเอาไว้ได้ พี่ไม่มีหน้าไปเจอใครอีกแล้วฝน พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง

น้องรักของพี่…สิ่งสุดท้ายในชีวิตของพี่ที่ต้องการมากที่สุดคือการได้เห็นน้องสาวของพี่ประสบความสำเร็จในชีวิต พี่ดีใจด้วยนะ ปลายฝนของพี่เก่งมาก ๆ ขอบคุณที่ทำตามความฝันแทนพี่สาวคนนี้ แต่พี่ไม่อยากเป็นภาระของฝน ฝนควรมีชีวิตที่ดีไม่ใช่ต้องมาดูแลคนล้มเหลวแบบพี่ พี่หวังว่าฝนจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายเหมือนอย่างพี่ต้องเจอ พี่รักปลายฝนมากนะ แต่พี่ต้องไปแล้วจริง ๆ ดูแลตัวเองแทนพี่ด้วยนะ…ปลายฟ้า'